ตอนที่ 3 จะมาไม้ไหน

               สีหน้าไม่สบอารมณ์ของคนตัวสูงเผยออกมา เมื่อได้ยินจากปากของเลขานุการบอกว่าเขมจิรากลับไปแล้วเพราะมีธุระด่วน แต่ทว่าเขากลับไม่ได้คิดอย่างนั้น ดูก็รู้ว่าหญิงสาวต้องการจะหลบหน้าเขา นึกแล้วก็สงสัยหรือว่าเธอทำอะไรผิดถึงได้รีบหลบหน้าเขาอย่างนี้ ภาพในกล้องวงจรเมื่อคืนเขาเห็นหญิงสาวเดินซวนเซก่อนจะเข้ามาในห้องของเขา ก็ไม่รู้ว่าเธอเมาจริง ๆ หรือตั้งใจ เขาก็ไม่รู้ได้ แต่การที่เธอหนีปัญหามันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า

               “ท่านประธานจะให้ผมติดต่อหาเธอดีไหมครับ?” พงษ์ศักดิ์เห็นสีหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มตรงหน้ามันก็ทำให้เขาเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มทันที

               “ไม่ต้อง ปล่อยไปแบบนี้แหละ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะมาไม้ไหน” พงษ์ศักดิ์พยักหน้า ก็จะเอ่ยปากขอตัวเจ้านายหนุ่มเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้ว

               วันหยุดผ่านไปอย่างรวดเร็ว

               เขมจิราคงต้องมาทำงานเหมือนเดิม หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอด เมื่อนั่งรถเมล์มาถึงหน้าบริษัทยักษ์ใหญ่ที่เธอกำลังทำงานอยู่ ที่ผ่านมาเพื่อนร่วมงานมีทักมาถามบ้างอะไรบ้าง โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างพิมพ์พรเพราะเห็นว่าเขมจิรากลับบ้านด่วน เธอรู้ว่าครอบครัวของเพื่อนนั้นมีแม่และน้องสาวที่อายุห่างกันหลายปี ปัจจุบันเขมจิราเป็นหัวหน้าครอบครัว เรื่องเหล่านี้จึงไม่ง่ายเลยที่คนเราจะผ่านมันไปได้ง่าย ๆ

                “เขม มาเร็วเหมือนเดิมเลยนะ” หญิงสาวอีกคนเอ่ยเรียกทักทายจากด้านหลัง ทำให้คนตัวเล็กหันหน้าไปมอง พอเห็นว่าเป็นพิมพ์พรหญิงสาวก็เผยรอยยิ้มให้กับเพื่อนร่วมงานทันที

                “อย่าว่าแต่เราเลยเธอก็เหมือนกัน” สองสาวคล้องแขนกันเดินเข้าไปในชั้นที่ทำงานอยู่ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมคนตัวเล็กภาวนาให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นและมันก็เป็นอย่างนั้น ผู้ชายคนนั้นไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอนั่นเป็นเรื่องที่ดีเพราะเขาอาจจะจำไม่ได้ก็ได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่หลับนอนกับเขา

               สีหน้าของกษิดิฐเรียบนิ่งออกมา เขาเดินผ่านชั้นพนักงานลอบมองไปทางด้านของหญิงสาวอย่างเขมจิรา เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแทบไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามามองเขาเลยด้วยซ้ำ เอาแต่สนใจงานตรงหน้า พอทุกคนเอ่ยทักทายหญิงสาวก็ค้อมศีรษะก้มหน้าทักทายเขาเหมือนอย่างคนอื่นก่อนจะหันไปสนใจงานเหมือนเดิม

               ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นตัวหรือกำลังเรียกร้องความสนใจจากเขาอยู่หรือเปล่ าก็ไม่รู้ได้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาขนาดนี้ เขาไม่ต้องการที่จะไปทักทายเธอไม่ต้องการที่จะไปถามเธอกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะอยากจะรอดูว่าเมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะเข้าหาเขา บางทีเหตุการณ์ในคืนนั้นอาจจะเป็นแผนการของเธอก็ได้ใครจะรู้

