ตอนที่2ย้อนเวลามาในยุค80

"โอ๊ย...ปวดหัวชะมัด"

กันตายกมือขึ้นกุมหัวที่หนักอึ้งทันทีที่รู้สึกตัว ลมหายใจแรกหลังจากฟื้นคืนสติเป็นไปอย่างติดขัดเหมือนโดนไข้หวัดเล่นงาน ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกพันธนาการด้วยความมึนงง เมื่อสติเริ่มกลับคืนมา เปลือกตาของเธอกะพริบถี่ๆ อย่างสับสน 

นี่เธอยังไม่ตายหรอกหรือ

เธอจำได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอเมามาก ภาพเหตุการณ์สุดท้ายที่จำได้คือเธอถูกรถชนเข้าอย่างจังจนร่างกระเด็น แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดตามเนื้อตัวเลยล่ะ

กันตาหรี่ตาลง มือของเธอค่อยๆ ขยับลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ที่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยฟกช้ำดำเขียวทั้งที่เธอควรจะเจ็บหนัก 

แต่ที่น่าตกใจเสียยิ่งกว่าคือผิวพรรณหยาบกระด้างและเสื้อผ้าสีหม่นที่สวมอยู่บนร่าง สิ่งที่เห็นทำให้นิ้วมือของเธอสั่นระริก เกิดอาการงุนงงและความไม่แน่ใจขึ้นมา หัวคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน เผยให้เห็นความสับสนที่ตีตื้นขึ้นมาในห้วงความคิด พยายามระลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า นอกจากภาพตอนถูกรถชนเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย หัวใจของกันตาเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกไม่มั่นคงแผ่ซ่านไปทั่วร่าง เธอรู้ตัวดีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นอะไร

หญิงสาวเริ่มที่จะสำรวจตัวเองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นทีละน้อย ความไม่แน่ใจฉายชัดอยู่ในแววตา ก่อนที่อารมณ์บางอย่างจะก่อตัวขึ้น อาจเป็นความหวาดระแวง ความตื่นตระหนก หรือความตกใจที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว

กันตากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ขณะที่หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ความสับสนและความหวาดหวั่นถาโถมเข้าใส่ เธอพยายามควบคุมสติ แต่ความคิดตลกร้ายก็แล่นเข้ามาในหัว หรือว่าเธอกำลังเผชิญกับเรื่องน่าเหลือเชื่ออย่าง การสวมร่าง ทะลุมิติมาเกิดใหม่ หรือการย้อนเวลา 

หญิงสาวยกฝ่ามือตัวเองขึ้นมาดู นิ้วมือเรียวเล็กหยาบกระด้างและผิวพรรณกระดำกระด่างที่แตกต่างไปจากเดิมทำให้เธอแทบหยุดหายใจ ทุกสัมผัส ทุกอิริยาบถ บ่งบอกชัดเจนว่านี่ ไม่ใช่ร่างกายเดิมของเธอ ความจริงที่แสนประหลาดและยากจะเชื่อค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในจิตใจ และในวินาทีนั้นเอง ความตระหนกก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นคำถามนับพันที่ไร้คำตอบ ว่าตอนนี้เธอเป็นใคร ร่างกายเดิมของเธอตายไปแล้วอย่างนั้นหรือ แล้วที่นี่คือที่ไหน ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

เปลือกตาของกันตากระตุก เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสอดประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นหนักขึ้นในอก ความมึนงงเข้าจู่โจมราวกับม่านหมอกหนาทึบปกคลุมความคิด เธอพยายามเรียกสติ เพราะทุกสิ่งรอบตัวดูเลือนรางและไม่คุ้นเคย

สภาพอากาศในตอนนี้หนาวเย็นกว่าที่คุ้นชิน ผิวสัมผัสของพื้นด้านล่างที่เธอนอนอยู่เป็นฟูกนอนเก่าๆ ที่ปูทับบนเตียงแข็งๆ ไม่เหมือนกับเตียงอ่อนนุ่มที่เธอจำได้ เธอขยับปลายนิ้วไปตามพื้นผิวเพื่อสำรวจความเป็นจริง ปลายนิ้วสัมผัสกับเนื้อวัสดุที่แปลกประหลาด รู้สึกได้ถึงฝุ่นละอองและความเย็นจางๆ

