เช้าวันต่อมา..แกร็ก.. ข้าวสวยจะออกมาจากห้องเวลานี้เกือบทุกวัน พอตื่นขึ้นมาเธอก็จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้า และพอเธอเปิดประตู ห้องของภูเบศก็เปิดออกมาเช่นกันด้วยความสงสัยข้าวสวยที่กำลังจะลงไปหันกลับไปมองด้านหลังเพราะเขาเป็นคนไม่ตื่นเช้าขนาดนี้ แต่พอหันกลับไปก็เห็นว่าคนที่ออกมาจากห้องเขาไม่ใช่เจ้าของห้องแต่กลับเป็นผู้หญิงคนนั้นลิลลี่ออกมาจากห้องก็แกล้งจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วก็กลับเข้าห้องของตัวเอง โดยที่ไม่ได้สนใจหันมาพูดประชดประชันข้าวสวยเหมือนทุกครั้ง แต่ท่าทีแบบนี้มันก็ทำให้ข้าวสวยเข้าใจได้ว่าเมื่อคืนลิลลี่ก็คงจะค้างในห้องนั้นจากที่จะออกไปเดินรับแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าเธอก็หมดอารมณ์ที่จะไปแล้วเลยกลับเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้หรือที่เธอจะฝากชีวิตไว้ ชีวิตของเธอมีค่ามากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอต้องทนอยู่กับผู้ชายมักมากไม่รู้จักพอนั่งคิดอยู่ว่าจะเอายังไงกับตัวเองต่อดี และเธอก็คิดออกว่าถ้าเขาชอบผู้หญิงคนนั้นก็ปล่อยให้เขาใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนั้นไปเลยทีแรกเธอเอากระเป๋าออกมาว่าจะเก็บเอาเสื้อผ้า แต่ถ้ามีกระเป๋าติดตัวออกไปด้วยเธอก็จะออกจากที่นี่ได้ลำบากเลยต้อง
"ปล่อยนะพวกแกจะพาฉันไปไหน!" ข้าวสวยพยายามมองรอบกายว่ามีพนักงานหรือใครก็ตามอยู่แถวนี้ไหมแต่ก็ไม่มีใครเลย"ก็พาไปหาความสุขไง พี่รับรองว่าผัวหนูให้ไม่ถึงใจเท่าพวกพี่สองคนหรอก""ช่วยด้วย อืมมม" พวกมันรีบเอามือปิดปากเธอไม่ให้ตะโกน ออกมาข้างหลังไม่มีเสียงดนตรีแล้วกลัวจะมีคนได้ยินเสียงเธอ"อยู่ทางโน้น" อิฐได้ยินเสียงเลยตะโกนบอกลูกน้องให้ตามไป แต่ตอนนี้ภูเบศวิ่งไปตามทางที่ได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วตุ๊บ! พอเจอหน้าภูเบศก็ไม่พูดพร่ำกระโดดถีบคนแรกเข้าไปก่อน"เฮ้ยมึงเป็นใครวะ" อีกคนหันมาพูดได้แค่นั้นแหละแล้วก็สลบกลางอากาศไม่รู้ว่าเจอตีนหรือศอกเข้าทำให้หมดสติหงายหลังลงไป"เป็นอะไรไหม" ภูเบศรีบเข้ามาดูว่าเธอถูกพวกมันทำอะไรบ้าง ส่วนทางด้านข้าวสวยยังไม่หายตกใจเลย ตกใจหนักสุดก็ตอนที่เขาเล่นงานพวกมัน เพราะถ้าเจอเหมือนเมื่อสักครู่ตายได้เลยนะ"ผมขอโทษครับ" ไอ้คนที่ยังมีสติอยู่คุกเข่ากราบขอโทษ"เอามันออกไปอย่าให้กูเห็นหน้ามันอีก" ภูเบศสั่งลูกน้องของตัวเองให้ลากพวกมันออกไป ข้าวสวยมองตามพวกนั้นแล้วถึงได้หันมาหาเขา"คุณจะไม่ฆ่าพวกเขาใช่ไหม""ยังจะไปห่วงพวกมันอีก เห็นไหมว่ามันทำอะไรกับเธอ""ฉันว่าเอา
