- พ่อของหลินหลิน
“ฉันขอโทษในวันนั้นที่ทำให้นายต้องทุกข์ทรมานมาเกือบ 3 ปีทำให้นายเกือบตายเพราะถูกพวกนั้นแทงโดยที่ฉันไม่สามารถช่วยนายได้ แต่หลังจากนี้ฉันจะชดใช้ให้นายทุกอย่างมาเป็นลูกชายของฉันอีกคนนะธารามลูก ” เมื่อ 4 ปีก่อนพ่อของหลินหลินรู้จักกับธารามเพราะธารามคือลูกของคนขับรถให้เขา ด้วยความบังเอิญที่พ่อของธารามปวดท้องธารามจึงไปขับรถให้กับพ่อของหลินหลินแทน
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น
-ธารามนายช่วยรับผิดแทนฉันก่อนได้ไหม ฉันขับรถชนคนตายในตอนนี้บริษัทของฉันกำลังมีชื่อเสียงถ้าเกิดข่าวนี้หลุดออกไปทุกคนรู้ว่าฉันขับรถชนคนตายเรื่องมันต้องไม่จบแค่นี้แน่ นายช่วยรับผิดแทนฉันหน่อยได้ไหมฉันสัญญาว่าจะช่วยนายออกมา
หึ! ก็เป็นเพียงคำพูดลอยลมเขาไม่รักษาสัญญาปล่อยให้ธารามติดคุกนานถึง 3 ปีหลังจากพ้นโทษเพิ่งจะมารับผิดชอบแต่การรับผิดชอบของเขานั้นก็ดีไม่น้อย พ่อของหลินหลินยื่นข้อเสนอให้กับธารามมาเป็นลูกเขยและบอกว่าจะยกทุกอย่างให้ดูแลรวมทั้งลูกสาวคนเดียวของเขาด้วย หลังจากที่ธารามรับข้อเสนอยอมรับคำขอโทษก็ได้แต่งงานกับหลินหลินผู้หญิงที่เอาแต่ใจใช้แต่เงินไม่คิดแม้แต่จะช่วยแบ่งเบาภาระผู้เป็นพ่อ
“ธาราม”
นายธาราม เกษมวิบูลย์ อายุ 30 ปี สูง 179 ซม. น้ำหนัก 73 กก.ใบหน้าคมจมูกโด่งขึ้นเป็นสันในแววตาดังกับนกเหยี่ยวหล่อเหลาเหมือนดั่งลูกครึ่ง
คำพูดที่ลอยลมของเขามันทำให้ธารามต้องสูญเสียแม่ ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้ทำหน้าที่ลูกในวันสุดท้าย ต้องอยู่ในคุกรับรู้เพียงข่าวของแม่ที่หัวใจวายหลังจากที่รู้ว่าลูกชายสุดที่รักติดคุกส่วนผู้เป็นพ่อเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตก กลายเป็นเจ้าชายนิทานนอนติดเตียงอยู่ที่โรงพยาบาล คิดหรอว่าในสิ่งที่คุณให้นั้นมันจะพอกับชีวิตของคนคนหนึ่งที่ต้องสูญเสียความสุขสูญเสียแม่ไป “ฉันเจ็บยังไงลูกสาวของคุณก็ต้องเจ็บแบบนั้นด้วยเช่นกัน”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันสามีฉันเปลี่ยนไปไม่สนใจฉันและยังมีผู้หญิงคนอื่นที่บอกว่าเป็นคนรักเก่า คนรักเก่าหรอ คำพูดทุเรศมาบอกคนรักเก่าแล้ว4ปีเธอยอมมาได้ไง ส่วนเขาไม่สนใจในคำพูดของฉันเลยสักนิดเขาเชื่อแต่ผู้หญิงคนนั้นต่อให้เธอจะใส่ร้ายฉันเขาก็ยังหลับตาเชื่อ”
หลินหลินเธอถูกพ่อของเธอเลี้ยงมาด้วยความทะนุถนอมและความรักเธอมีพ่ออยู่เพียงคนเดียวหลังจากเรียนจบและบินกลับไทยก็เพราะเชื่อพ่อยอมแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้โดยที่ไม่รู้ว่าเขาคือใครมาจากไหนเมื่อเธอแต่งงานกับเขาความรักที่เกิดขึ้นก็เริ่มเมากขึ้นเรื่อยๆ แต่หลินหลินก็ยังคงเอาแต่ใจเที่ยวกับเพื่อนดื่มสนุกกลับบ้านดึกแต่กลับบ้านมาในทุกๆครั้งจะเจอสามีที่รอนอนพร้อมกันอยู่แบบนั้นมา 4 ปี มีลูกด้วยกัน 1 คนอายุ 2 ขวบ หลินหลินละเลยความเป็นแม่ยังคงเที่ยวให้พี่เลี้ยงดูแลลูกชาย จนกระทั่งในวันนี้มาถึงวันที่พ่อของเธอจากไปกะทันหันและทุกอย่างเปลี่ยนไปกระทันหันด้วยเช่นกัน สามีที่เคยแสนดีกลายเป็นสามีแสนร้ายพูดแต่คำว่าหย่าและต้องการหย่ากับเธอวันละ 100 รอบ
- ไม่มีทางที่เธอจะหย่าให้กับเขา หลินหลินไม่รู้ความจริงตั้งแต่แรกว่าเขามาแก้แค้นคิดว่าเขาโกรธที่เธอเที่ยวในตอนกลางคืนเอาแต่ใจตัวเอง ในตอนที่พ่ออยู่เขาคงประชดเราแต่จริงๆแล้วเขายังคงแค้นกับเรื่องราวที่ผ่านมา ไม่ใช่แค่นั้นยังมีคนนอกผู้เป็นน้องชายต่างสายเลือดของพ่อเธอจ้องแต่จะเอาสมบัติและทุกอย่างที่เป็นของเธอ และความบังเอิญลูกสาวของน้องชายต่างสายเลือดพ่อเธอนั้นเป็นคนรักเก่าสามี หรือจะเรียกว่าถ่านไฟเก่าฟุ้งขึ้นก็ได้ กับผู้หญิงคนนั้นเขาดูทะนุถนอมทั้งคำพูดและการกระทำ แต่สำหรับเราผู้ที่ขึ้นชื่อว่าภรรยาถูกต้องตามกฎหมายเขาใช้ถ้อยคำตะคอกและการกระทำรุนแรงใส่ทุกๆครั้งที่เจอ
- หย่าหรอไม่หรอกเขาก็แค่โกรธในสิ่งที่เราทำไม่ดีกับเขาตอนนั้นเท่านั้นเอง ฉันจะทำทุกอย่างให้เขากลับมารักฉันให้ได้ฉันจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ว่าใครหน้าไหนที่เข้ามาขวางฉันจะสู้กลับ
💫🔥 หลินหลิน
นาง พรรณิภา เกษมวิบูลย์ อายุ 27 ปี สูง 165 ซ.ม.น้ำหนัก 49.กม.ใบหน้าสวยหมวยอึ่มเป็นคนแรงๆไม่ยอมใครเอาแต่ใจตัวเองเธอต้องถูกเสมอ
“ปะป๊ามามี๊ ไม่ทะเลากัน”
💫🔥น้องณธี
เด็กชายณธีทร เกษมวิบูลย์ อายุ 2 ขวบ. ที่กำลังหัดพูดหัดจำน่ารักใบหน้าคล้ายกับพ่อของเขาราวกับฝาแฝด
📌🔥 กดใจเพิ่มเข้าชั้นกันเยอะๆนะแม่ ถ้าคอมเม้นท์เยอะลงตอนต่อไปเลยนะจ๊ะ 🙏
บทที่ 493 วันผ่านไปหลินหลินเธอให้โอกาสธารามสามีของตัวเอง สามวันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเวลามันจะผ่านมาไม่นานแต่การกระทำของเขาที่เหมือนเมื่อก่อนนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาดูแลเอาใจใส่ทั้งลูกและก็เธอทั้งๆ ที่อยู่ในบ้านหลังเล็กไม่มีอะไรอำนวยความสะดวกไม่มีแม่บ้านแต่ธารามก็ยังสามารถอยู่กับเธอได้ดูแลเธอกับลูกทำกับข้าวให้ทานทุกๆ วัน เล่นกับลูกปล่อยให้เธอได้มีโอกาสนอนพัก ส่วนเรื่องกลางคืนเขาก็ขยันทำการบ้านต่อแข้งต่อขาให้กับลูกในทุกๆ คืน"หม่ามี๊เป็นอะไรเหรอครับ" ในขณะที่หลินหลินนั้นนั่งอยู่ที่เตียง เด็กผู้ชายตัวเล็กเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัยที่หน้าของผู้เป็นแม่นั้นไม่ค่อยยิ้ม"เป็นคนโสดที่อยากได้เป็ดครับ" หลินหลินเธอตั้งใจที่จะล้างห้องน้ำเพราะวันนี้หมอคิมจะมาทานข้าวที่บ้านด้วย และบังเอิญที่ธารามนั้นเปิดประตูมาได้ยิน ตลอดระยะเวลาสามวันที่ผ่านมาหลินหลินก็ยังไม่ได้บอกกับเขาว่าให้โอกาสแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิม ธารามก็ยังคงคิดว่าภรรยานั้นงอนจึงแอบฟังว่าภรรยาคุยอะไรกับลูก"โสด? กระแทกเด้าจนเอวเคล็ดยังบอกว่าโสดอีก ชิ...เดี๋ยวนะอย่าได้เป็ด?"เขาบ่นพึมพำกับตัวเองในขณะที่แอบฟังภรรยากับลูกคุยกันจนกระทั่งได้
บทที่ 48เรียวปากบางถูกบดขยี้จู่โจมด้วยมือหนานั้นลูบคลำเข้าไปยังใต้เสื้อตัวบางเล้าโลมจนเรือนร่างบางอ่อนระทวยเสียงครางเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ"ผมรักคุณนะ" คนโตที่อยู่บนเรือนร่างน้อยนั้นจับเสื้อของเธอถอดออกเหลือเพียงแต่บราลูกไม้ด้าน เสื้อผ้าถูกมือหนาจับออกได้ทีละชิ้นจนกระทั่งมันหลุดลงไปอยู่ที่ช่วงไหล่สายตาดั่งนกเหยี่ยวกวาดมองเรือนร่างของภรรยาที่สวยงาม เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะลิ้มรสความหวานของผิวนุ่มเบาๆ อย่างอ่อนโยนปากอันร้อนผ่าวสัมผัสเนื้ออกขาวอวบอิ่มอมชมพูหัวนมชูชันดั่งกับเม็ดบัว เขาค่อยๆ งับและดูดใช้ลิ้นตวัดในโพรงปากตัวเองสลับทั้งซ้ายและขวามือหนาเลื่อนเข้าไปแผ่นหลังและปลดบราลูกไม้นั้นออกก่อนที่จะเหวี่ยงมันลงพื้นมือหนาลูบไปยังหน้าท้องเลื่อนต่ำลงไปด้านล่างปลดกางเกงด้านนอกนั้นออกเหลือเพียงกางเกงในตัวจิ๋วด้านใน เขาไม่รอช้าที่จะใช้มือสัมผัสจับโหนกนูน ด้วยความซุกซนของมือที่ดื้อลูบไปยังโหนกนูนสอดเข้าไปด้านล่างเขี่ยจุดเสียวขยี้แรงๆ"อ๊ะ" จังหวะที่เธออ้าปากร้องคนตัวโตประกบจูบพร้อมกับขยี้มือตัวเองตรงจุดเสียวให้เรือนร่างบางสั่นสะท้านเสียงครางในลำคอและสะโพกที่ส่ายไปมามือน้อยจับไหล่ของสามีเอาไว้
บทที่ 47หลินหลินมาหาพ่อของธารามซึ่งเธอได้ฟังเรื่องราวจากเขาหลายๆ อย่างได้ฟังเรื่องราวของคุณพ่อที่ลำบากเพื่อเธอยิ่งทำให้หลินหลินนั้นสงสารพ่อตัวเอง พ่อของธารามพยายามขอโทษและอยากให้คุณหนูนั้นให้โอกาสลูกชายเขาสักครั้งด้วยความเข้าใจผิดธารามจึงโกรธและอยากแก้แค้นความผิดทั้งหมดเกิดขึ้นจากยศน้องชายต่างสายเลือดกับแม่เลี้ยงของเดชาที่อยากได้ทุกอย่างที่เป็นของพ่อหลินหลินพร้อมกับตั้งใจใส่ร้ายเพื่อให้ธารามโกรธเกลียดเดชาพ่อของหลินหลิน"คุณหนูครับให้ผมคุกเข่ากับคุณหนูก็ได้ แต่ขอร้องคุณหนูอย่าทิ้งมันเลยนะ ผมรู้ว่าลูกชายของผมรักคุณหนูมาก มันหลงผิดคิดชั่วกับคุณหนูผมอยากจะฆ่ามันจริงๆ ความผิดทั้งหมดคงเป็นเพราะผมถ้าผมฟื้นเร็วกว่านี้ทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้"หลินหลินมองหน้าพ่อของธารามก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับมือของท่าน"อดีตที่มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ คุณดูแลตัวเองรักษาตัวให้หายและกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่นะ หลินไม่เอาอะไรเลยค่ะ ขอแค่ได้อยู่กับลูกและชีวิตที่มีความสุขก็พอแล้ว""ชีวิตที่มีความสุขของคุณหนูคือการไม่มีมันใช่ไหม"หลินหลินเธอเงียบไม่กล้าสู้หน้าพ่อของธารามหลังจากที่ถูกพ่อธารามนั้นเอ่ยถามชีวิตที่มี
บทที่ 46หลินหลินเธอมาที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่อยู่ใกล้บ้านของตัวเองตามที่คุณพ่อของธารามพูดและเล่าเรื่องในวัยเด็กของเธอให้ฟังสถานที่แห่งนี้ทำไมถึงช่างคุ้นเคยเหมือนกับเคยเล่นและอยู่ที่นี่มาก่อนยิ่งสนามเด็กเล่นตรงนั้นมีสไลเดอร์เหมือนกับที่พ่อของเขาพูดยิ่งทำให้หลินหลินเธอปวดหัวจนต้องยกมือกุม"ขอโทษนะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า" ผู้หญิงวัยกลางคนใบหน้าสวยสวมใส่ชุดเรียบร้อยเดินเข้ามาจับแขนของหลินหลิน"สวัสดีค่ะ""สวัสดีค่ะ ดิฉันครูมะปรางเป็นครูสอนอยู่ที่นี่มาเกือบสามสิบปีแล้วมีอะไรปรึกษาหรือว่าต้องการให้ช่วยเหลืออะไรบอกได้นะคะ""ครูสอนที่นี่มาสามสิบปีแล้วเหรอคะ" ครูมะปรางพยักหน้าให้กับหลินหลิน"ครูรู้จักเด็กผู้หญิงที่ชื่อหลินหลินลูกของคุณเดชาที่เคยมาเล่นสถานสงเคราะห์นี้ไหมคะ"ครูมะปรางขมวดคิ้วจ้องมองหน้าของหลินหลินและทำให้เขาจำเธอได้ ครูมะปรางจับช่วงไหล่ของหลินหลินเปิดเสื้อดูซึ่งมีรอยแผลเป็นจริงๆ"หนูคือหลินหลินใช่ไหม" เขารีบพุ่งตัวกอดหลินหลินเอาไว้ทั้งดีใจและตกใจจนน้ำตาไหล ครูมะปรางร้องไห้สะอื้นครูมะปรางพาหลินหลินมานั่งไถ่ถามหลายอย่างและหลินหลินก็ได้รู้ว่าตัวเองนั้นมาเล่นที่นี่อย่างที่พ่อขอ
บทที่ 45หมอคิมโทรหาหลินหลินบอกว่าธารามป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล ให้หลินหลินมาดูอาการด้วยที่ธารามไม่ยอมกินอะไรไม่ทานอะไรไม่รักษาตัว ดูเหมือนว่าหมอคิมก็อยากให้หลินหลินสมหวังอยากให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขกลับไปมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบหลินหลินเธอตกใจในตอนแรกเธอจะไม่มาที่โรงพยาบาล แต่หมอคิมขอให้มาเพราะไม่มีใครดูแลธาราม เธอชั่งใจอยู่พักใหญ่จนกระทั่งยอมมาที่โรงพยาบาลกับลูก"ทำไมต้องตามหลินมาค่ะพี่หมอ เขาจะเป็นจะตายยังไงก็เรื่องของเขาสิ" ปากบอกไม่อยากมาแต่ก็แอบชะเง้อมองหา หมอคิมได้เพียงแต่มองหลินหลินและแอบยิ้ม"น้องณธีครับมาหาลุงหมอเร็ว เดี๋ยวลุงหมอพาไปเล่นของเล่นที่ห้องของลุงหมอนะ ให้หม่ามี๊ไปดูป๊าก่อน" หมอคิมอยากเปิดโอกาสให้กับธารามและหลินหลินได้อยู่ด้วยกันสองคน เขาจึงจะพาน้องณธีไปที่ห้องทำงานตัวเอง"ที่รักขา อุ๊ย...นี่มันอะไรกันคะที่รักกำลังจะหมั้นอยู่แล้วนะ ทำไมถึงมาอุ้มเด็กคนนี้หรือว่านี่เป็นชู้ของที่รักไม่ยอมนะคะ หนูไม่ยอม หน้าด้านเหรอรู้ทั้งรู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วยังพาลูกมายุ่งเกี่ยวอีก" เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงตรงหน้าซึ่งทำให้หมอคิมนั้นไม่พอใจ เธอแต่งตัวไม่ต่างจากเด็กสก๊อยที่ซ้อนท้ายมอเต
บทที่ 44 ธารามเดินออกมาจากบ้านของหลินหลินเขาหยุดชะงักเพราะว่ามีคนเดินเข้ามานั่นคือลูกน้องคนสนิทของหลินหลินที่เคยเป็นลูกน้องตัวเอง สายตาของธารามที่มองเขาไม่ได้โกรธแต่อยากจะขอบคุณมากกว่า"คุณมองหน้าผมแบบนี้คงจะเกลียดผมสินะ ผมขอโทษด้วยแล้วกันในสิ่งที่ผมทำไม่ดีกับคุณ แต่ผมแค่อยากปกป้องคุณหนู" ธารามสูดลมหายใจและขยับเข้าไปใกล้ๆ ลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเขายกมือตบไหล่ลูกน้องและยิ้มให้"ฉันขอบคุณนายต่างหากไม่ใช่โกรธและเกลียด ขอบคุณนะที่คอยอยู่เคียงข้างหลินหลิน ฉันมันโง่เองแหละที่เชื่อคนอื่น ฉันมันโง่เองที่จมปลักอยู่กับความแค้น ถ้าฉันลืมในสิ่งพวกนั้นและไม่ควรกลับมาแก้แค้นป่านนี้ฉันคงมีความสุขไปแล้ว" "แล้วทำไมนายถึงจะมีความสุขไม่ได้ล่ะ" ในช่วงตอนนั้นทั้งสองคนได้เพียงแต่มองหน้ากันส่วนธารามดึงมือออกจากไหล่ของลูกน้องคนสนิทของหลินหลินเตรียมที่จะเดินออกมา แต่หยุดชะงักเมื่อลูกน้องของหลินหลินเอ่ยเรียกตัวเองว่านายเหมือนเดิม ธารามหันกลับไปมองคนที่เอ่ยเรียกตัวเองว่าเจ้านาย"ผมขอโทษนะครับ ที่ผมทำไม่ดีกับคุณเคยว่าเคยด่าเคยหักหลังแต่ในสิ่งที่ผมทำก็เพราะว่าคุณหนูผมอยากให้คุณหนูหลุดพ้นจากความแค้นหลุดพ้นจากค