Mag-log inShare
EP.04 – ใต้เงาจันทร์และลูกดอกมรณะ
Huling Na-update:
2025-07-08 02:06:57เสียงกีบม้ากระแทกผืนดินดังสนั่น ตัดผ่านพงไพรและกิ่งไม้หนาทึบราวกับพายุโหม
ม้าหนุ่มพ่นลมหายใจฟืดฟาด ขณะที่ร่างสองร่างแนบแน่นอยู่บนหลังม้า หนึ่งคือเขา—นักรบผู้ไม่เคยรู้จักคำว่า “ถอย” อีกหนึ่งคือเธอ—หญิงสาวจากโลกอีกภพ ที่ยังไม่เข้าใจว่ากำลังตกอยู่ในเรื่องแบบไหนเสียงเป่าหวีดของศัตรูดังไล่หลังมาทุกระยะ
แสงคบเพลิงเริ่มสว่างขึ้นจากแนวป่าเบื้องหลังพวกมันไล่ทันแล้ว“จับไว้แน่น ๆ!” เขาตะโกนสั้น ห้วน แต่เด็ดขาด
เมิ่งซินเกาะแผ่นหลังเขาไว้แน่น ทั้งที่หัวใจเธอกำลังจะกระเด็นออกจากอก
แม้ในยามชีวิตแขวนบนเส้นด้าย เธอยังได้กลิ่นเหงื่อและดินบนตัวเขา—แม้ไม่รู้ชื่อเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่เธอรู้… ว่าเขาคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอยังมีลมหายใจเสียงธนูฉึก! ปักเข้าที่ต้นไม้ข้างพวกเขา
อีกไม่กี่วินาทีคงไม่แม่นยำเท่านี้อีกเขาขบกรามแน่น ก่อนกระชากบังเหียนม้าให้หักเลี้ยวแรง
“ไปต่อไม่ได้... ทิ้งม้า!”
เขากระโดดลงก่อน แล้วคว้าตัวเธอมากอดไว้ในวงแขน
ร่างของทั้งคู่ล้มกลิ้งเข้าในพุ่มไม้ข้างลำธารเสียงตะโกนไล่ล่าดังเข้ามาใกล้
“เร็ว! พวกมันอยู่แถวนี้!”
เขาไม่พูดอะไรอีกเพียงจ้องตาเธอแวบหนึ่ง ก่อนพาเธอลุกขึ้นแล้ววิ่งฝ่ากอหญ้า
กระโดดข้ามลำธารเล็ก ๆ ที่มีหินลื่นไถล ผ่านซอกต้นไม้แล้วมุดเข้าไปในโพรงไม้ขนาดใหญ่พอให้ร่างคนซ่อนตัวได้เมิ่งซินหายใจถี่จนเจ็บหน้าอก
แต่ไม่กล้าขยับ เสียงฝีเท้าของศัตรูเดินผ่านเหนือหัวไป… ใกล้จนน่าใจหาย เสียงหอบหายใจของเขาชิดอยู่ข้างแก้มเธอ กลิ่นดินชื้นและอากาศหนักอึ้งทำให้ทุกอย่างดูราวฝันร้าย…แต่เขายังอยู่กับเธอ ทั้งที่ความเป็นจริง
เขาสามารถทิ้งเพื่อให้ตัวเองหนีได้เร็วขึ้น ในที่พวกเขาหนีรอดมาได้ในที่สุด“ฟู่… เรารอดมาได้...” เธอพึมพำกับตัวเอง
แต่แล้ว…เสียง “ฉึก!” ดังขึ้นเธอเบิกตากว้าง
เขาหลุบตามองบ่าตนเอง—ลูกดอกสั้นปักอยู่เขาสะดุ้งเล็กน้อย—ก่อนหันไปเห็นลูกดอกสั้นปักที่บ่าของตนเอง
ปลายลูกดอกเป็นสีดำแม้จะฝืนยืดหลังตรง แต่ไหล่เริ่มตก ดวงตาเริ่มพร่า
เมิ่งซินเบิกตากว้างก่อนที่ชายหนุ่มจะทรุดตัวลงซบร่างเพียวบางของเธอ“บ้าเอ๊ย...ลูกดอกพิษ…”
“หนีไป...ทิ้งข้าไว้ตรงนี้”
“ไม่ได้...คุณช่วยฉัน จะให้ฉันทิ้งคุณได้ไงเล่า”
เมิ่งซินเบิกตากว้าง แล้วรีบคุกเข่าข้างเขา มือสั่นด้วยความตกใจ
