บทที่ 28

จนได้!...ไอ้มิกเอ้ยไอ้มิก...ยุ่งไม่เข้าเรื่อง......จริงๆเลย รณภพด่าตัวเองเป้าหมายที่เขาต้องการไปจริงๆคืออยากไปฟิตเนสสักหน่อยอากาศกำลังดีท้องฟ้ามัวๆ ที่ไม่มีแดดเขาชอบนัก เวลาขับรถคู่ใจแล้วมันไม่ร้อนดีเสือกดันมาตาดีเห็นใยคุณหนูจอมเปิ่น ยืนกำหมัดแน่นที่โดนด่าคำแรงๆจากหญิงสาวที่ข้างเธอมีชายหนุ่มอีกคนมอง

ภัสสรอยู่หน้าห้างดังห้างหนึ่งการยืนมองของกลุ่มคนรอบๆ ทำให้รณภพรู้ทันทีว่าคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ รณภพส่ายหัวแล้วขับรถไปต่อเรื่อยๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าทั้งที่บอกจะว่าไม่ใส่ใจ แต่เหตุฉะใดขาเขาจึงตามเจ้าหล่อนไปทุกที่ได้หล่ะนั่นดันมาอยู่ใน

เหตุการณ์ซะได้ ทำไมไม่ขับตรงไปฟิตเนสอย่างที่ตั้งใจวะไอ้มิก เขากร่นด่าตัวเองในใจ

เหตุการณ์ที่เห็นทำให้รณภพประหม่าที่คาดการณ์เดาเธอผิดไปนึกว่าจะผิดหวังกับพฤติกรรมของเธอซะแล้ว และการตอบกลับของเธอทำให้รณภพพอใจไม่น้อย

ผู้ชายหนึ่งคนกับผู้หญิงเบื้องหน้าที่ดูท่าคงเป็นแฟนกัน..รณภพดูแคลน..คิดว่าคุณหนูมีปัญหาอะไรมากมายสุดท้ายคงไม่พ้นเรื่องผู้ชายตบตีแย่งกัน.....น่าละอายชะมัด ชายหนุ่มหันหลังเดินกลับตามทางเก่าที่เพิ่งผ่านมันมาแต่คำพูดที่ไม่น่าเชื่อว่าใยคุณหนูจะไม่วีนเหวี่ยง เสียงแหลมๆที่ไม่คุ้นเคยดังเข้าโสตประสาทรณภพแม้กำลังจะเดินออก

ไปจากเหตุการณ์แต่ทุกอย่างได้ยินชัดเจน........

“ ใยลูกเป็ดขี้เหร่ พี่ณุเขาไม่กลับไปหาหล่อนหรอกยะ ใยคุณหนูไฮโซโดนแฟนทิ้ง....อ่อๆคนนี้เองหรอค่ะพี่ณุ ที่ทั้งจืดชืด รสนิยมสูง แต่เฉิ่มเชย....ตายละมิน่าหล่ะพี่ณุถึงเบื่อ ” หล่อนกรีดกรายกอดอกปรายตามองอดีตคนรักที่แฟนหนุ่มข้างกายเธอเคยคบเคยเปรยให้ฟัง

รณภพนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาสดๆร้อนๆที่ทำให้เขาต้องชะงักเท้าแล้วหันไปสนใจกับมันอีกครั้งภัสสรกำมือแน่นด้วยความโกรธจนหน้าขาวๆแดงจัดก่อนจะ

ปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วกอดอกเลียนแบบสาวตรงหน้า

“ ฉันโดนทิ้งแล้วมันหนักส่วนไหนในร่างกายเธอ อย่ามั่นหน้านักนะขอเตือนนึกว่าไอ้ผู้ชายคนนี้มันจะรักใครจริงหรือไง......อ่อ นี่ขนาดรู้เรื่องของฉันตอนคบกับเขา...หึๆ ไม่ละอายบ้างหรอจ้ะคบเขาตอนที่เขาคบฉัน...หรือไม่รู้จักหาเองถึงชอบคาบของคนอื่นไปกิน เดี๋ยวแปปนะ อ่ะฉันให้เป็นของขวัญ เผื่อเอาไว้ใช้คงไม่นานหรอกน้ำตาจะเช็ดหัวเข่า ” ภัสสรพูดในน้ำเสียงเรียบเธอแสร้งหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วส่งให้ไม่ใยดีเท่าไหร่ ปล่อยมันปลิวลงไปอย่างทิ้งๆ ด่าได้เจ็บแสบชะมัด รณภพกอดอกมองห่างๆท่ามกลางฝูงชนที่อยากรู้ บางคนก็หัวเราสะใจกับคำสอนที่แฝงคำด่าดีๆ ของคุณหนูตัวแสบที่ด่ากลับนี่แหล่ะ! สังคมไทยอยากรู้เรื่องของคนโน้นคนนี้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของตน จะด่าอะไรมากก็ไม่ได้เพราะตอนนึ้เขาเองก็เป็นหนึ่งในฝูงชนเช่นกัน

