บทที่ 19 "เริ่มหวั่นไหว 2"

เช้าวันจันทร์ในออฟฟิศสำนักงานใหญ่ของ วัชรานนท์ กรุ๊ป ดูเงียบกว่าปกติ แต่ในความเงียบนั้นกลับอบอวลไปด้วยบรรยากาศแปลกใหม่ที่ทำให้ ธันวา เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

ไม่ใช่เพราะบรรยากาศงานเปลี่ยน

ไม่ใช่เพราะพนักงานใหม่เดินเพ่นพ่าน

แต่เป็นเพราะ...

เจ้านายของเขาดูอารมณ์ดีผิดปกติ

ไม่ใช่ดีแบบยิ้มแย้มแจ่มใส เพราะคนอย่าง คิรัน วัชรานนท์ ไม่รู้จักคำว่ายิ้มง่ายอยู่แล้ว แต่ธันวาสังเกตว่าเช้านี้เจ้านายเขาไม่ปาแฟ้ม ไม่ขมวดคิ้วกับสไลด์พรีเซนต์ที่ฟอนต์ไม่เท่ากัน และที่สำคัญ...ยังเปิดประตูรับคนเพียงคนเดียว

ไอรีน

ผู้หญิงคนนั้น...ผู้ช่วยส่วนตัวคนล่าสุดของท่านประธาน ผู้หญิงที่กล้าปะทะสายตาและคำพูดเย็นเฉียบโดยไม่ถอย และยังอยู่รอดปลอดภัยได้มานานกว่าใครในรอบหลายปี

ธันวายืนมองหญิงสาวในชุดเดรสสีเรียบ กับทรงผมรวบสูงที่เผยความมั่นใจ

เธอกำลังเดินถือแฟ้มแนบอกไปทางห้องประธานอย่างไม่รีบร้อน ไม่มีความกลัวในแววตาอีกต่อไปแล้ว

เขายิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้

“แบบนี้แหละที่เรียกว่า นายหญิงของจริง...”

เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงประตูห้องทำงานเปิดออกกระทันหัน พร้อมกับร่างสูงของคิรันก้าวออกมาด้วยใบหน้าเรียบตึง

“ธันวา เข้ามาหน่อย”

“คะ ครับท่าน!”

เขารีบวางแก้วกาแฟแทบไม่ทัน แล้วตรงเข้าห้องอย่างรู้หน้าที่

“เด็กใหม่คนนั้น...ปุณณ์ ใช่ไหม”

“ใช่ครับ ท่านหมายถึงคนที่เข้ามาฝ่ายออกแบบและวางแผนเมื่ออาทิตย์ก่อน?”

คิรันพยักหน้าเบา ๆ แต่แววตานั้นไม่เบาเลย

“เขาสนิทกับไอรีน”

ประโยคนั้นทำเอาธันวาชะงัก

“ครับ...คือ...” เขาพยายามหาคำอธิบาย “เขาเป็นพี่รหัสของเธอตอนเรียนอยู่คณะสถาปัตย์ครับ เพิ่งจบมาได้ไม่นานแล้วมาสมัครที่นี่”

“พี่รหัส?”

น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่คมเหมือนใบมีด

“ครับ เธอบอกผมเอง...เหมือนเคยช่วยงานกันบ่อย พวกโปรเจกต์นิทรรศการน่ะครับ ก็เลยสนิทกัน”

คิรันนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนหลุบตาลงกับแฟ้มตรงหน้า แต่ธันวาอ่านแววตานั้นออก

เขาไม่ใช่แค่ระแวง

เขากำลัง หึง

“นายครับ—”

“ฉันจะให้ฝ่ายบุคคลดำเนินการไล่ออก”

“อย่าเลยครับ!” ธันวารีบขัด

“เรื่องนี้มันจะกระทบหลายฝ่าย และคนทั้งแผนกจะเริ่มสงสัย แล้วไอรีนก็ไม่ใช่คนโง่ครับ เธอจะรู้แน่ ๆ ว่าเพราะอะไร”

“ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้น” คิรันพูดนิ่ง ๆ “ใครหน้าไหนที่เข้าใกล้เธอ...ฉันไม่ไว้ใจทั้งนั้น”

น้ำเสียงนั้นจริงจัง และเต็มไปด้วยอารมณ์ที่กดทับอยู่ข้างในจนธันวาอดกลัวไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะ...

“หรือนายจะส่งคนไปเตือน?”

คิรันเหลือบตามองลูกน้องคนสนิท ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำเรียบเย็น

“ฉันจะไม่เตือน ฉันจะตัด...ตั้งแต่ต้นทาง”

ธันวาถอนหายใจหนัก ๆ แล้วพยายามตั้งสติ เขาควรจะพูดให้ตรงจุด

“นายครับ ผมขอพูดตรง ๆ นะครับ...ถ้านายทำแบบนั้น ไอรีนจะกลับไปกลัวนายอีกครั้ง เหมือนตอนที่เธอเพิ่งเข้ามาใหม่ ๆ และนั่น...ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการใช่ไหมครับ?”

