Share

บทที่ 34

last update Last Updated: 2025-09-07 22:11:51

"ปล่อยนะพวกแกจะพาฉันไปไหน!" ข้าวสวยพยายามมองรอบกายว่ามีพนักงานหรือใครก็ตามอยู่แถวนี้ไหมแต่ก็ไม่มีใครเลย

"ก็พาไปหาความสุขไง พี่รับรองว่าผัวหนูให้ไม่ถึงใจเท่าพวกพี่สองคนหรอก"

"ช่วยด้วย อืมมม" พวกมันรีบเอามือปิดปากเธอไม่ให้ตะโกน ออกมาข้างหลังไม่มีเสียงดนตรีแล้วกลัวจะมีคนได้ยินเสียงเธอ

"อยู่ทางโน้น" อิฐได้ยินเสียงเลยตะโกนบอกลูกน้องให้ตามไป แต่ตอนนี้ภูเบศวิ่งไปตามทางที่ได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือแล้ว

ตุ๊บ! พอเจอหน้าภูเบศก็ไม่พูดพร่ำกระโดดถีบคนแรกเข้าไปก่อน

"เฮ้ยมึงเป็นใครวะ" อีกคนหันมาพูดได้แค่นั้นแหละแล้วก็สลบกลางอากาศไม่รู้ว่าเจอตีนหรือศอกเข้าทำให้หมดสติหงายหลังลงไป

"เป็นอะไรไหม" ภูเบศรีบเข้ามาดูว่าเธอถูกพวกมันทำอะไรบ้าง ส่วนทางด้านข้าวสวยยังไม่หายตกใจเลย ตกใจหนักสุดก็ตอนที่เขาเล่นงานพวกมัน เพราะถ้าเจอเหมือนเมื่อสักครู่ตายได้เลยนะ

"ผมขอโทษครับ" ไอ้คนที่ยังมีสติอยู่คุกเข่ากราบขอโทษ

"เอามันออกไปอย่าให้กูเห็นหน้ามันอีก" ภูเบศสั่งลูกน้องของตัวเองให้ลากพวกมันออกไป ข้าวสวยมองตามพวกนั้นแล้วถึงได้หันมาหาเขา

"คุณจะไม่ฆ่าพวกเขาใช่ไหม"

"ยังจะไปห่วงพวกมันอีก เห็นไหมว่ามันทำอะไรกับเธอ"

"ฉันว่าเอา
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 35

    เช้าวันต่อมา..แกร็ก.. ข้าวสวยจะออกมาจากห้องเวลานี้เกือบทุกวัน พอตื่นขึ้นมาเธอก็จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า และพอเธอเปิดประตู ห้องของภูเบศก็เปิดออกมาเช่นกันด้วยความสงสัยข้าวสวยที่กำลังจะลงไปหันกลับไปมองด้านหลังเพราะเขาเป็นคนไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ แต่พอหันกลับไปก็เห็นว่าคนที่ออกมาจากห้องเขาไม่ใช่เจ้าของห้องแต่กลับเป็นผู้หญิงคนนั้นลิลลี่ออกมาจากห้องก็แกล้งจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วก็กลับเข้าห้องของตัวเอง โดยที่ไม่ได้สนใจหันมาพูดประชดประชันข้าวสวยเหมือนทุกครั้ง แต่ท่าทีแบบนี้มันก็ทำให้ข้าวสวยเข้าใจได้ว่าเมื่อคืนลิลลี่ก็คงจะค้างในห้องนั้นจากที่จะออกไปเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเธอก็หมดอารมณ์ที่จะไปแล้วเลยกลับเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้หรือที่เธอจะฝากชีวิตไว้ ชีวิตของเธอมีค่ามากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอต้องทนอยู่กับผู้ชายมักมากไม่รู้จักพอนั่งคิดอยู่ว่าจะเอายังไงกับตัวเองต่อดี และเธอก็คิดออกว่าถ้าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนั้นไปเลยทีแรกเธอเอากระเป๋าออกมาว่าจะเก็บเอาเสื้อผ้า แต่ถ้ามีกระเป๋าติดตัวออกไปด้วยเธอก็จะออกจากที่นี่ได้ลำบากเลยต้อง

