บทที่ 16

ภาคินกลับมาจากทำงานด้วยสภาพเหนื่อยหน่ายเนื่องด้วยไปเจรจาทุนกับคู่ค้าคนสำคัญเพื่อพิชิตภารกิจสุดท้ายว่าแท้จริงแล้วผู้ใดเหมาะสมจะได้ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาสกุลกรุ๊ป...การตัดสินนั้นไซร้ถูกรวบรัดให้เร็วขึ้นนั่นก็คือ 4 วันข้างหน้า...ไตรมาสกำไรจะถูกหยิบยกมาพูดเจรจากันในห้องประชุมและดูว่าผู้ใดมีสมรรถภาพมากพอในการบริหารให้เดชาบวรสกุลกรุ๊ปคงขึ้นแท่นบริษัทโฆษณาอันดับหนึ่งของเมืองไทยอยู่...

ภาคินถอดเสื้อสูทตัวนอกวางพาดบนโซฟาไล่ตามองรอบๆบ้านที่บัดนี้มันถูกปิดมืดสนิทดำเป็นสีประกายนิลคลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าไม่มีคนอยู่แต่เขาสันนิษฐานมินตราอาจจะเพลียและนอนหลับไปแล้วก็เป็นได้...เขาจึงก้าวฉับๆขึ้นชั้นบนของบ้าน

ทว่ากลับเจอเพียงความว่างเปล่า บนเตียงนุ่มนั้นมีหมอน 2 ใบขนาดใหญ่ส่วนผ้านวมผืนนุ่มก็ถูกขึงสี่ทิศให้เนี๊ยบจนเหรียญเด้งคล้ายกับความชำนาญเหมือนพนักงานในโรงแรมหรือรีสอร์ทดังที่ผ่านการร่ำเรียนมาอย่างดี...

"ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน!" ยอมรับว่าเขาค่อนข้างหัวเสียเมื่อกลับมาแล้วไม่เจอมินตราอยู่ที่บ้าน เขาเคยสั่งแล้วสั่งเล่าหลังสองทุ่มเป็นต้นไปเธอจะไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนได้อีก น่าแปลกใจนัก...หายไปไหนในเมื่อรถสปอร์ตคันหรูทั้งสองคันที่เขาเปย์ไม่อั้นยังจอดอยู่หน้าบ้านแท้ๆ

ไม่สิ! รถคันเก่าโกโรโกโสที่จอดอยู่ในโรงจอดรถด้านข้างบ้านจัดสรรดันหายไป แต่เธอจะขับรถคันนั้นเพื่ออะไรในเมื่อเขาก็สั่งแล้วว่าห้ามเอามันออกไปไหนอีก หากใครมาเห็นเข้าคงได้ซุบซิบนินทาเป็นถึงเลขาของรองประธานบริษัทยักษ์ใหญ่แต่กลับทำตัวคล้ายจนตรอกจนกระทั่งมีเงินซื้อรถใหม่...

คงได้อับอายขายขี้หน้ามาถึงเขาแน่ๆนี่มินตรากล้าขัดสั่งเขางั้นหรอ

ไม่ว่าเปล่าภาคินหยิบสมาร์ทโฟนราคาแพงออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเข้า application ส่งข้อความทักหาเธอแต่ปรากฏว่า เธอบล็อกเขาไปเรียบร้อยแล้ว

"มินตรา!!!!" ภาคินตวาดเสียงดังในใจก็นึกว่ามินตราคงจะเรียกร้องความสนใจ อยากจะมีบทเพราะกลัวว่าตัวเองถูกเฉดหัวทิ้งนั่นแน่ๆ "กลับมาเราได้เจอดีกันแน่"

ภาคินยังคงไม่ละความพยายามกดเบอร์โทรศัพท์ต่อสายหามินตรา 'บริการฝากหมายเลขโทรกลับ'

"แม่งเอ้ย!!!!" ภาคินปัดกวาดทุกอย่างที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หัวเตียงหล่นกระจัดกระจายลงบนพื้นกระเบื้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดฉุนเฉียวที่โดนไฟนั้นกระทำเช่นนี้ เพราะคนที่มีสิทธิ์มีเสียงปิดมือถือ บล็อคช่องทางการติดต่อควรจะเป็นเขามากกว่าเธอ

แต่ทว่า...

