เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 อยากมากเหรอ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-26 20:44:02พลอยไพลินเดินเลือกของไปเรื่อยเปื่อยด้วยความเพลิดเพลิน หากทีแรกเขาบอกให้เธอมาคนเดียว ป่านนี้ก็คงได้กลับบ้านไปทำของไว้รอแล้วล่ะ เมื่อคิดถึงเขาความน้อยใจก็ตีตื้นขึ้นมาทันที
ตุบ!
“โอ๊ย!”
“ว๊าย...ขอโทษค่ะ”
ความเหม่อลอยที่เอาแต่นึกถึงเขา เป็นเหตุให้เธอเข็นรถชนคนอื่น หญิงสาวขอโทษพัลวัน ก่อนจะลืมตาแล้วพบว่าคนที่เธอเดินชนนั้นไม่ใช่คนอื่นไกล
“พี่โนอาห์...มาได้ไงคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“แม่ใช้พี่ให้มาซื้อกุ้งน่ะแล้วนี่น้องพลอยมานานหรือยัง?”
“สักพักแล้วล่ะค่ะ พอดีที่บ้านของพลอย คุณอลันเขาจะทำปาร์ตี้น่ะค่ะ”
“อ๋อ...ถ้างั้นพี่เข็นให้นะ”
“ก็ได้ค่ะ แล้วพี่โนอาห์เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ? ขอโทษทีนะคะเมื่อกี้พลอยเผลอเหม่อไป”
“พี่ไม่เป็นไรครับ ไม่เจ็บแค่ตกใจแต่ก็ดีใจที่เจอพลอยมากกว่า”
โนอาห์พาพลอยไพลินเดินซื้อของอีกสองสามอย่าง ก่อนจะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านของตระกูลโคนอฟ เธอขอให้เขาส่งแค่ปากทางเพราะไม่อยากให้ทุกคนในบ้านว่าอะไรได้ แล้วหญิงสาวก็เดินเข้าบ้านด้วยตัวเอง โนอาห์ยอมแต่โดยดีเพราะเข้าใจเธอมาก ๆ เขาและเธอเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน ทั้งคู่สนิทกันมาก แต่โชคร้ายที่ตอนนี้พลอยไพลินถูกย้ายให้ไปสอนแทนอีกที่หนึ่งจึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอกัน
“ว๊าย!”
พลอยไพลินร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ เหตุเพราะโดนน้ำขังที่กระเด็นใส่ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย แต่เมื่อมองต้นเหตุก็พบว่าคือรถของอลันนั่นเอง แม้จะถูกน้ำกระเด็นใส่เปียกไม่เยอะ แต่เชื้อโรคจากน้ำขังมีมากมาย เธอจึงต้องรีบเดินกลับบ้านเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย
***
“คุณอลัน คุณวิเวียน สวัสดีค่ะ” ใบบัว สาวใช้รีบวิ่งมาที่รถของเจ้านายหนุ่มของตัวเอง เพราะคิดว่าต้องช่วยพลอยไพลินขนของ
“สวัสดีจ๊ะ”
“แล้วคุณพลอยไปไหนล่ะคะ?”
“พลอยยังไม่กลับมาเหรอ?” อลันสวนถาม
“ยังเลยค่ะ ไม่ได้ไปกับคุณอลันเหรอคะ?”
“เพิ่งแยกกันแต่เดี๋ยวก็คงมา นั่นไง” เขาชี้มือไปที่ประตูรั้วเมื่อเห็นร่างเล็กที่คุ้นเคยหอบของมาพะรุงพะรัง ใบบัวจึงรีบวิ่งไปที่เธอเพื่อช่วยถือของ
“คุณพ่อ...สวัสดีค่ะ” วิเวียนกล่าวสวัสดีบิดาของแฟนหนุ่ม โดยเธอทำเป็นมองข้ามผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่กับพ่อของเขาไป
“พี่วิเวียน สวัสดีค่ะ” เอวาที่นั่งอยู่ด้วยที่วิ่งมากอดแฟนของพี่ชายทันที
“วันนี้คุณพ่อไปไหนหรือเปล่าครับ?”
“เอ่อ...พ่อว่าจะพาคุณต้นอ้อไปทานข้าวข้างนอกหน่อย อลันมีอะไรหรือเปล่า?”
