20. แรกพบสบตา (1)

“คุณชาย คุณหนู มีข่าวดีเจ้าค่ะ” เผิงจูวิ่งปราดเข้ามาในห้องทำงานหลังร้านซิ่งฟู่ จนพี่ชายอย่างเผิงจงต้องรีบเอ่ยปราม

“เผิงจู รักษากริยาของเจ้าด้วย ต่อหน้าคุณชายและคุณหนูสำรวมเสียบ้าง” ลี่อินที่มิอยากให้เผิงจงตำหนิเผิงจูไปมากกว่านี้จึงรีบเอ่ยถามถึงข่าวที่ว่า

“เผิงจู รีบเล่ามาเร็วเข้า”

“ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวได้ยินมาว่าทัพหลวงกำลังจะเคลื่อนพลเข้าเมืองหลวงในอีกสิบวันข้างหน้าเจ้าค่ะ” เผิงจูแจ้งข่าวที่นางได้ยินมาให้หมิงยู่ ลี่อิน และเยว่ชิงฟัง

“จริงหรือเสี่ยวจู เช่นนั้นพี่ใหญ่ก็จะกลับมาแล้วสินะ เราไปรอรับพี่ใหญ่ที่หน้าประตูเมืองดีหรือไม่” เยว่ชิงเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น

“เอาสิ ครอบครัวของเหล่าทหารกล้าทั้งหลาย ก็คงไปรอทัพหลวงที่หน้าประตูเมืองเช่นกัน” หมิงยู่เอ่ยตอบรับน้องสาว เขาเองก็อยากไปรับพี่ชายกลับเรือนด้วยตนเองเช่นกัน

“ดีๆ ข้าจะเอามูมู่ไปรับพี่ใหญ่ด้วย”

“เอ่อ พี่ว่าไม่เหมาะกระมัง หากผู้คนรู้ว่ามีเสือมาเดินอยู่หน้าประตูเมืองคงจะวุ่นวายน่าดู” ลี่อินเอ่ยขัดน้องสาว หากเอาเสือขาวตัวใหญ่อย่างมูมู่ไปด้วย มีหวังผู้คนคงแตกตื่นกันไปหมด

“ข้าทำเสื้อคลุมสำหรับพรางตัวให้มูมู่เรียบร้อยแล้ว พี่สามอย่าได้กังวลไป” ได้ยินคำยืนกรานของน้องสาว ลี่อินก็ได้แต่ส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นนี้ ตั้งแต่นางโตเป็นสาว จากที่เคยแทนตัวเองว่า “เยว่ชิง” ตลอดเวลากลับเปลี่ยนมาแทนตัวเองว่า “ข้า” เยว่ชิงเอ่ยว่าหากแทนตัวเองว่า “ข้า” จะทำให้นางดูโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิม แต่ลี่อินกลับคิดว่านางมิได้ดูโตขึ้นเลยสักนิด น้องของเขายังคงดื้อรั้นและซุกซนเช่นเดิม

“เช่นนั้นก็ตามใจเจ้าเถิด”

“พี่สามของเยว่ชิงน่ารักที่สุด~” หึ คงจะมีเพียงเวลาอยากออดอ้อนเท่านั้นกระมัง ที่นางยังแทนตัวเองว่า “เยว่ชิง” อยู่ น่าเอ็นดูเสียจริง

หลังจากที่ครอบครัวสกุลลู่ได้รับรู้ว่าทัพหลวงกำลังจะเคลื่อนพลเข้ามาในเมืองหลวง ซูเมิ่งก็รีบสั่งการให้บ่าวในเรือนทำความสะอาดเรือน รอต้อนรับคุณชายใหญ่สกุลลู่ที่กำลังจะกลับมาจากการทำศึก ลู่หวังเหล่ยเองก็รีบจัดการงานที่คั่งค้าง เพื่อจะขอลาหยุดมารับบุตรชายที่ประตูเมือง เมื่อถึงวันที่กำหนด ครอบครัวสกุลลู่ก็แห่แหนกันมารับบุตรชายคนโตของสกุล ไม่เว้นแม้แต่มูมู่

