บทที่ 15

อืมมม ทานเข้าไปคำแรกก็รู้สึกถึงความเผ็ดของพริกและกระเทียม แต่ก็ตัดเค็มด้วยน้ำปลามะนาวแถมยังมีรสหวานติดปลายลิ้นเล็กน้อย

ข้าวสวยก็ไม่ได้มองเขาแบบเต็มตาหรอกแค่แอบชำเลืองมอง เห็นว่าเขาเริ่มตักคำที่สอง​ คำที่สามคิดว่าเขาคงกินได้แหละ

แบบนี้ก็กินได้ด้วยเหรอ กินไปจนข้าวจะหมดจานก็ยังมีคำถามเดิมผุดเข้ามาในหัว แสดงว่าชาวบ้านที่ไม่มีกำลังทรัพย์ที่อยู่ตามหัวไร่ปลายนาเขาหากินกันแบบนี้เองเหรอ

อิ่มแล้วข้าวสวยก็ยกเอาถ้วยข้าวตัวเองเข้าไปล้าง พอออกมาก็เห็นว่าเขาอิ่มแล้วเช่นกัน แต่เขาไม่เก็บถ้วยชามที่เหลือ 

"นี่คุณกินทิ้งไว้แบบนั้นไม่คิดจะเก็บเลยหรือไง" 

"ก็เก็บเองสิ"

"ที่นี่ไม่มีคนรับใช้ใครกินก็ต้องเก็บ ของที่เหลือคุณกินเสร็จคนสุดท้ายคุณก็ต้องเก็บ"

"เรื่องอะไร" ว่าแล้วภูเบศก็เดินออกไปจากบ้าน เขาเดินดูบรรยากาศรอบๆ ทำไมไอ้วัลลภถึงหาที่แบบนี้ได้เร็วจัง เรื่องนี้เขาก็คิดอยู่หรอก​ เพราะที่นี่มันบรรยากาศดีมากเลย แถมเครื่องอำนวยความสะดวกก็มีครบถึงแม้บ้านจะเป็นแค่บ้านไม้ชั้นล่างเปิดโล่งแต่ก็มีห้องครัวไว้ทำอาหาร ไม้ผนังห้องครัวยังใหม่ๆ อยู่เลย

เห็นเขาไม่เก็บถ้วยชามข้าวสวยเลยต้องเป็นคนเก็บเอง เก็บเสร็จเธอก็ขึ้นไปดูชั้นบน อยากดูว่ามีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนไหม 

พอขึ้นมาก็ลองเปิดลิ้นชักไม้ที่มีอยู่ชั้นบนเปิดดูก็เห็นว่ามีชุด เหมือนจะเป็นของชาวนาแถวนี้ เพราะเป็นผ้าถุงเสื้อคอกระเช้า

"ของใครเนี่ย เรายืมใส่ก่อนได้ไหม" เปิดดูอีกชั้นก็เห็นว่ามีของผู้ชายด้วย

ก่อนที่มันจะค่ำมากกว่านี้ข้าวสวยก็เลยเอาเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวลงมาอาบน้ำ ตอนที่เธออาบน้ำอยู่เขาก็กลับมาพอดี

"ไปเอาเสื้อผ้าใครมาใส่ล่ะ"

"คุณไม่ได้เตรียมไว้ให้เหรอ?"

คงจะเป็นไอ้พวกนั้นเตรียมไว้เขาเลยไม่พูดอะไร เดินขึ้นไปข้างบนเพราะจะเอาโทรศัพท์มาโทรให้ลูกน้องเข้ามารับ ทีแรกว่าจะค้างที่นี่แต่ดูแล้วคงนอนไม่ได้แอร์ก็ไม่มี

"โทรศัพท์ฉันไปไหน?" ขึ้นมาก็ไม่เห็นโทรศัพท์เลยลงมาถามเธอที่นั่งอยู่ข้างล่าง

"ฉันจะไปรู้เหรอ"

"เธอไม่ได้แอบเอาไปแน่นะ"

"ฉันจะเอาของคุณไปทำไม"

