ตอนที่17ทำความรู้จักกับนางเอกในนิยาย

เจียงซินหยาที่สังเกตเห็นความผิดปกติของหลี่เฉิน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตามสายตาของชายหนุ่ม แล้วต้องชะงักไป

เธอเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้อยู่กับหลี่เฉินเพียงลำพัง

รอยยิ้มอ่อนหวานที่เคยแต้มอยู่บนใบหน้าค่อย ๆ จางหายไป แทนที่ด้วยความสงสัยใคร่รู้ เมื่อสายตาของเธอปะทะเข้ากับร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ภายในบ้านของเขา

ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นใครกัน

และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ปล่อยให้เธอสงสัยนาน เพราะในตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอ

หลินจื่ออิงรู้ตัวดีว่าตัวเองกลายเป็นจุดสนใจของผู้มาเยือน และในฐานะเจ้าของบ้าน การเมินเฉยต่อแขกคงไม่ใช่เรื่องสมควรและเป็นการเสียมารยาท เธอจึงหันไปจูงมือบุตรสาวตัวน้อยที่กำลังหันมองคนนั้นที คนนี้ทีด้วยดวงตาใสแจ๋ว พาเดินเข้าไปหาทั้งสองคน

ฝีเท้าของจื่ออิงก้าวเป็นจังหวะมั่นคง ขณะที่เธอเดินตรงไปหาหลี่เฉินและเจียงซินหยา มือเล็ก ๆ ของบุตรสาวก็กระชับมือของเธอแน่นขึ้น ราวกับกำลังหาที่พึ่งพา ดวงตากลมใสช้อนมองเธออย่างลังเล ก่อนจะหันไปจ้องหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่

จื่ออิงขมวดคิ้วเล็กน้อยกับปฏิกิริยานั้น ก้มลงมองสบตาบุตรสาว ดวงตาคู่น้อยสะท้อนความลังเลและอึดอัดอย่างชัดเจน จู่ ๆ ความรู้สึกบางอย่างก็ก่อตัวขึ้นในใจเธอ ไม่ใช่ว่าเหยียนเหยียนชื่นชอบอีกฝ่ายมากหรอกหรือ เหตุใดจึงดูห่างเหินและอึดอัดถึงเพียงนี้ 

เธอจำได้ว่ามีเนื้อหาตอนหนึ่งบรรยายไว้ว่า เด็กน้อยเหยียนเหยียนวิ่งเข้าหาเจียงซินหยาอย่างไร้เดียงสา ยิ้มแย้มเวลาถูกอีกฝ่ายอุ้ม แต่ที่เธอเห็นตอนนี้ เหยียนเหยียนกลับยืนนิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่มีความยินดีเลยแม้แต่น้อย

หรือที่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพราะตัวประกอบอย่างหลินจื่ออิงยังไม่ตาย

ช่างเถอะ จะเป็นเพราะอะไรก็ช่าง แต่ตอนนี้เธอคือมารดาของเหยียนเหยียน เป็นภรรยาที่ถูกต้องของหลี่เฉิน ไม่ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นนางเอก นางร้าย หรือนางอิจฉา เธอไม่สนใจ และไม่สนเนื้อหาในนิยายด้วย ขอแค่เอามาเป็นแนวทางบ้างก็พอ

จื่ออิงกระชับมือเล็กๆ ของบุตรสาว และส่งยิ้มให้ ก้มลงไปหาแม่หนูน้อยแล้วกระซิบบอกเสียงเบา

"ไม่เป็นไร มีแม่อยู่ทั้งคน"

หลี่ซูเหยียนยิ้มกว้างให้มารดา ก่อนจะเดินตามการจับจูงของมารดาอย่างว่าง่าย

เจียงซินหยาสูดหายใจลึก พยายามระงับอาการไม่มั่นคงของตัวเอง เมื่อหญิงคนนั้นมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงอย่างประหลาด ขณะที่หญิงสาวทั้งสองยืนประจันหน้ากัน

