16. พี่ใหญ่ต้องไปแล้ว (2)

“คิกๆ เจ้าตัวเล็ก ท่านพ่อมิได้ถามเจ้าเสียหน่อย หากว่าเจ้าเป็นชายคงจะรบเร้าไปออกรบแทนพี่ชายเจ้าแล้วกระมัง” ซูเมิ่งยกมือขยี้ศีรษะเล็กของบุตรสาว

“แหะๆ”

“หึๆ จริงดังน้องเล็กว่าขอรับ ข้าตัดสินใจจะไปเรียนการต่อสู้ที่สำนักศึกษาขอรับท่านพ่อ” เฉิงกงเห็นด้วยกับคำที่เยว่ชิงว่า เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าเรียนการต่อสู้ในสำนักศึกษา หากมีสงครามจริง เขาเองอาจจะช่วยบ้านเมืองได้ แต่หากมิมีสงครามก็ยังใช้ปกป้องครอบครัวได้ดังที่น้องสาวว่า

“เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมเถิด อีกห้าวันพ่อจะพาเจ้าไปลงชื่อเข้าเรียนที่สำนักศึกษา” แม้ว่าบัดนี้เฉินกงจะอายุได้สิบสี่หนาวแล้ว แต่ทางสำนักศึกษาก็มิได้มีข้อกำหนดเกี่ยวกับอายุ เรื่องนี้คงจะมิมีสิ่งใดให้กังวล

“พี่ใหญ่ให้เยว่ชิงฝึกเพลงดาบพื้นฐานให้ท่านดีหรือไม่ เรื่องนี้เยว่ชิงเก่งกาจทีเดียว” เยว่ชิงย้ายตนเองเข้าไปนั่งตักพี่ชายอย่างออดอ้อน นางอยากจะลองเป็นท่านอาจารย์ดูสักครา คงจะดูองอาจไม่เบา คึๆ

“ตัวพี่จะไม่หัก ดังเช่นต้นกล้วยท้ายเรือนใช่หรือไม่” เฉินกงเอ่ยเย้าน้องสาวจนทุกคนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

หลังจากที่ลู่หวังเหล่ยพาเฉินกงเข้าไปลงชื่อเข้าเรียนในสำนักศึกษา อีกไม่กี่วันต่อมาทางสำนักก็ได้ส่งจดหมายมาที่สกุลลู่ ได้ความว่า ให้เฉินกงเตรียมตัวเข้าเรียนในสำนัก เมื่อรู้ดังนั้นซูเมิ่งจึงได้เริ่มจัดเตรียมสิ่งของจำเป็นไว้ให้บุตรชายอย่างครบครัน

“เย็นวันนี้ท่านแม่จะเข้าครัว ทำอาหารให้พี่ใหญ่ทาน ก่อนที่พี่ใหญ่จะไปอยู่สำนักศึกษา เจ้าก็มาทานด้วยกันเถิด ท่านแม่ทำเผื่อแผ่ทุกคนในเรือนด้วย” เยว่ชิงเอ่ยกับเผิงจูที่กำลังนั่งพับอาภรณ์ของเยว่ชิงลงหีบไม้

“เจ้าค่ะ แต่ว่าคุณชายใหญ่จะไปนานหรือเจ้าคะ” เผิงจูมิรู้จักว่าสำนักศึกษาเป็นอย่างไร นางจึงมิรู้ว่าหากเข้าเรียนในสำนักศึกษาจะต้องไปอยู่นานเลยหรือ

“สำนักศึกษาที่พี่ใหญ่ไป เขาให้ศิษย์อาศัยอยู่ในสำนัก นานทีปีหนจึงจะอนุญาตให้กลับมาเยี่ยมบ้านได้”

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แล้วคุณหนูจะต้องไปอยู่ที่สำนักศึกษาหรือไม่เจ้าคะ”

“แท้จริงข้ามิอยากเล่าเรียนสิ่งใดเลย แหะๆ แต่ก็คงเป็นไปมิได้ ข้าคงจะเลือกสำนักศึกษาที่สามารถกลับมาพักที่บ้านได้ เพราะหากข้าไปพักที่สำนักศึกษา มูมู่กับเจ้าคงไปด้วยมิได้…ข้าคิดถึงพวกเจ้าแย่”