“อ๋อ...เปล่าครับ พอดีผมชวนวิเวียนมาจากปาร์ตี้เล็กๆ ริมสระ กะจะชวนคุณพ่อไปสนุกด้วยกัน แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ”
“ไว้โอกาสหน้านะลูก”
“ครับ”
“พลอย...” คุณต้นอ้อเรียกลูกสาวที่พึ่งเดินเข้ามาทั้งยังหอบหิ้วของมาเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“หายปวดท้องแล้วเหรอคะคุณแม่?” หญิงสาวถามเสียงสดใส
“หายแล้วจ้ะลูก มาแม่ช่วย”
“ไม่เป็นไรค่ะ พลอยไม่ได้หนักอะไร แต่เดี๋ยวพลอยขอตัวก่อนนะคะ”
พลอยไพลินนำของเข้ามาวางในห้องครัวพบว่าคุณอลันและคุณเอวา รวมถึงแฟนสาวของเขานั่งอยู่จึงค่อย ๆ ปลีกตัวออกมา
“เดี๋ยว เธอจะไปไหน?”
“พลอยจะไปอาบน้ำค่ะ” หญิงสาวตอบตามความจริง
“อาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมาหมักของด้วยล่ะ หมักของเสร็จแล้วก็ไปเตรียมพวกเตาย่าง เตรียมทุกอย่างอ่ะที่ใช้สำหรับปาร์ตี้ ฉันกับพี่อลันและก็พี่วิเวียนจะไปว่ายน้ำ เข้าใจนะ?” คุณหนูของบ้านสั่งเสียงดัง ก่อนจะเบ้หน้าใส่แล้วสะบัดหน้าหนี
“ค่ะ พลอยขอตัวก่อนนะคะ”
ร่างบางเดินอย่างไวเพื่อต้องการไปถึงห้องนอนส่วนตัวให้เร็วที่สุด หญิงสาวจัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบเพราะไม่อยากโดนตำหนิจากใครก็ตาม เสียงรถของคุณลุงแล่นออกไปทำให้เธอสงสัยเล็กน้อย
“แล้วคุณลุงไม่อยู่ปาร์ตี้ด้วยเหรอ?”
ครืด~ ครืด~~
“ค่ะคุณแม่”
(พอดีแม่ลืมบอกว่าออกมาทานข้าวด้านนอกกับคุณลุงเขา ส่วนป้านกลากลับบ้านเพราะลูกสาวป่วย หากต้องการผู้ช่วยอะไรก็ไปขอให้ใบบัวช่วยนะลูก)
“อ๋อค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะคุณแม่”
(จ้ะลูก)
มือเรียวกดตัดสายทิ้งไปก่อนจะเดินลงไปด้านล่างเพื่อเตรียมของสำหรับปาร์ตี้ หญิงสาวเดินมาที่ครัวก็พบว่ามีพี่ใบบัวยืนเตรียมของอยู่ก่อนแล้วเธอจึงเดินเข้าไปช่วย
“พลอยช่วยค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณพลอย เดี๋ยวพี่ทำเอง คุณพลอยไปนั่งก็ได้ค่ะ”
“ได้ไงล่ะคะ ช่วยกันจะได้เสร็จไว ๆ จะได้ไปพักผ่อนไง”
“งั้นก็ได้ค่ะ เอ่อ...คุณพลอยคะ พี่ขอถามอะไรหน่อยสิคะ”
“เรื่องอะไรเหรอคะพี่บัว?”
“เอ่อ...เมื่อคืนพี่เห็นคุณพลอยเดินออกมาจากห้องของคุณอลันตอนดึกมาก ๆ แล้ว คุณพลอยไปทำอะไรเหรอคะ?”
คำถามของพี่ใบบัวทำเอาเธอถึงกลับไปไม่เป็น ให้ตายสิ...พี่ใบบัวเห็นได้ยังไงนะ
“พี่ใบบัวตาฝาดหรือเปล่าคะ? เมื่อคืนพลอยไม่ได้ไปไหนเลย หลับสนิทมากเลยค่ะ”
“อ้าวเหรอคะ พอดีพี่เห็นไฟไม่ได้ปิด พี่ก็เลยเดินมาปิดไฟ สงสัยพี่ง่วงมากไปหน่อย เลยมองไม่ชัด”
“ค่ะ”
พลอยไพลินแอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โชคดีเหลือเกินที่พี่ใบบัวเชื่อ หากถูกซักไซ้มากกว่านี้มีหวังเธอหลุดพูดเป็นแน่
***
เวลาล่วงเลยมาจนถึงช่วงปาร์ตี้ โดยมีเพื่อนของพวกเขามาเพิ่มอีกสองสามคน ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของคุณวิเวียนหรือไม่ก็คุณเอวา เพราะมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น ตอนนี้ร่างของสาว ๆ ทุกคนลอยตัวอยู่ในสระน้ำขนาดกว้าง มีแต่คุณอลันที่นั่งรออยู่ด้านบน ส่วนพี่ใบบัวถูกอนุญาตให้กลับไปพักผ่อน มีเพียงเธอที่ยืนรอฟังคำสั่งของทุกคนอยู่
“มีอะไรอยากใช้ก็สั่งกับคนใช้ของเอวาได้เลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ” ลูกสาวคนเล็กของบ้านตระกูลโคนอฟเอ่ยเสียงดังราวกับว่าจงใจให้เธอได้ยิน
หากแต่ตอนนี้สมองของเธอกลับไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว เธออยากพักผ่อนมากกว่า เพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะให้เธอกลับไปนอนก็เกือบเช้า วันนี้ทั้งวันเธอเองก็ใช้ร่างกายจนหมดแรง
ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ อย่างหาจุดโฟกัส แต่สายตาเจ้ากรรมกลับมองไปยังร่างเปลือยท่อนบนที่มีซิกแพคเรียงตัวเป็นลอนสวยของชายหนุ่ม ทั้งๆ ที่เธอเองก็เห็นมันอยู่ทุกคืน สัมผัสก็เคยทำมาแล้ว แต่ไม่ว่าจะเห็นอีกสักกี่ครั้งเธอก็ต้องเขินเขาทุกครั้งไป
“อยากมากเหรอพลอย?”
