บทที่ 7 รุกคืบ

บทที่ 7 รุกคืบ

         ในค่ำคืนที่ลมหนาวพัดแรงจนกิ่งไม้เสียดสีกันดุจเสียงกระซิบ เฟิ่งอวี้แอบเข้าไปยังห้องบำเพ็ญเพียรของหลี่ซาน แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ เผยให้เห็นร่างของหลี่ซานที่นั่งขัดสมาธิอยู่หน้าแท่นบูชาอย่างสงบนิ่ง

         เฟิ่งอวี้ค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ ด้วยวิชาตัวเบาที่ฝึกฝนมาอย่างยอดเยี่ยม ทำให้เขาไร้ซึ่งเสียงยามก้าวเดิน

         ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ด้านหลังของหลี่ซานในระยะที่ห่างพอสมควร ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยพลังปราณสีดำบางเบาออกจากปลายนิ้ว พลังปราณนั้นไหลเข้าไปยังร่างของหลี่ซานอย่างช้าๆ มันไม่ใช่พลังที่สร้างความเสียหาย แต่เป็นพลังที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในเส้นลมปราณของหลี่ซาน และเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างอย่างเงียบๆ

         พลังปราณที่เฟิ่งอวี้ถ่ายทอดเข้าไปนั้น เป็นพลังที่เขาสร้างขึ้นมาจากการหลอมรวมพลังปราณที่ชั่วร้ายบางส่วนเข้ากับพลังปราณบริสุทธิ์ของเขาเอง มันมีผลต่อการควบคุมอารมณ์และจิตใจของผู้รับ ทำให้ผู้รับเริ่มอ่อนไหวต่อสิ่งเร้าภายนอกมากขึ้น

         นี่คือแผนการที่เฟิ่งอวี้คิดคำนวณมาอย่างถี่ถ้วน เขารู้ว่าหลี่ซานมีพลังปราณแข็งแกร่งและจิตใจมั่นคงราวหินผา ยากจะทำลายได้ด้วยกำลังภายนอก แต่หากค่อยๆ กัดกินจากภายใน ทำให้หลี่ซานมี “ใจ” ขึ้นมา ความเย่อหยิ่งและเย็นชาของปรมาจารย์ผู้นี้ก็จะถูกทำลายลงอย่างช้าๆ

         เฟิ่งอวี้ยิ้มมุมปากอย่างอำมหิตในความมืดมิด เขาจ้องมองแผ่นหลังของหลี่ซานที่ดูสงบนิ่ง ทว่ากำลังถูกบิดเบี้ยวจากภายในสู่ภายนอกโดยไม่รู้ตัว

         หลังจากผ่านไปหลายชั่วยาม เฟิ่งอวี้ก็หยุดการถ่ายทอดพลังปราณ เขาก้าวถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ ราวกับไม่เคยมีตัวตนอยู่ในห้องนี้มาก่อน ทิ้งให้หลี่ซานยังคงนั่งบำเพ็ญเพียรอย่างสงบ โดยไม่รู้เลยว่ามีเงามืดบางเบาได้คืบคลานเข้ามาในจิตใจของเขาแล้ว

         รุ่งเช้า หลี่ซานรู้สึกว่าร่างกายของตนเองผิดปกติไปเล็กน้อย เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรืออ่อนแอ แต่กลับรู้สึกถึงความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากเดิม ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ แต่แล้วเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก คิดว่าเป็นผลมาจากการบำเพ็ญเพียรที่ยาวนาน

         การฝึกฝนดำเนินต่อไปในแต่ละวัน เฟิ่งอวี้ยังคงแสดงความสามารถที่ยอดเยี่ยม และยังคงเป็นลูกศิษย์ผู้ซื่อสัตย์ที่คอยดูแลหลี่ซานอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้หลี่ซานรู้สึกผูกพันกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ

         หลี่ซานเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเฟิ่งอวี้ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ เริ่มรู้สึกพอใจเมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของเฟิ่งอวี้ และเริ่มรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นเมื่อเฟิ่งอวี้แตะต้องตัวเขาโดยไม่ตั้งใจ ความรู้สึกเหล่านี้เป็นสิ่งใหม่สำหรับหลี่ซาน มันทำให้เขาสับสน งุนงง แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอยากจะสัมผัสมันให้มากขึ้นราวกับเป็นสิ่งเสพติดที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน

         วันหนึ่ง เฟิ่งอวี้และหลี่ซานกำลังฝึกวิชาดาบกลางป่าไผ่ สายลมพัดกิ่งไผ่เสียดสีกันเป็นเสียงเพลงอันไพเราะ เฟิ่งอวี้ร่ายรำกระบี่ด้วยท่าทางที่อ่อนช้อยงดงาม ราวกับพยับหมอกที่เคลื่อนไหวไปตามลม ทว่าในความอ่อนช้อยนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความรุนแรงและคมกริบที่พร้อมจะปลิดชีพคู่ต่อสู้ได้ทุกเมื่อ