“ กรี๊ดนี่แกด่าฉันหรอห๊ะใยลูกเป็ดขี้เหร่ไม่มีใครรัก ”

“ นั่นมันอดีตใยบ้าเอ้ยเดี๋ยวแม่ก็เอารองเท้ายัดปากซะนี่ เธอหน้าตาดีและสวยแต่เด็กหรอ ใบหน้านั้นไม่เคยผ่านมีดหมอจริงหรือเปล่า ” ภัสสรตอกหน้ากลับไม่ไว้หน้า.มารยาทหน่ะมี แต่ว่าเลือกใช้กับคนบางคนซึ่งไม่จำเป็นต้องใช้กับผู้หญิงตรงหน้าที่ด่าเธอ อดีตคนรักทำไมถึงเอาเรื่องราวจุดอ่อนของเธอในอดีต ไปเล่าให้ผู้หญิงคนอื่นมาดูถูกเธอ

“ น้องนุชพอเถอะครับอย่าไปยุ่งกับเขาเลย ” อดีตคนรักของภัสสรร้องห้ามเขารู้ดีว่าหญิงสาวคนรักเก่านั้นนิสัยเช่นไร พี่ชายเธอมีอิทธิพลในสังคมมากแค่ไหนแล้วตอนนี้ภัสสรเองก็ไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่แล้วด้วย ตรงกันข้ามเธอน่ารักและดูสวยมากกว่าแต่ก่อนซะอีกถ้ารู้ว่าโตแล้วน่ารักขนาดนี้เขาไม่บอกเลิกกับเธอหรอกถึงแม้ตอนนั้นเธอและเขาจะศึกษาดูใจกันไม่นานและอาจขัดใจต่อคนในครอบครัวของหญิงสาวเสียด้วย แต่เพราะตอนนั้นเธอมีประโยชน์ที่เขาสามารถใช้เธอเป็นทางในการทำธุรกิจได้ แต่ไม่นานก็ต้องจบลงเพราะพี่ชายของเจ้าหล่อนรู้เรื่องที่ใช้น้องสาวเขาเป็นเครื่องมือ

“ คิดว่ามีอำนาจมากนักรึไงห๊ะ ”

“ มากไม่มากฉันก็ยุบบริษัทพ่อเธอได้ก็แล้วกันไม่เชื่อก็ลองดู! ” ทำไมภัสสรจะไม่รู้จักนางแบบตรงหน้าหล่ะเธอถ่ายปกนิตยสารตั้งเยอะแล้วนี่พ่อหล่อนเองก็เปิดบริษัทซึ่งหุ้นหลักก็ตระกูลเธอทั้งนั้น ไม่อยากอวดหรอกนะแต่เห็นนางชะนีนี่มั่นหน้าเกินเลยอยากอัดเล่นๆ

“ มากเกินไปแล้วนะอีบ้า ” หล่อนยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าคุณหนูสาวไฮโซ

“ พลั่ก ! โอ้ว ” รณภพถึงกับตะลึงเมื่อใยคุณหนูปล่อยหมัดเล็กๆอัดใส่สาวตรงหน้าเสียงร้องทั้งตกใจและตะลึงของคนรอบข้างไม่ต่างจากชายหนุ่มเลย

“ จำไว้! ฉันไม่ใช่นางเอก ที่จะอยู่เฉยๆ แล้วยืนให้เธอตบ.....สำหรับฉันถ้าใครทำฉันเจ็บล่ะก็ มันจะต้องเจ็บกว่าฉันสิบเท่าจำไว้ ” ภัสสรชี้หน้าใส่หญิงสาวที่หน้าหงายไปเพราะถูกชกเข้าให้ มือเรียวจับจมูกตัวเอง

