ตอนที่19ปรับความเข้าใจ

ท่ามความบรรยากาศที่สงบเงียบ รอบกายเต็มไปด้วยอารมณ์ผ่อนคลาย เสียงทุ้มของหลี่เฉินก็ดังขึ้นแผ่วเบา ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน

"อาอิง คุณรู้ตัวหรือเปล่า ว่าคุณดูเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน"

จื่ออิงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง ๆ ดวงตาคู่งามละสายตาจากภาพทิวทัศน์สองข้างทาง ทอดมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้า หัวใจของเธอเต้นแรงกับคำพูดนั้น 

เธอรู้ดีว่าเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ เพราะเธอไม่ใช่ ‘หลินจื่ออิง’ คนนั้น

เธอคิดว่า ในเมื่อตอนนี้เธอคือหลินจื่ออิงแล้ว เธอก็ควรทำให้ทุกอย่างมันถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น 

ในเมื่อเขาเปิดใจมาเช่นนี้แล้ว เธอเองก็ควรเปิดใจกับเขาอย่างตรงไปตรงมา และหลังจากนี้ไม่ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร เธอก็จะขอน้อมรับทุกประการ ถือว่าเคลียร์ใจกันไปเลย

"ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกค่ะ"

จื่ออิงตอบเสียงเบา ทว่าหนักแน่น

"ฉันแค่คิดได้ คิดได้ว่าต่อจากนี้ ฉันจะไม่เดินซ้ำรอยเดิม จะไม่เป็นผู้หญิงที่ยึดติด ฉันควรจะเข้มแข็งด้วยตัวเอง และไม่บีบบังคับใจใครอีก ฉัน รู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำก็เท่านั้น"

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง

"ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อคุณ ฉันขอโทษนะคะ"

จื่ออิงจ้องแผ่นหลังกว้างที่ยังคงไร้ปฏิกิริยาใดๆ เอ่ยต่อไปว่า

"ฉันไม่ขอให้คุณยกโทษให้ แต่จะทำให้ทุกอย่างถูกต้อง อย่างที่ควรจะเป็น และหวังว่ามันจะไม่สายเกินไป"

หลี่เฉินไม่ได้ตอบอะไรออกมา ราวกับกำลังครุ่นคิดตามคำพูดของเธอ สายลมยามเย็นพัดผ่านไปช้า ๆ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ มีเพียงเสียงจักรยานที่ยังคงแล่นไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

"หลังจากนี้ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ฉันจะยอมรับมันทุกอย่างค่ะ"

จื่ออิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่ใช่เพราะต้องการพิสูจน์อะไร แต่เพราะเธอรู้ว่า คนเราไม่สามารถบังคับให้ใครรักหรืออยู่ด้วยกันได้ หากไม่มีความรู้สึกต่อกัน หากเขาต้องการหย่าเธอก็ยินดีหย่าให้

ลมเย็นพัดผ่าน ขณะที่จักรยานยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า หลี่เฉินชะลอความเร็วลงเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองเธอผ่านไหล่ แววตานิ่งลึกจนอ่านไม่ออก

นี่เธอหมายความว่ายังไง

คิดจะปล่อยมือจากเขางั้นหรือ

ผู้หญิงคนนี้นี่อย่างไรกัน ตอนต้องการก็เข้าหาโดยไม่ลังเล พอหมดใจขึ้นมาก็จะตัดขาดกันง่ายๆ อย่างนั้นน่ะเหรอ

เห็นเขาเป็นตัวอะไรกัน

หลี่เฉินกระชับแฮนด์จักรยานแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ แต่ฟังดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

"งั้นเหรอ"

จื่ออิงรับรู้ได้ถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของสามี ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

"คุณ ไม่เชื่อเหรอคะ"

เธอถามออกมาตรงๆ

"ฉันพูดจริงๆ นะ หากคุณอยากหย่า ฉันก็ไม่ว่าอะไรคุณแน่นอน"

จื่ออิงเอ่ยบอกเขาเสียงเบาราวกระซิบ เพราะกลัวว่าเหยียนเหยียนจะได้ยินในสิ่งที่เธอพูด แต่หลี่เฉินได้ยินมันอย่างชัดเจน

หลี่เฉินเงียบไปชั่วอึดใจ ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"ผมก็แค่สงสัย" 

เขาเอ่ยออกมาช้าๆ เสียงลอดไรฟัน

"ว่าผู้หญิงที่เคยวางแผนสกปรกเพื่อจะได้แต่งงานกับผม ตอนนี้กลับพูดเรื่องหย่าออกมาได้ง่ายๆ แบบนี้"

เขาหยุดเว้นจังหวะไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้ว่ากำลังเยาะหยัน หรือประชดประชันตัวเองกันแน่

"หรือว่าสุดท้ายแล้ว ผมก็เป็นแค่ของเล่นสำหรับคุณ"

จื่ออิงนิ่งงันไป รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น ความน้อยใจ หรือว่า

เธอชะงักไปชั่วขณะ หัวใจพลันเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ทำไมกัน

ทำไมคำพูดของเขาถึงฟังดูเหมือนคนที่ไม่อยากหย่ากันล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาชิงชังเธอหรอกหรือ

