บททั้งหมดของ พันธะสวาทจอมเวทย์ [18+, พีเรียดอีโรติก]: บทที่ 1 - บทที่ 10

1 คนที่ต้องสาปสมัยอยุธยาตอนปลาย ณ เรือนหลวงพิริยเดช ศรีสงคราม“ข้าไม่อาจถอนคำสาปนี้ได้”โหรหลวงชายชราผมยาวขาวโพลนมัดรวบขมวดเป็นปมด้านหลัง สวมชุดโจงกระเบนสีเข้มตัวเสื้อแขนขาวสีขาว กล่าวเสียงหนักติดแหบพร่า เขามองคู่สนทนาด้วยแววตาเห็นใจระคนสงสารหลวงพิริยเดช ศรีสงคราม เป็นถึงขุนนางกรมคลังมากบารมี รูปร่างสันทัด ใบหน้าเหลี่ยมแกร่งทว่าเปล่งประกายขาวผ่อง เว้นเสียแต่ดวงตามืดมนดำคล้ำ“ท่าน ท่านหมายความว่ากระไร”หลวงพิริยเดชเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าเหลียวหลังกลับไปทางภรรยาคู่บุญ คุณหญิงจันทร์ฉาย ซึ่งนั่งเยื้องห่างออกไปเล็กน้อย ระหว่างคิ้วขมวดตึงเครียดเพ่งมองโหรหลวง ผู้ซึ่งเขาให้คนไปตามมายามค่อนดึกในเวลานี้ทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนปกคลุมด้วยความเงียบสงัดของราตรีกาล แว่วเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมมาจากผืนป่าข้างเรือน บ่าวไพร่ในเรือนเองล้วนยังไม่หลับนอน นั่งรอ ยืนรอด้านล่าง หวาดหวั่นไปด้วยอย่างร้อนใจ“คำสาป... มีมาช้านานยังครั้งสุโฆฑยะ ท่านแจ้งแก่ใจว่าคาถา อาคมผิดแผกแลแก่กล้ายิ่ง”“ทว่า...กาลล่วงเลยหลายร้อยปี อาคมควรเสื่อมถอยลง มิใช่หรือ?” หลวงพิริยเดชพูดด้วยน้ำเสียงมีความหวัง “จากบันทึกที่ข้าเจอ มิไ

ตอนที่ 3 ขุนอัครเดชเพลาเดียวกัน ภายในอุโบสถวัดพุทไธศวรรย์ภายในโถงอุโบสถปกคลุมด้วยกระไอหมอกแห่งความศักดิ์สิทธิ์ ควันจางขาวจากธูปเทียนลอยคว้างอวลตลบในมวลอากาศระคนกลิ่นหอมดอกมะลิที่ลอยอยู่ในอ่างน้ำมนต์ หมุนวนเบา ๆ ด้วยน้ำตาเทียนหยดลงจากลำแท่งสีเหลืองอ่อนในมือคล้ำเข้มลำแสงสีทองรุ่งอรุณสาดส่องลอดผ่านช่องลมด้านบน เกิดเส้นทอยาวพาดผ่านยังพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองเกิดแสงระยิบระยับพาให้คนในพิธีเลื่อมใสโน้มหน้าลงกราบด้วยความศรัทธาขุนอัครเดช บวรเวทย์ จอมเวทย์แห่งวังหลวงอโยธยาเปล่งเสียงพึมพำทุ้มต่ำ ดวงตากร้าวเพ่งสมาธิยามท่องบทสวดไชยมงคล เอาฤกษ์เอาชัยออกศึกสงครามแก่พระยากลาโหมและไพร่พลทหาร รวมไปถึงขุนนางที่มากันล้นหลามเบียดจนทะลักออกนอกอุโบสถเสียงลมหวีดหวิวพัดไหวใบโพธิ์ลานวัดน่าครั่นคร้าม ต่างพากันก้มกราบพึมพำถึงความลี้ลับและอาคมอันแกร่งกล้าของจอมเวทย์ผู้เกรียงไกรเรือนกายแข็งแกร่งสมชายชาตรี ไหล่กว้าง อกแน่นตึงสมเป็นลูกหลานในวงศ์ตระกูลจอมเวทย์ นุ่งโจงกระเบนผ้าไหมเนื้อดีสีเข้มแนบลำตัว ตัวเสื้อแขนยาวสีขาว ทรงผมมหาดไทยหวีเรียบร้อยใบหน้าแกร่งเหลี่ยมจมูกโด่งขึ้นสันใหญ่ คิ้วดกหนารับนัยน

ตอนที่ 5 จอมเวทย์แห่งอโยธยา“เจ้า...กลิ่นอะไร”“ข้า ท่าน ข้า หยุดนะ”“อยู่นิ่ง ๆ สักหน่อยได้หรือไม่ออเจ้า ตั้งแต่ข้าเห็นออเจ้าผลุบ ๆ โผล่ ๆ จนล้มลงต่อหน้า ตัวเจ้ายังไม่อยู่นิ่งแม้แต่น้อย”“ไยท่านต้องดุข้า.. ข้าล้มเจ็บหัวเข่า ซ้ำหน้าผากกระแทกดิน แล้วท่านยัง ยังดุข้าอีก” ดารากาเผลอโต้เถียง“ว่ากระไรนะ” ขุนอัครเดชหางตากระตุก“ข้าพูดว่า ไยท่านต้องดุข้า”“ข้าไม่ได้ดุ!”“แต่เสียงของท่านมันบอกอีกอย่าง”“เสียงข้า...”“ถูกต้องแล้ว เสียงท่านดุดันอย่างกลับ..”ดาราการีบปิดปากตัวเอง เธอเป็นแม่หญิงที่มิได้ถูกเลี้ยงในเรือนใหญ่ คนสนิทมีเพียงบ่าวไพร่ ดังนั้นการพูดการจาจึงไม่รู้จักยั้งคิด ยิ่งสั่นเทาเมื่อเห็นหางคิ้วขุนอัครเดชกระตุกถี่ตัวเขาคงไม่ค่อยมีใครขัดใจสักเท่าใด ฉุนคิดในใจก่อนจะหวีดเสียงเพราะโดนเบียดประชิด “ว้าย!”“เป็นสาวเป็นแส้ คำพูดคำจาควรระวังปากไว้จึงดีที่สุด ชะรอยบ้านเจ้ามิได้สั่งสอน” เขากระซิบเสียงดุดัน“สั่งสอน? ท่าน ... ท่านกำลังพูดถึงบุพการีของข้า!”“มิจริงดอกฤา ข้ามิเคยเห็นแม่หญิงบ้านใดกล้าต่อปาก ซ้ำกระโดกกระเดกดั่งบ่าวไพร่ แต่งกายลูกบ้านขุนน้ำขุนนางแต่กิริยาเยี่ยง...”ขุนอัครเดชเว้น

