อารัมบท

อารัมบท

ปลายสมัยสุโขทัย 

โอม....

ตะ มตฺถ° ปะกา เสนโต

สต°ธา อะหะ อิเม อะสิตะ

อฺ อะมิ มะสะ นะโม

กูจะสูบพระเวทย์อาคมขึ้นไว้บนคอ

กูจะยอพระอาคมทั้งหลายเข้าไว้ในอก

กูจะยกพระคาถาทั้งปวงไว้เหนือเกล้า

ท่ามกลางรัตติกาลวันเพ็ญ แสงจันทราเต็มดวงสาดสีนวลเหลืองอ่อนทั่วท้องนภา

ปรากฏร่างชายฉกรรจ์นุ่งดำทั้งร่างนั่งขัดสมาธิกลางวงล้อมพิธีกรรมโบราณศักดิ์สิทธิ์

เสียงลมเสียงฟ้ากรรโชกแรงคล้ายเกิดอาเพศเหตุร้าย ปักษาบินว่อนแตกตื่นด้วยความหวาดกลัว กระวนกระวาย กิ่งไม้โหมไหวเอียงโน้มลงสัมผัสพื้นดิน แว่วเสียงลั่นเปรี๊ยะสั่นสะเทือนถึงพสุธา

ชายวัยกลางคนค่อนแก่ หน้าตอบซีดเซียว ดวงตาแดงก่ำแข็งกร้าวเพ่งจดจ้องเพียงหม้อดินน้ำมนตร์ตรงหน้า ริมฝีปากหนาคล้ำหนวดเครารกเรื้อ ปากขยับท่องบทสวดสาปแช่ง วงแขนร่ายรำวาดเป็นวงกลมในอุ้งมือคือแท่งเทียนสีดำแสงนวลวูบไหว

วงล้อมโรยด้วยผงกระดูกผีตายท้องกลม ปักไม้กฤษณาดำสนิทลงพื้นดินผูกเชื่อมหากันด้วยสายสิญจน์เกิดเป็นสี่เหลี่ยมล้อมวงกลมกระดูกอีกชั้น

เปรี้ยง!

อสุนีบาตฟาดเปรี้ยงลงพื้นพสุธาเบื้องหน้า เสียงกรีดร้องโหยหวนผีเปรต สัมภเวสี วิญญาณอาฆาตระงมทั่วพื้นไพลวัลย์แห่งเมืองสุโฆฑยะ

“พระครู”

น้ำเสียงสั่นเครือหวาดกลัวของบ่าวเลี้ยงคนสนิทดังขึ้นขัดจังหวะพระครูสิงหไกร ร่างของมันสั่นเทาตาเบิกโพลงยามมองเห็นวิญญาณร้ายสีดำทะมึนคล้ายหมอกล่องลอยวนเวียน

“มึงอยู่นิ่ง ๆ อย่าได้ขัดกู!”

“พวกมัน มัน”

“มันเข้ามาในวงอาคมมิได้ดอก มึงจักกลัวไปไย ส่งมีดหมอมา!”

บ่าวรับใช้ควานมือเข้าไปในย่ามสีดำทำจากเสื้อผ้าคนตาย ลายพร้อยด้วยคราบน้ำเหลือง ถลึงตาจ้องยังผีเปรตสูงยาวปากเท่ารูเข็ม

“ไอ้จ้อน เร็ว!”

ไอ้บ่าวจับเจอมีดหมอรีบส่งให้นายของมัน พระครูสิงหไกรผู้มากวิชาแห่งสุโฆฑยะ ตั้งแต่มันติดตามพระครูมากอาคม ตัวบ่าวชายไม่เคยเจอะเจอของแรงเช่นนี้มาก่อนในชีวิต มันก้มโน้มตัวลงกับพื้นดินกราบอย่างร่างสะท้านระริกไปถึงปลายเท้า เส้นผมตั้งชี้ กลัวจับจิตจับใจ

พระครูสิงหไกรจับมีดหมอให้มั่นด้วยมือข้างขวา จุ่มเทียนสีดำลงในหม้อน้ำมนตร์กระทั่งเปลวไฟดับสนิทเกิดกลุ่มควันเบาบาง จดปลายเล็กแหลมคมของมีดบนฝ่ามือข้างซ้าย

โอม....