กันตาพยายามยันกายลุกขึ้นนั่ง หัวสมองหนักอึ้งราวกับเพิ่งตื่นจากความฝันที่ไม่อาจจดจำได้ ชีพจรเต้นแรงขึ้นเมื่อสายตาเริ่มปรับโฟกัสได้ และภาพรอบตัวก็ค่อยๆ ปรากฏให้เห็นเด่นชัด

แสงแดดส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้เก่าๆ เข้ามา สะท้อนฝุ่นละอองที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงสลัวของห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย

เธอมองเห็นเพดานไม้เหนือศีรษะมีรอยแตกร้าวเล็กๆ และคราบน้ำซึมออกมา กลิ่นไม้เก่าๆ และกลิ่นฝุ่นผสมกับกลิ่นอับชื้นจางๆ ลอยมาแตะจมูก 

กันตาขยับตัวอย่างอึดอัด หันมองสำรวจไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกมากมายที่ตีกันอยู่ในหัว ผนังของห้องนี้เป็นปูนฉาบหยาบๆ ทาสีขาวซีดที่เริ่มหลุดล่อนเป็นบางจุด มีตู้ไม้ใบเล็กตั้งชิดติดผนัง ข้างๆ กันนั้นเป็นโต๊ะเครื่องแป้ง และมีโต๊ะเขียนหนังสือที่มีรอยขีดข่วนมากมาย ด้านบนวางสมุดปกแข็งเก่าๆ และตะเกียงน้ำมันที่ยังมีคราบเขม่าจับอยู่ ข้างๆ กันมีนาฬิกาปลุกเหล็กสีเงินแบบไขลานที่ตอนนี้หยุดเดินไปแล้ว ทุกอย่างล้วนมีฝุ่นจับอยู่หนาเตอะราวกับไม่เคยทำความสะอาดมาก่อน

มุมห้องมีกองเสื้อผ้ากองพะเนินไร้ระเบียบ แต่ละตัวทำจากผ้าฝ้ายสีซีดๆ ดูแล้วผ่านการใช้งานมานาน บนผนังฝั่งหนึ่งติดโปสเตอร์ภาพเก่าขาดที่น่าจะเป็นภาพของนักแสดงหญิงชาวจีนยอดนิยมในยุคอดีต ข้างๆ มีปฏิทินจีนเก่าๆ ที่ลงวันที่ปี 1977 ตัวเลขสีแดงซีดบนหน้ากระดาษขาวเหลืองเลือนราง ราวกับผ่านวันเวลามานานเป็นหลักฐานว่าที่นี่ไม่ใช่ยุคที่เธอจากมา

หัวใจของกันตาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นวูบไปทั่วร่าง ความเป็นจริงทั้งหมดที่ได้รับรู้กำลังสั่นคลอนหัวใจของเธออย่างรุนแรง ดวงตาตื่นตะลึงกวาดมองไปรอบห้องอีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อ

ห้องนอนที่เธออยู่ตอนนี้สะท้อนถึงวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมของจีนได้อย่างชัดเจน ตอนนี้รู้แล้วว่าเตียงแข็งๆ ที่เธอนอนอยู่คือเตียงอิฐที่มีระบบทำความร้อนใต้เตียงเพื่อให้ความอบอุ่นในช่วงฤดูหนาว หรือที่ในซีรีส์เรียกกันว่าเตียงเตา แต่ตอนนี้นั้นเย็นเฉียบเพราะไม่ได้จุดไฟ ผ้าม่านโปร่งสีซีดแขวนอยู่ริมหน้าต่าง เครื่องเรือนทุกชิ้นดูเก่าแก่เรียบง่าย แม้แต่กลิ่นของไม้และฝุ่นจางๆ ก็ให้ความรู้สึกย้อนยุคเกินจริง ราวกับเธอหลุดเข้าไปในฉากหนึ่งของซีรีส์จีนยุคอดีตที่เธอหลงใหล

