บทที่ 20 "บอกความในใจ"

บรรยากาศในห้องทำงานชั้นบนสุดของ “วัชรานนท์ กรุ๊ป” เงียบสงบจนผิดปกติ แต่ความเงียบนั้นไม่ได้เกิดจากการขาดงานของใคร หากแต่เป็นเพราะ เจ้าของห้อง...เดินออกไปติดตามใครบางคนแทบจะตลอดวัน

"เธออยู่ไหน ฉันไปด้วย"

"ประชุมใช่ไหม เดี๋ยวฉันนั่งรอ"

"เลิกงานแล้ว? เดี๋ยวไปรับ"

...คำพูดที่คิรันไม่เคยพูดกับใคร กลับกลายเป็นสิ่งที่ ไอรีน ได้ยินทุกวันในช่วงหลัง

และที่มากกว่านั้น—เขายัง “ทำ” ตามที่พูด...ไม่ขาดตกแม้แต่วันเดียว

จากคนที่เคยเย็นชา กลับกลายเป็น เงาตามติด ที่ไอรีนไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

แต่สิ่งที่ทำให้เธอหวั่นไหวที่สุดไม่ใช่การตามติด

แต่เป็น “ความใส่ใจเงียบ ๆ” ที่เขาไม่เคยพูด...แต่ลงมือทำทุกครั้งโดยไม่บ่นแม้แต่น้อย

เสื้อโค้ตตัวหนาที่เขาคลุมให้

ของกินยามดึกที่เธอชอบแต่ไม่เคยบอกใคร

และการนั่งรอเธอจนดึกดื่นโดยไม่บ่นแม้สักคำเดียว

แต่ถึงอย่างนั้น...

"นายยังดูเครียดอยู่นะครับ..."

เสียงของธันวาดังขึ้นหลังจากเขาโดนเรียกตัวเข้าพบทันทีที่ไอรีนเดินพ้นสายตา

คิรันยืนกอดอก มองออกไปนอกกระจกสูงของตึกระฟ้า สีหน้าเคร่งขรึม

"ฉันทำทุกอย่างแล้ว...แต่ดูเหมือนเธอยังมีกำแพงอยู่ในใจ"

"มันไม่แปลกหรอกครับ... เธอผ่านอะไรมาเยอะ คนแบบนั้นจะให้ใจง่าย ๆ ได้ยังไง"

"..."

"แต่ถ้านายอยากให้เธอเชื่อใจจริง ๆ... ก็แค่พูดออกไปครับ"

คิรันหันขวับ

"พูด?"

"ใช่ครับ พูดความรู้สึกของนายออกไป ตรง ๆ...ไม่ต้องซ่อน ไม่ต้องกดไว้ นายพูดไม่เก่ง ผมรู้ แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงจากใจ ต่อให้คำเดียว...เธอก็จะเข้าใจ"

คิรันเงียบไปนาน ก่อนจะพึมพำเสียงต่ำ

“…ฉันจะลองดู”

คืนนั้น

ไอรีนยืนงุนงงอยู่หน้าร้านอาหารหรูใจกลางเมือง ชุดเดรสผ้าพลิ้วสีครีมที่เธอสวมอยู่ ไม่ใช่สิ่งที่เธอเตรียมมาเอง

แต่มันอยู่ในห้องเธอ...พร้อมโน้ตเขียนมือที่มีเพียงคำว่า

“เจอกัน 1 ทุ่ม”

เสียงเปียโนคลอเบา ๆ

บรรยากาศใต้แสงเทียนที่ล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบขาว

และโต๊ะอาหารริมระเบียงที่มีเพียง เขา...นั่งรออยู่แล้ว

"คุณ..."