คิรันเงียบ

นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะเบา ๆ แล้วจู่ ๆ ก็พูดขึ้นอย่างเฉียบขาด

“งั้น...ฉันจะเอาสัญญาชดใช้ค่าเสียหายที่เธอเซ็นไว้ก่อนเข้าทำงานมาใช้”

ธันวาถลึงตาแทบหลุด

“หา?!”

“ในนั้นระบุว่าถ้าเธอทำงานไม่เต็มที่หรือผิดข้อตกลง ฉันมีสิทธิ์เรียกเก็บค่าเสียหายได้ เธอทำเสื้อฉันพังตอนสัมภาษณ์ — เป็นดีไซน์จากอิตาลีรุ่นลิมิเต็ด”

“นายจะใช้...สัญญานั่น?!”

คิรันพยักหน้า

“จะได้มีข้ออ้างเรียกเธอมาคุย...แค่เราสองคน”

ธันวากัดฟันกรอดในใจ

‘พระเจ้า... เจ้านายผมไม่มีเซ้นส์เรื่องจีบผู้หญิงเลยจริง ๆ’

“ขอโทษที่ผมพูดตรงนะครับนาย แต่ถ้านายเอาสัญญานั่นมาบีบ เธอจะคิดว่านายไม่ไว้ใจ หรือไม่ก็จะรู้สึกเหมือนถูกบังคับ เธอเกลียดการถูกกดแบบนั้น”

คิรันไม่ตอบ แต่แววตาเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

“ผมรู้ว่าเจ้านายหวง รู้ว่านายไม่ชอบเห็นเธอยิ้มให้คนอื่น แต่คนอย่างไอรีน...ยิ่งถูกบีบ เธอยิ่งถอย นายต้องเปลี่ยนวิธีครับ”

คิรันเงียบ

นิ้วเรียวยาวที่เคาะโต๊ะหยุดชะงักลง ริมฝีปากขยับช้า ๆ

“…แล้วฉันควรทำยังไง?”

“เปลี่ยนเกมครับ”

“หมายความว่าไง”

“แทนที่จะกันคนออก...ลองใช้โอกาสนี้เข้าไปอยู่ในใจเธอให้มากขึ้น ด้วยความเข้าใจ ไม่ใช่ข้อบังคับ”

คิรันหลุบตาลง พลางพึมพำเสียงแผ่ว

“แล้วฉันจะเริ่มจากตรงไหน…”

“เริ่มจากการทำให้เธอ เชื่อใจ ก่อนครับ และวันไหนที่เธอเชื่อใจเจ้านายจริง ๆ วันนั้นไม่ว่าใครหน้าไหนก็แยกเธอออกจากนายไม่ได้”

“อะไรนะคะ?”

ไอรีนขมวดคิ้วแน่น มองกระดาษในมืออย่างไม่เชื่อสายตา

หนังสือคำสั่งภายในที่ส่งตรงจากฝ่ายบริหาร

มีลายเซ็นของ ‘คิรัน วัชรานนท์’ อย่างเป็นทางการ

เนื้อหาสั้น กระชับ และชัดเจนว่า

ให้เธอเปลี่ยนที่พักอาศัย เป็นคอนโดของประธานบริษัท โดยไม่ระบุระยะเวลา

“เรื่องนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะคะ!”

“ตามสัญญา เธอไม่มีสิทธิปฏิเสธ” เขาตอบเรียบ ๆ “ฉันเป็นผู้ว่าจ้าง เธอเป็นลูกจ้าง”

“แต่เรา...!” เธอหยุดพูดกลางคัน หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

แต่เราก็เคยนอนด้วยกัน...

แต่เขาไม่เคยพูดอะไรเลย...

แต่เขาก็แสดงออกว่าหึง หวง และ...เหมือนจะรัก

แต่ก็ไม่เคยยืนยันอะไรจากปากเขาสักครั้ง

ไอรีนเม้มปากแน่น พยายามตั้งสติ

“โอเคค่ะ ฉันจะไป...แต่ขอแยกห้อง”

‘ฉันควรจะโกรธ…ควรจะต่อต้านกับการสั่งแบบเผด็จการของเขา...แต่ทำไมลึก ๆ กลับรู้สึกปลอดภัยนักล่ะ?’

คิรันปรายตามอง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

ไม่มีคำพูด ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม

แต่ในดวงตาของเขามีบางอย่างที่ร้อนแรงอยู่ลึก ๆ

และแล้วการใช้ชีวิตร่วมกันก็เริ่มขึ้น...