บ่ายคล้อยของวันนั้น.. ภูเบศพาอัศวินไปดูปางไม้ ช่วงเที่ยงก็เข้าไปทานข้าวในเมือง กลับมาถึงบ้านก็บ่ายแก่มากแล้ว"ภูคะ ออกไปข้างนอกก็ไม่ชวนลิลลี่ไปด้วย" ลิลลี่เห็นรถของเขาวิ่งเข้ามาก็รีบออกมาเสนอหน้าก่อนเลย"ผมไปดูลูกน้องตัดไม้คุณจะไปทำไม แล้วนี่คุณข้าวสวยไปไหน" ประโยคหลังภูเบศหันไปถามแม่บ้าน เพราะไม่เห็นเธอ"ออกไปกับคนงานตัดองุ่นตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ" คนที่ตอบก็คือลิลลี่อีกนั่นแหละ"คนงานตัดองุ่น?" ภูเบศเลยหันไปถามแม่บ้านอีกรอบ"ไปกับแม่แก้วค่ะ""ให้ใครไป ตามเธอกลับมา" เขาหันไปสั่งวัลลภ แต่พอวัลลภจะออกไปตามเธอกลับมา ภูเบศก็เลยบอกว่าเดี๋ยวเขาไปเอง"ภูจะไปทำไมคะ"ภูเบศเริ่มจะรำคาญเลยหันไปมองลูกน้อง ลิลลี่เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อยมือที่เกาะแขนเขาอยู่ออก"กูออกไปด้วยนะ""มึงจะไปทำไม""จะได้ไม่ต้องวนรถกลับมารับกูไง เย็นนี้ต้องไปคุยงานกับไอ้อิฐจำไม่ได้เหรอ""อืม"อัศวินเลยเดินตามหลังเพื่อนไปขึ้นรถ เขาต้องใช้รถตู้เพราะมีลูกน้องตามไปด้วยอีกกว่ารถจะมาถึงในตัวเมืองและกว่าจะไปถึงบ้านของแก้วและศักดิ์ก็ใช้เวลาอยู่ร่วมชั่วโมง"พ่อเลี้ยงมา" แก้วมองออกไปเห็นรถตู้ก็จำได้แล้วว่าเป็นรถตู้ของปางไม้"ไม่รู้จะตาม
หลังจากที่ไปดูไร่องุ่นกลับมาแม่บ้านก็จัดเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ภูเบศเลยบอกมะนาวขึ้นไปตามข้าวสวยลงมาทานข้าว"ฉันไม่หิว"แต่พอมะนาวกำลังจะลงไปเธอเลยบอกว่าเดี๋ยวฉันจะตามลงไปมะนาวหันกลับมามองจะเอายังไงกันแน่เนี่ย พอลงมาข้างล่างมะนาวก็แจ้งกับนายหัวบอกว่าเดี๋ยวเธอจะตามลงมาไม่นานข้าวสวยก็ตามลงมา และชุดที่เธอใส่ทำให้ภูเบศถึงกับกลืนน้ำลาย ไม่ใช่แค่ภูเบศสิอัศวินก็กลืนน้ำลายด้วย ถึงแม้จะเป็นชุดลำลองธรรมดา แต่เสื้อเอวลอยสายเดี่ยวรวมถึงกางเกงขาสั้นเสมอหูของเธอมันช่างล่อตาล่อใจนัก"ไม่มีเสื้อผ้าดีกว่านี้ใส่แล้วเหรอ""ทำไมคะ นี่ก็เสื้อนี่ก็กางเกง" เธอใช้มือจิ้มลงตรงเนินอก ส่วนตอนที่บอกว่ากางเกงเธอก็ใช้มือจิ้มลงตรงสะโพก"พวกมึงออกไปรอข้างนอก" แค่เพื่อนมองคนเดียวเขาก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว นี่ลูกน้องที่ยืนรอรับใช้อยู่มองตามด้วยอีก ภูเบศร์เลยไล่ให้ออกไปข้างนอกให้หมดส่วนทางด้านลิลลี่ทำปากคว่ำใส่ เรียกร้องความสนใจจากภูล่ะสิ"สวัสดีค่ะ" ตอนที่เดินมานั่งข้าวสวยก็ยื่นมือไปขอจับมือกับเพื่อนของเขา ทักทายแบบชาวตะวันตก"สวัสดีครับ" อัศวินก็ยื่นมือมาจับมือเธอเหมือนกัน"ฉันชื่อข้าวสวยค่ะ จะเรียกว่าสวยเฉ