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 34

    "ปล่อยนะพวกแกจะพาฉันไปไหน!" ข้าวสวยพยายามมองรอบกายว่ามีพนักงานหรือใครก็ตามอยู่แถวนี้ไหมแต่ก็ไม่มีใครเลย"ก็พาไปหาความสุขไง พี่รับรองว่าผัวหนูให้ไม่ถึงใจเท่าพวกพี่สองคนหรอก""ช่วยด้วย อืมมม" พวกมันรีบเอามือปิดปากเธอไม่ให้ตะโกน ออกมาข้างหลังไม่มีเสียงดนตรีแล้วกลัวจะมีคนได้ยินเสียงเธอ"อยู่ทางโน้น" อิฐได้ยินเสียงเลยตะโกนบอกลูกน้องให้ตามไป แต่ตอนนี้ภูเบศวิ่งไปตามทางที่ได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วตุ๊บ! พอเจอหน้าภูเบศก็ไม่พูดพร่ำกระโดดถีบคนแรกเข้าไปก่อน"เฮ้ยมึงเป็นใครวะ" อีกคนหันมาพูดได้แค่นั้นแหละแล้วก็สลบกลางอากาศไม่รู้ว่าเจอตีนหรือศอกเข้าทำให้หมดสติหงายหลังลงไป"เป็นอะไรไหม" ภูเบศรีบเข้ามาดูว่าเธอถูกพวกมันทำอะไรบ้าง ส่วนทางด้านข้าวสวยยังไม่หายตกใจเลย ตกใจหนักสุดก็ตอนที่เขาเล่นงานพวกมัน เพราะถ้าเจอเหมือนเมื่อสักครู่ตายได้เลยนะ"ผมขอโทษครับ" ไอ้คนที่ยังมีสติอยู่คุกเข่ากราบขอโทษ"เอามันออกไปอย่าให้กูเห็นหน้ามันอีก" ภูเบศสั่งลูกน้องของตัวเองให้ลากพวกมันออกไป ข้าวสวยมองตามพวกนั้นแล้วถึงได้หันมาหาเขา"คุณจะไม่ฆ่าพวกเขาใช่ไหม""ยังจะไปห่วงพวกมันอีก เห็นไหมว่ามันทำอะไรกับเธอ""ฉันว่าเอา

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 33

    บ่ายคล้อยของวันนั้น.. ภูเบศพาอัศวินไปดูปางไม้ ช่วงเที่ยงก็เข้าไปทานข้าวในเมือง กลับมาถึงบ้านก็บ่ายแก่มากแล้ว"ภูคะ ออกไปข้างนอกก็ไม่ชวนลิลลี่ไปด้วย" ลิลลี่เห็นรถของเขาวิ่งเข้ามาก็รีบออกมาเสนอหน้าก่อนเลย"ผมไปดูลูกน้องตัดไม้คุณจะไปทำไม แล้วนี่คุณข้าวสวยไปไหน" ประโยคหลังภูเบศหันไปถามแม่บ้าน เพราะไม่เห็นเธอ"ออกไปกับคนงานตัดองุ่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ" คนที่ตอบก็คือลิลลี่อีกนั่นแหละ"คนงานตัดองุ่น?" ภูเบศเลยหันไปถามแม่บ้านอีกรอบ"ไปกับแม่แก้วค่ะ""ให้ใครไป​ ตามเธอกลับมา" เขาหันไปสั่งวัลลภ แต่พอวัลลภจะออกไปตามเธอกลับมา​ ภูเบศก็เลยบอกว่าเดี๋ยวเขาไปเอง"ภูจะไปทำไมคะ"ภูเบศเริ่มจะรำคาญเลยหันไปมองลูกน้อง ลิลลี่เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อยมือที่เกาะแขนเขาอยู่ออก"กูออกไปด้วยนะ""มึงจะไปทำไม""จะได้ไม่ต้องวนรถกลับมารับกูไง เย็นนี้ต้องไปคุยงานกับไอ้อิฐจำไม่ได้เหรอ""อืม"อัศวินเลยเดินตามหลังเพื่อนไปขึ้นรถ เขาต้องใช้รถตู้เพราะมีลูกน้องตามไปด้วยอีกกว่ารถจะมาถึงในตัวเมืองและกว่าจะไปถึงบ้านของแก้วและศักดิ์ก็ใช้เวลาอยู่ร่วมชั่วโมง"พ่อเลี้ยงมา" แก้วมองออกไปเห็นรถตู้ก็จำได้แล้วว่าเป็นรถตู้ของปางไม้"ไม่รู้จะตาม

