ตอนที่ 3 ห้ามนอนให้มันเอา

 พลอยไพลินเดินไปหาเขาตามคำเรียกหา โดยปกติแล้วเธอเองก็ไม่ได้ชอบเผชิญหน้ากับเขาเท่าไหร่นัก เพราะแววตาที่น่ากลัวนั่นแหละ ทำให้เธอคอยเอาแต่หลบหลีก

“คุณอลันเรียกหาพลอยมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไปซื้อของกับฉัน ไปรับวิเวียนด้วย รู้ใช่ไหมว่าควรทำตัวยังไง?” เขาถามเสียงเรียบ

“ทราบค่ะ ถ้าอย่างนั้นพลอยขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่นะคะ”

“อืม”

เมื่อเขาอนุญาตเธอก็รีบไปที่ห้องตัวเองทันที เพราะกลัวเขาจะรอนาน จริง ๆ มันก็เป็นเรื่องยากนักที่จะต้องทำเป็นเฉยชากับผู้ชายที่นอนด้วยทุกค่ำคืน อีกทั้งยังต้องไปพบเจอกับคนรักของเขาอีก แต่ที่ยากที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องของความรู้สึกเธอ มันห้ามได้จริงเหรอ ที่จะไม่รักผู้ชายที่มอบกายบริสุทธิ์ให้ หลายคนอาจจะทำได้ แต่เธอทำไม่ได้

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานนักเธอก็เปลี่ยนมาอยู่ในชุดลำลองพร้อมออกจากบ้าน กางเกงยีนส์สีเข้มทรงสกินนี่กับเสื้อยืดพอดีตัวสีขาวลายน่ารักถูกใช้เป็นตัวเลือก ผมยาวปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีสันเล็กน้อยไม่ให้ดูเข้มจนเกินไป

“เสร็จแล้วค่ะ”

“.....”

เขาไม่ได้ตอบอะไรเธอ เพียงแค่เดินนำไปที่รถยนต์คันหรูของเขาเท่านั้น ขาแกร่งก้าวยาวโดยไม่ได้สนใจว่าเธอจะตามทันหรือเปล่า พลอยไพลินกึ่งวิ่งกึ่งเดินเพื่อจะตามเขาให้ทัน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะนั่งตรงไหน หากจะนั่งตรงด้านข้างคนขับจะถูกเขาตำหนิหรือเปล่า แล้วถ้านั่งข้างหลังเขาจะหาว่าเธอคิดว่าเขาเป็นคนขับรถได้

“ยืนรออะไรพลอย?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมขึ้นรถเขาจึงเปิดประตูมาถาม

“คือ...พลอยต้องนั่งตรงไหนคะคุณอลัน?”

“นั่งหน้าไปก่อนละกัน ถึงบ้านวิเวียนค่อยลงไปนั่งข้างหลัง”

“ค่ะ ๆ”

รถคันหรูเคลื่อนตัวไปบนท้องถนนทันทีเมื่อปัญหาจบสิ้น บรรยากาศภายในรถเงียบสนิทไร้แม้กระทั่งเสียงแอร์ เขายังคงสนใจแต่เบื้องหน้าไม่ได้สนใจคนที่มาด้วยแม้แต่น้อย คงมีเพียงเธอเท่านั้นที่ลอบมองเขาเป็นระยะ ๆ ด้วยความประหม่า

“มีอะไร?”

“ค่ะ คะ?” เธอตอบเสียงลนลาน

“เห็นมองหลายครั้งแล้ว มีอะไร?”

“คะ? คือ...เอ่อ...”

ครืด~ ครืด~~

ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณเสียงเรียกเข้าที่ช่วยชีวิตเธอไว้ หญิงสาวรีบหันไปสนใจสมาร์ทโฟนของเธอทันที หน้าจอปรากฏชื่อที่คุ้นเคยเธอจึงกดรับสาย

“สวัสดีค่ะ พี่โนอาห์” เธอกรอกเสียงใสผ่านตามสายจนคนด้านข้างถึงกับหันมามอง

(ว่างอยู่หรือเปล่าครับน้องพลอย?)

“พี่โนอาห์มีอะไรสำคัญหรือเปล่าคะ?”

(น้องพลอยไง ฮ่า ฮ่า)

“คะ?”

(ก็น้องพลอยถามว่ามีอะไรสำคัญหรือเปล่า พี่ก็ตอบว่าน้องพลอยไง)

“อ๋อ...ฮ่า ฮ่า พลอยตามไม่ทันมุกเลยค่ะ”

(ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่จะโทรมาชวนไปทานข้าวเย็นน่ะ น้องพลอยสะดวกหรือเปล่า?)

“เอ่อ...พลอยไม่สะดวกค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

(อ้าว...ทำไมล่ะ?)

“พี่โนอาห์คะ...ตอนนี้พลอยไม่ว่าง เดี๋ยวพลอยโทรกลับนะคะ”

(ได้ครับ)

เธอกดตัดสายไปเพราะเกรงใจคนด้านข้าง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนใจเธอเลยก็ตาม หญิงสาวจึงเบนหน้าออกมองด้านข้างเพราะหาจุดโฟกัส

“แฟนเธอเหรอ?” เขาถามขึ้นโดยไม่ได้หันมามองหน้าเธอ

“คะ? หมายถึงพี่โนอาห์เหรอคะ?”

