6. ลู่ทางหาเงิน (2)

“พี่ชายทั้งสาม เยว่ชิงมีเยื่องจะพูดด้วย หาว~” เช้าวันนี้เยว่ชิงตื่นขึ้นมาแต่เช้า แม้ว่าเมื่อคืนนางแทบจะมิได้นอน แต่อย่างไรก็ต้องรีบนำสิ่งที่นางคิดมาปรึกษาพี่ชายทั้งสาม เพราะแผนการที่นางวางไว้ใหญ่โตเกินกว่าที่เด็กวัยสามหนาวจะทำสำเร็จด้วยตนเองได้ นางจึงมาขอความช่วยเหลือจากพี่ชายทั้งสาม เดิมทีเยว่ชิงมิมีความมั่นใจสักนิดว่าพี่ชายทั้งสามของนางจะรับฟังความคิดของเด็กวัยสามหนาวอย่างนาง แต่อย่างไรก็ต้องลองเสี่ยงดูสักครา

“หึๆ ให้พี่กล่อมนอนก่อนดีหรือไม่ หืม! เจ้าดูจะง่วงเต็มที” เฉินกงยกมือลูบศีรษะเล็กของน้องสาวเบาๆ ด้วยว่าวันนี้เขาไม่ต้องคัดตำรา หลังจากที่ส่งท่านพ่อไปทำงานแล้ว เขาจึงอาสาดูแลน้องๆ แทนท่านแม่ เพื่อให้ท่านแม่ได้พักผ่อนอย่างสงบเสียบ้าง

“ไม่เจ้าค่ะ ทุกคนฟังเยว่ชิงนะ…เยว่ชิงอยากหาเงิน”

“ฮ่าๆ เจ้าเด็กน้อยคนนี้ เพ้อเจ้ออันใดของเจ้า” หมิงยู่หัวเราะจนปวดท้องไปหมด ต่างจากเฉินกงที่เริ่มขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน

น้องสาวเขานี่อย่างไร เหตุใดจึงมีความคิดความอ่านไม่เหมือนกับเด็กวัยสามหนาวแม้แต่น้อย

“เหตุใดต้องหาเงินด้วยเล่า เยว่ชิง”

“ก็…ก็มูมู่ของน้องกินเยอะ สิ้นเปลืองเงินทอง” เยว่ชิงมิอาจบอกออกไปได้ว่าที่นางทำ ก็เพื่อจะหาเงินไปรักษาพี่สาม นางจึงได้หยิบยกมูมู่มาเป็นข้ออ้างในเรื่องนี้

“โถ่ มิเห็นจะต้องกังวล ตอนนี้มูมู่มาเป็นครอบครัวเดียวกับเราแล้ว อย่างไรก็ต้องเลี้ยงดูให้ดี” เฉินกงทั้งประหลาดใจและเอ็นดูกับความคิดของน้องสาว

“ใช่ๆ หากว่าเนื้อมีไม่พอให้มูมู่กิน ก็สละแขนลี่อินให้มูมู่สักข้างหนึ่ง ฮ่าๆ ฮ่า- โอ๊ยยยย” หมิงยู่ร้องโอดครวญเมื่อถูกฝ่ามือของน้องชายอย่างลี่อินฟาดเข้ากลางหลังอย่างจัง

“เอาแขนของพี่รองให้สิ จะมายกแขนของข้าให้ได้อย่างไร”

“หยุดดดดด ฟังเยว่ชิงก่อน!” เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนออกมาจนพี่ชายทั้งสามต้องรีบเอามือปิดหู

“ฟังแล้วๆ” ทั้งหมิงยู่และลี่อินพูดออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย

“พวกท่านมิอยากช่วยท่านพ่อหาเงินหยือ ท่านพ่อทำงานเหน็ดเหนื่อยแต่เบี้ยหวัดก็มิพอใช้”

“พี่รู้ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ พี่จะออกไปรับจ้างท่านพ่อก็มิให้ไป บอกแต่ให้อ่านตำราอยู่ที่เรือน” เฉินกงขมวดคิ้วแน่น เขาเคยเอ่ยขอกับท่านพ่อแล้วแต่กลับถูกปฏิเสธเสียงแข็ง

“แต่เยว่ชิงยู้ว่าจะหาเงินได้อย่างไย” เยว่ชิงพยักหน้าหงึกหงักเพื่อเสริมความน่าเชื่อถือให้กับตนเอง

“ข้าว่าเจ้าพูดให้ชัดก่อนดีหรือไม่ เป็นเพียงเด็กน้อยก็นอนดูดนม เลี้ยงเจ้ามูมู่ก็พอแล้ว”

“จิ๊” เยว่ชิงจิ๊ปากกรอกตาอย่างเหลืออดกับพี่ชายคนรอง เห็นว่านางเป็นเด็กจึงดูถูกกันอย่างงั้นหรือ

ถึงจะพูดยังไม่ชัด แต่ก็พูดได้ก็แล้วกัน ฮึ้ย!!!

