บทที่ 15

@สามวันผ่านไป

มินตราลาหยุดหนึ่งวันเพื่อออกไปทำธุระเยี่ยมเยือนมารดาซึ่งอยู่ต่างจังหวัดและไล่ตระเวนหางานทำที่มั่นคงพอประทังชีวิตหากโดนเฉดหัวทิ้งจากภาคินไว้บ้าง...โดยใช้เหตุผลอ้างกับเจ้านายว่าเธอรู้สึกปวดหัวไม่ค่อยสบาย แต่เขาน่ะหรือที่จะสนใจคอยมาดูแลประคบประหงมเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมาเพราะเธอได้รับเพียงประโยคถากถางน้ำใจ กระแนะกระแหน 'เรียกร้องความสนใจ' 'สำออย!'

แต่เธอก็กล้ำกลืนฝืนทน...ยิ้มสู้ ปล่อยประโยคของเขาให้กลายเป็นเพียงเศษฝุ่น ทำหูทวนลม เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่ได้ยิน...

มินตราพลิกคว่ำพลิกหงายอยู่บนฟูกเตียงนุ่ม ขณะเวลา 9 นาฬิกา 30 นาที แล้วหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าที่เก็บเงินสะสมซื้อมาด้วยตัวเองขึ้นเปิดแอพพลิเคชันอากู๋ เพราะเพิ่งจะทราบจากปากของเขาเมื่อวานว่าถุงยางอนามัยที่ใช้มาตลอดระยะสามเดือนหมดอายุแล้วทั้งสิ้นเพราะมันคือแพ็คเดียวกันอยู่ในล็อตเดียวกันซึ่งเขาสั่งมาทั้งหมดเกือบ 20 กล่อง...

บ้าชะมัด! ร้านนั่นขายถุงยางหมดอายุได้ยังไง

'ใช้ถุงยางอนามัยที่หมดอายุไปแล้ว 11 เดือนส่งผลอย่างไรบ้าง'

ปรากฏว่า...

'ข้อที่หนึ่ง อาจทำให้ถุงยางอนามัยปริ แตก ฉีกขาด รั่วซึม ในขณะที่กำลังใช้งานและอาจนำไปสู่การตั้งครรภ์ที่ไม่ประสงค์ให้เกิดขึ้นได้'

"เชี้ย..." แค่ข้อแรกหัวใจเธอก็กระตุกวูบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเสียแล้ว

'ข้อที่สอง ยางที่ถุงยางอนามัยอาจเสื่อมสภาพไม่มีประสิทธิภาพในการป้องกันโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์หรือการตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ได้'

ข้อแรกว่าหนักหนาสาหัสแล้วเจอข้อ 2 เข้าไป เธอแทบช็อค มินตรากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ทอดมองถุงพลาสติกสีหม่นที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หัวเตียงด้วยสายตาหวาดหวั่นว่าอย่าให้เธอต้องเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นทีเถิด ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าจอสมาร์ทโฟนต่อ

'ข้อที่สาม ยางที่เสื่อมสภาพอาจทำให้อวัยวะเพศของตนเองหรือคนรักเกิดการระคายเคือง ประกอบไปด้วยผื่นคัน รู้สึกแสบ เกิดอาการแพ้จนต้องพบแพทย์'

ข้อนี้ทำให้เธอโล่งเพราะเธอไม่ได้มีอาการอย่างที่ในอากู๋ว่าทั้งสิ้น ส่วนภาคินเธอไม่รู้เพราะเขาไม่เคยบ่นและเธอเองก็ไม่เคยไถ่ถามมากเกินความจำเป็นเนื่องจากเขาไม่ชอบคนขี้จุกจิก วุ่นวาย

"อย่าเลยนะ..." ตอนนี้นับได้ว่ามินตรามีโอกาสเสี่ยงตามตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์เกือบ 50 เปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว เพราะฉะนั้นหากให้ชัดเจนและเพื่อความสบายใจของทั้งเธอและภาคินเอง ทางเลือกที่ดีที่สุดนั่นก็คือการตรวจ

มินตราผุดลุกผุดนั่งบนฟูกเตียงแล้วหยิบถุงพลาสติกสีหม่นก่อนดึงกล่องชุดตรวจครรภ์ออกมาด้วยมือที่สั่นเทา สูดลมหายใจเข้าปอดรวดใหญ่แล้วชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะได้ผลสรุปที่แน่ชัดโดยการเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อดำเนินตามกระบวนการตรวจหลังกล่อง...

