บทที่ 17

ภาคินสั่งลูกน้องคนสนิทให้ช่วยกระจายข่าวและติดต่อนักสืบค้นหาตัวมินตรา ไม่ว่าจะต้องพลิกแผ่นดินหรือมุดน้ำข้ามทะเล ข้ามภูเขาสุดสีทันดรอย่างไรเขาก็จะทำ มันไม่ใช่เขารักหรือรู้สึกพิศวาสในตัวของมินตราจนกระทั่งยอมลงทุนเงินและอยากจะไขว่คว้าตัวเธอกลับมาหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะความรู้สึกอยากเอาชนะที่โดนเธอหักหน้าและเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อนต่างหาก!

"คิดว่าจะหนีพ้นฉันงั้นเหรอมินตรา!" ตอนนี้มินตราเป็นผู้หญิงของเขา เขาซื้อมินตรามาด้วยเงินก้อนใหญ่จำนวนหนึ่ง แล้วไหนจะค่าน้ำ ค่าไฟ เงินที่ใช้สอยในแต่ละเดือน รถสปอร์ตที่ให้เธอขับทุกๆวันและบ้านหลังนี้ที่ใช้อยู่อาศัยตลอดระยะเวลาเกือบ 1 ปีอีก...ถ้าเทียบกับตัวเธอที่เขาเคยระบายความเงี่ยนลงครั้งแล้วครั้งเล่ามันยังไม่ได้เศษเสี้ยวสักนิดที่เขาเสียไปด้วยซ้ำ

ฉะนั้นมินตราจะต้องกลับมาชดใช้ให้เขาอย่างสาสม จนกว่าเขาจะรู้สึกพึงพอใจและไม่รู้สึกว่าโดนเอาเปรียบคดโกงระหว่างเงินจำนวนหลักล้านที่เสียไปและเรือนร่างของเธอ

...

@ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

รุ่งเช้าวันถัดมาอันแสนเบื่อหน่าย ภาคินต้องแสร้งตีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นสุภาพบุรุษในคราบของพญามารผู้ยิ่งใหญ่ยโสโอหังขับรถสปอร์ตคันหรูที่เพิ่งจะถอยมาจากศูนย์หมาดๆไปรับว่าที่คู่หมั้นสาวสวยอย่างพิรญาณ์เพื่อพาเธอมาเดินช็อปปิ้งซื้อโน่น ซื้อนี่ในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ทั้งๆที่ไม่ใช่ธุระกงการหรือจุดประสงค์ของเขาเลยสักนิด แต่เนื่องจากบัญชาการของคุณดำเกิงผู้ยิ่งใหญ่ที่กำลังถือไพ่เหนือกว่าใครทุกคนโดยเฉพาะเจ้าลูกชายทั้งสองซึ่งกำลังแข่งขันแย่งชิงอำนาจท่านประธานคณะกรรมการบริหารอยู่...ฉะนั้นในระยะเวลาที่ยังไม่ได้ตัดสินหรือมอบอำนาจให้แก่คนใดคนหนึ่งภาคินก็จำเป็นต้องประพฤติตัวว่านอนสอนง่ายเอาไว้ก่อน

หากเสร็จงานนี้และเขาได้รับแท่งตำแหน่งประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาบวรสกุลกรุ๊ปเมื่อไหร่ล่ะก็เขาก็จะจัดการปิดจ๊อบพิรญาณ์ด้วยเช่นเดียวกัน...อีกนิดเดียวเท่านั้น เขาก็จะได้เป็นอิสระทำอย่างใจชอบ ปลดปล่อยมารดา สร้างคาเฟ่เล็กๆให้หล่อนได้ทำตามความฝันที่เคยคิดไว้ตั้งแต่เล็กๆจนกระทั่งเป็นเมียพ่อเขา ทุกอย่างก็ต้องพลันดับสลายเพราะต้องอุดอู้อยู่ในรูหนูเป็นเมียเก็บที่แม้นลูกก็น้อยครั้งนักจะได้พบหน้า