“ฟังเยว่ชิงก่อนดีหรือไม่ เผื่อน้องจะมีลู่ทางหาเงินจริงๆ” เมื่อทุกคนหันมารอฟัง เยว่ชิงจึงเริ่มอธิบายสิ่งที่ตนเองติดจะทำ แม้ว่าคำพูดอาจจะไม่ชัดถ้อยชัดคำ แต่ก็อธิบายได้ละเอียดและเข้าใจง่าย

เยว่ชิงบอกกับพี่ชายทั้งสามว่าจะเปิดร้านการละเล่น มีทั้งการปาลูกดอก ทั้งโยนห่วง และอีกหลายอย่าง โดยนางคิดจะให้ผู้ที่มาเล่นเอาเงินมาแลก หากได้แต้มครบตามที่กำหนดไว้แต่แรกก็จะได้รับรางวัลกลับไป แท้จริงแล้วการละเล่นพวกนี้เยว่ชิงเคยเห็นในชีวิตก่อน ตอนที่นางกลับไปเยี่ยมคุณยายที่ประเทศไทย คุณยายบอกว่าการละเล่นพวกนี้มักมีในงานวัดหรืองานเทศกาลต่างๆ

“นี่…นี่เจ้าเป็นเด็กวัยสามหนาวจริงหรือ หรือว่า…เจ้าผีร้าย! ออกไปจากร่างน้องข้านะ!” ป๊าบ! แรงจากฝ่ามือเล็กของน้องสาวที่หนักพอควร ทำให้หมิงยู่สงบปากสงบคำลงทันที แต่สิ่งที่หมิงยู่พูดนั้นก็มีส่วนจริงอยู่บ้าง เฉินกงเองก็ยังอดประหลาดใจกับความคิดของน้องสาวมิได้

“สิ่งที่เยว่ชิงพูดน่าสนใจมิน้อย พี่ยังมิเคยเห็นการละเล่นพวกนี้ในตลาดเลย หากว่าเราทำได้จริง อาจจะเป็นที่สนใจของเด็กๆ ก็เป็นได้” เฉินกงคุ้นคิดอย่างหนัก หากว่าทำได้จริงคงจะมีเงินทองมาเลี้ยงดูครอบครัวได้

“ข้าว่าโยนห่วงน่าจะสนุกสนานไม่น้อย” ลี่อินสนใจการโยนห่วงตั้งแต่ยามที่น้องสาวเอ่ยอธิบายแล้ว จึงเอ่ยเสนอความคิดของตนเองออกไป

“แต่ข้าว่าปาลูกดอกก็ดีไม่แพ้กันนะ” หมิงยู่เอ่ยตามสิ่งที่ตนคิด แท้จริงไม่ว่าจะการละเล่นใดก็น่าสนใจทั้งนั้น

“เช่นนั้นพรุ่งนี้เรามาทดลองเล่นกันดีหรือไม่ หากเห็นลู่ทางว่าพอจะใช้หาเงินได้ พี่จะเอ่ยขอกับท่านพ่อเอง”

“ดีเจ้าค่ะ พรุ่งนี้น้องจะตื่นแต่เช้ามายอพี่ๆ ที่สวนนะเจ้าคะ ตอนนี้ขอไปหามูมู่ก่อนน๊า” เยว่ชิงยิ้มกว้างให้พี่ชายแล้วรีบวิ่งกลับห้องไปหามูมู่ทันที

“พี่ใหญ่ไม่คิดว่ามันแปลกหรือ น้องสาวเราผิดกับเด็กวัยสามหนาวลิบลับ” หมิงยู่เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง มิมีท่าทีขี้เล่นเหมือนเก่าก่อน

“อืม แปลก…แต่นางคือน้องสาวเรา ข้อนี้มิผิดแน่”

“หึ นั่นสินะ” เฉินกงและหมิงยู่มองหน้าสบตากัน ต่างคนต่างเข้าใจในสิ่งที่พูดอย่างถ่องแท้

ไม่ว่าอย่างไร ลู่เยว่ชิงก็คือน้องสาวคนเล็กของพวกเขา คือบุตรสาวสกุลลู่อย่างแท้จริง