เธอก้าวเข้าไปอย่างไม่มั่นใจ

"นั่งสิ"

เขาผายมือไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ดวงตาคมเข้มไม่ได้ละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว

มื้อค่ำดำเนินไปอย่างเงียบงัน

เขาตักอาหารให้เธอโดยไม่พูดอะไร

แต่ไอรีนกลับรู้สึกได้ถึงแรงบางอย่างในสายตานั้น...แรงที่ไม่ใช่ความโกรธหรือหึง

แต่เป็น ความอัดอั้น

จนกระทั่งเขาวางช้อนลง

เขากำชับมือแน่นใต้โต๊ะ ข้อนิ้วขาวซีดจากแรงกด

ไม่ใช่เพราะเขาไม่กล้า... แต่เพราะเขากลัว

กลัวว่าถ้าพูดออกไป แล้วเธอเงียบ... เขาจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกเลย

"...ฉันมีเรื่องจะพูด"

ไอรีนชะงัก ก่อนวางช้อนตาม

คิรันสบตาเธอตรง ๆ ไม่มีหลบ ไม่มีลังเล

“ฉันไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนอ่อนโยน ไม่ใช่คนที่พูดเก่ง หรือมีคำหวานให้ใครมากนัก”

“ฉันเข้มงวด เจ้าระเบียบ โหด เห็นแก่ตัว...”

เสียงเขาแผ่วลง “...แต่มีอยู่สิ่งเดียว ที่ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยลังเลเลยตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอเธอ”

ไอรีนไม่กล้าขยับแม้แต่นิด

หัวใจเธอเต้นแรง จนแทบกลั้นหายใจ

"เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน"

คำพูดนั้นเรียบ...แต่หนักแน่น

เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีความลังเล

“ไม่ว่าจะเมื่อวาน วันนี้ หรือวันไหน...ฉันก็จะไม่ปล่อยให้ใครพรากเธอไปจากฉันได้อีก”

"คุณ..." เสียงเธอสั่นไหว ดวงตาร้อนผ่าว

คิรันลุกขึ้น เดินอ้อมโต๊ะมาใกล้

เขาโน้มตัวลงจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเธอ

สายตาแน่วแน่ ริมฝีปากอยู่ห่างกันเพียงนิ้ว

"จำไว้ ไอรีน..." เขากระซิบเสียงแผ่ว แต่ชัดทุกถ้อยคำ

"...เธอคือผู้หญิงของฉัน และจะเป็นแบบนั้น...ตลอดไป"

คำพูดนั้น... “เธอคือผู้หญิงของฉัน”

ดังก้องอยู่ในหัวไอรีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เธอเงยหน้ามองเขา...คนที่ไม่เคยเอ่ยคำหวาน ไม่เคยยิ้มง่าย ไม่เคยแสดงความรู้สึกใดชัดเจน แต่กลับพูดคำนั้นกับเธอ...ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น และจริงจังที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้น...หัวใจของผู้หญิงที่เคยถูกหลอก เคยถูกทอดทิ้ง ยังไม่อาจเชื่อได้ง่าย ๆ

"...คุณหมายความว่าไงกันแน่คะ" ไอรีนถามเสียงแผ่ว แต่แววตามุ่งมั่น "ที่คุณพูด...มันหมายถึงแค่ความครอบครอง หรือ...คุณรู้สึกกับฉันจริง ๆ?"

คิรันนิ่งไป

แววตาเขาคมกริบ ราวกับใช้เวลาเลือกคำตอบในใจอย่างรอบคอบ ก่อนที่ริมฝีปากหยักจะขยับช้า ๆ

“...ฉันไม่ใช่คนพูดว่ารักได้ง่าย ๆ”

เขายอมรับตรง ๆ ตามสไตล์ของเขา

"แต่ทุกอย่างที่ฉันทำไป...ก็เพื่อบอกให้เธอรู้ ว่าฉัน...รู้สึกกับเธอมากแค่ไหน"

ไอรีนเบือนหน้าหนีไปเล็กน้อย หัวใจเธอเต้นแรงจนน่ากลัว

มันไม่ใช่คำพูดหวาน ๆ เหมือนในนิยาย ไม่ใช่คำว่ารักซ้ำ ๆ ซาก ๆ

แต่มันกลับแน่นไปถึงอก—เพราะเป็นคำสารภาพที่ มาจากเขา...คนที่เธอคิดว่าไม่มีวันจะยอมเปิดใจให้ใครง่าย ๆ

