ตอนที่3วิหารเทียมฟ้า

ตำหนักฮองเต้

“ฝ่าบาทฝ่าบาทเพฮะ จวิ้นหวังมาถึงนี่”

สีชมพูฮ่องเต้ ชายตามองขันทีข้างกาย

“แล้วอย่างไร” สีหน้าเบื่อหน่ายมีอะไรให้ตื่นเต้นกันละ

“จากทางเหนือมานี่ใช้เวลาไม่น้อยอ้างว่าบัญชาของไทฮองไทเฮาจากตำหนักเทียมฟ้า” กัวกั๋ว ยิ้มมุมปาก

“แล้วอย่างไรสนมคนนั้นข้าไม่ต้องการนางแล้วใครจะเอาไปไหนก็เรื่องของพวกเขาคนใบ้แล้วยังถือดีใครบังอาจส่งมาในตำแหน่งสนม” ขันทีป้องปาก

“แต่ จวิ้นหวังมาครั้งนี้เกรงว่าจะมีแรงกระทบเหล่าขุนนางและราษฎรอาจมีคนบางคน หาทางเข้าใกล้จวิ้นหวัง”

“เข้าใกล้แล้วอย่างไรเขาเองที่ร่างหนังสือสัญญายอมสละบัลลังก์ให้ข้าแล้วยังบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราชสำนักและการปกครองออกบวชที่วัดทางเหนือ ต่อไปเรียกเขาว่าไต้ซือจะดีไหม” หัวเราะเบาๆ ขันทีเองก็หัวเราเสียงดังลั่น

“พ่ะย่ะฮะไต้ซือ ก็ควรจะเป็นเช่นนั้นในเมื่อออกบวชแล้วก็ควรจะเป็นไต้ซือ

อ๋องฉินโบกมือให้เกี้ยวที่พาร่างไร้สติของต้าเหนิงนั่งมาด้วยจอดลงริมธารใส หานจงวิ่งเข้ามาวางเก้าอี้รองพื้นให้อ๋องฉินลงมาจากเกี้ยว

“เหตุใดต้องเลือกเส้นทางนี้”

“ทางสายหลักอันตรายยิ่ง นางมีคนปองร้ายมากหน้าข้าไม่อาจรับมือหรือคอยตามเช็ดสิ่งที่นางทำ นางสั่งสมความเกลียดชัง ใครบ้างในวังหลวงไม่อยากให้นางตาย”

หานจงยิ้ม

“พลบค่ำจึงจะถึงวิหารเทียมฟ้า ส่งคนส่งข่าวถึงเสด็จย่าหรือยัง”

“ขอรับไทฮองไทเฮาทรงปรุงยาสำหรับสนมเอ่อเรียบร้อยแล้ว” อ๋องฉินพยักหน้าแล้วถอนหายใจ

“หวางซื่อท่านหนักใจเรื่องใด” หานจงถามขึ้น

“บัญชาของเสด็จปู่ทำไมต้องเป็นข้าที่ต้องรับผิดชอบเพียงผู้เดียว”

“นั่นเพราะท่านอ๋องทรงเป็นที่โปรดปราน”

“ข้าออกบวชได้หนึ่งปีแล้วทิ้งเรื่องราวในวังหลวงไว้เพียงเท่านั้นหาได้ใส่ใจข้าจึงไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก สนมเอ่อคนนี้ ข้าอยู่ถึงทางเหนือยังได้ยินเรื่องของนางร้ายกาจไม่เบา จนมีคนเกลียดชังในครั้งนี้พอนางป่วยไข้พวกเขาจึงหวังว่านางจะตาย แล้วเช่นไรเราต้องมาเห็นต่างจากคนอื่น”

วิหารเทียมฟ้า

ไทฮองไทเฮาออกมารับอ๋องฉินและเอ่อต้าเหนิงด้านหน้าทางเข้าวิหารสีหน้าวิตกกังวลไม่น้อย

“เป็นอย่างไรบ้าง ช่วยเอ่อต้าเหนิงได้หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะเสด็จย่า นางถูกข้าช่วยมาได้ทัน”

“ฝ่าบาทกับไทเฮาไม่ได้มีทักท้วงอะไรใช่ไหม”

“ไทเฮาทรงอยู่ที่นั่นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรที่แสดงว่าไม่ให้พานางมา เสด็จย่าต้องรีบช่วยนางแล้วหานจงช่วยกันพยุงเอ่อต้าเหนิงเข้าไปในวิหารเทียมฟ้า”

“ย่าให้คนปรุงยาถอนพิษเพื่อนางแล้ว ร่างกายของนางต้องพิษ แต่ไม่ทราบชนิดเช่นนั้นจึงรีบถอนพิษเสียก่อนแล้วค่อยบำรุงร่างกาย”