“อุ๊ย...”
เธอคงจิตหลุดนานไปหน่อย จนไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าร่างสูงกำยำมายืนอยู่ข้างเธอตั้งแต่ตอนไหน
“ปะ...เปล่าค่ะ คือ...พลอยแค่...”
“เดี๋ยวคืนนี้จะทำให้หายอยากจนลุกไม่ขึ้นเลย”
***
บทล่าสุด
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 12 ของของฉันก็คือของของฉัน
ใบหน้าหล่อคมก้มลงกระซิบข้างใบหูของเธอแผ่วเบา เสียงนุ่มทุ้มชวนหลงใหลเป็นเหตุให้ขนในกายลุกชูชัน เธอหลับตาสนิทไม่กล้ามองเขาด้วยความกลัวภายในใจ จมูกสันคมฝังลงซอกคอขาวของเธอพร้อมซุกไซร้ด้วยความต้องการของกามอารมณ์พลอยไพลินปล่อยธารน้ำตาให้ไหลตามแรงโน้มถ่วง เขาจะทำแบบนี้กับเธอในสถานที่อย่างนี้จริง ๆ งั้นเหรอ เหตุใดกันเขาถึงได้ใจร้ายมากขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของเธอที่เคยมีถูกเขาทำลายจนย่อยยับเลยอย่างนั้นใช่ไหม เหตุใดเขาถึงดูถูกเธอ เขาถึงมองเธอไม่ต่างจากดอกไม้ริมทางแม้แต่น้อย“คุณอลันคะ พลอยขอร้อง” หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยความอ้อนวอนอลันหยุดชะงักกับน้ำเสียงสั่นที่ได้ยิน เขาเงยหน้ามองเธอนิ่งภายในดวงตาว่างเปล่า เมื่อเห็นว่าเขาหยุดการกระทำเธอจึงลืมตาขึ้น ทำให้เธอและเขาสบตากันอัตโนมัติ ดวงตากลมโตที่สั่นระริกสบกับดวงตาดุคมที่น่ากลัว ก็คงต้องเป็นเธอที่แพ้ไป ใบหน้าหวานเบนหนีหลบสายตานั้นทันที“เช็ดน้ำตาแล้วนอนอ้าขากว้าง ๆ อย่างที่เธอถนัด”เขาเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยการดูถูกก่อนจะก้มลงไปทำกิจกามเดิมที่เขาหยุดไว้ มือแกร่งปลดชุดของหญิงสาวออกอย่างชำนาญ ท่อนบนเปล่าเปลือยขาวโพลนจึงปรากฏแก่สายตาของเขา เรียวปาก
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 11 มีเจ้าของแล้ว
ดวงตากลมโตมองสถานที่บันเทิงเบื้องหน้าด้วยหัวใจเต้นรัว เธอรู้สึกประหม่าอย่างที่สุดเนื่องจากไม่เคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้มาก่อนในชีวิต พลอยไพลินอยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มทรงสกินนี่ ท่อนบนสวมเสื้อยืดสีเทาพอดีตัว ผมยาวสลวยถูกปล่อยตามธรรมชาติ ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาเพื่อเสริมความมั่นใจ“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะน้องพลอย เข้าไปข้างในเถอะ ข้าวบอกว่าจองโต๊ะไว้ให้แล้ว”“โอเคค่ะ”หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเรียกความมั่นใจ เธอก้าวตามร่างสูงของโนอาห์ไปติด ๆ เพราะกลัวคลาดกัน บรรยากาศด้านในชวนให้กระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มทำให้เธออึดอัด ผู้คนมากมายต่างโชว์ลวดลายโยกย้ายส่ายเอวเข้ากับจังหวะดนตรี สาวสวยหลายคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ชายหนุ่มสัมผัสตามอำเภอใจ โดยที่หล่อนไม่ได้ขัดขืน เธอไม่ชอบสถานที่แบบนี้เป็นที่สุด“พลอยทางนี้ ๆ”ร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกที่ได้ยินไม่ถนัดนัก เธอเห็นเพื่อนที่นั่งรออยู่พอดีจึงเดินไปหารวงข้าวอย่างไว“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?” รวงข้าวเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของพลอยไพลิน“เราไม่เคยมาที่แบบนี้น่ะ เลยประหม่านิดหน่อย”“อ๋อ...ใจเย็นนะ ผ่อนคลายเลย ส