"...ฉันอาจเริ่มต้นทุกอย่างผิด"

เสียงเขาต่ำและหนักแน่น "ข่มขู่เธอ ใช้เรื่องเงินตรา...ลากเธอเข้ามาในชีวิตฉัน"

เขาสบตาเธอตรง ๆ

"แต่ตอนนี้...ฉันไม่ต้องการอะไรเลย นอกจากเธอ"

ดวงตาไอรีนเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ใช่...เขาไม่เคยพูดคำว่ารักออกมาตรง ๆ

แต่ทุกการกระทำที่ผ่านมา มันชัดเจนจนเธอปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว

ผู้ชายที่เคยเย็นชา...แต่ยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ

ผู้ชายที่ไม่ไว้ใจใคร...แต่กลับเชื่อใจเธอทุกเรื่อง

ผู้ชายที่ไม่เคยโอบใคร...แต่กลับคอยกอดเธอในวันที่เธออ่อนแอที่สุด

เธอยืนขึ้นช้า ๆ

"ถ้าฉัน...ยอมรับว่าฉันเองก็รู้สึกเหมือนกัน"

เสียงเธอสั่นน้อย ๆ ขณะที่สบตาเขา

"คุณจะไม่ผลักฉันออกใช่ไหม?"

คิรันไม่ตอบด้วยคำพูด เขาแค่ก้าวเข้ามา

แล้วโอบเธอเข้าไปในอ้อมแขนแน่นแต่แผ่วเบา ราวกับกลัวเธอจะหายไป

ริมฝีปากเขากระซิบข้างหูเธอ

"ฉันจะไม่ยอมให้ใครแย่งเธอไป..."

"...ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหนก็ตาม"

ประโยคนั้นแทบทำให้หัวใจไอรีนเต้นผิดจังหวะ

แขนของเขาที่โอบอยู่ข้างหลังเริ่มรัดแน่นขึ้น

และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง...

เขาก็โน้มลงมาช้า ๆ

จูบริมฝีปากของเธออย่างลึกซึ้งและมั่นคง

จูบที่ไม่มีคำขออนุญาต...แต่ตราตรึงหัวใจ

ลมหายใจของเขาแผ่วร้อน กลิ่นกายคุ้นเคยอบอวลในอากาศ

มือของเขาประคองใบหน้าเธอไว้แผ่วเบา ขณะที่เรียวปากบดจูบลงมาราวกับจะสลักความรู้สึกลงไปในหัวใจเธอ

“คิรัน…” เธอพึมพำเสียงสั่น ขณะที่ปลายจมูกเขาซุกลงที่ซอกคอ

จูบซับเหงื่อเบา ๆ ก่อนจะไล้ปลายลิ้นสัมผัสผิวนุ่มอย่างแผ่วเบาแต่ร้อนแรง

เขากระซิบเสียงพร่า

“คืนนี้...ฉันจะให้เธอรู้ ว่าความรู้สึกของฉันมันชัดแค่ไหน”

ในห้องนอนหรูของคิรัน

เสื้อสูทถูกรูดออกด้วยมือเขาเอง

ตามด้วยชุดเดรสของเธอที่ค่อย ๆ หลุดลอยลงกับพื้น

อ้อมแขนเขาแน่นขึ้น...

ลมหายใจเธอถี่ขึ้น...

ค่ำคืนแห่งการยอมรับซึ่งกันและกัน...

กลายเป็นค่ำคืนที่เขา “รัก” เธอด้วยร่างกายและหัวใจไปพร้อมกัน

เสียงหอบหายใจ แววตาหนักลึก และจูบเร่าร้อนที่ไม่มีที่สิ้นสุด

คือคำสารภาพอีกแบบ...ที่ไม่ต้องใช้คำพูดเลยแม้แต่น้อย