                 หลายวันผ่านไป

                 ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม คนตัวเล็กก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น การที่เขาไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธอมันก็ดีเหมือนกัน ในตอนแรกเธอรู้สึกกลัวมากเลยด้วยซ้ำ กลัวว่าจะไม่ได้ทำงานที่นี่ต่อกลัวว่าจะถูกไล่ออกข้อหาไปนอนกับเขา เธอจำไม่ได้ว่า คืนนั้นเธอไปอยู่ในห้องของชายหนุ่มได้ยังไงเธอรู้แค่ว่าเธอเมา พอถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มรู้สึกไม่ไหวจึงเอ่ยปากขอตัวขึ้นมานอนแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเข้าไปอยู่ในห้องนั้นได้

                  “เขม พี่วานหน่อยเอาเอกสารไปให้คุณพงษ์ศักดิ์หน่อย” เสียงพี่นิดหน่อยหัวหน้าแผนกเอ่ยวานให้เธอเอาเอกสารไปให้พงษ์ศักดิ์ มันจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำงานอยู่หน้าห้องของท่านประธานหนุ่มอย่างกษิดิฐ คนที่เธอพยายามหลบหน้าหลบตาคนที่เธอไม่อยากยุ่งวุ่นวายอีก แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธคำสั่งของพี่นิดหน่อยได้ หญิงสาวจึงจำใจพยักหน้าก่อนจะนำเอกสารเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่ผู้บริหารอยู่

                  “อ้าวน้องเขม มีอะไรหรือเปล่า?”

                  “พอดีว่าพี่นิดหน่อยให้เขมเอาเอกสารมาให้พี่ค่ะ” เธอพูดคุยกับอีกฝ่ายด้วยท่าทางสนิทสนมเพราะเธอกับพงษ์ศักดิ์รู้จักกันตั้งแต่ในรั้วมหาวิทยาลัยเขาเป็นรุ่นพี่ของเธอแถมยังเป็นปู่รหัสของเธออีกด้วยพอเรียนจบได้มาทำงานบริษัทเดียวกันอีกฝ่ายก็ยังปฏิบัติต่อเธอเหมือนเดิมเขายังคงเป็นรุ่นพี่ที่ดีต่อเธอเหมือนเดิม

                 “อ้อ ขอบใจนะ” ชายหนุ่มรับเอกสารก่อนจะจ้องมองใบหน้าของสาวรุ่นน้อง เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนมันทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขมจิราถึงได้เข้าไปอยู่ในห้องของเจ้านายของเขา เขาไม่อยากมองโลกในแง่คิดว่าเธอเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการเข้าหาท่านประธานของเขาเพราะความสบาย แต่ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริง ๆ แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดูนิ่งขนาดนี้ไม่เห็นเข้ามาวุ่นวายกับท่านประธานเขาเลย

                 “พี่ศักดิ์มีอะไรหรือเปล่าคะ หน้าเขมมีอะไรติดหรือเปล่า” พอเห็นอีกฝ่ายมองนิ่งมันก็เลยทำให้หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป พร้อมกับยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของตัวเอง

                 “เปล่าไม่มีอะไรหรอก เขมลงไปเถอะ” คนตัวเล็กพยักหน้าแต่เขาว่ายังไม่ก้าวขาเดินไปไหนเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นทำให้เธอหันไปมองก่อนจะเผยสีหน้าตกใจออกมาเมื่อคนที่เปิดประตูออกมานั้นคือกษิดิฐนั่นเอง

                 ชายหนุ่มได้ยินเสียงพูดคุยจึงส่งสายตามองมานอกห้อง พอเห็นว่าเป็นเขมจิรามันก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูห้องออกมาเพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะมีท่าทียังไง พอเห็นแววตาคู่สวยตกใจนั้นมันก็ทำให้ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้น ก่อนที่เขาจะเอ่ยแสร้งบอกให้เธอเข้าไปจัดเอกสารข้างในให้หน่อย

                 “คะ? ท่านประธานว่าอะไรนะคะ” จู่ ๆ เขาก็ใช้ให้เธอไปจัดเอกสารซึ่งมันไม่ใช่หน้าที่ของเธอเลย เธอเป็นเพียงพนักงานระดับล่างมันจะดูเป็นการแปลกไปไหมที่จะให้เธอไปจัดเอกสารสำคัญเหล่านั้น