มินตรานั่งอยู่บนฝาชักโครก ในมือของเธอนั้นถือชุดตรวจครรภ์ที่พลิกด้านแสดงผลตรวจหันเข้าหากระเบื้องด้านล่าง...รอเวลาประมาณ 5 นาทีเพื่อให้ได้ผลที่แน่ชัด

แต่ภายในใจนั้นร้อนรุ่มกระวนกระวายแทบอยู่ไม่ติดด้วยความหวาดหวั่น หากผลมันออกมาตรงกันข้ามกับสิ่งตรงข้ามกับที่เธอภาวนาจริง เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากนี้ชีวิตของเธอจะเป็นเช่นไรต่อไปและจะทำอย่างไรในการเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งให้เติบโตขึ้นเป็นประชากรที่มีคุณภาพของประเทศ...

"อย่า..." ครบเวลา 5 นาทีมินตราค่อยๆพลิกหงายชุดตรวจครรภ์ขึ้นมา มือไม้ของเธออ่อนแรงทำมันหล่นลงบนพื้นกระเบื้องจนเกิดเสียงดัง ป๊อก! เมื่อเห็นขีดสองขีดสีแดงปรากฏเด่นหราไม่มีผิดเพี้ยน คราวแรกก็ยังไม่มั่นใจเพราะคิดว่าอาจจะผิดพลาดทางเทคนิคหรืออะไรสักอย่าง

ก็เลยหยิบชุดตรวจครรภ์กล่องอื่นจำนวนอีดห้ากล่องทำการตรวจอีกรอบรวดเดียว...ก็ยังสองขีดแดงเถือกอยู่ดี...ไม่มีอะไรชัดเจนไปมากกว่านี้อีกแล้วสินะ

เธอกำลังท้อง..

เธอกำลังตั้งท้องลูกของภาคิน เด็กที่พ่อไม่ต้องการ...

"ฮึก ฮื่อ...มะ...ไม่" น้ำตาหลั่งรินพร่างพรูลงมาอีกคราว ฝ่ามือของมินตรากำชุดตรวจครรภ์แน่น เธอซบใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาผงกหัวด้วยความรู้สึกมากมายที่ตีปนกันมั่วไปหมดภายในสมอง...

แทบไม่รู้เหมือนกันว่าเธอนั่งอยู่ในอริยาบทเช่นนี้นานร่วมชั่วโมง...ร้องไห้ออกมาจนน้ำตาเหือดแห้งไม่สามารถพยายามเค้นมันให้ออกมาร่ำร้องได้อีกแล้ว เธอเลื่อนฝ่ามือลงไปลูกเนินหน้าท้องที่ในขณะนี้กำลังมีเจ้าก้นทารกตัวน้อยๆกำลังเจริญพันธุ์อยู่ในมดลูก...

อย่างไรเสียเด็กคนนี้ก็คือลูกของเธอ...ลูกที่เกิดจากความรักของเธอ

"ต่อให้พ่อเขาจะไม่ยอมรับแต่แม่จะรักและดูแลหนูให้ดีที่สุด" มินตราพูดพร่ำเพ้อตัดพ้อชีวิตอันแสนบัดซบของตัวเอง ภาพภายในตาตอนนี้มันมืดบอดดำสนิทแทบมองไม่เห็นหนทางออกวันหลังจากนี้จะเอาอย่างไรต่อไป ในเมื่อได้ยินภาคินพูดเองเต็มสองหูว่าเขาไม่มีวันยอมรับเด็กคนนี้เด็ดขาดเนื่องจากเธอมันก็เป็นแค่คู่นอนไร้สกุลรุนชาติไม่มีอะไรที่จะไปยืนเทียบเคียงว่าที่ CEO อย่างเขาได้...