วันแรกที่เธอก้าวเข้าคอนโดสุดหรูของเขา ทุกอย่างราวกับเตรียมไว้ให้เธอหมดแล้ว

มีห้องแยกสำหรับเธอ

มีเสื้อผ้าไซส์พอดีที่เธอไม่เคยซื้อ

เธอเดินไปเปิดตู้ เปิดลิ้นชัก เห็นซองยางมัดผมแบบที่เธอใช้บ่อย...แปรงฟันยี่ห้อเดิม...น้ำหอมกลิ่นที่เธอเคยพูดว่าชอบในวันที่เธอเมานิด ๆ...เขาจำมันได้ทั้งหมด

มีแม้แต่ของใช้ส่วนตัวที่เธอเคยพูดไว้ลอย ๆ เพียงครั้งเดียว

...แต่กลับถูกเตรียมพร้อมไว้อย่างครบถ้วน

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันใช้ครีมยี่ห้อนี้?” เธอถามขณะวางของลง

คิรันมองเธอเพียงเสี้ยววินาที

“จำได้”

แค่นั้น...แล้วเขาก็เดินผ่านเธอไป

ไอรีนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงัน

เขาไม่พูด...แต่กลับจดจำเธอได้ทุกอย่าง

ทุกเรื่องเล็กน้อยที่เธอไม่คิดว่าจะมีใครใส่ใจ

หลังเลิกงาน คิรันยังคงติดเธอไม่ห่าง

เขาไปรับ-ไปส่งเธอด้วยตัวเอง

ห้ามเธอกลับดึก

สั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าใกล้เธอ โดยเฉพาะ “ปุณณ์” รุ่นพี่ที่เธอสนิท

ไอรีนไม่โง่ เธอรู้ว่าเขาหึง

แต่เขาไม่เคยยอมรับ และนั่นทำให้เธอสับสน

บางครั้งเขาแค่ดึงแขนเธอแรง ๆ โดยไม่พูดอะไร

บางครั้งเขาแค่ยืนบังเธอไว้เมื่อต้องเดินผ่านผู้ชายคนอื่น

หรือบางครั้งเขาก็จ้องคนที่คุยกับเธอด้วยสายตาเย็นเฉียบจนน่าขนลุก

วันหนึ่งหลังประชุมจบ

เธอกำลังจะเดินออกจากห้องประชุมพร้อมปุณณ์ที่ช่วยเธอถือแฟ้มงาน

“ขอบคุณมากนะพี่ปุณณ์” ไอรีนยิ้ม

“ไม่เป็นไรหรอกน้อง พี่ก็ว่าง ๆ อยู่แล้ว—”

เสียงส้นรองเท้าหนังของใครบางคนดังขึ้นข้างหลัง

ก่อนที่แฟ้มในมือของปุณณ์จะถูกกระชากไปอย่างแรง

‘เธอยิ้มให้เขา…ยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยได้เห็น…ฉันควรจะเฉย แต่หัวใจกลับร้อนวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว’

คิรันมองปุณณ์นิ่ง

เย็นเฉียบ

กดดัน

ทรงอำนาจ

“ไม่ว่างแล้วล่ะคุณ” เขาพูดเสียงเย็น “คุณมีงานใหม่ที่ส่วนกลาง ไปเดี๋ยวนี้”

“คะ...ครับ?” ปุณณ์หน้าเสีย “แต่ว่า ผม—”

“ตอนนี้” คิรันพูดย้ำชัดเจนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด จนไม่มีใครกล้าเถียง

ไอรีนได้แต่ยืนอึ้ง

เธอรู้ว่าเขาทำอะไร

และเขาก็ไม่ปิดบังเลยด้วยซ้ำ

เธอถอนหายใจแรง ตอนเดินกลับไปพร้อมเขา

“คุณทำเกินไปอีกแล้ว”

“ฉันทำตามที่เหมาะสม” คำตอบนั้นยังคงเย็นชาเหมือนเดิม

“คุณไล่เขาไปทำงานอื่นเพราะฉันอีกคน จะไม่หนักไปหน่อยเหรอคะ?”

คิรันหยุดเดิน หันมามองเธอเต็มตา

“เขาไม่ควรอยู่ใกล้เธอ”

“แล้วใครควรอยู่คะ? คุณ?”

“…ใช่”

คำตอบสั้น ๆ นั้นทำให้เธอเงียบไปอีกครั้ง

เธอไม่รู้จะตอบโต้ยังไง เพราะหัวใจของเธอมันเริ่มเต้นแรงขึ้นทุกที

คืนนั้น

ไอรีนยืนมองพระจันทร์จากระเบียงห้อง เธอรู้สึกสับสนแต่ก็อุ่นใจอย่างแปลกประหลาด

แม้จะยังไม่มีคำว่า “รัก” ออกมาจากปากเขา

แต่ทุกการกระทำของเขาในช่วงนี้...มันชัดเจนจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่า

เขากำลังเปลี่ยนไป

‘เขาไม่พูดคำว่ารัก...แต่บางที การกระทำแบบนี้...มันกำลังพูดแทนคำว่ารักหรือเปล่า?’

และเธอก็...กำลังหวั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ

แม้จะกลัว...แต่เธอก็รู้สึกไม่อยากถอยอีกแล้ว