“ กรี๊ดเลือด กรี๊ด แก.....ฟึ่บ ”

“ โอ้ย! หมับ! ” ทันทีที่ภัสสรพูดจบเธอก็หันหลังจะเดินไปที่จอดรถแต่กลับถูกมือนางแบบสาวกระชากที่ผมเข้าให้มือน้อยๆของภัสสรเอื้อมไปยื้อผมตัวเองให้ลดความตึงหนังศรีษะลงบ้าง นางแบบสาวหมุนร่างเธอกลับมาเพื่อจะตบสักฉาดแต่มือกลับค้างกลางอากาศเพราะถูกใครบางคนคว้าเอาไว้

“ อย่าแตะต้องเธอ! ฟึ่บ ” น้ำเสียงเข้มของผู้ชายคนนึงดังขึ้นทำให้นางแบบสาวหันไปมอง..

“ มิก ” เธอร้องเรียกชื่อเขาเบาๆ รณภพใส่เสื้อคอวีสีขาวทับด้วยเสื้อหนังแขนยาวสีดำ หล่อชะมัด! ปลื้มอีกแล้วสิวาวเอ้ย! รณภพผลักมือที่จับนางแบบสาวไว้แล้วผลักออกให้หล่อนเซไปหาคู่รักของเธอ.......

“ นี่พวกแกรุมฉันหรอ ”

“ นุช พี่บอกให้พอแล้วไง กลับ จะกลับไหมหรืออยากจะอยู่ให้อายคนอีกก็เชิญ พี่ขอตัว ” ภาณุสุดจะทนกับางแบบสาวแล้ว บอกว่าอย่าไปยุ่งกับภัสสรเขารู้เธอไม่ได้ขู่แต่ทำจริงและจริงที่สุดด้วย!

.........มินตราขอแยกจากรณภพเมื่อทุกอย่างเริ่มปกติ......อยากคิดทบทวนอะไรดู เธอเลยขับรถมาที่สวนสาธารณะที่ตอนนี้เริ่มจะเย็นแล้ว รูปสมัยมัธยมต้นเธอหยิบมันออกจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาดู คิดแล้วมันน่าจะอัดให้เข็ดสักที

“ ฟึ่บ ”

“ ทำบ้าอะไร! แล้วนี่นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ” เมื่อรูปในมือถูกมือปริศนาช่วงชิงอย่างไร้มารยาทไป เธอจึงหันมาเพื่อจะดูหน้าแต่เมื่อเห็นคนตรงหน้าคำด่าจึงตั้งเป็นคำถามแทน

“ ไหน ดูสิ เธอกำลังดูอะไรอยู่ ”

“ นี่เอาของฉันคืนมานะ ไม่มีมารยาทที่สุด เอามา ” ภัสสรเขย่งปลายเท้าสุดเอื้อมมือจะแย่งของ ของตัวเองรณภพก็ชูแขนสุดแรงเกิดจนเธอเริ่มท้อเลยประชดเข้าให้

“ ลำพังตัวนายก็สูงจนฉันเอื้อมไม่ถึงอยู่แล้ว เขย่งอีกทำซากอะไร อยากดูก็เชิญดูไปเลย เชอะ ” เธอหน้างอง้ำคิ้วขมวด

“ ก็สิ้นเรื่อง ” เขาไม่สำนึกสักนิดว่าเธอกำลังด่าเขาอยู่รณภพมองรูปในมือเสียงของคุณหนูจอมแสบก็พูดเป็นระยะ

“ ขี้เหร่ใช่ไหมหล่ะ.....อยากหัวเราะอะไรก็ทำมาน่าสมเพศใช่ไหมล่ะที่เห็นฉันแบบนี้ ฉันโดนทิ้งมา ไม่ต้องถามนะว่าทำไม ฮึก นายคงได้ยินหมดแล้ว ” น้ำตาไหลอย่างสุดจะทน

“ เธอยังชอบผู้ชายคนนั้นอยู่หรือไง? ”

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายนายมายุ่งอะไรด้วย ฉันจะชอบหรือไม่จะสนใจทำไม ” ไม่ใช่ว่ายังรักแต่เจ็บใจซะมากกว่าอดีตคนรักเคยหลอกใช้เธอแล้วยังควงผู้หญิงคนใหม่มาเยาะเย้ยดูถูกรูปลักษณ์ของเธอในอดีตอีก ภัสสรกำลังโมโหเธอไม่อยากได้ยินชื่อคนเฮงซวยคนนั้น