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 17 เรื่องราวความลับ
บทเพลงรักที่แสนทรมานหัวใจผ่านพ้นไปอย่างยาวนานสำหรับพลอยไพลิน ไร้ซึ่งเสียงสนทนาหรือแม้กระทั่งเสียงปลอบโยนสำหรับหญิงสาว เขาตักตวงความสุขความหอมหวานจากร่างเล็กจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องหยดน้ำตาสีใสไหลอาบแก้มนวลด้วยความอึดอัด เธออยากจะออกไปจากจุดนี้เหลือเกิน ติดแต่ว่าหัวใจมันยังเรียกร้องที่จะมีเขาอยู่เคียงข้าง แม้จะเศร้าที่ต้องแอบขโมยอ้อมกอดจากคนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเศร้าที่ต้องคอยลอบมองรอยยิ้มที่เขายิ้มให้คนอื่น แต่กลับมีความสุขที่ได้เห็นมัน หากเลือกได้จริง ๆ เธอก็คงยอมกลายเป็นคนเลวแบบนี้ขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาก็พอร่างเล็กลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เธอสะบัดความช้ำออกจากหัวใจโดยปล่อยให้สายน้ำชำระล้างมันให้หมดสิ้น หลังจากอาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็พาร่างของตัวเองกลับมานอนที่เดิมจนเคลิ้มหลับไป***เช้าวันใหม่ที่ไม่สดใสนะสำหรับเธอ พลอยไพลินตื่นแต่เช้าด้วยความเคยชิน เธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงมาด้านล่างเครื่องปรุงอาหารเช้าสำหรับตัวเธอเองและพวกเขาตุบ!“อุ๊ย ขอโทษค่ะ”ด้วยความเพลิดเพลินกับการทำอาหาร ทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตผู้มาใหม่ หญิงสาวร่างเล
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 10 สนามอารมณ์
รถคันหรูของอลันจอดสนิทที่ลานจอดรถวีไอพีห้างดังของประเทศ พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอก ตลอดเวลาบนรถเธออึดอัดจวนอาเจียนเพราะความมวนท้อง เขาทั้งคู่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ไม่สิ...เธอคือส่วนเกิน และหากเป็นเช่นนี้แล้วเขาจะพาเธอมาด้วยทำไม“คุณอลันคะ...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาด้วยความประหม่า“?” เขาไม่ได้ขานรับเพียงแค่หันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ“พลอยขออนุญาตไปเดินแยกได้ไหมคะ?” หลังจากถามคำถามออกไปเธอก็เม้มปากสนิทรอลุ้นคำตอบ“ที่ให้มาด้วยเพราะเธอต้องถือของให้วิเวียน ไม่ได้ให้เดินเที่ยว เข้าใจนะ!”วาจาประกาศิตกล่าวจบเขาก็เดินจูงมือคนรักนำไปทันที หญิงสาวมองตามด้วยความรู้สึกน้อยใจ ประโยคที่เขาเอ่ยบอกเธอเมื่อครู่ชัดเจนจนไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่ม ขาเรียวจึงเดินตามไปอย่างไม่รีรอเพียงเวลาไม่นานมือเล็กก็เต็มไปด้วยข้าวของมากมายจนล้นมือ เธอรู้สึกว่าของมันหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่คนรักของเขาก็ไม่ได้ซื้อของเพิ่ม นั่นอาจเป็นเพราะว่าแขนของเธอเริ่มล้าตามกาลเวลา ดวงตากลมมองร่างสูงของสามีทางพฤตินัยอย่างเว้าวอน หวังไว้ว่าเขาจะมีน้ำใจช่วยเหลือเธอสักนิด แต่เปล่าเลย...เปล่าประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เ
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 9 เพื่อนใหม่
ครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าของมือถือรุ่นทั่วไปดังขึ้นเรียกความสนใจจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นนักก่อนจะกดรับสาย“สวัสดีค่ะ” เสียงใสกรอกไปตามสายอย่างใจเย็น(อยู่ไหน?)“คุณอลันเหรอคะ?”(ใช่ ถามว่าอยู่ไหน?)“อยู่ที่มหาลัยค่ะ”(เย็นนี้ไปห้างกับฉัน)“เย็นนี้เหรอคะ?” เธอทวนคำของเขาเสียงสูง(ใช่ ทำไม?)“ปะ...เปล่า ๆ ค่ะ”(เดี๋ยวฉันไปรับตอนสี่โมงเย็น)“ค่ะ”เขาก็ตัดสายทิ้งไปแล้วจริง ๆ เธอมีนัดฉลองกับโนอาห์รุ่นพี่คนสนิท แต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธบุคคลสำคัญอย่างคุณอลัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรเธอถึงไปกลัวเขามากขนาดนี้“เฮ้อ...” พลอยไพลินถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ“พลอย”“พี่โนอาห์ มานั่งก่อนสิคะ”“เป็นไรหรือเปล่า? ทำไมหน้าดูซีด ๆ”“เปล่าหรอกค่ะ”“พลอย...นี่อาจารย์รวงข้าว” ร่างสูงนั่งลงโดยไม่ลืมแนะนำผู้หญิงอีกคนที่มากับเขาให้เธอรู้จักด้วย“สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว” หญิงสาวทักทายเสียงหวาน“สวัสดีค่ะ เอ่อ...เรียกข้าวเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” หล่อนยิ้มเต็มใบหน้าจนตาหยี“ข้าว...นี่พลอยไพลินนะ”“เรียกว่าพลอยอย่างเดียวก็พอค่ะ”“ไม่ต้องเกร็งนะพลอย เราน่าจะรุ่น
พันธะลงทัณฑ์ ตอนที่ 8 นัดผู้ชายไว้ก็ไม่บอก
ร่างสูงเคลื่อนตัวมาใกล้ร่างเล็กเรื่อย ๆ จนเธอต้องถอยหนีพลางหลับตาปี๋ไปด้วย หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกิดเสียงดังไปถึงหูของเขา อลันกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังห่างออกไปเมื่อรู้สึกว่าเขาห่างออกไปแล้วเธอจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะจัดระเบียบตัวเองให้เข้าที่ ใบหน้าสวยก้มลงต่ำพลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมือพบว่าเลยเวลาหกโมงครึ่งมาแล้ว พลอยไพลินลอบถอนหายใจออกมา เบา ๆ เมื่อรู้ว่าตัวเองไปทำงานสายอีกแล้ว“ออกไปได้แล้ว” เขาพูดเสียงเรียบหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ หรือเขาแค่ต้องการแกล้งเธอเท่านั้น หากเป็นอย่างที่เธอคิดเขาคงเป็นบุคคลที่ใจร้ายมาก ๆ อย่างที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อนขาเรียวก้าวออกมาจากห้องช้า ๆ เพราะกลัวเสียมารยาท แต่เมื่อพบพ้นอาณาเขตของเขาแล้วเธอจึงรีบวิ่งทันที แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องสายแต่คงจะดีกว่าหากไม่สายมาก“พลอย จะรีบวิ่งไปไหน เดี๋ยวก็ล้มหรอก” มารดาของเธอเอ่ยทัก“คือ...พลอยสายมากแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ คุณลุงสวัสดีค่ะ คุณแม่คะ พลอยไปนะคะ” เธอเอ่ยอย่างร้อนรน“ไปไงล่ะหนูพลอย?”“รถโดยสารค่ะ”“พลอยลูก ตั้งสติก่อน เดี๋ยววันนี้ขอให้ลุงสมหมายไปส่ง มากินข้าวมา” มารดาของเธอปรามเมื่อเห็นท่าทีของ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เมียสวมรอย
ชะนีติดมันส์18.7K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.9K viewsคลั่งรักเมียแต่ง
ชะนีติดมันส์51.9K viewsท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน
ป่าดอกท้อ33.5K viewsเจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น
หลูซื่อเต๋อ536 viewsคาสโนว่าร้อยรัก
วรดร/กัญนิชา/วิรัญชนา107 viewsพิษรักคุณหมอ
เพียงเม็ดทราย44.8K viewsเฮียไคอย่าร้าย
กชภาภัค328 views