"คุณว่าฉันดูเปลี่ยนไป คุณเองก็ดูเปลี่ยนไปเหมือนกันนะคะ คุณ...ไม่โกรธไม่เกลียดฉันแล้วหรือคะ"

จื่ออิงเอ่ยถามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังระคนสงสัย เพราะในนิยายบอกเอาไว้ว่า หลี่เฉินเกลียดชังและเย็นชากับภรรยา แต่ที่เธอเห็นตอนนี้มันไม่ใช่เลย

หลี่เฉินเงียบไปชั่วครู่ คำถามของจื่ออิงทำให้เขาครุ่นคิดลึกลงไปภายในใจ

เขาเคยโกรธเกลียดเธอหรือเปล่า

อาจจะเคย แต่ไม่ใช่เพราะความเกลียดชัง

สิ่งที่เขาเคยรู้สึก มีเพียงความโกรธและความอึดอัด ไม่ชอบในสิ่งที่เธอทำ ไม่ชอบที่เธอใช้วิธีสกปรก แต่ก็ยอมรับว่าเขาเข้าใจเธอ

หลี่เฉินเหลือบตามองหญิงสาวที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง แม้จะไม่เห็นหน้า แต่ก็รับรู้ว่าสายตาของเธอกำลังจ้องมองเขาไม่วางตา

เขาหลุบตามองถนนเบื้องหน้า ยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

"ผมไม่เคยเกลียดคุณเลยนะ อาอิง"

จื่ออิงชะงัก หัวใจเต้นแรงอย่างไม่ทันตั้งตัว

"ตะ แต่ฉันเป็นคนทำลายชีวิตคุณนะ"

เธอพึมพำ ก้มหน้าลงเล็กน้อย

"มันผ่านไปแล้ว"

หลี่เฉินตอบเรียบ ๆ

"คนเรามีสิทธิ์ทำผิดพลาด แต่สำคัญกว่าคือเรารู้ตัวแล้วแก้ไขมัน"

เขาหันไปมองเธอชั่วขณะก่อนจะยกยิ้ม

"ตอนนี้คุณรู้ตัวว่าผิด และสำนึกได้ ผมก็ดีใจ"

จื่ออิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ 

"ขอบคุณนะคะ"

สายลมเย็นพัดผ่าน ทิ้งไว้เพียงเสียงล้อจักรยานที่บดไปกับถนนลูกรัง ทั้งสองคนต่างเงียบงัน ชั่วขณะหนึ่งดูเหมือนว่าไม่มีใครกล้าทำลายความเงียบนั้นลง

จื่ออิงเม้มริมฝีปาก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามสะกดความตื่นเต้นและประหม่าที่ก่อตัวขึ้นในอก เธอไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้ค้างคาใจอีกต่อไป อยากจะถามทุกอย่างให้กระจ่างและรู้เรื่องกันไปเลย ไม่อยากลังเลหรือหวาดกลัวกับคำตอบอีก

สองมือที่เกาะเอวสอบของหลี่เฉินกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเอ่ยถามออกมาเสียงแผ่ว

"แล้ว คุณอยากจะหย่ากับฉันไหมคะ"

หลี่เฉินไม่ได้ตอบในทันที เขายังคงจับแฮนด์จักรยานมั่นคง จ้องมองเส้นทางเบื้องหน้าราวกับไม่ได้ยินคำถาม

แต่จื่ออิงรู้ว่าเขาได้ยิน เธอสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อของเขาที่ตึงขึ้นเล็กน้อย หญิงสาวก้มหน้านิ่งมองมือตัวเองที่จับเอวของเขาอยู่

เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดบางอย่างอยู่

ก่อนที่ท้ายที่สุด ชายหนุ่มจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่หนักแน่น

"ผมไม่เคยคิดจะหย่ากับคุณ"

คำตอบนั้นทำให้จื่ออิงชะงัก หัวใจเต้นกระหน่ำ เธอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังกว้างของเขาอีกครั้ง ดวงตาคู่งามฉายแววตื่นเต้นและยินดี เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ ไม่คิดว่าเขาจะไม่เคยมีความคิดจะจากกันจริงๆ

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนที่เธอจะพูดออกมาเสียงแผ่ว ดวงตาคู่งามฉายแววจริงใจ

"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ให้โอกาสฉัน"

"ฉันสัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีของเหยียนเหยียน และจะไม่ทำให้คุณต้องเหนื่อยหน่ายใจอีก"

น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น 

ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝันของใครหลายคนเท่านั้น

แต่เธอเองก็มีความฝันนั้นเหมือนกัน เธอเองก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น สมบูรณ์แบบ พร้อมหน้าพร้อมตา เธอเองก็อยากมีลูก

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด ความฝันนั้นเป็นภาพที่เธอไม่มีวันเอื้อมถึง 

แต่วันนี้...เธอมีครอบครัวของตัวเองแล้ว

หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ ในลำคอ คล้ายเอ็นดู คล้ายขบขัน

"ผมจะคอยดูก็แล้วกัน"

คำพูดของเขาฟังดูเรียบง่าย แต่กลับทำให้หัวใจของจื่ออิงพองโต

จักรยานยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า ผ่านเส้นทางลูกรังที่ทอดยาวสองข้างทาง ทิ้งอดีตไว้เบื้องหลัง และมุ่งสู่อนาคตที่รออยู่เบื้องหน้า พร้อมกัน