“ เออ ก็ดี งั้นฉันไปหล่ะตามสบาย ” เขาตอบกลับแบบไม่ใส่ใจแล้วเดินออกไปจากสวนสาธารณะแห่งนั้นที่ตอนนี้เริ่มโพล้เพล้แล้ว

“ ฮือๆๆๆๆ ” เมื่อรณภพเดินจากไป เสียงร้องไห้สุดจะกลั้นก็ปล่อยออกมา..ใครกันจะอยากโดนล้อปมด้อยของตัวเอง

รณภพที่ฉุนกับคำพูดของคนขี้วีนที่เขาอุตส่าห์ช่วยแต่กลับกลายเป็นวุ่นวายสำหรับเธอ ถึงจะรู้ไม่ได้ตั้งใจก็เถอะนะ เขาขับรถคู่ใจวนไปจอดมุมตึกที่ฝั่งตรงข้ามสามารถมองเห็นจุดที่เขาเพิ่งโดนไล่มาถึงนั่นจะไล่เขาแต่เขาคงไปยังไม่ได้หรอก

ความรู้สึกถึงการมีปมด้อยเขาเข้าใจมันดีเพราะเขาเองก็มีมันเหมือนกันอย่างน้อยๆได้มองเห็นเธอในเวลานี้แม้จะไกลๆก็ตามยังดีกว่าให้อยู่คนเดียว จะทำอะไรก็ทำไปเขาก็เคลื่อนไหวไปตามเธอนั่นแหล่ะไม่ได้ทิ้งไปไหนไกลเลยที่ถามว่าเขามาได้ไงก็คงไม่ต้องตอบ ขับตามเธอมาหน่ะสิ..เขาหยิบรูปที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อหนังด้านในออกมาดูพลางดีดที่รูปเบาๆ เขานั่งบนตัวรถคู่ใจที่เต๊ะขาตั้งล็อคกับพื้นไว้เพื่อเป็นที่พัก

“ ร้องไห้ทำไม ไม่เห็นจะขี้เหร่เลยใยคุณหนูจอมแสบ น่ารักดีออก ” เขาเอ่ยชมรูปภาพที่เขาถือวิสาสะเอามาเลยตอนเธอไล่เขา..รูปผู้หญิงอ้วนๆตอนม.ปลายน่าจะกำลังแรกแย้ม ถักเปีย แก้มยุ้ยๆ แตกต่างมากกับปัจจุบันถ้าเทียบอายุแล้วแสดงว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพึ่งจะผ่านมาไม่นานแว่นตาหนาที่เธอใส่ตอนนี้ไม่ใส่แล้ว.......

“ ครืดๆ ” เสียงฟ้าร้องที่เริ่มดังขึ้นไม่ช้าไม่นาน ฝนก็เทลงมาอย่างกับไม่เคยตกมานานปี

“ ดี เยี่ยมจริงๆ ตกมาเยาะเย้ยฉันหรือไงห๊ะ? เอาเลยสิ ตกมาเลย ตกเยอะๆ ชอบ! ” ทั้งประชดทั้งสงสัย อยู่ๆฝนที่สาดซัดเข้ามามันกลับรู้สึกไม่สัมผัสถึงตัวเหมือนเมื่อครู่จนเธอสงสัย เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยทุกอย่างเหมือนตกในภวังค์ รณภพที่วิ่งฝ่าฝนมา...คนไม่พกร่มเช่นเขาจะมีก็แค่เสื้อหนังที่จะพอเป็นร่มเงาให้หลบได้บ้างฝ่ามือที่จับเสื้อหนังดันออกจากลำตัวไปข้างหน้าเผื่อกำบังให้หญิงสาวไม่ต้องเปียกโชกไปมากกว่านี้

“ เปียกโชกอย่างกับลูกหมาเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ” รณภพเปรยขึ้น สายตามองตรงไม่ได้สนใจคนที่นั่งกับเก้าอี้ไม้เบื้องล่างที่มองหน้าดูเขา

“ ............ ” เมื่อไม่ได้ยินคำตอบของหญิงสาวเขาจึงถามอีกครั้ง

“ ถามจริงเถอะ! เสียใจกับผู้ชายคนนั้นมากหรือไง หรือรักอยู่ถึงได้ร้องไห้แข่งกับฝนแบบนี้? ”