“เหตุใดจึงชักช้านักนะ” เยว่ชิงเดินไปเดินมา ในมือก็ถือสายคล้องคอของมูมู่เอาไว้ เจ้าเสือขาวตัวใหญ่ถูกเยว่ชิงจับใส่ผ้าคลุมสีแดงปักลวดลายน่ารัก ทั้งผ้าคลุมยังมีระบายผ้ายื่นออกมาเป็นส่วนของหมวกที่ใช้คลุมหัวเจ้าเสือขาว

“นั้นอย่างไรได้ยินเสียงหรือไม่ คงใกล้เข้ามาแล้ว…นั่นๆ เห็นธงประจำแคว้นแล้ว” ลู่หวังเหล่ยตื่นเต้นดีใจจนเสียกริยา ภรรยาและบุตรทั้งสามต่างอดยิ้มขำกับท่าทีของบิดามิได้ แต่เมื่อกองทัพใกล้เข้ามาเจ้ามูมู่ที่นั่งนิ่งอยู่กับพื้น กลับลุกขึ้นแล้วออกตัววิ่งเข้าหาขบวนทัพหลวงทันที จนสายคล้องหลุดออกจากมือของเยว่ชิง

“มูมู่จะไปที่ใด กลับมาประเดี๋ยวนี้” เยว่ชิงที่กลัวว่ามูมู่จะทำให้ผู้คนแตกตื่นจึงรีบวิ่งตามมูมู่ไป โดยมิได้ฟังคำทัดทานของครอบครัวแม้แต่น้อย แม้เยว่ชิงจะออกตัววิ่งหลังจากมูมู่เล็กน้อย แต่ด้วยความว่องไวของเจ้าเสือขาวทำให้เยว่ชิงวิ่งตามแทบไม่ทัน ตากลมของเด็กหญิงวัยสิบสามย่างสิสี่หนาวสอดส่องมองหาเจ้าเสือขาวของตนเอง แต่เมื่อพบแล้วกลับต้องตกใจ เพราะบัดนี้มูมู่กำลังถูกเหล่าทหารที่มีอาวุธครบมือห้อมล้อมเอาไว้ ทั้งยังมีชายหนุ่มสวมหน้ากากกำลังถือดาบเดินเข้าไปหาเจ้ามูมู่ของนาง

“อย่าทำร้ายมูมู่ของข้านะ” เยว่ชิงที่คิดว่าทหารและชายผู้นั้นจะทำร้ายมูมู่จึงได้รีบวิ่งฝ่าเข้าไปในวงล้อม ขาสวยถูกยกขึ้นถีบกลางหลังทหารที่ล้อมมูมู่ไว้ มือสวยฉกฉวยคว้าเอาดาบของทหารมา ทั้งยังยกดาบชี้หน้าชายหนุ่มผู้นั้น ภาพของสตรีโฉมงามกำลังยกดาบขึ้นชี้หน้าของชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ ทำเอาเหล่าทหารตื่นตระหนกไม่น้อย

ลอบสังหารหรือ แต่กระทำโจ่งแจ้งถึงเพียงนี้ นางมิคิดเกรงกลัวอาญาแผ่นดินเลยหรืออย่างไร

“มูมู่ข้ามาช่วยเจ้าแล้ว อย่ากลัวไปเลยนะ” เยว่ชิงพยายามพูดปลอบขวัญเจ้าเสือขาวตัวใหญ่ของตนเอง แต่เจ้ามูมู่…นอกจากจะมิได้หวาดกลัวชายลึกลับสวมหน้ากากแล้ว ยังเข้าไปถูไถตามแข้งขาของชายผู้นั้นอีก การกระทำของมูมู่ทำเอาเยว่ชิงสับสนไม่น้อย

“มูมู่กลับมาหาข้า เร็วเข้า!!!”

“ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงของเจ้าจะชอบข้านะ เด็กน้อย หึๆ”