เธอคว้ากระเป๋าเล็ก ๆ ที่สะพายมาติดตัวไว้ตั้งแต่ตอนหลงมิติเข้าโลกนี้ ควานหาของเหมือนนักวิทยาศาสตร์ที่ไม่มีห้องแล็บแต่ยังต้องรักษาชีวิตไว้ให้ได้“อย่าขยับ! ฉันต้องดึงมันออก…”
เขายิ้มบาง ๆ ถึงแม้สีหน้าจะเริ่มซีด
“หญิงแปลกหน้า... แม้ข้ายังไม่รู้แต่ว่าเจ้าคือใครแต่ก็ขอบใจที่พยายามช่วย...”
เมิ่งซินเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาสั่นไหว ชายหนุ่มหมดสติไป
“โอ๊ยฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่านายเป็นใคร ... แต่นายก็ยังช่วยฉันไว้ เพราะฉนั้นนายห้ามตายนะเว้ย”
ใต้แสงจันทร์สีน้ำนม
ไม่มีคำสารภาพ ไม่มีสัญญา แต่หัวใจสองดวงนั้น…กลับได้พึ่งพากันโดยไม่รู้ตัว
Pinakabagong kabanata
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.07 — เสียงภาษาในใจ… กับคำพูดที่ไม่เคยเรียนรู้
เมิ่งซินเดินฝ่าแนวพุ่มไม้ สองเท้าเหยียบลงบนพื้นชื้นจากน้ำค้าง เสียงน้ำลำธารไหลกระทบโขดหินข้างหน้า เธอเดินตามมันไปอย่างไร้จุดหมาย—เพียงเพื่อหนีจากความเงียบของการถูกทิ้งไว้เพียงลำพังทันใดนั้น เสียงฝีเท้า เสียงพูดคุยกันอย่างเบาเบา… ดังขึ้นจากอีกฟากลำธาร เธอชะงัก ย่อกายลงอย่างระวัง …กลุ่มคนประมาณห้าหกคนในเสื้อผ้าพื้นเมืองแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน กำลังแบกตะกร้าเดินเลียบลำธารเสียงพวกเขาพูดกันเบา ๆ แต่ชัดเจน “ข้าว่าพวกเรารีบกลับหมู่บ้านกันเถอะ เพลานี้พวกข้าศึกออกลาดตะเวนบ่อยขึ้น ถ้าเจอกับพวกมันเข้าจะแย่เอานะ" "เออ...ก็ดีเหมือนกัน หวังใจว่าสมุนไพรพวกนี้คงจะพอรักษาชาวบ้านในหมู่บ้านของพวกเราได้นะ"เสียงนั้น… เป็นภาษาไทย แถมยังเป็นสำเนียงไทยแบบที่เคยได้ยินจากละคร และบทความในงานวิชาการภาษาไทยโบราณ...สำเนียงเหนือ...หรือ…ไทยย้อนยุคที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยฟังรู้เรื่องเลย?ที่น่าตกใจกว่านั้นคือ—ตอนนี้เธอกลับฟังรู้เรื่องหมดทุกคำ“เดี๋ยวนะ…รู้สึกว่าเมื่อคืนก็พูดกับเขาเป็นภาษาไทย…นี่มันอะไรกันเนี่ย”เธอพึมพำความทรงจำซ้อนทับในหัว ใบหน้าของชายหนุ่มปริศนาในหน้ากากทองดำ คำพูดที่เขาเอ่ยเตือนเธอ ก
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.06 — เงาที่หายไปในแสงเช้า
