บทที่ 6 สั่นไหว

บทที่ 6 สั่นไหว

         เฟิ่งอวี้ถอนหายใจแผ่วเบา “ข้าเพียงคิดว่า...หากปราศจากความรู้สึกใดๆ แล้ว ชีวิตจะมีความหมายอันใดเล่า ความสุข ความเศร้า ความรัก ความเกลียดชัง...สิ่งเหล่านี้ล้วนหล่อหลอมให้เราเป็นเรา หากไร้ซึ่งสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่ต่างอะไรจากรูปปั้นหินที่งดงามแต่ไร้ชีวิตจิตใจ”

         คำกล่าวของเฟิ่งอวี้ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของหลี่ซาน เขาจ้องมองเฟิ่งอวี้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความประหลาดใจ ตลอดชีวิตของเขา เขาเชื่อมั่นมาตลอดว่าการไร้ใจคือหนทางสู่ความสมบูรณ์แบบ แต่คำพูดของเด็กหนุ่มผู้นี้กลับสั่นคลอนความเชื่อของเขาอย่างรุนแรง

         เฟิ่งอวี้ยกมือขึ้นช้าๆ แตะลงบนแขนเสื้อของหลี่ซานอย่างแผ่วเบา รอยยิ้มอ่อนโยนประดับบนใบหน้า ทว่าดวงตาคู่สวยกลับฉายแววลึกล้ำเกินกว่าจะคาดเดา “ท่านอาจารย์...ท่านงดงามราวเทพเซียน แต่กลับดูโดดเดี่ยวเหลือเกิน...หากวันหนึ่งท่านมี 'ใจ' ขึ้นมา...ท่านจะรู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่ท่านคิด”

         สัมผัสที่แผ่วเบาของเฟิ่งอวี้ ราวกับกระแสไฟฟ้าที่แล่นเข้าสู่ร่างของหลี่ซาน ทำให้เขารู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วทั้งกาย ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่อาจอธิบายได้ก่อตัวขึ้นในช่องท้อง มันร้อนระอุ และบีบรัดหัวใจของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลี่ซานพยายามดึงแขนกลับ แต่กลับพบว่าตนเองทำไม่ได้ ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างตรึงเขาเอาไว้

         เฟิ่งอวี้ยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายท้าทาย “ราตรีสวัสดิ์ขอรับ...ท่านอาจารย์” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้พร้อมกล่าวออกมาราวกับเป็นสิ่งปกติ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักของตนเอง ทิ้งให้หลี่ซานยืนนิ่งอยู่หน้าประตูราวกับถูกสาป

         หลี่ซานยังคงยืนนิ่งค้างอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน ความรู้สึกร้อนรุ่มในกายไม่ได้หายไปไหน แต่มันกลับทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ คำพูดของเฟิ่งอวี้ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาท “หากวันหนึ่งท่านมี 'ใจ' ขึ้นมา...”

         เขายกมือขึ้นสัมผัสบริเวณแขนเสื้อที่เฟิ่งอวี้แตะต้อง สัมผัสที่แผ่วเบานั้นยังคงติดตรึงอยู่ที่ผิวหนังของเขา ราวกับถูกตราประทับเอาไว้ หลี่ซานรู้สึกสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่เข้าใจว่าความรู้สึกที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของเขาคืออะไร มันไม่ใช่ความโกรธ ไม่ใช่ความรังเกียจ และก็ไม่ใช่ความปรารถนาในแบบที่เขาเคยรู้จัก

         ค่ำคืนนั้น หลี่ซานกลับไปยังห้องบำเพ็ญเพียรของตนเอง แต่จิตใจของเขาไม่สามารถสงบนิ่งได้อีกต่อไป ภาพของเฟิ่งอวี้ รอยยิ้มของเขา คำพูดของเขา รวมถึงสัมผัสที่แผ่วเบาของเขา ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของหลี่ซาน เขาพยายามขับไล่ภาพเหล่านั้นออกไปจากความคิด แต่กลับทำไม่ได้ ราวกับเฟิ่งอวี้ได้หยั่งรากลึกเข้าไปในส่วนลึกของจิตวิญญาณเขาแล้ว

         “เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ เฟิ่งอวี้” หลี่ซานพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่า ดวงตาคมกริบจับจ้องออกไปนอกหน้าต่าง มองดูแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมาต้องยอดไม้ ท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน

         ในขณะที่เฟิ่งอวี้ที่ล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ รอยยิ้มกว้างฉายชัดออกมาบนใบหน้าด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระทบใบหน้า ทำให้ดวงตาคู่สวยของเขาทอประกายสีแดงเรื่อๆ ราวกับดวงตาของหมาป่าในยามค่ำคืน

         “หลี่ซาน... ความรู้สึกแรกของท่านที่มีต่อข้า... กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว” เฟิ่งอวี้กระซิบเสียงแผ่วเบา

         ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา การฝึกฝนของเฟิ่งอวี้ก็เข้มข้นขึ้นเป็นทวีคูณ หลี่ซานใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสอนเขาเป็นการส่วนตัว ไม่ว่าจะเป็นวิชาควบคุมพลังปราณ การต่อสู้ด้วยกระบี่ หรือแม้แต่ศาสตร์การปรุงยาและอักขระโบราณ

         เฟิ่งอวี้แสดงให้เห็นถึงพรสวรรค์ที่น่าทึ่ง เขาสามารถเรียนรู้และซึมซับทุกสิ่งได้อย่างรวดเร็ว ราวกับฟองน้ำที่ดูดซับน้ำได้อย่างไร้ขีดจำกัด สิ่งนี้ทำให้หลี่ซานรู้สึกประหลาดใจและพอใจเป็นอย่างยิ่ง ไม่เคยมีศิษย์คนใดในสำนักเมฆาขาวที่มีความสามารถเช่นนี้มาก่อน

         แต่ภายใต้ความมุ่งมั่นและพรสวรรค์อันเป็นเลิศนั้น เฟิ่งอวี้ยังคงรักษาบทบาทที่ตนเองสร้างได้อย่างไร้ที่ติ เขาจะคอยสังเกตความต้องการของหลี่ซานอย่างเงียบๆ คอยรินชาอุ่นๆ ให้ในยามที่อีกฝ่ายกำลังครุ่นคิด หรือจัดเตรียมตำราที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อที่กำลังสอนโดยที่หลี่ซานไม่ทันได้เอ่ยปากขอ กิริยาเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในชีวิตประจำวันของหลี่ซานอย่างช้าๆ จนปรมาจารย์ผู้เย็นชาเริ่มคุ้นชินกับการมีอยู่ของเฟิ่งอวี้ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของตัวเอง

         เย็นวันหนึ่ง หลังจากการฝึกวิชาดาบอันหนักหน่วง หลี่ซานนั่งพักอยู่ริมบ่อน้ำใสกลางสำนัก เฟิ่งอวี้เดินเข้ามาพร้อมผ้าสะอาดและถ้วยชาสมุนไพรกลิ่นหอมกรุ่น เขานั่งลงข้างๆ หลี่ซานอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะยื่นผ้าให้ “ท่านอาจารย์เหน็ดเหนื่อยแล้ว โปรดพักผ่อนก่อนเถิด” เสียงของเฟิ่งอวี้อ่อนโยนราวกับสายลมที่พัดผ่านใบไม้

         หลี่ซานรับผ้ามาเช็ดเหงื่อที่หน้าผากโดยไม่เอ่ยสิ่งใด ดวงตาคมกริบเหลือบมองเฟิ่งอวี้เพียงแวบเดียว ก่อนจะหันกลับไปมองผิวน้ำที่นิ่งสงบ

         “ท่านอาจารย์...ใบหน้าของท่านดูอ่อนล้ายิ่งนัก” เฟิ่งอวี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือด้วยความกังวลอย่างจริงใจ “ท่านควรพักให้มากหน่อยเถิด”

         หลี่ซานชะงักไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเพียงเล็กน้อย เขาไม่เคยมีผู้ใดกล้าเอ่ยวิจารณ์เขาเช่นนี้มาก่อน ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาดูแลตนเองอย่างดีเยี่ยม ไม่เคยมีผู้ใดต้องเป็นห่วงเขา

         “ไม่เป็นไร” หลี่ซานตอบสั้นๆ เสียงของเขายังคงเย็นชาเช่นเคย

         เฟิ่งอวี้ถอนหายใจแผ่วเบา ราวกับไม่สบายใจ “ท่านอาจารย์...โปรดดูแลตนเองให้มากกว่านี้เถิด หากท่านเป็นอะไรไป...แล้วสำนักเมฆาขาวจะพึ่งพาใครได้เล่า” น้ำเสียงของเขานั้นแสดงความห่วงใยอย่างสุดซึ้ง พร้อมกับแววตาที่ฉายแววตัดพ้อเล็กน้อย ราวกับว่าตัวเขานั้นสำคัญกับสำนักและหลี่ซานมากเพียงใด

         หลี่ซานหันไปมองเฟิ่งอวี้ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของอีกฝ่าย พยายามค้นหาความจริงใจที่ซ่อนอยู่ และในแววตาของเฟิ่งอวี้ เขากลับเห็นเพียงความห่วงใยที่บริสุทธิ์ ไร้ซึ่งสิ่งเคลือบแฝงใดๆ อย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่เขาคิด

         “เจ้าห่วงข้า?” หลี่ซานถามด้วยน้ำเสียงที่หลุดจากความเย็นชาเล็กน้อย มันเป็นน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ

         เฟิ่งอวี้ยิ้มเศร้าสร้อย “ข้าไร้ญาติขาดมิตร มาพึ่งพาท่าน หากท่านเป็นอะไรไป ข้าจะอยู่ได้อย่างไรเล่า” คำพูดนั้นเรียบง่าย ทว่ากลับกระทบใจของหลี่ซานอย่างรุนแรง เขานึกถึงคำพูดของเฟิ่งอวี้ในวันแรกที่พบกัน ที่ว่าเขาไร้บ้าน ไร้ญาติขาดมิตร ต้องพึ่งพาท่านเพียงผู้เดียว

         หลี่ซานเงียบไปอีกครั้ง ความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ก่อตัวขึ้นในอกของเขา มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน ความรู้สึกที่คล้ายกับความรับผิดชอบ...และความผูกพัน

         หลี่ซานสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว “เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าต้องการอยู่เพียงลำพัง” เขาเอ่ยปากไล่เฟิ่งอวี้พร้อมกับหลับตาลงราวกับไม่ต้องการรับรู้การมีตัวตนของชายหนุ่มอีก