                 “ฉันพูดไม่เข้าใจตรงไหน?” ขึ้นชื่อว่ากษิดิฐ ผู้ชายที่เย็นชาและเข้มงวดพอสมควร การที่เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นมันก็ทำให้หญิงสาวไม่กล้าปฏิเสธอะไรอีกฝ่าย เธอจึงได้แต่พยักหน้าก่อนจะเข้าไปในห้องทำงานของชายหนุ่ม

                 “ฉันงดรับแขก ต้องการจะหาคำตอบจากตัวเจ้าปัญหาก่อน” พอคนตัวเล็กเข้าไปข้างในชายหนุ่มก็หันมาพูดกับเลขานุการคนสนิทด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้องด้วย

                 สายตาคมเข้มจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังจัดเอกสารอยู่ เธอดูประหม่าพอสมควรกับการที่ต้องเข้ามาอยู่ในห้องทำงานของเขาอย่างนี้ คนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะสำรวจจ้องมองร่างกายของเธอ บอกตามตรงถึงในคืนนั้นมันมืดมากก็เถอะแต่เขาก็รับรู้ว่าร่างกายของผู้หญิงคนนี้ซุกซ่อนความอวบอั๋นมากแค่ไหน

                “วันนั้นเธอไม่ได้อยู่เที่ยวจนจบทริปใช่ไหม”

                “เอ่อ ใช่ค่ะท่านประธานพอดีที่บ้านของดิฉันเกิดเรื่องนิดหน่อยก็เลยต้องรีบกลับมาดู” เธอเอ่ยตอบพร้อมกับก้มหน้าก้มตาลง หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะจ้องมองหน้าของอีกฝ่าย ได้แต่คิดว่าให้รีบจัดเอกสารให้เสร็จ ๆ จะได้รีบออกไปจากห้องแห่งนี้สักที

               “ดูร้อนรนนะ”

               “คะ?” เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงอะไร เพราะหญิงสาวเข้าใจว่าชายหนุ่มคงไม่รู้ว่าผู้หญิงในคืนนั้นเป็นเธอ ที่ผ่านมาเขาไม่ได้มีท่าทีจะยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอเลย ยกเว้นวันนี้ เธอไม่อยากคิดมากจึงพยายามบอกตัวเองว่าคงไม่เป็นอย่างที่เธอคิดหรอก

               “กลัวฉันมากเหรอ หรือว่าไปทำอะไรผิดไว้ถึงได้กลัวฉันแบบนี้”

               “ท่านประธานพูดอะไรคะดิฉันไม่เข้าใจ เอ่อ ดิฉันจัดเอกสารเสร็จแล้วนะคะถ้างั้นดิฉันขอตัวก่อน” หญิงสาวค้อมศีรษะให้เพื่อร่ำลาอีกฝ่ายก่อนที่เธอจะก้าวขาออกไปจากห้องของคนตัวสูงแต่ทว่าจู่ ๆ ร่างสูงของกษิดิฐก็เดินเข้ามาขวางทางเอาไว้จนทำให้คนตัวเล็กชะงักรีบถอยหลังหนีทันที เพราะเกือบที่จะชนเขาเข้าเสียแล้ว

               “เอาละ ฉันไม่อยากอ้อมโลก ไม่อยากเสียเวลา ผู้หญิงที่นอนกับฉันเมื่อคืนนั้นคือเธอใช่ไหม”

               “เอ่อ ไม่ใช่นะคะ ท่านประธานคงเข้าใจผิดแล้วค่ะ” คนตัวเล็กรีบปฏิเสธออกไป เธอไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาถามเธออย่างนี้ก็ไม่รู้ เธอเข้าใจว่าเขาคงจำไม่ได้แต่การที่เขาถามเธอมาแบบนี้แสดงว่าเขาจำได้ทุกอย่างอย่างนั้นเหรอ

               “นี่ เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ กล้องวงจรปิดฉันเห็นภาพเธอออกมาจากห้องฉันในเช้าของวันใหม่ ซึ่งมันเดาไม่ยากอยู่แล้วว่าเธอเข้าไปอยู่ในห้องนั้นแล้วมันเกิดอะไรขึ้น สภาพบนเตียงยับเยินขนาดนั้นแถมยังมีรอยเลือดบริสุทธิ์อีกด้วย” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย