เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 2 ถ้าจะไป...ก็เอาแม่เธอไปด้วย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-26 20:43:55อลันปล่อยให้หญิงสาวนั่งรอโดยไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย เขาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญเลยสักนิด
ทางด้านพลอยไพลินก็รอเขาอย่างมีความหวัง หญิงสาวได้แต่หวังว่าเขาจะอนุญาต แต่หากรอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่ยอมคุยกับเธอเสียที จนทำให้เธอเผลอหลับไป
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง ชายหนุ่มวางปากกาลง เขาเคลียร์งานที่ค้างคาเสร็จแล้วก็ถึงเวลาของเธอ แต่เมื่อเหลือบสายตาไปมองหญิงสาว กลับพบว่าเธอหลับไปเสียแล้วอย่างนั้น ร่างกำยำเดินเข้าไปหาหญิงสาวพร้อมกับใช้มือกระชากแขนเรียวให้ลุกขึ้น
ตุบ!
“ให้รอแค่นี้ยังทำไม่ได้เลย”
ร่างเล็กเมื่อได้สติก็ค่อย ๆ พยุงร่างกายให้ลุกขึ้น เธอไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรกับเขา เพราะไม่อยากจะสาวความให้ยืดยาว
“คุณอลัน เสร็จแล้วใช่ไหมคะ?”
“ใช่”
“ถ้าอย่างนั้นพลอยขอรบกวนเวลาคุณสักครู่นะคะ คือเรื่องย้ายไปอยู่ใกล้กับที่ทำงาน...”
“ไม่”
“ถ้าหากพลอยอยู่ที่นี่จะเดินทางลำบาก”
“ไม่ถึงตายหรอกมั้งพลอย คิดจะเบี้ยวสัญญาหรือไง? ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย ไปพร้อมกับใบหย่า”
“คุณอลัน...” เธอเอ่ยชื่อเขาราวกับละเมอ
ชายหนุ่มเดินออกไปทันทีที่พูดจบ พลอยไพลินพาร่างเล็กมาทรุดตัวลงที่โซฟา เขาใจร้ายเหลือเกิน เขาจะรู้ไหมว่ามันเดินทางลำบากมาก จริง ๆ เธอไม่ได้จงใจจะผิดสัญญากับเขาเลยแม้แต่น้อย
ร่างเล็กเดินออกมาตามหาเขา เธอต้องเจรจากับเขาให้รู้เรื่อง หากค้างคากันอยู่แบบนี้มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีอย่างแน่นอน
“พี่บัวคะ เห็นคุณอลันบ้างหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวถามอย่างเป็นมิตร
“อยู่เรือนท่าน้ำนู่นแหละค่ะ” สาวรับใช้ตอบ
ผู้คนในบ้านหลังนี้มีไม่กี่คนหรอกที่จะยอมคุยกับเธอและมารดาของเธอดี ๆ มีแต่จิกกัดว่าร้ายไม่เหลือชิ้นดี หากแต่การไม่โต้ตอบนั้นคือสิ่งที่ดีที่สุด
ขาเรียวก้าวยาวไปตามทางที่พี่บัวบอก เธอเห็นเขานั่งอยู่ก็ต้องหยุดเดินเรียกกำลังใจก่อนจะเดินต่อไป ใจจริงไม่ได้อยากจะเผชิญหน้ากับเขามากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดี
“คุณอลันคะ ขอพลอยคุยกับคุณอีกครั้งได้ไหมคะ พลอยรบกวนเวลาคุณไม่มากหรอกค่ะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างใจเย็น
“เธอฟังไม่รู้เรื่องเหรอพลอย?” ใบหน้าคมเลิกคิ้วถามเสียงแข็ง
“คือคุณอลันกำลังเข้าใจผิดนะคะ พลอยไม่ได้มีเจตนาอย่างที่คุณอลันคิด พลอยเพียงแค่ต้องการให้ตัวเองสะดวกในการเดินทางไปทำงานเท่านั้นจริง ๆ ค่ะ อนุญาตพลอยเถอะนะคะ” ร่างเล็กเว้าวอนเสียงสั่น
หากใครไม่ได้มาอยู่ตรงจุดของเธอก็คงไม่เข้าใจ การที่จะต้องเดินทางหลายต่อรถนั้นลำบากมากจริง ๆ ไหนจะต้องเผื่อเวลารอรถอีกเล่า อีกอย่างมหาวิทยาลัยนี้ไม่มีรถเข้าไปส่งยันประตูมหาวิทยาลัย สำหรับคนไม่มีรถและขับรถไม่เป็นอย่างเธอนั้นก็ต้องเดินเท้าเข้าไป
“ฟังนะพลอย ถ้าเธอจะไปก็เอาแม่เธอไปด้วย ไปพร้อมกับใบหย่า เป็นแบบนั้นฉันจะอนุญาต”
“ค่ะ”
สุดท้ายแล้วเธอก็ทำได้เพียงเดินออกมาด้วยความพ่ายแพ้ ร่างเล็กเดินคอตกมาหยุดที่สวนดอกไม้ในตัวบ้าน เธอทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดหวัง เขาทำไมถึงใจร้ายมากมายขนาดนี้กันนะ อย่างเธอนั้นหรือจะผิดคำพูด ไม่ใช่เสียหน่อย
“พลอย...”
