บทที่ 9 "ปกป้อง"

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ทุกอย่างรอบตัวไอรีนเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

คิรันไม่ได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทำงาน แต่วันถัดมา เขากลับออกคำสั่งให้เธอย้ายมานั่งทำงานในห้องของเขาอย่างถาวร โดยให้เหตุผลกับพนักงานคนอื่นว่าเป็นมาตรการรักษาความลับของโปรเจ็กต์สำคัญที่เธอต้องรับผิดชอบ

“ผมเข้าใจครับบอส โปรเจ็กต์ใหญ่ ข้อมูลสำคัญ” ธันวาพูดเสียงเรียบ ก่อนจะพึมพำเบา ๆ จนแทบไม่ได้ยิน

“แต่ผมว่าคุณแค่หวง…”

ไอรีนรู้สึกอึดอัดกับการเปลี่ยนแปลงนี้สุด ๆ นี่มันไม่ต่างอะไรกับการถูกจับขังอยู่ใต้สายตาของคิรันเลยสักนิด! เธอไม่สามารถพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานได้อย่างอิสระ ไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนโดยไม่มีสายตาคมกริบของเขาจับจ้อง และแน่นอน—ไม่สามารถใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนได้โดยไม่รู้สึกถึงแรงกดดันแปลก ๆ

แต่ต่อให้เธอจะพยายามบ่นหรืออ้อนวอนขนาดไหน คิรันก็ยังคงนิ่งเฉยและยืนยันคำสั่งของเขา

ค่ำวันหนึ่ง คิรันพาไอรีนไปทานอาหารเย็นกับลูกค้ารายสำคัญที่ห้องอาหารส่วนตัวแห่งหนึ่ง ร้านอาหารตกแต่งอย่างหรูหรา แสงไฟสลัวสร้างบรรยากาศผ่อนคลาย แต่กลับทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณไอรีน ดูดีมากเลยนะครับ” เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกล่าวชม ดวงตาของเขาเป็นประกายแปลก ๆ เมื่อมองเธอ

ไอรีนฝืนยิ้มและพยักหน้าตอบตามมารยาท ก่อนจะหันไปสบตากับคิรันที่ยังคงนิ่งเงียบ ราวกับไม่สนใจคำพูดของลูกค้าแม้แต่น้อย แต่เธอสัมผัสได้ถึงกระแสความเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

บทสนทนาดำเนินไปตามปกติ จนกระทั่งชายคนนั้นเริ่มพูดถึงเรื่องงานของตัวเอง และพยายามชักชวนไอรีนให้ย้ายไปทำงานกับเขา

“สาวสวย ฉลาด และมีความสามารถแบบคุณ ถ้ามาทำงานกับผม รับรองว่าจะได้รับค่าตอบแทนที่ดีกว่าแน่นอน”

“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันพอใจกับงานที่ทำอยู่แล้ว” ไอรีนตอบกลับอย่างสุภาพ

“เสียดายจัง” ลูกค้าหนุ่มใหญ่หัวเราะเบา ๆ ดวงตาของเขาไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “

แต่ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ ผมยินดีรับคุณเสมอนะ”

ไอรีนฝืนยิ้ม และเลือกที่จะเงียบ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของคิรันที่มองมา แต่เขายังคงไม่พูดอะไร

จังหวะนั้นเอง โทรศัพท์ของคิรันสั่นขึ้นมา เขาหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะขอตัวออกไปรับสายที่ด้านนอก

นั่นเป็นช่วงเวลาที่บรรยากาศของโต๊ะอาหารเปลี่ยนไปทันที

ลูกค้าคนนั้นยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ ก่อนจะยิ้มให้เธอ

“เห็นคุณทำงานใกล้ชิดกับคุณคิรันแบบนี้ คงสนิทกันมากเลยสิ”

ไอรีนแค่นหัวเราะ “ฉันเป็นแค่ผู้ช่วยของเขาค่ะ”

“แค่ผู้ช่วย?” ชายตรงหน้าหัวเราะเบา ๆ

“ถ้าผมเป็นเขา มีผู้ช่วยสวยขนาดนี้อยู่ใกล้ ๆ ผมคงไม่ปล่อยให้เป็นแค่ ‘ผู้ช่วย’ หรอก”

คำพูดนั้นทำให้ไอรีนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที เธอขยับตัวเล็กน้อยเพื่อสร้างระยะห่าง แต่ชายคนนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม

“ดื่มหน่อยสิครับ ถือเป็นการผูกมิตร” เขายื่นแก้วไวน์มาตรงหน้าเธอ

ไอรีนส่ายหน้า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ดื่ม”

“โถ่ อย่าปฏิเสธกันแบบนี้สิ” เขายิ้ม แต่แววตาไม่ได้เป็นมิตรเลยสักนิด “คุณคิรันไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องเกร็งก็ได้นะ”

ไอรีนเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดี เธอลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไป แต่จู่ ๆ มือใหญ่ของอีกฝ่ายก็คว้าข้อมือของเธอไว้แน่น

“อย่าเพิ่งรีบไปสิครับ” เสียงของเขาต่ำลง ใบหน้าแสดงออกถึงความพึงพอใจที่ได้เห็นท่าทางอึดอัดของเธอ

“เรายังคุยกันไม่จบเลย”

ไอรีนพยายามสะบัดมือออก แต่เขากลับกระชากเธอเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายใจอบอ้าวของเขาทำให้เธอรู้สึกขยะแขยง

“ปล่อยฉัน” ไอรีนกัดฟันพูด เสียงของเธอแข็งขึ้น

“อย่าทำเป็นเล่นตัวเลยน่า” เขาหัวเราะเบา ๆ มืออีกข้างเลื่อนไปแตะที่ต้นแขนของเธอ

“คุณก็รู้ว่าผู้หญิงอย่างคุณ… คงไม่ใช่คนไร้เดียงสาขนาดนั้นหรอก ใช่ไหม?”

คำพูดต่ำช้านั้นทำให้เลือดในกายไอรีนเดือดพล่าน เธอสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุม ก่อนจะก้าวถอยหลังออกมา

“คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉัน” เธอพูดชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาสั่นไหวด้วยความโกรธ

“โอ๊ะ ดูเหมือนว่าผมจะไปสะกิดอะไรเข้าซะแล้ว” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะลุกขึ้นก้าวเข้าหาเธอ

ไอรีนถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนแผ่นหลังชนเข้ากับผนัง ไม่มีทางหนีแล้ว—

และในวินาทีนั้นเอง เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับพลังมหาศาลที่กระชากร่างของลูกค้าคนนั้นออกไปอย่างรุนแรง…

คิรันเดินกลับเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับสีหน้าที่นิ่งสนิท แต่ดวงตากลับคมกริบและเย็นเยียบจนน่าขนลุก

ทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า—มือของลูกค้ารายนั้นกำลังบีบแขนไอรีนแน่น ร่างของเธอสะบัดออกแต่เขายังคงรั้งไว้ และที่ทำให้เขาเดือดพล่านที่สุดคือใบหน้าของเธอที่ซีดเผือดแต่ยังคงพยายามดิ้นหนี

คิรันไม่ลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว—

ผลัวะ!!

เสียงกำปั้นกระแทกเข้าที่ใบหน้าของชายคนนั้นดังสนั่น ลูกค้าคนสำคัญล้มลงไปกระแทกกับพื้น เสียงหอบหายใจของคิรันดังหนักหน่วง ธันวาซึ่งยืนอยู่หน้าประตูเบิกตากว้าง รีบพุ่งเข้ามาห้ามโดยไว

"บอส! ใจเย็นก่อนครับ!"

แต่คิรันไม่แม้แต่จะชายตาแลไปทางเลขาของเขา ดวงตาคมกริบจ้องมองเหยื่อของเขาอย่างดุดัน ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้อีกฝ่ายที่ยังนอนมึนอยู่บนพื้น ก่อนจะกระชากคอเสื้อขึ้นมา

พลั่ก!

หมัดที่สองซัดเข้าที่แก้มอีกฝ่ายจนเลือดกลบปาก คิรันไม่ใช่แค่โมโห เขากำลังเดือดจัด นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของศักดิ์ศรีทางธุรกิจ แต่มันเป็นเรื่องของ เธอ—

ไอรีน!

"พอแล้วครับบอส! เขาจะสลบแล้ว!" ธันวารีบเข้ามาดึงแขนคิรันไว้ด้วยความตื่นตระหนก คิรันหายใจแรง คิ้วขมวดแน่น ขณะที่ร่างของลูกค้าถูกปล่อยลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

ชายคนนั้นรีบเงยหน้าขึ้น มองคิรันด้วยความหวาดหวั่นก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่รู้สึกได้ว่าเป็นรอง เขารีบกล่าวโทษทันที

"ฉันไม่ได้ผิด! ผู้หญิงคนนี้ต่างหากที่ทำท่าทางยั่วยวน! เธอคิดจะใช้เสน่ห์เพื่อให้ฉันช่วยเรื่องเงินหรือเปล่า?!"

ไอรีนเบิกตากว้าง ดวงตาสั่นระริกด้วยความโกรธจัด เธอไม่ได้ต้องการให้ใครมาออกหน้าปกป้องเธอ แต่เธอจะไม่ยอมให้ใครมากล่าวหาว่าเธอไร้ศักดิ์ศรี!