"อะไร?" ภาคินขมวดคิ้วนิ่วหน้าลุกขึ้นแล้วก้มลงหยิบซองกระดาษสีขาวซึ่งหล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาเปิดอ่านมันถูกจารึกด้านหน้าว่า ถึงคุณภาคิน

"มินตรา"

เรียน คุณภาคินัย เดชาบวรสกุล ประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ป

ดิฉันต้องการแจ้งให้คุณภาคินัย เดชาบวรสกุลได้ทราบว่า ดิฉันมีความประสงค์จะลาออกจากตำแหน่งเลขานุการรองประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ปตั้งแต่วันนี้ที่คุณภาคินัย เดชาบวรสกุลกรุ๊ปได้รับจดหมาย โดยไม่ปรารถนาที่จะรับเงินชดเชยทดแทนระยะเวลาล่วงหน้า 3 เดือนแม้แต่บาทเดียว

ดิฉันต้องขอบคุณโอกาสจากคุณภาคิน เดชาบวรสกุลซึ่งเป็นเจ้านายโดยตรงของดิฉันที่ให้โอกาสฉันเข้ามาทำงานตำแหน่งเลขานุการของบริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ปจวบจนครบ 1 ปีเต็ม ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาดิฉันมีความสุขมากที่ได้ทำงานที่นี่มีเพื่อนร่วมงานที่ดี แถมหน้าที่การงานก็มั่นคงฐานเงินเดือนไม่ต้องถามถึงเนื่องจากเป็นบริษัทใหญ่จึงทำให้ดิฉันสามารถหาเลี้ยงชีพและเก็บเงินได้จำนวนหนึ่งไปตั้งตัว

ส่วนเหตุผลที่ฉันลาออกนั้นสาเหตุหนึ่งก็มาจากเหตุผลส่วนตัวและอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือดิฉันอยากจะพักกายสักช่วงเวลาหนึ่งเพื่อใช้เวลาชีวิตวัยรุ่นให้คุ้มค่าได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการออกไปท่องเที่ยวหาประสบการณ์ และเปิดโอกาสให้กับบริษัทอื่นๆเพื่อพัฒนาศักยภาพของตนเอง

-เรียนมาเพื่อทราบ มินตรา-

"..." ภาคินขยำจดหมายทางการฉบับนั้นแล้วเขวี้ยงทิ้งลงบนพื้นกระเบื้องก่อนที่จะดึงเอกสารอีกแผ่นหนึ่งขึ้นมาอ่านต่อ

'ถึงคุณภาคิน ผู้ชายใจร้ายที่มินดันหลงรักหัวปักหัวปำ มินขอขอบคุณระยะเวลาหนึ่งปีเต็มที่คุณภาคินให้มินยืมอ้อมแขนคอยกอด คอยซบอกเวลาร้องไห้และคอยยิ้มหัวเราะเป็นความสุขเล็กๆให้กับผู้หญิงคนนี้มาโดยตลอด ไม่เคยมีวันไหนเลยค่ะที่มินไม่รักคุณ ไม่เคยมีสักวันเลยจริงๆ จงรักภักดีและซื่อสัตย์กับคุณแค่คนเดียวนี่คือความจริงที่มีอยากจะบอกคุณแต่สำหรับในสายตาของคุณภาคินอาจจะเป็นแค่ผู้หญิงหน้าเงินเป็นตัวอะไรไม่รู้ที่น่าขยะแขยง น่าสมเพช จำต้องรีบหลีกหนีไปไกลๆเพราะความขนหัวลุก เพราะความรังเกียจเดียดฉันท์อะไรก็ช่าง มินเข้าใจดีค่ะว่ามินก็เป็นแค่ลูกคนจนคนหนึ่งไม่ได้มีสกุลรุนชาติ ไม่ได้มีฐานะร่ำรวยเทียบเท่ากับคุณภาคินได้สักอย่าง ที่ผ่านมามินคิดเข้าข้างตัวเองมักใหญ่ใฝ่สูงว่าวันหนึ่งคุณภาคินอาจจะเปลี่ยนใจมารักแต่วันนี้มินได้รู้แล้วว่าคุณภาคินไม่เคยแม้แต่คิดจะรักมินด้วยซ้ำ...มินรู้แล้วว่ามีสิทธิ์เท่าใดเป็นได้มากแค่นางบำเรอ เป็นได้มากก็แค่สาวใช้อุ่นเตียงที่นอนรอคุณภาคินอยู่บนเตียงยามที่คุณภาคินต้องการ ส่วนเวลาอื่นๆอาจจะเป็นแค่เศษฝุ่นเป็นแค่ผงฝุ่นเป็นอากาศที่ไม่มีตัวตน

ขอบคุณสำหรับตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาขอบคุณที่คุณภาคินอุตส่าห์เลี้ยงดูเมตตาผู้หญิงคนนี้ให้อยู่ดีกินดีมาโดยตลอด...มินเองก็อยากจะคืนเงินคุณนะคะ เงินที่มินใช้ไปทั้งหมดแต่มันคงไม่มีปัญญาขนาดนั้น ฉะนั้นมินก็จะยึดถือว่าเงินที่คุณภาคินให้มินมาเป็นเงินส่วนที่มินควรจะได้รับในระยะเวลาที่มีอยู่กินกับคุณมิน เป็นตุ๊กตายางให้คุณ เป็นที่รองรับอารมณ์ เป็นแม่บ้านให้คุณ ส่วนรถและบ้านหลังนั้นมูลค่ามันคงมากเกินไปจึงขอส่งกลับคืน ท้ายสุดนะคะมินอยากจะให้คุณภาคินรับรู้เอาไว้ว่าคุณลุงดำเกิงรักและเป็นห่วงคุณภาคินมาก ระหว่างมินกับคุณลุงดำเกิงเราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันทั้งสิ้น มินรัก มินเคารพคุณลุงดำเกิงเปรียบเสมือนพ่ออีกคนหนึ่งเพราะท่านมีพระคุณมีเมตตากับครอบครัวมินที่ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแม่มีในตอนที่มีปัญหา'

ขอให้โชคดีค่ะ มินตรา

"..." ภายในใจของภาคินมันรู้สึกโหวงเหวงแปลกๆราวกับมีอะไรบางอย่างแปล๊บเข้ามากระทบก้อนเนื้อที่หน้าอกข้างซ้ายจนสั่นไหวกระเพื่อม...

พอถึงวันที่มินตราต้องเดินออกไปจากชีวิตของเขาจริงๆ ถึงวันที่ภายในห้องแห่งนี้ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำร่วมระหว่างสองเรา หัวใจมันก็ดันสั่นผิดจังหวะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

ใช่!!!

"เธอกล้ามากเลยนะมินตราที่ชิ่งหนีฉัน" เขาทั้งโกรธทั้งเจ็บใจที่โดนหยามหน้าจากผู้หญิงไร้ค่าคนนั้น เธอกล้าดีและเธอมีสิทธิ์อย่างไรเป็นฝ่ายออกไปจากเขาต้องเป็นเขามากกว่าสิที่เป็นฝ่ายสลัดเห็บหมัดอย่างเธอทิ้ง!!

และที่สำคัญเขายังรู้สึกไม่คุ้มค่าเลยด้วยซ้ำสำหรับเงินที่ทุ่มไปทั้งหมดกับค่าตัวเธอแต่ละคืนเพราะมันแทบไม่ได้เศษเสี้ยวครึ่งต่อครึ่งเลยสักนิด...ถือดีอย่างไรมาตีโพยตีพายว่าเงินนั่นคือเงินค่าตอบแทนที่ตัวเองควรจะได้รับตลอดระยะเวลา 1 ปีที่เป็นตุ๊กตายางสาวใช้อุ่นเตียงและแม่บ้านให้เขา

ผู้หญิงเน่าเฟะพรรค์นั้นแค่เขารับเข้ามาเลี้ยงดูให้ความอยู่กินอย่างดีก็บุญหัวมากแค่ไหนแล้ว