ตอนที่1ความรักที่สมบูรณ์แบบ

งานแต่งงานสุดหรูในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุข ถูกจัดขึ้นบริเวณสนามหญ้ากว้างกลางแจ้งที่ตกแต่งอย่างงดงาม รายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่น แสงอาทิตย์ยามเย็นกระทบกับดอกไม้สีขาวที่ประดับตามขอบทางเดินไปยังแท่นพิธีการ บรรยากาศอบอุ่นและเปล่งประกายไปด้วยความหวาน

เสียงเพลงคลาสสิคดังเบาๆ เคล้าคลอไปกับสายลม พร้อมกับเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขและการพูดคุยของแขกที่มาร่วมงาน 

รอบๆ บริเวณ ไม่ว่าจะเป็นซุ้มประตูโค้ง ภาพถ่ายของคู่บ่าวสาวในอิริยาบถต่างๆ ที่นำมาจัดแสดง บนโต๊ะเก้าอี้ที่มีเอาไว้ต้อนรับแขก ต่างตกแต่งเอาไว้ด้วยดอกกุหลาบขาวเรียงรายราวกับทุ่งหญ้าแห่งความรัก

เจ้าบ่าวใบหน้าหล่อเหลาในชุดทักซิโด้สีดำยืนรออยู่ที่แท่นพิธีอย่างสง่างาม ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความตื่นเต้นและความสุข ในขณะที่คนเป็นเจ้าสาวปรากฏตัวในชุดเจ้าสาวหรูหราสีขาวบริสุทธิ์ ปักดอกไม้เล็กๆ อย่างสวยงาม และมงกุฎดอกไม้ที่ประดับบนหัวดูเหมือนเจ้าหญิงจากเทพนิยาย

ทุกสายตาจับจ้องมายังเจ้าสาว เมื่อเธอเดินไปตามทางเดินที่ประดับด้วยดอกไม้ขาว แสงแดดยามเย็นทำให้ทุกอย่างดูอบอุ่นยิ่งขึ้น แขกที่ถูกเชิญมาเป็นสักขีพยานเฝ้าดูด้วยความตื่นตาตื่นใจในช่วงเวลาที่สวยงามนี้

เมื่อเจ้าสาวเดินมาถึงแท่นพิธี เจ้าบ่าวยิ้มกว้างและจับมือเจ้าสาวอย่างมั่นคง สายตาของทั้งสองมองกันอย่างอบอุ่นและเต็มไปด้วยความรัก 

เสียงดนตรีแว่วหวานเงียบลง ขณะที่พิธีกรเริ่มต้นพิธีการ โดยมีคำสาบานรักที่เต็มไปด้วยคำพูดหวานๆ และคำสัญญาที่จะอยู่เคียงข้างกันไปตลอดชีวิตของคู่บ่าวสาว

ในขณะที่เจ้าบ่าวและเจ้าสาวแลกคำสาบาน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่น ทุกคนรอบข้างล้วนยิ้มแย้มและปรบมือให้กับคู่รักที่เริ่มต้นการเดินทางใหม่ร่วมกัน

หลังจากพิธีการเสร็จสิ้น เสียงเปียโนก็เริ่มบรรเลงท่วงทำนองเพลงสากลสุดหวานแสนโรแมนติก ท่วงทำนองสุดคลาสสิค บวกกับเสียงนุ่ม ๆ และอ่อนโยนของคนเป็นเจ้าบ่าว เป็นเซอร์ไพรสุดพิเศษที่เจ้าบ่าวมอบให้เจ้าสาว เนื้อเพลงนั้นก็มีความหมายหวานซึ้งสุดใจ

ตราบเท่าที่ผมมีชีวิต ผมจะรักคุณ โอบกอดคุณ และมีเพียงคุณ ผมขอสัญญา จากวันนี้และตลอดไปจนลมหายใจสุดท้ายของผม…คุณในชุดสีขาวนี้ช่างงดงามเหลือเกิน

ช่างเป็นการสร้างบรรยากาศแห่งความรักให้อบอวลยิ่งขึ้น เป็นงานแต่งที่โรแมนติกอย่างสมบูรณ์แบบจริง ๆ

หลังจากการแสดงความรักของคู่บ่าวสาวจบลง ทั่วบริเวณก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมือของบรรดาสักขีพยานที่ยืนน้ำตาคลอ เพราะรู้สึกซาบซึ้ง ตราตรึงใจในความรักที่เจ้าบ่าวมีต่อเจ้าสาว

ไม่เว้นแม้กระทั่งหญิงสาวในชุดเดรสสีม่วงพาสเทลที่ยืนหลบอยู่ตรงมุมหนึ่งของงานแต่งงานหรูหรา เธอคลี่ยิ้มกว้างน้ำตาคลอไปกับความรักนั้น

กันตา หญิงสาววัยสามสิบแปด แขก ผู้มาร่วมงานแต่งงานของผู้ชายที่เธอเคยรักสุดหัวใจ ผู้ชายที่เธอเคยยืนเคียงข้างเขามาเป็นสิบปี แต่กลับไม่อาจเดินร่วมทางจับมือเขาในฐานะคู่ชีวิต เธอเป็นได้แค่เพียง แฟนเก่า ที่ยังมีความปรารถนาดีต่อกันเท่านั้น

สายตาของกันตาจับจ้องไปที่คู่บ่าวสาวที่ยืนอยู่บนแท่นพิธี การมองเห็นคนทั้งสองกำลังยิ้มและแลกคำสาบานรักกัน ทำให้หัวใจของเธอเหมือนจะเจ็บขึ้นมาเพราะความรู้สึกอิจฉาอย่างไม่อาจควบคุมได้ 

หญิงสาวหลุบสายตามองแก้วไวน์ในมือที่ถูกเติมเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจนับได้ ก่อนจะยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปาก พยายามกลืนความรู้สึกทั้งหมดลงไปพร้อมกับของเหลวสีแดงเข้ม

รสขมฝาดแทรกซึมอยู่ปลายลิ้น แต่ก็ไม่อาจเทียบได้กับความขมขื่นที่เอ่อล้นอยู่ในใจ

ที่ตรงนั้น...มันเคยเป็นของเธอ

กันตาหลับตาลง สูดหายใจเข้าลึก พยายามสะกดกลั้นความรู้สึกมากมายที่ถาโถม เธอยอมปล่อยมือจากเขาเองแท้ ๆ แต่ทำไมกัน... ทำไมถึงยังรู้สึกอิจฉาอยู่แบบนี้

สิบปีแห่งความรัก สิบปีแห่งความผูกพัน ต้องพังลงเพียงเพราะเธอไม่อาจตั้งครรภ์ได้ เธอมีลูกไม่ได้

กันตายังจำได้ดีถึงวันที่ตัดสินใจปล่อยมือจากอดีตคนรัก จำได้ถึงแววตาสับสนและลังเลของเขา

แต่เธอรู้ดีว่า... ครอบครัวในฝันของเขา คือครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เขาอยากมีลูกมาก และเราก็พยายามกันมาตลอด แต่กลับไร้วี่แววว่าเธอจะตั้งครรภ์

นั่นจึงทำให้กันตายอมปล่อยมือจากอดีตคนรัก ปล่อยให้เขาไปสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบอย่างที่เขาฝัน เธอไม่อาจเป็นคนเห็นแก่ตัวที่จะดึงรั้งเขาไว้

หึ นั่นมันก็แค่การหลอกตัวเองของเธอเพื่อให้ฟังดูดีเท่านั้นแหละ

ที่เธอยอมปล่อยมือเพราะไม่อาจทนกับความอึดอัด ความห่างเหินที่สัมผัสได้จากชายคนรักมากกว่า แม้เขาจะพูดว่ายังคงรักเธอเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกที่เธอสัมผัสจากเขามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น

มันไม่มีอะไรเหมือนเดิม 

ความสุข ความรักที่เคยมีให้กันมันลดน้อยถอยลงจนเธอไม่อยากดึงดันหลอกตัวเองอีกต่อไป 

เธอจึงเลือกจบความสัมพันธ์นั้นด้วยตัวเอง เพราะรู้ดีว่าเขาไม่มีวันเอ่ยขึ้นมาก่อนแน่