“คุณแม่ กลับมาตั้งแต่ตอนไหนคะ ทำไมวันนี้ถึงกลับไวจัง?”
“พอดีแม่ปวดท้องนิดหน่อย เลยกลับมาพักดีกว่า”
“ปวดท้องเหรอคะ ปวดแบบไหนคะ ไปหาหมอดีไหม?”
“ไม่ ๆ จ้ะ ไม่เป็นไรแล้ว ลูกมาทำอะไรตรงนี้?”
“เปล่าหรอกค่ะ พลอยแค่มานั่งเล่นเฉย ๆ” เธอยิ้มบางๆ ส่งไปให้มารดา
“มีอะไรอยากบอกแม่หรือเปล่า?” หญิงวัยกลางคนเลิกคิ้วถาม
“พลอยไปขออนุญาตคุณอลันเรื่องที่พักมาค่ะ แต่คุณอลันไม่อนุญาต” หญิงสาวพูดเสียงเศร้า
“อ๋อ...เรื่องนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นแม่จะไปขออนุญาตคุณอเล็กซ์ให้คนขับรถไปส่งดีไหมลูก?”
“อย่านะคะแม่ เกรงใจคุณลุงเปล่าๆ พลอยไปเองได้ค่ะ”
“เฮ้อ...ลูกแม่ แม่ขอโทษนะลูก อดทนหน่อยนะ”
ท่านทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ สินะ ช่วยอะไรลูกสาวของตนเองไม่ได้เลยจริง ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ คุณแม่ขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะคะ เดี๋ยวพลอยพาไป”
ร่างเล็กพยุงมารดาขึ้นมาที่ห้องนอนของท่าน ก่อนจะขออนุญาตออกมาทำงานบ้าน ที่เธอทำเช่นนี้ก็เพราะไม่อยากให้คนอื่นว่ากล่าวได้ แค่เรื่องกาฝากนั้นก็บั่นทอนจิตใจมารดาของเธอมากพอแล้ว
มือเรียวหยิบจับปัดกวาดไปทั่วจนสะอาดพอสมควรแล้ว เธอจึงย้ายไปทำงานที่สวนหน้าบ้าน โดยปกติหากเป็นวันหยุดสวนต้นไม้แห่งนี้ก็คือที่อ่านหนังสือของเธอ เพราะทั้งอากาศที่เย็นสงบเหมาะแก่การพักผ่อนที่สุด
ครืด~~ ครืด~~
เสียงเรียกเข้ามือถือดังขึ้น เธอจึงหยิบออกมาดู และปรากฏว่าไม่ได้มาจากมือถือของเธอ หญิงสาวจึงมองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบผู้คน ก่อนจะได้ยินเสียงปรากฏขึ้นไม่ไกลจากตรงที่เธออยู่
“ครับวิเวียน”
(.....)
“วันนี้เหรอครับ คุณว่างเหรอ?”
(.....)