“ก็ใช่ดิ เธอมีหลายคนหรือไง?”

“ปะ...เปล่าค่ะ ไม่ใช่แฟนค่ะ”

“ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอกนะถ้าจะมีแฟน แต่ห้ามนอนให้มันเอาเด็ดขาด!”

“เอ่อ...ค่ะ” เธอเลือกที่จะตอบรับออกไปเช่นนั้นเพราะต้องการยุติบทสนทนา

“อ้อ...แต่ถ้าจะเอากันก็ให้มันใส่ถุง และเธอก็ล้างให้สะอาดด้วย ฉันไม่ชอบอะไรที่สกปรก แต่ก็ไม่ถือหากเธอจะไปเอากับใคร เพราะเธอก็แค่ของเล่นแก้ขัดของฉันเท่านั้น”

“.....”

ราวกับถูกหินก้อนใหญ่เขวี้ยงมาโดนหัว ที่เธอไม่ได้ปฏิเสธก็เพราะไม่อยากออกความยาวสาวความยืด และโดยปกติเขาก็จะเงียบไป แต่ครั้งนี้กลับผิดคาด ใบหน้าสวยก้มงุดมองเท้า เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่คอ อาการน้อยใจเข้าครอบงำทั่วพื้นที่หัวใจ คำพูดของเขาดูถูกเธอมากมากเลย เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใดจึงไม่โต้ตอบ

อลันหันมามองเธอเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ตอบ แต่กลับพบว่าเธอก้มหน้าก้มตาอยู่ ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วผูกกันจนแทบเกิดปม เป็นอะไรของเธอน่ะ

ครืด~~

เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ของเธอกลับเป็นของเขา อลันจึงเบนความสนใจไปที่มือถือเครื่องหรู

“ครับวิเวียน”

(ถึงไหนแล้วคะอลัน?)

“ใกล้ถึงแล้วครับ คุณเสร็จหรือยัง?”

(เรียบร้อยแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นหากคุณขับเข้ามาในรั้วแล้วโทรหาวิเวียนนะคะ เดี๋ยววิเวียนออกไป วันนี้คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ)

“ครับผม เอ่อ...วิเวียนครับ ผมถึงหน้ารั้วคุณพอดี”

(อ้อ...โอเคค่ะ วิเวียนกำลังลงไป แล้วเจอกันค่ะ)

“ครับที่รัก”

เขาตัดสายเธอทิ้งพร้อมกับรอให้ประตูรั้วเปิดออก

“เธอลงไปก่อนพลอย”

“ค่ะ ๆ”

หญิงสาวตอบรับก่อนจะลงมาโดยไม่ได้หันไปมองเขา เธอเอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้นเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ และเมื่อรถคันหรูเคลื่อนเข้าไปด้านในของคฤหาสน์แล้ว หญิงสาวจึงยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

เพียงชั่วหนึ่งอึดใจรถของเขาก็กลับมาจอดลงตรงหน้าเธออย่างเดิม เธอจึงขึ้นรถไปนั่งด้านหลังตามที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ทีแรก

“คุณวิเวียนสวัสดีค่ะ” พลอยไพลินกล่าวทักทายแฟนเขาตามมารยาท

“สวัสดีค่ะ” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง ราวกับไม่อยากจะพูดคุยกับเธอ

“พอดีผมให้พลอยมาเป็นคนซื้อของน่ะครับ ผมจะได้มีเวลาเดินพาวิเวียนเที่ยวเล่นไง” ชายหนุ่มไขข้อสงสัยเมื่อเห็นอาการของแฟนสาว

“อ๋อ...ค่ะ น่าจะบอกวิเวียนตั้งแต่แรก วิเวียนจะได้ขับรถไป” หญิงสาวพูดอย่างเอาแต่ใจ ปรายตามองพลอยไพลินอย่างไม่ชอบใจนัก

“.....”

อลันเงียบไปพร้อมกับหยุดรถ เขาหันหน้าไปมองแฟนสาวด้วยสายตารู้สึกผิด ชายหนุ่มรู้ดีว่าวิเวียนกำลังคิดอะไรอยู่ เธอนั้นสนิทกับน้องสาวเขามาก ดังนั้นก็ไม่แปลกหากวิเวียนจะเกลียดพลอยไพลิน เพราะน้องสาวของเขาก็เกลียดผู้หญิงคนนี้มากเหมือนกันรวมทั้งเขาด้วย

“พลอย...เธอไปรถแท็กซี่นะ ซื้อของแล้วก็กลับบ้านไปเลย” เขาพูดกับหญิงสาวพร้อมส่งแบงค์สีเทาให้กับพลอยไพลินหลายใบ

“.....”

พลอยไพลินรับเงินมาแบบงงๆ ก่อนจะเดินลงมาจากรถ เธอเข้าใจคำพูดของเขาทุกคำ ให้เธอไปแท็กซี่ก็ไม่ต่างอะไรกับการไล่เธอลงไปจากรถทางอ้อม ตลกจัง...เขาพาเธอมาและเขาก็ทิ้งเธอไว้กลางทาง ตลกจนอยากจะร้องไห้เลย

***