หลี่เฉินรับรู้ได้ถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นซึ่งกำลังก่อตัวขึ้น เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างแปลกใจ ไม่ใช่เพราะเจียงซินหยา เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับอีกฝ่าย แต่เป็นเพราะหลินจื่ออิงผู้เป็นภรรยาต่างหาก

หากเป็นเมื่อก่อน ภรรยาของเขาคงไม่มีวันยืนเผชิญหน้ากับใครด้วยท่าทีมั่นคงเช่นนี้ หลินจื่ออิงที่เขาเคยรู้จักเป็นหญิงสาวหัวอ่อน มักหลบสายตาผู้อื่นเสมอ ไม่เคยแสดงความมั่นใจในตัวเองออกมาให้เห็น

แต่ตอนนี้หญิงสาวดูเปลี่ยนไปมากจริงๆ ตั้งแต่หายป่วย จื่ออิงทำให้เขาประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับเธอได้ละทิ้งบางสิ่งไว้ในอดีต และเลือกที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเอง

ความเจ็บป่วยสามารถเปลี่ยนคนได้มากถึงเพียงนี้เชียวหรือ

หลี่เฉินสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามทำให้บรรยากาศกลับมาเป็นปกติที่สุด แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมภรรยาของเขาถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่เขายังไม่อยากมีปัญหากับภรรยาตอนนี้หรอกนะ

"ซินหยา นี่จื่ออิง ภรรยาของพี่"

หลี่เฉินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่หนักแน่น 

เสียงของเขาดึงสติของทั้งสองคนกลับมา ดวงตาของจื่ออิงสงบนิ่ง ขณะที่เจียงซินหยากะพริบตาเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวชะงักลงไปชั่วขณะ ริมฝีปากของเธอขยับเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป

คำว่า ‘ภรรยา’ ที่ถูกเปล่งออกมาอย่างชัดเจน ทำให้เจียงซินหยาเผลอกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอไหววูบไปเสี้ยววินาที แต่ก็รีบเก็บซ่อนมันไว้ เธอรู้ดีว่าหลี่เฉินแต่งงานแล้ว เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา แต่การได้ยินเขาเอ่ยคำนี้ออกมาด้วยตัวเองต่อหน้าต่อตา กลับทำให้หัวใจเธอรู้สึกหนักอึ้งกว่าที่คิด

จื่ออิงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ 

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"อาอิง นี่เจียงซินหยา"

เสียงของหลี่เฉินดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่ชวนอึดอัด เขาหันไปมองภรรยาที่มองเขาตาโต เมื่อเขาเอ่ยเรียกเธออย่างสนิทสนมทั้งที่ไม่เคยเรียกมาก่อน ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย

"เธอเป็นหลานของผู้นำหมู่บ้าน และเป็นคนช่วยดูแลเหยียนเหยียนตอนที่คุณป่วย"

เจียงซินหยากำมือแน่นเล็กน้อย ก่อนจะคลายออกอย่างรวดเร็ว เธอเม้มริมฝีปาก พลางบังคับตัวเองให้สงบเสงี่ยม แม้ภายนอกจะยังดูสงบ แต่ภายในใจกลับปั่นป่วนไม่หยุด

ตั้งแต่วันที่ได้พบหลี่เฉิน เธอรู้ดีว่าตัวเองตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น ชายหนุ่มที่หล่อเหลาและโดดเด่น เงียบขรึมแต่แข็งแกร่ง สุขุมและน่าเชื่อถือ เขาคือคนที่เธอเฝ้าฝันอยากครอบครอง

และเมื่อรู้ว่าภรรยาของเขาป่วย กลายเป็นคนบ้าเสียสติ หลินจื่ออิงแทบไม่ต่างอะไรกับคนที่ไร้ตัวตนในบ้านหลังนี้ ผู้ชายดีๆ ที่ไหนจะทนอยู่กับคนบ้าไปตลอดชีวิต

เธอจึงพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อได้อยู่เคียงข้างเขา คอยดูแลเหยียนเหยียน คอยช่วยเหลือในทุกเรื่อง หวังว่าสักวันเขาจะมองเห็นเธอ ไม่ใช่แค่ในฐานะน้องสาว หรือหลานสาวของเจ้านาย