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 32

    หลังจากที่ไปดูไร่องุ่นกลับมาแม่บ้านก็จัดเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภูเบศเลยบอกมะนาวขึ้นไปตามข้าวสวยลงมาทานข้าว"ฉันไม่หิว"แต่พอมะนาวกำลังจะลงไปเธอเลยบอกว่าเดี๋ยวฉันจะตามลงไปมะนาวหันกลับมามองจะเอายังไงกันแน่เนี่ย พอลงมาข้างล่างมะนาวก็แจ้งกับนายหัวบอกว่าเดี๋ยวเธอจะตามลงมาไม่นานข้าวสวยก็ตามลงมา และชุดที่เธอใส่ทำให้ภูเบศถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่ใช่แค่ภูเบศสิอัศวินก็กลืนน้ำลายด้วย ถึงแม้จะเป็นชุดลำลองธรรมดา แต่เสื้อเอวลอยสายเดี่ยวรวมถึงกางเกงขาสั้นเสมอหูของเธอมันช่างล่อตาล่อใจนัก"ไม่มีเสื้อผ้าดีกว่านี้ใส่แล้วเหรอ""ทำไมคะ นี่ก็เสื้อนี่ก็กางเกง" เธอใช้มือจิ้มลงตรงเนินอก ส่วนตอนที่บอกว่ากางเกงเธอก็ใช้มือจิ้มลงตรงสะโพก"พวกมึงออกไปรอข้างนอก" แค่เพื่อนมองคนเดียวเขาก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว นี่ลูกน้องที่ยืนรอรับใช้อยู่มองตามด้วยอีก ภูเบศร์เลยไล่ให้ออกไปข้างนอกให้หมดส่วนทางด้านลิลลี่ทำปากคว่ำใส่ เรียกร้องความสนใจจากภูล่ะสิ"สวัสดีค่ะ" ตอนที่เดินมานั่งข้าวสวยก็ยื่นมือไปขอจับมือกับเพื่อนของเขา ทักทายแบบชาวตะวันตก"สวัสดีครับ" อัศวินก็ยื่นมือมาจับมือเธอเหมือนกัน"ฉันชื่อข้าวสวยค่ะ จะเรียกว่าสวยเฉ