"พี่ภาคินว่าน้ำหอมกลิ่นนี้หอมไหมคะ" พิรญาณ์ยืนเลือกซื้อน้ำหอมราคาแพงจากแบรนด์ดังที่ขึ้นเคาน์เตอร์แบรนด์ชั้นนำอันดับต้นๆส่งตรงมาจากต่างประเทศ ฉีดลงบนข้อมือแล้วสูดดมกลิ่นของมันก่อนจะยื่นให้แก่ภาคินเพื่อถามไถ่ความคิดเห็นเขา

"หอมดีครับ" นี่คือประโยคยอดฮิตประจำวันนี้ตั้งแต่ที่ควงภาคินเดินห้างมาร่วม 30 นาที เขาก็มีแต่คำว่าดีครับ ดีครับและดีครับตบท้ายเสมอ แทบจะไม่ออกความคิดเห็นแต่อย่างใด...ราวกับว่าตอบส่งส่งเพียงแค่ให้ผ่านพ้นไปก็เท่านั้น

"ว่าแต่พี่ภาคินชอบใช้น้ำหอมแบบไหนหรอคะ วันนั้นที่พิณควงพี่ภาคินไปงานเลี้ยงค็อกเทล พิณจำกลิ่นตัวพี่ภาคินติดจมูกอยู่เลย ห๊อม หอม ยี่ห้อไหนดีแนะนำพิณบ้างสิคะ" พิรญาณ์หันไปพยักหน้ากับพนักงานเพื่อนำน้ำหอมที่เธอมักจะเลือกซื้อเป็นประจำคิดเงินบริเวณเคาน์เตอร์แล้วใส่ถุงกระดาษกลับบ้านเช่นเคย...

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ" จะให้เขาทราบได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อตั้งแต่ที่รู้จักกับมินตรามา พวกข้าวของเครื่องใช้ทุกชิ้นรวมถึงเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่เธอก็จะเป็นคนจัดการและเลือกซื้อให้ทั้งสิ้น...เขามีหน้าที่ใช้และไม่ได้สังเกตเหมือนกันว่ายี่ห้ออะไร แบรนด์อะไรและราคาเท่าไหร่...

"พี่ภาคินไม่ได้ซื้อเองเหรอคะ"

"ครับ"

"ใครซื้อให้เหรอคะ?" คำถามนี้เริ่มแฝงไปด้วยน้ำเสียงขุ่นแสดงออกถึงความไม่พึงพอใจปรากฏอยู่บนแววตาดุดันคู่นั้นของพิรญาณ์ หล่อนรู้ดีมาโดยตลอดถึงแม้ภาพลักษณ์ภายนอกของภาคินจะไม่เคยมีข่าวมั่วซั่วกับผู้หญิงคนไหนทั้งในวงการหรือนอกวงการสักครั้ง แต่ก็ใช่ว่าเขาจะอยู่เปล่าเปลี่ยวเดียวดายนี่ อาจมีพวกลูกเด็กเล็กแดงเห็บหมัดปลิงที่คอยสูบเลือดสูบเนื้อเลี้ยงไว้บ้างสักคนสองคนนั่นแหละ แต่พวกนั้นก็คงจะเป็นหมาว่านอนสอนง่ายก็เลยไม่ออกมาเห่าหอนเรียกร้องสิทธิและเสรีภาพของตัวเองสักเท่าไร

พิรญาณ์ตั้งใจและกะเอาไว้แล้วว่าหากวันข้างหน้าเธอได้มั่นหมายเข้าพิธีวิวาห์ร่วมงานมงคลสมรสรวบรัดเป็นทองแผ่นเดียวกันกับตระกูลเดชาบวรสกุลในตำแหน่งสะใภ้คนรอง เป็นนางพญายืนข้างๆภาคินจริง วันนั้นแหละอีพวกลูกเด็กเล็กแดงตัวเล็กตัวน้อยจะไม่มีสิทธิ์ได้เสนอหน้ามาใช้ของร่วมกับหล่อน ไม่ว่าพวกนางจะยืนยันคำเดิมขออยู่ที่ของตนเองไม่ล่วงล้ำเสนอหน้าทักทวงสิทธิหรือต้องการมีบทบาท อย่างไรเสียหล่อนก็ไม่มีวันยอม หัวเด็ดตีนขาดหล่อนก็ต้องเป็นหนึ่งเดียวให้ได้...