ตอนที่ 7 เรือนบวรเวทย์ด้วยความสุขุมอย่างบุตรสาวคนโตทำให้มองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง และแม้นว่าคุณหลวงกับคุณหญิงจะรักลูกสาวคนนี้ปานใด ทว่าความรักนี้คงยังมิสู้ความรักในตัวกลัวตายตระกูลล่มสลาย“เป็นเจ้า ดารานี ลูกรักของแม่ ฮื้อ...” พูดจบจันทร์ฉายหยิบผ้าไหมผืนเล็กปาดน้ำตา “พ่อเจ้านัดกับท่านขุนอัครเดชไว้บ่ายนี้ จะไปขอความช่วยเหลือ”สองฝาแฝดลอบมองหน้ากันสีหน้าไร้สีเลือดปากสั่น ก่อนแฝดพี่จะเป็นคนเอ่ยถาม“แล้วลูกคนใดกัน เป็นลูกคนใดที่ต้องไป”“ดารานี เจ้าเป็นคนต้องคำสาป เจ้าต้องไปด้วยตนเองให้ท่านขุนเห็นหน้า หากท่านขุนมีใจเมตตา พวกเราจะหลุดพ้นจากคำสาปนี้ตลอดไป”ดารานีอึ้งงัน ในทรวงอกอัดแน่นบางอย่างที่ตนต้องเป็นฝ่ายแบกความรับผิดชอบต่อดวงชะตาครอบครัว“มีใจเมตตา!! เชอะ ท่านพ่อท่านแม่พูดราวกับว่าการได้แตะเนื้อต้องตัวร่วมเตียงกับพี่นีถือเป็นโชควาสนาของเรา แท้จริงควรเป็นเขาเสียมากกว่าที่ได้ผลประโยชน์!”ตึง! คุณหลวงกระทืบเท้าลงพื้นเรือน ยกนิ้วชี้หน้า ใบหน้ากราดเกรี้ยวจนริมฝีปากบิดเบี้ยว“ดารานี!! เจ้ามันปากไพร่ คงเพราะอยู่แต่พวกชั้นต่ำจึงได้พูดจาโพล่งขึ้นเช่นนี้ อย่าหวังเลยว่าจะได้ออกไปใช้ปากเยี่ยงนี้กั

ตอนที่ 9 ใจอันหนักอึ้งเช้าวันต่อมา ณ เรือนศรีสงครามเรือนนอนของดารากาอยู่ห่างจากเรือนใหญ่ไม่มากนัก เป็นเรือนไม้สักทองทั้งหลังงดงามไม่แพ้กันทว่าหลังเล็กกว่าและอยู่อย่างโดดเดี่ยวแสงยามเช้าสีทองสาดเข้ายังหน้าต่างห้องนอนทอดยาวเกิดเงาบนผนัง ผ้าม่านสีขาวโปร่งปลิวตามแรงลมเอื่อย ดวงหน้าขุนอัครเดชยังติดตายากจะสลัดทิ้ง“พี่บัว”“เจ้าคะ คุณหนู”“ค่ำวานนี้เจ้ารู้หรือไม่ว่าพ่อกับแม่กลับมากันยามใด”“ค่อนดึกเจ้าค่ะ บ่าวลอบมองข้างบันไดใบหน้าซีดเซียว ยิ่งคุณหนูดารานีคล้ายคนเป็นลมมาเจ้าค่ะ”ดารากานิ่งงันไปอึดใจ แม้นว่าไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ทว่ายังได้ชื่อว่าเป็นคนจิตใจดี กตัญญูรู้คุณ ยามนี้คนในบ้านเดือดร้อนเธอเองก็พลอยร้อนใจตาม“บ่าวเคยได้ยินเรื่องท่านขุน เขาเล่าลือกันว่าคาถาอาคมแกร่งกล้าแม้กระทั่งเสกคนให้กลายเป็นหินเจ้าคะ”“หินงั้นหรือ?” น้ำเสียงตื่นตระหนก“เจ้าค่ะ” บัวทำท่าขนลุกก่อนจะสะดุ้งโหย่งตึง ตึง ผลัวะ! จู่ ๆ บ่าวรับใช้อีกคนอายุยังน้อยเพียงสิบหกปี วิ่งตึงตังพรวดพราดเข้ามาในห้อง“คุณหนู คุณหนูเจ้าค่ะ”“อะไรแม่ชะเอม! เดินเหินให้เบาฝีตีนสักหน่อย ใครได้ยินจะหาว่าบ้านนี้ไม่สั่งสอนบ่าวไพร่” บ