         หลี่ซานมองดูเขาด้วยความชื่นชม ทว่าในขณะที่เฟิ่งอวี้กำลังร่ายรำกระบี่ไปถึงจุดสูงสุด พลันเขาก็เสียหลักล้มลงไปในพงป่าไผ่ที่รกทึบ

         “เฟิ่งอวี้!” หลี่ซานร้องเรียกด้วยความตกใจอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน เขารีบรุดเข้าไปประคองเฟิ่งอวี้ขึ้นมาทันที ใบหน้าของหลี่ซานฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

         เฟิ่งอวี้ไอค่อกแค่ก ใบหน้าซีดเผือด เขายิ้มอย่างอ่อนแรง “ข้า...ข้าไม่เป็นไร”

         แต่หลี่ซานกลับไม่เชื่อ เขาเห็นรอยเลือดซึมออกมาจากแขนเสื้อของเฟิ่งอวี้ “เจ้าบาดเจ็บ” เขาพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะฉีกแขนเสื้อของเฟิ่งอวี้ออก เผยให้เห็นรอยแผลที่ยาวและลึกบริเวณต้นแขน เลือดสีแดงฉานไหลซึมออกมาอย่างต่อเนื่อง

         “ข้าไม่เป็นไรจริงๆ แผลแค่นี้เอง” เฟิ่งอวี้พยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

         หลี่ซานไม่พูดอะไร เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกสีขาวของตนเองออก ฉีกผ้าออกมาเป็นริ้วๆ ก่อนจะบรรจงพันรอบแขนของเฟิ่งอวี้อย่างเบามือที่สุด

         ใบหน้าของหลี่ซานยังคงเรียบเฉย แต่แววตาที่จับจ้องไปที่บาดแผลของเฟิ่งอวี้กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความห่วงใย ความกังวล และความปรารถนาที่จะปกป้อง

         สัมผัสที่อ่อนโยนของหลี่ซานทำให้เฟิ่งอวี้รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง มันไม่ใช่ความเจ็บปวดจากบาดแผล แต่เป็นความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นในใจของเขา เขามองใบหน้าของหลี่ซานที่อยู่ใกล้เพียงนิดเดียว นัยน์ตาคมกริบที่เคยเยือกเย็นราวหิมะยามนี้กลับฉายแววห่วงใยอย่างชัดเจน เฟิ่งอวี้รู้ดีว่าแผนการของเขากำลังได้ผล หลี่ซานกำลังจะตกหลุมพรางของเขาอย่างสมบูรณ์

         “อาจารย์...” เฟิ่งอวี้เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยจ้องมองหลี่ซานอย่างลึกซึ้ง “ท่านเมตตาต่อข้าถึงเพียงนี้...ข้าจะตอบแทนท่านได้อย่างไร”

         หลี่ซานเงยหน้าขึ้นมองเฟิ่งอวี้ ดวงตาของทั้งสองประสานกันภายใต้ความเงียบงัน ลมหายใจอุ่นร้อนของเฟิ่งอวี้ปะทะใบหน้าของหลี่ซาน ทำให้เขารู้สึกวาบหวามไปทั่วทั้งร่าง ความรู้สึกร้อนรุ่มที่ก่อตัวขึ้นในอกของเขาพลันปะทุขึ้นอย่างรุนแรง

         “เจ้าไม่ต้องตอบแทนสิ่งใด...” หลี่ซานเอ่ยขึ้นเสียงพร่า ราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้

         เฟิ่งอวี้ยิ้มบางๆ เขาค่อยๆ ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของหลี่ซานอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นราวกับขนนกที่ลูบไล้ผิว ทำให้หลี่ซานรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่าง

         “แต่ข้าอยากตอบแทนท่าน” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยฉายแววท้าทายและเชื้อเชิญ “ข้าอยากมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดให้ท่าน”

         หลี่ซานไม่ตอบคำ เขายังคงจ้องมองเฟิ่งอวี้อย่างไม่กะพริบ ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีแดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในใจของเขา ความปรารถนาที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนกำลังตื่นขึ้น

         เฟิ่งอวี้ยิ้มกว้างขึ้น รอยยิ้มที่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์และเย้ายวน เขาค่อยๆ เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หลี่ซาน ช้าๆ...ช้าๆ จนลมหายใจของทั้งสองปะทะกันอย่างแผ่วเบา

         “สิ่งที่มีค่าที่สุดที่ข้ามี...” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงพร่ารดริมฝีปากของหลี่ซาน “คือตัวข้าเอง...”