แล้วเธอจะบอกเรื่องนี้กับแม่อย่างไร...ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมามินตราเป็นเด็กดีอยู่ในกรอบอยู่ในระเบียบไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นพฤติกรรมผลการเรียนหรือแม้กระทั่งการทำงาน...แต่นี่คือจุดเปลี่ยนผันของชีวิตเธอกำลังจะก้าวสู่ความเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวต้องเลี้ยงเด็กคนหนึ่งตามลำพังโดยที่พ่อเขาไม่ยอมรับ

ป้าข้างบ้านคงเอาไปซุบซิบนินทาว่าเธอท้องไม่มีพ่อ แล้วลามปามถึงมารดาและบิดาอบรมสั่งสอนลูกอย่างไรถึงได้ประพฤติตัวเช่นนี้

"หากคุณภาคินรู้เข้า เขาจะให้แม่ไปเอาหนูออกหรือเปล่านะ" มินตราไม่สามารถคาดเดาจิตใจของภาคินล่วงหน้าได้เลย...มีคำหนึ่งที่ยังย้ำซ้ำอยู่ในใจของเธอเสมอมานั่นก็คือคำพูด 'เขาจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเด็กคนนี้คือลูกของเขา' นั่นหมายถึงหากเธอพลาดตั้งครรภ์ขึ้นมาเขาไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด

"เป็นไงเสีย แม่ก็ไม่ทิ้งหนูหรอก ในเมื่อแม่พลาดมีหนูมาแล้วแม่ก็ต้องยอมรับผลของการกระทำตัวเอง แม่จะพยายามทำทุกวิถีทางไม่ให้หนูลำบาก แม่สัญญา" มินตราสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนเก็บกวาดชุดตรวจครรภ์ทั้งหมดทั้งมวลให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องน้ำ...

"คุณไม่เคยรักฉันเลย...เพราะฉะนั้นลูกที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขขอชั้นฉันครึ่งหนึ่งมันก็คงจะต่ำต้อยด้อยค่าเกินกว่าที่จะให้ใช้นามสกุลของคุณสินะคะ" มินตราหยิบรูปภาพของภาคินขึ้นมาแล้วพร่ำพูดกับเขาตามลำพังด้วยแววตากลมโตดุจไข่ห่านที่ยังคงมีคราบน้ำแปดเปื้อนกำลังไล่มองรอบๆห้องที่มีแต่ภาพความทรงจำของสองเราเต็มไปหมด ทว่ามันล้วนเป็นกิจกรรมทางเพศที่เกี่ยวกับเซ็กส์ทั้งสิ้น

มินตราชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง...นี่อาจจะเป็นทางเลือกและเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอและภาคินเองนั่นก็คือการเดินออกไปจากชีวิตของเขา...

ตอนนี้เขากำลังจะประสบความสำเร็จในชีวิต กำลังจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเดชาบวรสกุล หากมีเธอและลูกคอยถ่วงเขาก็คงจะต้องห่วงหน้าพะวงหลัง อนาคตดับสิ้น มีแต่คนพูดจาถากถางพวกคว้าผู้หญิงชั้นต่ำขึ้นมาเป็นภรรยาเชิดหน้าชูตา...แต่ถึงกระไรมันอาจจะยังไปไม่ถึงขั้นนั้นเลยด้วยซ้ำเพราะเขาคงตัดหางปล่อยวัด คิดตัดไฟตั้งแต่ต้นลมด้วยการให้ทำแท้งและเอาเด็กออก...

คงไม่ใจร้ายไส้ระกำที่จะกระทำกับลูกของตัวเองได้ลงคอ...ฉะนั้น ลาก่อนค่ะ