เสียงนกป่าร้องเบา ๆ ปลุกให้เธอตื่น แสงแดดอ่อน ๆ สาดลอดผ่านเรือนใบไม้เหนือศีรษะ ลำธารยังคงไหลเหมือนเดิม แต่บางอย่าง… กลับหายไปเมิ่งซินลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า กลิ่นของดิน กลิ่นสมุนไพร และไอเย็นจากน้ำยังอยู่ แต่สัมผัสอุ่นที่ควรจะอยู่ข้างกายเธอ… ไม่เหลือแล้วเมิ่งซินลุกขึ้นนั่งทันที ผมเผ้ายุ่งเหยิงจากการนอนกลางดินกลางป่าไม่ใช่ประเด็นประเด็นคือ... เขาหายไปแล้ว!เธอกวาดตามองไปรอบบริเวณ ไม่มีแม้แต่เงาของเขา ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของม้าในระยะไกล “กระดาษโพสต์อิท” ให้ฝากคำลาก็ไม่ทิ้งไว้ ใช่...เขาไปแล้วและทิ้งเธอไว้กลางป่า! คนเดียว! หลังจากที่หนีตายมาด้วยกันและเธอเพิ่งช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อคืน!“โอ้ โอ้ โอ๊ย! ให้ตายเถอะ! คนบ้าอะไร… จะไปก็ไม่บอกกันสักคำ...ไอ้นักรบปีศาจเอ๊ย... ฉันอุตส่าหฺดูแลแทบตาย! สุดท้ายกลับทิ้งฉันไว้กลางป่า จะพาไปส่งเข้าเมืองก็ไม่ได้ไร้มารยาทที่สุด”เธอขบกรามแน่น ก่อนจะชี้นิ้วไปยังป่ารอบตัว“ได้! หนีได้ก็หนีไป! อย่าให้เจออีกแล้วกัน ถ้าเจอนะแม่จะสวดให้หูชาเลย...”เสียงลมหายใจเธอแรงขึ้น ก่อนจะสะบัดหน้า แต่พอลมหายใจช้าลง…หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นอย่างเงียบงัน“ทำไมฉันต้อ
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.05 — ใต้แสงจันทร์และหน้ากากสีทอง
ลำธารไหลเอื่อยเย็นใต้เงาไม้เสียงแมลงป่าร้องระงมเป็นท่วงทำนองแผ่วเบา ราวกับกล่อมให้ทุกชีวิตผ่อนลมหายใจในแสงจันทร์ที่หล่นลงจากเรือนยอดไม้หญิงสาวชาวจีนผู้หลงเข้ามาในโลกที่ไม่รู้จัก… นั่งคุกเข่าอยู่ข้างชายผู้แบกความลับทั้งตัวตนเมิ่งซิน เปิดห่อผ้าเล็ก ๆ จากกระเป๋าคาดเอวข้างในคือสมุนไพรแห้งจำนวนหนึ่งที่เธอเตรียมไว้เสมอเธอไม่รู้ว่ายังไงถึงรอดมาได้ถึงตรงนี้แต่เธอรู้—ว่าชายตรงหน้า… ไม่ควรต้องตายเพราะเธอ“ถ้าคุณฟังอยู่… อย่าขยับนะ”“พิษจะกระจายเร็วขึ้นถ้าเลือดสูบฉีดแรงเกินไป”น้ำเสียงของเธอสั่น แต่มือทั้งสองนิ่งอย่างน่าประหลาดใจแม้จะไม่เคยรักษาใครกลางป่ามืดแต่ศาสตร์ในการรักษาด้วยการแพทย์แผนจีนก็ฝังรากลึกอยู่ใน DNA ของเธอมาตั้งแต่เกิด เธอบดสมุนไพรด้วยหินริมลำธารเธอก้มลง ค่อย ๆ ทายาลงบนบาดแผลที่บ่าเขานิ้วเรียวของเธอแตะผิวเนื้อเขาด้วยความระมัดระวังผิวร้อนจัดจากพิษ… แต่แผ่นหลังยังนิ่งดั่งภูผา“คนบ้าอะไรตัวเย็นชะมัด...นึกว่าแผ่นหินสะอีก” เมิ่งซินรำพันเบา ๆจากนั้นเธอหยิบชุดเข็มฝังจากกล่องโลหะเล็ก ๆมือเธอสั่นเล็กน้อยขณะเปิดฝากล่อง“หวังว่าพื้นฐานการแพทย์จีนจะยังพอช่วยคุณได้…”ชายหนุ่มที่น