ทุกสิ่งอย่างทำให้เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ย้อนมาในยุคอดีตของแผ่นดินบ้านเกิดเมืองนอน แต่ย้อนมาในประเทศจีนยุคอดีต ยุคสมัยที่เธอหลงใหลและคลั่งไคล้จนถึงขั้นตามดูซีรีส์ อ่านนิยาย และศึกษาทุกเรื่องราวเกี่ยวกับมัน 

แต่การชื่นชอบผ่านหน้าจอและตัวอักษรบนหน้าหนังสือ กับการต้องเผชิญหน้ากับมันจริงๆ นั้น ช่างแตกต่างกันจนไม่อาจยอมรับได้

กันตาหย่อนปลายเท้าลงบนพื้นปูนขัดหยาบ เดินโซเซไปยังโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกบานเก่าวางพิงผนังอยู่ กรอบไม้เคลือบสีลอกเป็นริ้วๆ เผยให้เห็นเนื้อไม้ด้านใน กระจกมีรอยขุ่นมัวบางจุดแต่ก็ยังสะท้อนภาพได้ชัดเจนพอ

เธอกลืนน้ำลายลงคอรวบรวมความกล้า ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงมองภาพสะท้อนของตัวเอง ดวงตาสั่นไหวจับจ้องไปที่เงาสะท้อนในกระจกบานเก่า แล้วสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เธอแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

กันตาแทบหยุดหายใจ เมื่อเงาสะท้อนในกระจกไม่ได้เป็นใบหน้าที่เธอคุ้นเคยมาทั้งชีวิต แต่กลับเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีเส้นผมยุ่งเหยิงเป็นกระจุก พันกันยุ่งจนดูไม่เป็นทรง บางปอยจับตัวแข็งกรังราวกับไม่เคยสัมผัสน้ำมานาน ปลายผมแห้งแตกกระเซอะกระเซิงเหมือนฟางที่ถูกแดดเผาจนกรอบ

หญิงสาวเบิกตากว้างแทบถลน มองภาพนั้นอย่างตกตะลึง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก

นี่เธอเข้ามาอยู่ในร่างของคนบ้าอย่างนั้นหรือ

นี่มัน... ไม่จริงใช่ไหม

กันตายกมือขึ้นแตะใบหน้าของตัวเองในตอนนี้ด้วยปลายนิ้วที่สั่นเทา ผิวสัมผัสหยาบกร้านไม่เรียบเนียน ปลายนิ้วลากผ่านพวงแก้มสกปรกมอมแมม จมูกโด่งเล็กได้รูปสวย ริมฝีปากบาง แห้งแตกเป็นขุยจนรู้สึกเจ็บแปลบทุกครั้งที่ขยับ

ดวงตากลมโตสีดำขลับยังคงเปล่งประกาย แม้จะซ่อนอยู่ใต้เงาที่อิดโรยและรอยคล้ำใต้ตาที่ทำให้ใบหน้าดูเหนื่อยล้าและโทรมอย่างน่าใจหาย

หญิงสาวจ้องมองเงาในกระจกอยู่นาน สภาพภายนอกอาจดูเหมือนคนเสียสติ หากแต่ยังคงเผยให้เห็นเค้าความงามของใบหน้าได้อย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นคนที่สวยมาก

แต่ว่า...เกิดอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายกัน

ทำไมร่างนี้ถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

และทำไมเธอถึงมาอยู่ในร่างของคนที่สภาพเหมือนคนบ้า

กันตาเม้มริมฝีปากแน่น เธอรู้สึกได้ถึงรสเลือดจางๆ จากรอยแตกบนริมฝีปากของตัวเอง มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว

"เหยียนเหยียนมานี่เร็ว เราต้องไปกันแล้ว"

กันตาสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นด้านนอก ดวงตาหรี่ลงอย่างใช้ความคิด ดูเหมือนว่าคนที่จะให้คำตอบเธอได้ จะอยู่ด้านนอกนั่น