ไม่เห็นโทรศัพท์แล้วจะโทรติดต่อไอ้พวกนั้นได้ยังไงเนี่ย กว่าจะเดินออกไปจากที่นี่ก็ตั้งหลายกิโลเมตร แต่เธอไม่รู้หรอกเพราะตอนที่พาเข้ามาเธอถูกยาสลบของเขา

ช่วงเย็นตะวันตกดินเร็วมากแต่โชคดีบ้านหลังนี้มีไฟฟ้าให้ใช้ อยู่ข้างล่างได้ไม่นานเพราะเริ่มมียุง​ ข้าวสวยเลยขึ้นไปข้างบนก็เห็นว่าเขากำลังหาโทรศัพท์อยู่

"ยังไม่เจอเหรอ"

"ต้องเป็นเธอแน่เลยที่เอาไป"

"แล้วแต่จะคิดเถอะ"

"ถ้าไม่มีโทรศัพท์จะติดต่อกับคนของฉันได้ยังไง"

"สมน้ำหน้า"

"อ้าว.." ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังค้นแล้วมองมาที่เธอ

"อยากเล่นอะไรแผลงๆ ทำไมล่ะ สงสัยผีบ้านผีเรือนคงเอาไปซ่อนมั้ง"

"ดีถ้ามีผีบ้านผีเรือนก็มาหักคอเธอเลย"

"ปากไม่ดี" ข้าวสวยรู้สึกขนลุกที่เขาพูดแบบนั้น

"กลัวผีเหรอ"

"ใครไม่กลัวผีบ้าง"

"ผีเป็นตัวยังไง เคยเห็นเหรอถึงกลัว"

เหนื่อยจะพูดกับไอ้บ้านี่แล้ว เราก็ใช้ชีวิตของเราอยู่ดีๆ ยังจะลากเรามาลำบากอีก แถมยังมาทำโทรศัพท์หาย บ้าหรือเปล่า

ข้าวสวยมองไปดูมุ้งที่มีแขวนไว้ข้างผนัง คงมีไว้กันยุงเธอเลยเดินไปหยิบมุ้งออกมามัดกับเสา

"เธอเคยใช้ชีวิตแบบนี้เหรอ" ที่ถามเพราะเห็นว่าเธออยู่กับสิ่งแวดล้อมแบบนี้ได้

"ไม่เคย"

"แล้วทำไมเธอทำเป็น"

"ฉันมีตา"

"ปากดี เดี๋ยวก็จัดซะเลยนี่"

เธอเลยอยู่เงียบๆ เพราะมันค่ำแล้ว กลัวเสียเปรียบเขา

กางมุ้งเสร็จเธอก็มุดเข้าไปนอน​ ค่ำแบบนี้ไม่รู้จะทำอะไร   เขาจะเป็นบ้าหาโทรศัพท์ต่อไปก็หาไปเถอะ​ พื้นที่มีอยู่แค่นี้ ถ้ามันไม่มีขาเดินหนีก็คงมีคนแอบขึ้นมาเอาแหละ

มีพัดลมเล็กให้ตัวหนึ่งในมุ้งเธอเลยเปิดพัดลมใส่ตัวเองขณะนอน แต่พอภูเบศมุดเข้ามาด้วยเขาเลยขยับพัดลมไปที่ตัวเขาทั้งหมด 

"เอ๊ะนี่คุณไม่เห็นหรือว่าพัดลมฉันใช้ก่อน"

"ก็ฉันร้อนนี่"

"ร้อนก็เปิดส่ายสิ"

"ส่ายมันจะเย็นอะไรล่ะ"

แต่ข้าวสวยไม่ยอมแพ้ขยับพัดลมกลับมาที่เธอเหมือนเดิม พอเธอขยับพัดลมไปเขาเลยขยับตัวตาม จนร่างของทั้งสองแนบชิดกัน 

"ขยับออกไปนะ"

"ก็พัดลมมันอยู่ตรงนี้"

"ถ้างั้นคุณก็เอาไปคนเดียวเลย" ยอมร้อนหน่อยดีกว่าเสียเปรียบเขา แต่พอดึกๆ มาลมเริ่มโชยอากาศก็เริ่มเย็น

ภูเบศที่นอนอยู่หน้าพัดลมแถมไม่มีผ้าห่มก็เริ่มหนาว

"อือ?" หลับอยู่ดีๆ เหมือนมีคนมาแย่งผ้าห่มไปเลยสะดุ้งตื่น "เอาผ้าห่มฉันคืนมานะ!"