"พี่ต้องบอกด้วยเหรอครับ?" ภาคินเลิกคิ้วด้วยใบหน้ายังคงตีสีหน้าเรียบนิ่ง เขาไม่ได้เล็งเห็นเหตุผลสำคัญแต่อย่างใดเลยที่จำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้ให้กับผู้หญิงอย่างพิรญาณ์ได้ทราบเพราะหล่อนก็เป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งที่เขารั้งเอาไว้เดินเกม หากเล่นชนะเมื่อไหร่ล่ะก็ตัวละครตัวนี้ก็แทบไร้ความหมายไปโดยปริยาย

"ขอโทษค่ะ พิณคงละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวพี่ภาคินมากเกินไป" แม้ในใจพิรญาณ์ตอนนี้จะร้อนรุ่มเป็นไฟแต่ก็ต้องอดเอาไว้รอวันที่หล่อนได้เป็นเจ้าข้าวเจ้าของภาคินอย่างเต็มตัวหลังจากนั้นจะทำเช่นไรกับผู้หญิงคนนั้นก็ตามใจ!

หล่อนแอบชอบภาคินมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น...ตอนนั้นหล่อนเรียนอยู่มัธยมปีที่ห้า และแล้วครอบครัวสองครอบครัวก็ดันนัดเจอกัน หล่อนปลาบปลื้มภาคินมาโดยตลอดเพราะเขาเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่ง เฉลียวฉลาด ซ้ำหน้าตาหล่อเหลา ฉะนั้นภาคินจะต้องเป็นของหล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น! ผู้หญิงคนอื่นที่หมายจ้องจะงาบเขาคงต้องข้ามศพหล่อนไปก่อน!

"ครับ"

"พี่ภาคินอยากกินอาหารแบบไหนคะ" พิรญาณ์เปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าท่าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก

"อะไรก็ได้ครับ" ภาคินรู้สึกอึดอัดเต็มทีที่ต้องมาใช้เวลาอยู่กับพิรญาณ์นานขนาดนี้ แม้เป็นช่วงสั้นๆ 30 นาทีแต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนว่ามันช่างเหยียดยาวร่วมวันก็ไม่รู้...หล่อนทั้งถามมากจุกจิกวุ่นวายควงเดินไปนู่นควงเดินไปนี่ หากเป็นมินตราแล้วก็คงไม่ทำอะไรโง่ๆสิ้นคิดแบบนี้เด็ดขาด

บ้าชะมัด! เขาจะคิดถึงผู้หญิงไร้ค่าคนนั้นทำไมกัน ระหว่างมินตรากับพิรญาณ์ มินตราแทบไม่ได้เสี้ยวของพิรญาณ์เลยด้วยซ้ำ แม้ว่าหล่อนจะรู้ใจเพราะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาระยะเวลาเกือบหนึ่งปี แต่อย่างอื่นเทียบไม่ติด! ไม่ว่าจะเป็นสกุลรุนชาติ ฐานะทางสังคม เป็นผู้ลากมากดี ไม่ได้เห็นแก่เงินที่กระทั่งยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อแลกมา

"ค่ะ" พิรญาณ์ยิ้มเจื่อนๆ "งั้นเราไปหาอาหารเที่ยงรองท้องกันดีกว่านะคะพี่ภาคิน ร้านนี้เป็นร้านอาหารญี่ปุ่น พิณรับรองได้เลยว่าอร่อยถูกปากแน่นอน"

สำหรับเขาร้านอาหารอะไรก็ช่างแม่ง ขอแค่รีบๆกิน รีบๆช็อปปิ้งแล้วปลดปล่อยเขาให้เป็นอิสระกลับบ้านสักที!

ปาก