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.04 – ใต้เงาจันทร์และลูกดอกมรณะ
เสียงกีบม้ากระแทกผืนดินดังสนั่น ตัดผ่านพงไพรและกิ่งไม้หนาทึบราวกับพายุโหมม้าหนุ่มพ่นลมหายใจฟืดฟาด ขณะที่ร่างสองร่างแนบแน่นอยู่บนหลังม้าหนึ่งคือเขา—นักรบผู้ไม่เคยรู้จักคำว่า “ถอย”อีกหนึ่งคือเธอ—หญิงสาวจากโลกอีกภพ ที่ยังไม่เข้าใจว่ากำลังตกอยู่ในเรื่องแบบไหนเสียงเป่าหวีดของศัตรูดังไล่หลังมาทุกระยะแสงคบเพลิงเริ่มสว่างขึ้นจากแนวป่าเบื้องหลังพวกมันไล่ทันแล้ว“จับไว้แน่น ๆ!” เขาตะโกนสั้น ห้วน แต่เด็ดขาดเมิ่งซินเกาะแผ่นหลังเขาไว้แน่น ทั้งที่หัวใจเธอกำลังจะกระเด็นออกจากอกแม้ในยามชีวิตแขวนบนเส้นด้าย เธอยังได้กลิ่นเหงื่อและดินบนตัวเขา—แม้ไม่รู้ชื่อเขา ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่เธอรู้… ว่าเขาคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอยังมีลมหายใจเสียงธนูฉึก! ปักเข้าที่ต้นไม้ข้างพวกเขาอีกไม่กี่วินาทีคงไม่แม่นยำเท่านี้อีกเขาขบกรามแน่น ก่อนกระชากบังเหียนม้าให้หักเลี้ยวแรง“ไปต่อไม่ได้... ทิ้งม้า!”เขากระโดดลงก่อน แล้วคว้าตัวเธอมากอดไว้ในวงแขนร่างของทั้งคู่ล้มกลิ้งเข้าในพุ่มไม้ข้างลำธารเสียงตะโกนไล่ล่าดังเข้ามาใกล้“เร็ว! พวกมันอยู่แถวนี้!”เขาไม่พูดอะไรอีกเพียงจ้องตาเธอแวบหนึ่ง ก่อนพาเธอลุกขึ้นแล้ววิ่งฝ่ากอ
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.03 – “หากยังอยากมีชีวิต… ไปกับข้า”
เสียงหอบหายใจของผู้คนปะปนกับกลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งไปทั่วลานโล่งกลางป่าลึก คบเพลิงส่องแสงวูบไหวดั่งอัสนีบนท้องฟ้า ในยามที่แสงไฟพลิ้วไหวท่ามกลางความมืด—เงาร่างหนึ่งกลับสงบนิ่ง ราวกับไม่รับรู้ถึงความกลัวของคนทั้งสิบที่รายล้อมเขาอยู่ดวงตาคมลึกดุจเปลวเพลิงซ่อนแสง เฝ้ามองศัตรูรอบด้านอย่างไม่ไหวเอน ร่างสูงของเขายืนนิ่งในท่วงท่าที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจ ในขณะที่แวดล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์นับสิบ มือแต่ละคนถือหอก ดาบ หรือธนูเล็งไว้ไม่ให้พลาดแล้วหนึ่งในศัตรู—ชายผู้ดูเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่ม—ก็แค่นเสียงหัวเราะเยาะออกมา“ตอนนี้เอ็งเหลือเพียงคนเดียว…แต่กลับกล้ายืนอยู่กลางวงเราอย่างไม่สะทกสะท้าน ...