“ ฮือๆๆ ” เหมือนจะร้องหนักกว่าเดิมรณภพลดสายตาลงมองคนที่ร้องไห้ที่ตอนนี้ก้มหน้าร้องหนักกว่าเดิม

“ เปล่าฉันไม่ได้รักเขา แต่ฉันฮือๆ แค่เจ็บใจ ที่คนที่ฉันเคยให้ใจเขาไม่ได้รักฉันอย่างจริงๆ....ฉันเจ็บใจที่เชื่อใจเขาง่ายๆ และเจ็บใจที่สุดคือเขาเห็นจุดอ่อนของฉัน

เป็นเรื่องสนุกปาก เจ็บใจๆ ฮือ นายเข้าใจไหม! ” คนที่ร้องไห้ทุบเก้าอี้ไม้รัวในประโยคสุดท้าย รณภพมองฝ่ามือน้อยๆแต่ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการห้าม เธอแค่หาทางระบายมันเพราะ มันลงกับใครไม่ได้ไงเลยลงที่ตัวเอง

“ จะสนใจทำไม ตอนนี้เธออยู่กับปัจจุบัน ใครทิ้งก็ชั่งหัวมันสนใจทำไม! ความรักมันบังคับไม่ได้ แม้บางครั้งรู้ว่าเลวแต่ก็รัก บางทีรู้ว่าเขาไม่รักแต่ก็ยังอยากทำให้

ฉันว่าเธอรอเย้ยไอ้ผู้ชายคนนั้นไม่ดีกว่าหรอห๊ะ ทำตัวให้มีค่าให้ดูดีสักวันก็คงมีคนที่รักเธอโดยที่เธอไม่ต้องพยายามด้วย แล้วก็ขอบคุณมันด้วยที่ทิ้งไปให้เธอได้รู้จักเลือกรักใครที่ดีๆ ” ภัสสรเงยหน้ามองคนที่รอสบสายตาของเธออยู่ก่อนแล้ว ไม่คิดว่ามนุษย์เถื่อนที่หล่อนปลื้มนั้นจะมีทฤษฏีโลกสีชมพูอยู่ด้วย

...ภัสสรหายเศร้าตั้งแต่ที่เห็นเขามายืนบังฝนให้เธอแล้ว......

ยิ่งเจอคำคมกวีเด็ดๆจากเขา ยิ่งหลงปลื้มไปอีก

“ รู้แล้วๆ บ่นจริงเลย ”

“ อีกอย่าง! ฉันไม่เคยเห็นปมด้อยของใครเป็นเรื่องสนุก ตรงกันข้ามฉันกลับมองพวกคนที่คิดว่าคนที่เห็นปมด้อยคนอื่นเป็นเรื่องสนุก คนพวกนั้นต่างหากคงมีปมด้อยมากกว่า ” เขาเบ้ปากอย่างเอือมๆ

“ อืม ฉันจะคิดแบบนาย ”

“ งั้นเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้นฉันยอมตามใจเธอจนถึงตีห้าพรุ่งเลย ”

ภัสสรรีบก้มมองนาฬิกานี่ก็จะสองทุ่มแล้วรณภพยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาของสาวเจ้าที่ไม่เหลือวี่แววว่าจะร้องไห้ต่อเลย......เธอไม่รู้เลยรึไงว่าจุดด้อยจุดอ่อนมันเป็นจุดเด่นของเธอไปแล้ว ทั้งรูปร่างและหน้าตาไม่มีแล้วปมด้อยอะไรนั่น ที่สะดุดและเป็นเอกลักษณ์ไม่เปลี่ยนก็คือรอยยิ้มตรงแก้มบุ๋มนั่นแหล่ะคือจุดเริ่มต้นหลังจากที่ซื้อเสื้อผ้าที่ห้างเปลี่ยน ที่ตอนนี้กลายเป็นเขาต้องมาเดินตามต้อยๆคุณหนูสาวที่เดินช็อปปิ้งกระจายหาเรื่องแท้ๆเลยมึงเอ้ย เขาสบถให้ตัวเอง เขายังคงเดินตามถือของและทำตามที่เธอต้องการปากเปราะเสียจริงลืมนึกไปว่าคุณหนูที่มีแต่คนเอาใจเมื่อมีข้อเสนอยื่นให้เกิดถูกใจ....คิดหรือว่า?....เธอจะปฏิเสธ.......