ทุกอย่างกำลังไปได้ดี

แต่วันนี้ ภรรยาของเขากลับมายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ และเธอเป็นได้แค่คนรู้จักเท่านั้น

เจียงซินหยาสูดหายใจลึกรวบรวมสติ ก่อนจะปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ เธอยกยิ้มบาง ๆ อย่างมีมารยาท ไม่ให้ความรู้สึกใดๆ ในใจเผยออกมาทางสีหน้า

"พี่สาว ยินดีที่ได้พบกันนะคะ ฉันมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้พบกันเสียที"

น้ำเสียงของเจียงซินหยานุ่มนวล แสดงถึงความสนิทสนม เอ่ยประโยคเรียบง่ายที่ฟังดูเหมือนไม่มีอะไรแอบแฝง ทว่ากลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบลงเล็กน้อย

จื่ออิงกำลังอึ้งงันกับคำเรียกขานของคนเป็นสามี รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปาก นับว่าอีกฝ่ายยังคงรู้ความอยู่บ้าง เธอมองหญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองไปยังหลี่เฉิน

"ซินหยามักจะมารับเหยียนเหยียนไปเล่นกับน้องสาวเธอบ่อยๆ"

หลี่เฉินรับรู้ถึงประกายบางอย่างในแววตาของจื่ออิง น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยเอ่ยอธิบายสั้น ๆ ราวกับต้องการขจัดความเข้าใจผิดที่อาจเกิดขึ้น ทั้งที่ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรเลยด้วยซ้ำ

เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรผิด

แต่สายตาของภรรยาทำให้เขารู้สึกแปลกๆ และอยากอธิบาย

เจียงซินหยาคลี่รอยยิ้มสดใส มองดูคนทั้งสองด้วยท่าทางใสซื่อ ก่อนจะหันไปเอ่ยทักทายหลี่ซูเหยียนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างมารดา

"สวัสดีจ้ะ เหยียนเหยียน วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลย"

เธอพยายามส่งยิ้มให้เด็กหญิง ทว่าหลี่ซูเหยียนเพียงแค่กะพริบตามองมา ดวงตากลมโตจ้องเธอเขม็ง ก่อนจะซุกตัวเข้าหามารดา ท่าทางนั้นทำให้เจียงซินหยารู้สึกขัดใจเล็กน้อย แต่ก็ต้องรีบเก็บอารมณ์ไว้

จื่ออิงระบายรอยยิ้มบาง ๆ ดวงตาคมกริบจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา คล้ายกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาบุตรสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ลูบแก้มขาวนุ่มเบา ๆ แล้วหันไปสบตากับเจียงซินหยาอีกครั้งพร้อมเอ่ยเสียงหวาน

"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลเหยียนเหยียนให้ตอนที่ฉันป่วย ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว ต่อไปคงไม่ต้องรบกวนคุณเจียงอีก"

แม้คำพูดจะสุภาพและฟังดูเป็นมิตร ทว่าแววตาของจื่ออิงกลับฉายชัดถึงบางสิ่งที่ทำให้เจียงซินหยาต้องกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

จื่ออิงคลี่ยิ้มอ่อนโยน แต่ในใจของเธอ คำว่า เสี่ยวซาน แปะอยู่บนหน้าผากของเจียงซินหยาตัวโตเบ้อเริ่ม ซึ่งแปลตรงตัวว่า เลขสาม หมายถึง มือที่สาม หรือผู้หญิงที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างคู่รักหรือคู่สามีภรรยา ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม มักถูกใช้ในเชิงลบ หมายถึงผู้หญิงที่แอบมาพัวพันกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว

แม้เจียงซินหยาจะไม่ได้พูดหรือแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แต่ความรู้สึกที่เธอมีต่อหลี่เฉินมันชัดเจนเสียจน แม้แต่คนโง่ยังดูออก

และหลินจื่ออิงไม่ใช่คนโง่