อิติปิ อหํ ธัมมเทวตา จ ภูตเทวตา

จ สมฺพุทฺธเทวตา จ ปญฺญาปยามิ

ข้าแต่เจ้าแห่งความดำมืด วิญญาณผู้เฝ้ารักษาแผ่นดิน

ผีห่าตายโหง จงฟังคำกูผู้ทุกข์ทนในความอาฆาตนี้

กูผู้ซึ่งเจ็บช้ำที่ถูกกระทำอย่างไม่เป็นธรรม

เมียกูถูกข่มเหงดับสิ้นไร้วิญญาณ

ลูกกูถูกทารุณกระทำเยี่ยงสัตว์

บริวารกู เรือนกูล้วนถูกไฟคลอกเผาเสียสิ้น

เหลือเพียงตัวกูที่ยังยืนหยัดด้วยใจคับแค้น

กู!! ขุนสิงหไกร เรืองวิทย์เดชแห่งสุโฆทยะ

ขอสาบานต่อฟ้า สาบานต่อดิน สาบานต่อไฟแห่งโลกา

กู!! ขอสาปแช่งตระกูลศรีสงครามให้ล่มสลาย

ให้รากเหง้าถูกถอน ให้ดินถ่มทับ

ลูกหลานไอ้อีเกิดมาไร้สุข ทุกข์ตรมตราบสิ้นชีพ

ทรัพย์สินมั่งคั่งกลายเป็นเถ้าธุลี

ชื่อเสียงกลายเป็นความอัปยศ

แลบาปกรรมของมัน จงตามติดทุกผู้ในสายเลือด

กูเรียกฟ้า... จงฟาดเปรี้ยงเหนือบ้านมัน

กูเรียกดิน... จงทลายแยกเรือนแห่งวงศ์มัน

กูเรียกไฟ... จงเผาผลาญความหวังมันให้สิ้นซาก

กูเรียกน้ำ... จงกลืนกินทุกเส้นทางในภายหน้ามัน

ด้วยพลังแห่งคำสาปนี้ จงเป็นจริงตามที่กูสั่ง

ฟ้าดินเป็นพยาน ขอฤทธิ์อาถรรพ์นี้ดำรงอยู่

จนกว่าตระกูลศรีสงคราม จะสิ้นสูญนิรันดร์กาล

กรี๊ด.....หวีด......ฮ่า ฮ่า ฮ่า

ไอ้จ้อนสะดุ้งโหย่งรีบมุดหัวขดตัวยามที่ผีเปรตห่าตายโหงกรีดเสียงโหยหวน เมื่อบทสวดบรรลุจบทุกบท

พ่อครูกรีดมีดหมอลงอาคมสลักคาถาทำจากเหล็กน้ำพี้ เอาความหนักอึ้งโอบอุ้มความแค้นที่สุ่มในอกจดยังผิวเนื้อหนังฝ่ามือหยาบกร้านทีละน้อยกระทั่งลึกพอ คิ้วสีขาวโพลนขมวดเกรียว ขบกรามแน่น กำมือเหนือหม้อน้ำมนตร์ปล่อยให้เลือดแห่งความคับข้องใจในกายไหลหยดลงน้ำ

เปรี้ยงงงง!!

สิ้นเสียงอสุนีบาตทุกอย่างกลับคืนเป็นปกติ วิญญาณผีสัมภเวสี ผีเปรตล้วนอันตรธาน ลมนิ่งสนิทไร้เสียงหวีดหวิว เมฆคลายตัวคืนดวงจันทร์ให้ส่องกระจ่างดั่งเดิม

“ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

พ่อครูสิงหไกรเบิกดวงตาแวววาว อ้าปากค้างเปล่งเสียงหัวเราะดังก้องไพรวัลย์อนธการ หนังแก้มกระตุกเบา ๆ สีหน้าเบิกบานอย่างคนที่กระทำการสำเร็จ อาการเครียดครัดมลายหายสิ้น เขย่ามือข้างที่กำมีดหมอ มือข้างที่เกรอะกรังด้วยเลือดชูขึ้น แหงนดวงหน้ามองท้องฟ้าที่บัดนี้เมฆเปิดสว่าง ทรวงอกพองโตฮึกเหิม ตะโกนเสียงดังขึ้นคล้ายคนเสียจริต

“ไอ้อีศรีสงคราม! จบสิ้นลงแน่แล้วในคราวนี้ ฮ่า ฮ่า”