เพี้ยะ!!!

เสียงฝ่ามือของเธอฟาดเข้าที่ใบหน้าของลูกค้าเต็มแรง ทุกคนในห้องต่างเงียบกริบ มีเพียงเสียงหอบหายใจของเธอ

"แกไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้กับฉัน!" ไอรีนตวาดอย่างเดือดดาล

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่ต้องพึ่งเงินจากใคร และไม่มีวันลดตัวไปเล่นเกมสกปรกอย่างที่แกคิด!"

ลูกค้าคนนั้นอ้าปากจะเถียง แต่ไม่ทันได้เอ่ยอะไร คิรันก็ยกมือขึ้นชี้หน้าเขา ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยแรงกดดันที่ไม่อาจต้านทานได้

"เธอเป็นของฉัน ห้ามใครแตะต้อง!"

เสียงเข้มต่ำกระแทกเข้าไปในโสตประสาทของทุกคนในห้อง ไอรีนชะงักไปเช่นกัน ใบหน้าของเธอร้อนวูบจากคำพูดนั้น แม้คิรันเคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน—แต่เขาไม่เคยประกาศแบบนี้ต่อหน้าใคร

คิรันหันไปทางธันวา ซึ่งยังคงมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ ก่อนจะออกคำสั่งเสียงเย็น

"ยกเลิกข้อตกลงทุกอย่างกับมัน"

ธันวาเผลอกะพริบตา "บอส นี่เป็นลูกค้ารายใหญ่ของเราเลยนะครับ—"

"ฉันไม่สน" คิรันตัดบททันทีโดยไม่แม้แต่จะหันมามอง

"แต่—"

"ฉันพูดคำไหนคำนั้น ธันวา ยกเลิก" คิรันเน้นเสียงหนัก ไม่ให้มีช่องว่างสำหรับข้อโต้แย้ง

ไอรีนเบิกตากว้าง เธอเข้าใจว่าคิรันโกรธ แต่นี่ไม่ใช่แค่เรื่องส่วนตัว—นี่คือธุรกิจที่มีเงินมหาศาลเป็นเดิมพัน

"คุณคิรัน..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว พลางมองใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

"อย่าพูดว่าไม่เป็นไร" คิรันตัดบทโดยไม่ต้องฟังคำพูดของเธอจบ

"มันไม่ควรแตะต้องเธอ นั่นคือเส้นตายของฉัน"

ธันวาถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ แต่ไม่มีใครกล้าเถียง

"รับทราบครับบอส..."

คิรันโน้มตัวลงกระซิบข้างหูไอรีนเสียงต่ำ "ไปกันเถอะ"

ก่อนที่เธอจะได้เอ่ยอะไร ร่างสูงก็โอบไหล่เธอแล้วพาเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองคนที่ยังคงนั่งตะลึงอยู่

ขณะที่เดินออกจากห้องอาหาร ไอรีนสัมผัสได้ถึงแรงกดดันรอบตัว เธอไม่กล้าหันไปมองคิรัน แต่เธอรู้ว่าเขากำลังพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่

จนกระทั่งขึ้นรถ คิรันกระแทกประตูปิดแรงจนเธอสะดุ้ง เขานั่งนิ่ง คางเกร็งแน่นขณะกำพวงมาลัย มือของเขายังคงมีร่องรอยแดงจากการชกเมื่อครู่

"คุณคิรัน..." ไอรีนเอ่ยเสียงเบา

"อย่าพูดอะไรตอนนี้" คิรันกัดฟันตอบ ก่อนจะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

ตลอดทางกลับ ไอรีนเงียบมาตลอด ใจเธอยังคงเต้นแรงจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอรู้ว่าคิรันโหด แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่ลังเลเลยสักนิดเมื่อเป็นเรื่องของเธอ

สุดท้ายเมื่อรถจอดสนิทหน้าที่พักของไอรีน เธอกระซิบเบา ๆ "ขอบคุณนะคะ..."

คิรันเหลือบมองเธอเล็กน้อยก่อนจะพึมพำกลับมา

"เธอเป็นของฉัน ไอรีน ฉันไม่ปล่อยให้ใครมาทำอะไรเธอได้หรอก"

ไอรีนเม้มริมฝีปากแน่น ใจเต้นรัว ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะคำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึก... สั่นไหว

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร คิรันจู่ ๆ ก็ดึงเธอเข้ามากอดแน่น อ้อมแขนแข็งแรงโอบรอบตัวเธอราวกับจะยืนยันว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นของใครอื่น

"ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก" เขาพึมพำเสียงแผ่วข้างหูเธอ

ไอรีนรู้ว่าเธอควรผลักเขาออก แต่หัวใจของเธอ... กลับไม่ได้ต้องการแบบนั้น