 ยาถอนพิษที่ได้มาจากเอ่อถูหวังซวนเมื่อก่อนหน้านั้น

“เดิมตระกูลเอ่อ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านพิษ นางเอกก็สามารถปรุงยาพิษและยาถอนพิษด้วยตัวเองเพราะสืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น แปลกใจว่าครั้งนี้ทำไมนางไม่ปรุงยาด้วยตัวเองเพื่อถอนพิษให้กับตัวเอง” ฉินเกอหลงตั้งข้อสังเกต

“อาจเป็นเพราะนางไม่แน่ใจว่าตัวเองต้องพิษเพราะวางใจผู้อื่นมากไปด้วยวัยของ

นางเพียงแค่18ปีกว่าจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว”

“วันนั้นนางมาขอกับย่าเพื่อจะพบจวิ้นหวังที่วังหลวงแล้วนางก็หายไปย่าคิดว่านางพบกับจวิ้นหวังแล้วแต่ผิดคาดไม่กี่วันต่อจากนั้นก็ได้ข่าวว่านางถวายตัวในตำแหน่งสนม ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ นางมีศัตรูไม่น้อยทั้งคนเก่าก่อนที่โกรธเคืองการกระทำของเอ่อถูหวังซวน ส่งผลมาถึงนาง เอ่อต้าเหนิงนางจึงต้องรับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อ น่าสงสารจริงๆ”

ไทฮองไทเฮา ส่งยาถอนพิษเข้าไปในปากให้ต้าเหนิง ดวงตากลมโตกลับปรือตามอง ฉินเกอหลงใบหน้าหล่อเหลาลอยใกล้แค่เอื้อมราวกับฝันพรรณราย คนอะไรจะหล่อขนาดนั้น นี่คือเทวดาหรือไรหันมองรอบๆ ตัว วิหารเทียมฟ้าที่สูงเสียดฟ้ามองเหมือนสวรรค์ หรือนี่คือสวรรค์บรรดา นางฟ้า แต่เอนางฟ้าทำไมชรา แล้วก็ร่างท้วม นางฟ้าไม่แก่ไม่ตายไม่ใช่หรือ ใช่สินางฟ้านั่นแหละแต่คงเป็นหัวหน้านางฟ้า กับเทวดารูปหล่อ อีกคนก็คงเป็นเทวดาฝึกหัดสินะ ถึงได้หล่อน้อยกว่าเทวดารูปหล่อคนนั้น

“นางได้สติแล้วแต่กว่าจะถอนพิษให้หมดไปจะต้องใช้เวลาหลายวัน อาจสิบยี่สิบหรือหนึ่งเดือนผ่านไป”

“เสด็จย่าระหว่างนี้หากกัวกั๋วฮ่องเต้ส่งคนมารับตัวนางเล่า เราจะทำอย่างไรการถอนพิษก็อาจไม่ได้ผล”

“คงยังไม่ใช่ตอนนี้ ก่อนหน้านั้นย่าได้ยินมาว่าฮ่องเต้ไม่สนใจสนมเอ่อต้าเหนิงเกือบสามเดือนที่ผ่านมาเอาแต่ขลุกอยู่กับสนมเอกที่ชื่อซองซีไม่แม้แต่จะเอ่ยถึงนางได้ยินว่าเอ่อต้าเหนิงป่วยก็ไม่เคยแวะมาเยี่ยมเยือน กัวกั๋วคนนี้ใช้งานคนคุ้มค่าจริงๆ ใช้งานอย่างเดียวยามเจ็บไข้ไม่ดูแล ทั้งๆ ที่ได้ยินว่าก่อนหน้านั้นโปรดปรานสนมเอ่อต้าเหนิงมากกว่าใครแต่พอนางป่วยฮ่องเต้กลับไม่แยแสแม้แต่น้อย”

“หลานจะให้คนคอยส่งข่าว ว่ากัวกั๋วฮ่องเต้จะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ จะได้รับมือได้ทันเวลา” ไทฮองไทเฮายิ้มบางๆ

“ดีแล้ว แล้วหมอเทวดาเยี่ยนฉือพบตัวหรือยัง มีบางอย่างที่ต้องพึ่งพาท่านหมอเทวดาเยี่ยนฉือยาบางชนิดต้องอาศัยทักษะและความรู้ของท่านหมอที่เชี่ยวชาญกว่าคนอื่นไม่น้อย” หานจงก้มหน้าหลบตา

“ถึงเวลาของเจ้าแล้วหานจงจะต้องเร่งตามตัวท่านหมอเทวดาเยี่ยนฉือให้เร็วที่สุดหมดเวลาเที่ยวเล่นสนุกสนานแล้วควรกลับมาช่วยกันในยามคับขัน”

ฉินเกอหลงพูดขึ้นเบาๆ หานจงพยักหน้าขึ้นลงอย่างปฏิเสธไม่ได้ ใครๆ ต่างก็รู้ว่าเยี่ยนฉือกับหานจงสนิทสนมกันราวพี่กับน้อง