EP.04 – ใต้เงาจันทร์และลูกดอกมรณะ

เสียงกีบม้ากระแทกผืนดินดังสนั่น ตัดผ่านพงไพรและกิ่งไม้หนาทึบราวกับพายุโหม

ม้าหนุ่มพ่นลมหายใจฟืดฟาด ขณะที่ร่างสองร่างแนบแน่นอยู่บนหลังม้า

หนึ่งคือเขา—นักรบผู้ไม่เคยรู้จักคำว่า “ถอย”

อีกหนึ่งคือเธอ—หญิงสาวจากโลกอีกภพ ที่ยังไม่เข้าใจว่ากำลังตกอยู่ในเรื่องแบบไหน

เสียงเป่าหวีดของศัตรูดังไล่หลังมาทุกระยะ

แสงคบเพลิงเริ่มสว่างขึ้นจากแนวป่าเบื้องหลัง

พวกมันไล่ทันแล้ว

“จับไว้แน่น ๆ!” เขาตะโกนสั้น ห้วน แต่เด็ดขาด

เมิ่งซินเกาะแผ่นหลังเขาไว้แน่น ทั้งที่หัวใจเธอกำลังจะกระเด็นออกจากอก

แม้ในยามชีวิตแขวนบนเส้นด้าย เธอยังได้กลิ่นเหงื่อและดินบนตัวเขา—แม้ไม่รู้ชื่อเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

แต่เธอรู้… ว่าเขาคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอยังมีลมหายใจ

เสียงธนูฉึก! ปักเข้าที่ต้นไม้ข้างพวกเขา

อีกไม่กี่วินาทีคงไม่แม่นยำเท่านี้อีก

เขาขบกรามแน่น ก่อนกระชากบังเหียนม้าให้หักเลี้ยวแรง

“ไปต่อไม่ได้... ทิ้งม้า!”

เขากระโดดลงก่อน แล้วคว้าตัวเธอมากอดไว้ในวงแขน

ร่างของทั้งคู่ล้มกลิ้งเข้าในพุ่มไม้ข้างลำธาร

เสียงตะโกนไล่ล่าดังเข้ามาใกล้

“เร็ว! พวกมันอยู่แถวนี้!”

เขาไม่พูดอะไรอีกเพียงจ้องตาเธอแวบหนึ่ง ก่อนพาเธอลุกขึ้นแล้ววิ่งฝ่ากอหญ้า

กระโดดข้ามลำธารเล็ก ๆ ที่มีหินลื่นไถล

ผ่านซอกต้นไม้

แล้วมุดเข้าไปในโพรงไม้ขนาดใหญ่พอให้ร่างคนซ่อนตัวได้

เมิ่งซินหายใจถี่จนเจ็บหน้าอก

แต่ไม่กล้าขยับ

เสียงฝีเท้าของศัตรูเดินผ่านเหนือหัวไป… ใกล้จนน่าใจหาย

เสียงหอบหายใจของเขาชิดอยู่ข้างแก้มเธอ

กลิ่นดินชื้นและอากาศหนักอึ้งทำให้ทุกอย่างดูราวฝันร้าย

…แต่เขายังอยู่กับเธอ ทั้งที่ความเป็นจริง

เขาสามารถทิ้งเพื่อให้ตัวเองหนีได้เร็วขึ้น

ในที่พวกเขาหนีรอดมาได้ในที่สุด

“ฟู่… เรารอดมาได้...” เธอพึมพำกับตัวเอง

แต่แล้ว…เสียง “ฉึก!” ดังขึ้น

เธอเบิกตากว้าง

เขาหลุบตามองบ่าตนเอง—ลูกดอกสั้นปักอยู่

เขาสะดุ้งเล็กน้อย—ก่อนหันไปเห็นลูกดอกสั้นปักที่บ่าของตนเอง

ปลายลูกดอกเป็นสีดำ

แม้จะฝืนยืดหลังตรง แต่ไหล่เริ่มตก ดวงตาเริ่มพร่า

เมิ่งซินเบิกตากว้างก่อนที่ชายหนุ่มจะทรุดตัวลงซบร่างเพียวบางของเธอ

“บ้าเอ๊ย...ลูกดอกพิษ…”

“หนีไป...ทิ้งข้าไว้ตรงนี้”

“ไม่ได้...คุณช่วยฉัน จะให้ฉันทิ้งคุณได้ไงเล่า”

เมิ่งซินเบิกตากว้าง แล้วรีบคุกเข่าข้างเขา มือสั่นด้วยความตกใจ

เธอคว้ากระเป๋าเล็ก ๆ ที่สะพายมาติดตัวไว้ตั้งแต่ตอนหลงมิติเข้าโลกนี้

ควานหาของเหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีห้องแล็บแต่ยังต้องรักษาชีวิตไว้ให้ได้

“อย่าขยับ! ฉันต้องดึงมันออก…”

เขายิ้มบาง ๆ ถึงแม้สีหน้าจะเริ่มซีด

“หญิงแปลกหน้า... แม้ข้ายังไม่รู้แต่ว่าเจ้าคือใครแต่ก็ขอบใจที่พยายามช่วย...”

เมิ่งซินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาสั่นไหว ชายหนุ่มหมดสติไป

“โอ๊ยฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่านายเป็นใคร ... แต่นายก็ยังช่วยฉันไว้ เพราะฉนั้นนายห้ามตายนะเว้ย”

ใต้แสงจันทร์สีน้ำนม

ไม่มีคำสารภาพ

ไม่มีสัญญา

แต่หัวใจสองดวงนั้น…กลับได้พึ่งพากันโดยไม่รู้ตัว