"มันหนาวไม่เห็นหรือไง"

"หนาวคุณก็ปิดพัดลมสิ"

"ปิดก็หายใจไม่ออก"

เป็นผู้ชายจริงหรือเปล่าเนี่ย ข้าวสวยเลยต้องนอนขดตัวดีกว่าใช้ผ้าห่มผืนเดียวกับเขา

จนถึงเช้าวันต่อมา..

"ไปไหนแล้ว?" ภูเบศดันตัวลุกขึ้นเมื่อไม่เห็นเธอนอนอยู่ข้างๆ คิดว่าเธอจะหนีออกไปแล้ว เขาเลยรีบวิ่งลงมาข้างล่าง

แต่พอลงมาได้กลิ่นหอมเลยเดินเข้าไปดูในครัว "ทำอะไร"

"ผัดผักบุ้ง"

"มีเนื้อใส่เหรอ"

"ไม่มีหรอกเมื่อวานลวกผักบุ้งจิ้มน้ำพริกแล้ววันนี้เลยผัดผักบุ้งแทน"

ถ้าพวกมันยังไม่เข้ามากูจะไม่เป็นเต่าก่อนเหรอเนี่ย กินแต่ผักบุ้งอยู่นั่นแหละ

"มายกกับข้าวออกไปช่วยกันสิ"

"เป็นแม่ฉันหรือไงทำไมสั่งจัง"

"จะกินไหม"

"กิน!"

ภูเบศช่วยเธอยกอาหารที่เธอเพิ่งทำเสร็จออกมาตั้งโต๊ะข้างนอก แล้วข้าวสวยก็ตักข้าวให้เขาด้วย

หน้าตาอาหารที่เธอทำมันก็ไม่พิเศษอะไรหรอก แต่พอตักมาใส่ปากดูแล้วรสชาติมันพอใช้ได้เลย ถ้ามีเนื้อหมูสักนิดก็คงจะดี

"อร่อยใช่ไหมล่ะ"

"ก็พอกินได้" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ตักข้าวใส่ปากอีก

"ตอนที่ฉันไปเก็บผักบุ้งเห็นหอยขมตัวใหญ่มาก"

"แล้วไง"

"ก็ตอนเที่ยงเราจะทำหอยขมกันไง"

"เธอจะไปเก็บเหรอ"

"คุณนั่นแหละต้องลงไปเก็บ"

"เรื่องอะไร.."

ในเวลาต่อมาริมคลองส่งน้ำ

"คุณก็มุดลงไปสิ น้ำมันลึกยื่นมือลงไปแบบนั้นมันจะถึงหรือไง"

"ถ้าเก่งนักก็ลงมางมเองเลยสิ!"

"คุณงมไปเลยนะเดี๋ยวฉันจะไปดูมะละกอต้นนั้นว่ามีลูกไหม" เธอมองไปเห็นต้นมะละกอแต่ก็อยู่ไกลเลยไม่รู้ว่ามันมีลูกไหม พอเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่ามะละกอออกลูกด้วย

ข้าวสวยเก็บมะละกอมาหนึ่งลูกแล้วก็เดินกลับมาที่เดิม แต่พอกลับมาคราวนี้ไม่เห็นเขาอยู่ในน้ำแล้ว เลยมองไปรอบๆ

"คุณภูเบศ คุณอยู่ไหน!" หญิงสาวตะโกนแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาเลย ถ้าว่าเขาขึ้นบ้านแล้วก็คงไม่ใช่ "คุณภูเบศคุณจมน้ำหรือเปล่า" ข้าวสวยวางมะละกอไว้ริมคลอง แล้วก็ค่อยๆ ไต่ตลิ่งลงไปตรงที่เขางมหอยอยู่

ตุ้ม!