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 31 //18+

    "กางเกงในฉัน???" แต่พอเงยหน้าขึ้นมองดูเธอก็เห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ภูเบศ "กรี๊ด" ข้าวสวยตกใจกำลังจะก้าวถอยแต่ถูกมือของอัศวินโอบเอวไว้เพราะถ้าเธอถอยไปอีกนิดชนประตูแน่ภูเบศเลยเดินเข้ามาแกะมือของเพื่อนออก แล้วจับตัวเธอให้ขยับออกมาด้วย"ผู้ชายคนนี้ใคร?" คิดว่ามีแต่เขาที่เดินขึ้นมา รูปร่างก็คล้ายกันเลยไม่ได้ดูหน้า"คนนี้เหรอวะ" อัศวินหันไปยิ้มเหมือนจะขำ"ตามกูมาห้องนี้" เขาปรายหางตามองดูเธอเล็กน้อยก่อนจะพาเพื่อนไปดูห้อง"เพื่อนเขาเหรอ?" ข้าวสวยยืนรออยู่จนเขาออกมาจากห้องนั้น เพราะวันนี้เธอต้องทวงกางเกงชั้นในของเธอกลับคืนมาให้ได้ "มันอยู่ไหนเอาคืนมาให้ฉัน""ไม่มีแล้ว""คุณเอาไปไว้ไหน""ใครจะบ้าพกกางเกงในเธอร่อนไปทั่ว""คุณเอาทิ้งแล้วเหรอ""อยู่ในห้อง" ตอนที่บอกว่าอยู่ในห้องสายตาเขาก็มองไปดูห้องตัวเอง"คุณเอาไว้ตรงไหน" เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง​ จนลืมคิดเลยว่าเขาเพิ่งขึ้นมายังไม่เข้าห้องเลยมันจะมาอยู่ในห้องได้ยังไงแต่พอเธอเข้ามาข้างในประตูห้องก็ถูกล็อก แถมลงกลอนด้านบนของประตูด้วย"คุณ!" ข้าวสวยหันกลับไปอีกทีก็เห็นว่าเขาล็อกห้องแล้ว เธอเลยเดินมาที่ประตู แต่ก็ถูกเขาพาตัวมาทิ้งลงบนเตียง "อย่

  • พันธะ(รัก)เมียบำเรอ   บทที่ 30

    "เอากางเกงชั้นในของฉันคืนมา"พรวดดดด~"แอะๆๆๆ" เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าทวงกางเกงชั้นในบนโต๊ะอาหารแบบนี้"ภูคะ" ลิลลี่รีบหากระดาษทิชชูมาให้ภูเบศซับปากออก พอเอากระดาษทิชชูมาให้เขาแล้วลิลลี่ก็หันมาต่อว่าให้ข้าวสวย "เธอพูดบ้าอะไร กางเกงในเธอจะมาอยู่กับภูของฉันได้ยังไง""ภูของฉัน?!" ข้าวสวยทวนคำพูดของลิลลี่แต่สายตามองดูฝ่ายชาย "หยุดนะ!" เห็นสายตาเธอมองมาเขาเลยค่อยๆ ลุกขึ้นจะย่องออกจากโต๊ะอาหารภูเบศหยุดแล้วก็หมุนศีรษะกลับมามอง เห็นว่าเธอนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งตึง"กลับมานั่งที่เดิม""นั่งก็โง่สิ" พูดจบภูเบศรีบเผ่นออกจากบ้านอย่างเร็ว "นายหัวจะไปไหนครับ""ไปไหนก็ได้ตอนนี้กูอยู่บ้านไม่ได้""ขึ้นรถจะไวกว่านะครับ" วัลลภเห็นว่านายหัวกำลังจะเดินออกไปเลยเรียกกลับมาขึ้นรถก่อน "เออใช่แล้วกูจะเดินทำไมวะรถก็มี" ภูเบศรีบเดินกลับมาขึ้นรถยังไงก็ออกจากบ้านให้ได้ก่อนแล้วกันนั่งรถมาเงียบๆ และรถก็มาหยุดลงที่สถานบันเทิงที่เขาเคยมาเที่ยว"มึงมาที่นี่ทำไมวะ""อ้าวผมเห็นนายหัวออกมาเวลานี้ก็ต้องมาที่นี่""รู้ดีนักนะมึง""ไม่ได้มาที่นี่หรือครับ" คนขับรถกำลังจะถอยรถออก โทรศัพท์ของภูเบศก็มีสายเข้า >>{"ว่าไง"} {"ตอนน

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status