เราจบกันด้วยดี และยังคงสถานะความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

ดีมาก จนเธอยอมตกปากรับคำมาร่วมยินดีในวันสำคัญของเขา เพียงเพราะกลัวว่าเขาจะคิดมากและไม่สบายใจ

"ทำไมกันนะ... สวรรค์ถึงได้ใจร้ายกับฉันถึงเพียงนี้"

เสียงกระซิบแผ่วเบารอดผ่านริมฝีปากอิ่ม ความเจ็บปวดคล้ายเสียงสะอื้นที่ติดอยู่ในลำคอ เธอรู้ว่าคำถามนี้คงไม่มีวันได้รับคำตอบ

เมื่อรู้สึกว่าไม่อาจที่จะกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจและผิดหวังเอาไว้ได้อีกต่อไป หญิงสาวจึงเลือกที่จะหันหลังเดินเข้าห้องน้ำ และขังตัวเองอยู่ในนั้น ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาไม่ขาดสายทันทีที่อยู่เพียงลำพัง แม้เสียงเพลงและเสียงหัวเราะของแขกจะดังเข้ามาในหู แต่ภายในใจของเธอกลับเงียบและว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนตัวเองหลุดออกจากโลกใบนี้ไปแล้ว

กันตาเงยหน้ามองตัวเองในกระจกของห้องน้ำ กระจกที่สะท้อนให้เห็นใบหน้าที่เคยอ่อนเยาว์สดใสงดงาม และเต็มไปด้วยความสุข เธอนับได้ว่าเป็นคนที่สวยจัดคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ความสวยนั้นกลับถูกบดบังด้วยร่องรอยแห่งความหม่นเศร้า และร่องรอยแห่งวัยที่มากขึ้น ผิดกับคนเป็นเจ้าสาวในวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นเป็นดอกไม้งามที่พึ่งจะเบ่งบาน

"ฉันเคยทำบาปทำกรรมอะไรกัน ทำไมทุกอย่างถึงได้เป็นแบบนี้" 

น้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นไหว ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดไปหมดจนแทบจะหายใจไม่ออก

ทุกคำถามดูเหมือนจะยิ่งตอกย้ำความว่างเปล่าในใจเธอ กันตาสูดหายใจเข้าลึกแล้วพยายามยิ้มให้ตัวเอง บอกตัวเองว่าอย่างน้อยคนที่เธอรักและหวังดีก็กำลังมีความสุข 

หญิงสาวเลือกที่จะหันหลังและเดินออกไปจากงานเลี้ยง เธอไม่อยากให้ใครเห็นความเศร้าที่มี ไม่อยากให้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยความสุขนี้ต้องแปดเปื้อนเพราะความผิดหวังของเธอ

หญิงสาวก้าวเดินออกจากงานเลี้ยงอย่างโซซัดโซเซ ร่างกายไร้ซึ่งการทรงตัวจากปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเกินขีดจำกัด เธอเดินสะเปะสะปะไร้ทิศทาง ไม่อาจแยกแยะได้ว่าตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปที่ใด

กว่าจะรู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในอันตรายก็ตอนที่มีแสงไฟสว่างจ้าพุ่งเข้ามากระทบใบหน้าอย่างกะทันหัน สายตาพร่าเลือนจนต้องยกมือขึ้นปิดป้อง ดวงตาหรี่ลงตามสัญชาตญาณ ทว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เสียงแตรรถดังลั่นท้องถนน ก้องสะท้อนเข้ามาในหูจนอื้ออึง ความตื่นตระหนกพุ่งขึ้นกลางอก แต่ยังไม่ทันจะตั้งสติ ร่างกายของเธอก็ถูกแรงกระแทกอันมหาศาลซัดเข้าจนปลิวไปตามแรงปะทะ

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง รุนแรงจนแทบจะรับไม่ไหว แต่เพียงเสี้ยววินาที ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อยๆ เลือนหาย ความปวดร้าวทั้งทางกายและใจคล้ายจะมลายหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบลง เหลือไว้เพียงความว่างเปล่าอันเงียบงัน…