“โฮรก~” มูมู่คำรามตอบรับเยว่ชิง ทั้งยังใช้ลิ้นเปียกชื้นเลียแก้มขาวของเยว่ชิงจนเปียกชื้นไปหมด

“บ่าวก็คงจะคิดถึงคุณหนูมากเจ้าค่ะ” สองนายบ่าวและหนึ่งเสือขาวนั่งเล่นพูดคุยกันได้ไม่นาน แม่นมลี่ก็เข้ามาเรียกไปทานมื้อเย็น ทั้งนายทั้งบ่าวสกุลลู่ต่างอิ่มหนำสำราญ อวยพรให้คุณชายใหญ่ของพวกเขาเดินทางไปสำนักศึกษาอย่างปลอดภัย หลังจากทานอาหารทุกคนก็ยกย้ายกันกลับห้องพักของตน

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าลาขอรับ” เฉินกงก้มคำนับแทบเท้าบิดามารดา

“ขอให้เจ้าโชคดี ตั้งใจเล่าเรียน” ทั้งลู่หวังเหว่ยและซูเมิ่งเข้าไปโอบกอดบุตรชายแน่น แม้รับรู้ว่าบุตรชายเพียงลาไปอยู่สำนักศึกษา แต่จิตใจของบิดามารดามีหรือจะอยากให้บุตรห่างจากอก

“ขอรับ พวกเจ้าเองก็ช่วยกันดูแลท่านพ่อท่านแม่แทนพี่ด้วย อย่าดื้อซนให้มากนัก เข้าใจหรือไม่” เฉินกงหันมามองน้องทั้งสามคน ในใจรู้สึกวูบโหวงไม่น้อย เขามิเคยต้องห่างจากครอบครัวไปไกล ยิ่งเห็นว่าตากลมของน้องๆ แดงก่ำ ยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

“ฮึก เจ้าจะร้องไห้ด้วยเหตุใดเยว่ชิง ลี่อิน” หมิงยู่เอ่ยว่าน้องสาวทั้งที่ตนเองน้ำตาไหลพราก แต่ก็แสร้งทำเป็นเคร่งขรึม

“พี่รองต่างหากที่ร้องไห้ก่อนผู้ใด” เยว่ชิงรีบยกแขนเสื้อขึ้นมาเช็ดน้ำตา

โถ่เอ้ย ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้พี่ใหญ่เป็นห่วงแล้วแท้ๆ

“พี่ใหญ่ ฮึก” ลี่อินเองก็อดกลั้นมิให้น้ำตาไหลออกมามิได้

“อย่าร้องไห้ไปเลย พี่จะกลับมาหาพวกเจ้าบ่อยๆ” เฉินกงเข้าไปโอบกอดน้องทั้งสามของเขาไว้แน่น

“พี่ใหญ่มิต้องเป็นห่วงทางนี้ ข้าจะดูแลท่านพ่อ ท่านแม่ น้องๆ และกิจการของเราเป็นอย่างดี” หมิงยู่ถอยออกจากอ้อมกอดพี่ชายพลางให้คำมั่นด้วยความแน่วแน่ แต่ทว่า…

“อืม ฝากด้วยนะ เยว่ชิง ลี่อิน” ว่าแล้วเฉินกงก็ขึ้นรถม้าที่ท่านพ่อจ้างไว้สำหรับให้ไปส่งที่สำนักศึกษาทันที

“นี่ พี่ใหญ่! ท่านเอ่ยเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร กลับมาขยายความให้ข้าฟังก่อน กลับมานะ~” หมิงยู่โวยวายลั่นที่พี่ชายพูดเหมือนว่าเขานั้นไว้ใจมิได้

“พ่อว่าเรากลับเข้าเรือนเถิด ปล่อยให้โวยวายอยู่ที่นี่เพียงผู้เดียว” ลู่หวังเหล่ยและซูเมิ่งต่างยิ้มขำให้บุตรชายคนรองของตนและพากันเดินกลับเข้าเรือนไป