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมไปรับวิเวียน แล้วก็ไปแวะซื้อของมาปาร์ตี้ เล็ก ๆ ที่บ้านผมกันนะครับ” เสียงเงียบลงไปแล้ว เขาคงคุยเสร็จแล้ว หญิงสาวทำได้เพียงนั่งนิ่งๆ แทบจะกลั้นหายใจ เพราะกลัวเขาจะจับได้ว่าเธอแอบฟังเขาคุย เมื่อเห็นว่านานพอแล้วเธอจึงค่อย ๆ ออกมาจากพุ่มไม้
“ว๊าย!”
“อุ๊ย...ขอโทษค่ะ”
“คุณพลอย...ไปหลบตรงนั้นทำไมคะ?” เสียงของใบบัว สาวใช้ของบ้านดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ๋อ...คือ...พลอยทำของตกอ่ะค่ะ ก็เลยลงก้มไปเก็บ”
“อ๋อ...แล้วหาเจอไหมคะ?”
“เจอแล้วค่ะ แล้วพี่บัวมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“คุณอลันเรียกหาอ่ะค่ะ เห็นว่าจะไปข้างนอก เลยจะพาคุณพลอยไปช่วยถือของค่ะ”
“อ๋อ...ค่ะ ๆ ขอบคุณมากนะคะพี่บัวที่มาบอก”
บทล่าสุด
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 11 มีเจ้าของแล้ว
ดวงตากลมโตมองสถานที่บันเทิงเบื้องหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุดเนื่องจากไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต พลอยไพลินอยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มทรงสกินนี่ ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเพื่อเสริมความมั่นใจ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องพลอย เข้าไปข้างในเถอะ ข้าวบอกว่าจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”“โอเคค่ะ”หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเรียกความมั่นใจ เธอก้าวตามร่างสูงของโนอาห์ไปติด ๆ เพราะกลัวคลาดกัน บรรยากาศด้านในชวนให้กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มทำให้เธออึดอัด ผู้คนมากมายต่างโชว์ลวดลายโยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สาวสวยหลายคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มสัมผัสตามอำเภอใจ โดยที่หล่อนไม่ได้ขัดขืน เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นที่สุด“พลอยทางนี้ ๆ”ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกที่ได้ยินไม่ถนัดนัก เธอเห็นเพื่อนที่นั่งรออยู่พอดีจึงเดินไปหารวงข้าวอย่างไว“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” รวงข้าวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน“เราไม่เคยมาที่แบบนี้น่ะ เลยประหม่านิดหน่อย”“อ๋อ...ใจเย็นนะ ผ่อนคลายเลย ส
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 17 เรื่องราวความลับ
บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 10 สนามอารมณ์
รถคันหรูของอลันจอดสนิทที่ลานจอดรถวีไอพีห้างดังของประเทศ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ตลอดเวลาบนรถเธออึดอัดจวนอาเจียนเพราะความมวนท้อง เขาทั้งคู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่สิ...เธอคือส่วนเกิน และหากเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม“คุณอลันคะ...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาด้วยความประหม่า“?” เขาไม่ได้ขานรับเพียงแค่หันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ“พลอยขออนุญาตไปเดินแยกได้ไหมคะ?” หลังจากถามคำถามออกไปเธอก็เม้มปากสนิทรอลุ้นคำตอบ“ที่ให้มาด้วยเพราะเธอต้องถือของให้วิเวียน ไม่ได้ให้เดินเที่ยว เข้าใจนะ!”วาจาประกาศิตกล่าวจบเขาก็เดินจูงมือคนรักนำไปทันที หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกน้อยใจ ประโยคที่เขาเอ่ยบอกเธอเมื่อครู่ชัดเจนจนไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ขาเรียวจึงเดินตามไปอย่างไม่รีรอเพียงเวลาไม่นานมือเล็กก็เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนล้นมือ เธอรู้สึกว่าของมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่คนรักของเขาก็ไม่ได้ซื้อของเพิ่ม นั่นอาจเป็นเพราะว่าแขนของเธอเริ่มล้าตามกาลเวลา ดวงตากลมมองร่างสูงของสามีทางพฤตินัยอย่างเว้าวอน หวังไว้ว่าเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเธอสักนิด แต่เปล่าเลย...เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 8 นัดผู้ชายไว้ก็ไม่บอก