"กางเกงในฉัน???" แต่พอเงยหน้าขึ้นมองดูเธอก็เห็นว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ภูเบศ "กรี๊ด" ข้าวสวยตกใจกำลังจะก้าวถอยแต่ถูกมือของอัศวินโอบเอวไว้เพราะถ้าเธอถอยไปอีกนิดชนประตูแน่ภูเบศเลยเดินเข้ามาแกะมือของเพื่อนออก แล้วจับตัวเธอให้ขยับออกมาด้วย"ผู้ชายคนนี้ใคร?" คิดว่ามีแต่เขาที่เดินขึ้นมา รูปร่างก็คล้ายกันเลยไม่ได้ดูหน้า"คนนี้เหรอวะ" อัศวินหันไปยิ้มเหมือนจะขำ"ตามกูมาห้องนี้" เขาปรายหางตามองดูเธอเล็กน้อยก่อนจะพาเพื่อนไปดูห้อง"เพื่อนเขาเหรอ?" ข้าวสวยยืนรออยู่จนเขาออกมาจากห้องนั้น เพราะวันนี้เธอต้องทวงกางเกงชั้นในของเธอกลับคืนมาให้ได้ "มันอยู่ไหนเอาคืนมาให้ฉัน""ไม่มีแล้ว""คุณเอาไปไว้ไหน""ใครจะบ้าพกกางเกงในเธอร่อนไปทั่ว""คุณเอาทิ้งแล้วเหรอ""อยู่ในห้อง" ตอนที่บอกว่าอยู่ในห้องสายตาเขาก็มองไปดูห้องตัวเอง"คุณเอาไว้ตรงไหน" เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้อง จนลืมคิดเลยว่าเขาเพิ่งขึ้นมายังไม่เข้าห้องเลยมันจะมาอยู่ในห้องได้ยังไงแต่พอเธอเข้ามาข้างในประตูห้องก็ถูกล็อก แถมลงกลอนด้านบนของประตูด้วย"คุณ!" ข้าวสวยหันกลับไปอีกทีก็เห็นว่าเขาล็อกห้องแล้ว เธอเลยเดินมาที่ประตู แต่ก็ถูกเขาพาตัวมาทิ้งลงบนเตียง "อย่
"เอากางเกงชั้นในของฉันคืนมา"พรวดดดด~"แอะๆๆๆ" เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าทวงกางเกงชั้นในบนโต๊ะอาหารแบบนี้"ภูคะ" ลิลลี่รีบหากระดาษทิชชูมาให้ภูเบศซับปากออก พอเอากระดาษทิชชูมาให้เขาแล้วลิลลี่ก็หันมาต่อว่าให้ข้าวสวย "เธอพูดบ้าอะไร กางเกงในเธอจะมาอยู่กับภูของฉันได้ยังไง""ภูของฉัน?!" ข้าวสวยทวนคำพูดของลิลลี่แต่สายตามองดูฝ่ายชาย "หยุดนะ!" เห็นสายตาเธอมองมาเขาเลยค่อยๆ ลุกขึ้นจะย่องออกจากโต๊ะอาหารภูเบศหยุดแล้วก็หมุนศีรษะกลับมามอง เห็นว่าเธอนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งตึง"กลับมานั่งที่เดิม""นั่งก็โง่สิ" พูดจบภูเบศรีบเผ่นออกจากบ้านอย่างเร็ว "นายหัวจะไปไหนครับ""ไปไหนก็ได้ตอนนี้กูอยู่บ้านไม่ได้""ขึ้นรถจะไวกว่านะครับ" วัลลภเห็นว่านายหัวกำลังจะเดินออกไปเลยเรียกกลับมาขึ้นรถก่อน "เออใช่แล้วกูจะเดินทำไมวะรถก็มี" ภูเบศรีบเดินกลับมาขึ้นรถยังไงก็ออกจากบ้านให้ได้ก่อนแล้วกันนั่งรถมาเงียบๆ และรถก็มาหยุดลงที่สถานบันเทิงที่เขาเคยมาเที่ยว"มึงมาที่นี่ทำไมวะ""อ้าวผมเห็นนายหัวออกมาเวลานี้ก็ต้องมาที่นี่""รู้ดีนักนะมึง""ไม่ได้มาที่นี่หรือครับ" คนขับรถกำลังจะถอยรถออก โทรศัพท์ของภูเบศก็มีสายเข้า >>{"ว่าไง"} {"ตอนน