หรือว่าชีวิตเอ็งไม่มีค่าเสียแล้วถึงได้ถูกพรรคพวกทิ้งไว้”เขาเดินออกมาข้างหน้า รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปาก“ข้าจะให้โอกาสสุดท้าย… คุกเข่าแล้วยอมกลับไปกับพวกข้าเสียเถอะแลกชีวิตเจ้ากับคำสารภาพว่าใครส่งเอ็งมา บางทีนายเหนือหัวของข้าอาจจะไว้ชีวิตเอ็ง...”เขากวาดตามองไปยังพวกพ้อง พลางหัวเราะในลำคอเสียงหัวเราะของเหล่าทหารรอบด้านเริ่มดังขึ้น—เย้ยหยัน สะใจ ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรือแววหวั่นไหวในดวงตา“คำขู่ของพว
พันธะหัวใจเหนือกาลเวลา EP.02 – ป่าที่ไม่มีในแผนที่
ความเงียบงันโอบล้อมทุกสรรพเสียง โลกทั้งใบดูเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงเดียวที่ยังคงดังก้องอย่างชัดเจน... “ตุบ… ตุบ… ตุบ…” นั่นคือเสียงหัวใจของเธอเอง เธอรู้สึกว่าตอนนี้มันเต้นแรงส่งเสียงชัดเจนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเมิ่งซินลืมตาขึ้นช้า ๆ เปลือกตาหนักราวถูกถ่วงด้วยตะกั่ว เธอกะพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับสายตา ภาพรอบตัวยังพร่ามัว ราวกับกำลังอยู่ในความฝันที่ยังไม่ตื่นเต็มที่เธอพึมพำเสียงแผ่ว ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า:“...ที่นี่มันที่ไหน…” “ฉัน... ยังอยู่ในป่าหรือเปล่า…” “ทำไมรู้สึกเหมือน... ทุกอย่างผิดที่ผิดเวลา...” “อุปกรณ์ฉันล่ะ... กล้อง สมุด... หายไปไหนหมด...” “หรือว่า...ฟ้าผ่าทำให้ฉันสลบ แล้วใครสักคนพามาทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง...” “ไม่... ไม่มีเหตุผลเลย ไม่มีแม้แต่รอยเท้า ไม่มีแม้แต่เสียงคน... ฉันไม่เชื่อ ต้องมีบางอย่างเล่นตลกกับฉันอยู่แน่ๆสมองฉันยังสั่งงานอยู่ แต่ทุกอย่างรอบตัวมัน—”(เธอหยุด พึมพำเบา ๆ) ...เหมือนภาพจำจากตำราโบราณ… กลิ่นดินเปียก กลิ่นใบไม้ กลิ่นมอสโบราณกระแทกจมูกแรงจนเธอต้องเบี่ยงหน้า มันไม่ใช่กลิ่นในห้องแลบ ไม่ใช่ห้องสมุด มันคือ
Maaari mong magustuhan
(ผัว) เด็กมันร้าย BAD LOVE
ลำเจียก83.6K viewsเศรษฐีสาวขอเอาคืน
เกาลัดไม่หวาน69.2K viewsหย่า…มารักฉันเลย
เบลล่า21.9K viewsเมียในสมรส
ลำเจียก19.9K viewsเมียใบ้บำเรอรัก
ดอกอ้อลู่ลม4.3K viewsวิวาห์ปลายทางรัก
หมีสีคราม99 viewsOne night Stand แค่แฟนคืนเดียว
ปีศาจชอนซา1.3K viewsI Hate You And I Love You (เกลียดเธอ...ที่รัก)
Peach Poyy204 views