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ร่างเล็กเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยหนีพลางหลับตาปี๋ไปด้วย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกิดเสียงดังไปถึงหูของเขา อลันกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังห่างออกไปเมื่อรู้สึกว่าเขาห่างออกไปแล้วเธอจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที่ ใบหน้าสวยก้มลงต่ำพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเลยเวลาหกโมงครึ่งมาแล้ว พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมา เบา ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไปทำงานสายอีกแล้ว“ออกไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ หรือเขาแค่ต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หากเป็นอย่างที่เธอคิดเขาคงเป็นบุคคลที่ใจร้ายมาก ๆ อย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อนขาเรียวก้าวออกมาจากห้องช้า ๆ เพราะกลัวเสียมารยาท แต่เมื่อพบพ้นอาณาเขตของเขาแล้วเธอจึงรีบวิ่งทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องสายแต่คงจะดีกว่าหากไม่สายมาก“พลอย จะรีบวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มารดาของเธอเอ่ยทัก“คือ...พลอยสายมากแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณแม่คะ พลอยไปนะคะ” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน“ไปไงล่ะหนูพลอย?”“รถโดยสารค่ะ”“พลอยลูก ตั้งสติก่อน เดี๋ยววันนี้ขอให้ลุงสมหมายไปส่ง มากินข้าวมา” มารดาของเธอปรามเมื่อเห็นท่าทีของ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 7 ฉันอยาก
เช้าวันใหม่อากาศสดใสรับฤดูใบไม้ผลิ หากแต่จิตใจของหญิงสาวไม่ได้สดใสไปด้วยเลยแม้แต่น้อย วันนี้เป็นเช้าวันจันทร์ที่เธอต้องรีบตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเธอขยับที่ทำงานไปไกลและเส้นทางลำบากกว่าเดิม พลอยไพลินตื่นในเวลาตีสามครึ่ง ทั้งที่พึ่งได้นอนไปตอนตีหนึ่งกว่าเพราะถูกรบกวนจากลูกชายเจ้าของบ้านเธอจัดการเก็บพับที่นอนให้เข้าที่ก่อนจะเดินไปอาบน้ำชำระร่างกาย ความอ่อนเพลียบวกกับการพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นเหตุให้เธอเซถลาไปตามทางระหว่างเดินไปเข้าห้องน้ำ หญิงสาวหยุดนิ่งพร้อมกับหายใจเข้าปอดลึกเพื่อตั้งสติมือเรียวยกขึ้นอังหน้าผากเมื่อรู้สึกถึงอาการที่ไม่ค่อยดีนัก ไอร้อนที่แผ่ทั่วร่างกายทำให้เธอไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าเธอป่วยหรือเปล่า แต่มีเวลาคิดไม่นานนักเธอจำเป็นต้องรีบไปอาบน้ำเพราะหากช้ากว่านี้อาจทำให้เข้างานสายได้ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากพลอยไพลินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ขาเรียวก้าวไวไปเปิดประตูเพราะกลัวคนมาใหม่จะรอนานแม้จะไม่รู้ว่าเป็นใครก็ตาม บานประตูเปิดออกเผยให้เห็นผู้เป็นแม่ทำให้เธอโล่งใจขึ้น“เสร็จแล้วเหรอลูก เพิ่งจะตีห้าเองนะทำไมตื่นไวจัง?”“ค่ะ พลอยกลัวไปทำงานสายน่ะค่ะ”“มา...แม่ทำผมให้”
บางทีคุณอาจจะชอบ
Hot Love ของรักท่านประธาน
ณดารินทร์155.1K views(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก63.3K viewsคนในใจเขากลับมา เลยต้องปิดเรื่องท้อง
ลั่วหูโยว233.0K viewsรวมเรื่องสั้นเสียวๆจบในตอน เล่ม1
เหมือนแพ25.9K viewsเมียลับเพลย์บอยร้าย
เดย์ไลลา530 viewsรักสุดหวงของคุณหมอสุดโหด
ชาไทยเย็น10.1K viewsเด็กโปรดท่านรอง
เดย์ไลลา808 viewsกลรักคุณหมอแสนร้าย
ฝ้ายสีคราม44 views
