รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ
ภายในครัวของคาเฟ่ในรีสอร์ตอรุณกร พนักงานแผนกทำเบเกอรี่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงไม่กี่วัน กำลังคร่ำเคร่งกับการอบขนมอยู่หน้าเตา
ใบหน้าเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ ขณะที่เจ้าตัวยกถาดขนมออกจากเตาอบ
เค้กกล้วยหอมแบบคลีน มีผิวหน้าสีน้ำตาลอ่อนแต้มด้วยสีน้ำตาลเข้มของช็อกโกแลตชิพ กลิ่นหอมอวลไปทั่วห้องครัวของร้าน กระทั่งคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา อุทานว่า
“กลิ่นหอมมาก อยากชิมแล้ว”
“รอให้เย็นก่อนค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากพี่แพรไหม แต่ยังไงก็ปรับสูตรได้ค่ะ” หญิงสาวบอกผู้จัดการคาเฟ่อย่างคนถ่อมตัว
“เอาตามสูตรคลีน หวานน้อยอร่อยมากของดาเถอะ พี่ว่ายังไงก็ถูกใจสายรักสุขภาพอยู่แล้ว”
“ค่ะ” ดาริณขานรับ เธอเพิ่งมาทำงานในคาเฟ่ของรีสอร์ต
อรุณกร เมื่อสามวันก่อน ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายเบเกอรี่ทางร้านมีสูตรทำเบเกอรี่อยู่แล้ว แต่เธอเสนอสูตร
โฮมเมดสายคลีน ซึ่งเป็นสูตรที่เธอทำกินบ่อยๆ วัตถุดิบก็มีเพียงข้าวโอ๊ต กล้วยหอม เนยถั่ว นมโปรตีนจากพืช เพิ่มความหวานด้วยช็อกโกแลตชิฟตามความชอบ เติมกลิ่นวานิลลา ผงฟู และเกลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อบด้วยความร้อน 180 องศาฯ สิบห้านาที ก็ได้เค้กกล้วยหอมแบบนุ่ม และหวานกำลังดีเมื่อเย็นแล้ว เธอก็ตัดให้แพรไหมชิม คำแรกเข้าปาก อีกฝ่ายก็ทำตาโต
“อู้ย อร่อย หวานกลมกล่อมกำลังดี ขอพี่ชิ้นใหญ่หนึ่งชิ้นเลยค่ะ จากนั้นก็ยกไปหน้าร้านได้เลยจ้ะ”
ดาริณยิ้มปลื้มกับคำชมของผู้จัดการร้าน เธอเองก็หวังไว้มากกับการทำงานที่นี่อย่างราบรื่นและมีความสุข
เพราะดาริณเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เมื่อสองสัปดาห์ก่อนนี่เอง บ้านเกิดเธออยู่อีกอำเภอหนึ่ง ไม่ได้ไกลจากที่นี่มากนัก แต่ที่นั่นมีเรื่องราวมากมายที่ทำให้เธอไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างราบรื่นและมีความสุข
หวังจะมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่กับลูกชายคนเดียว ผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ซึ่งไม่ว่าชีวิตจะผ่านความยากลำบากอย่างไร
ดาริณก็จะไม่มีวันท้อ จะพยายามทำทุกอย่างให้ชีวิตดีขึ้น เพื่ออนาคตของลูกดาริณเคยมีความฝันอยากมีคาเฟ่เล็กๆ เป็นของตัวเอง หลายปีที่ผ่านมาเธอพยายามทำตามความฝัน แต่ทุกอย่างก็พังหมด เพียงเพราะว่า...ไม่รู้จะโทษอะไร
โชคชะตา ตัวเธอเอง หรือทั้งสองอย่าง
แต่ไม่ว่าจะโทษอะไร สุดท้ายก็บอกตัวเองว่าต้องพยายามและสู้ต่อไป เพราะความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอจริงๆ คืออนาคตที่ดีของลูกเท่านั้น
ดาริณยิ้มปลื้มกับตัวเองเมื่อเค้กสูตรโฮมเมดของเธอขายหมดภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ต้องทำเพิ่ม มันอาจไม่ได้อร่อยมาก แต่เพียงเป็นเบเกอรี่สูตรใหม่ของทางร้าน ลูกค้าเลยอยากชิม
วันนี้หัวหน้าแผนกเบเกอรี่ลางาน เพราะลูกสาวป่วย ดาริณก็เลยอบขนมกับมาริสา ซึ่งเป็นผู้ช่วยอีกคน ตอนนี้อีกฝ่ายไปกินข้าว ซึ่งพนักงานของร้านทุกแผนกต้องสลับเวลากันไปกิน
โรงอาหารสำหรับพนักงานนั้น อยู่อีกด้านหนึ่งของของบริเวณรีสอร์ต ส่วนคาเฟ่กับร้านอาหารอยู่ไม่ไกลกัน เพราะฉะนั้นในคาเฟ่ จึงไม่มีอาหารคาวขาย นอกจากเบเกอรี่กับเครื่องดื่มเท่านั้น
คาเฟ่เป็นเรือนชั้นเดียว กระจกรอบด้าน สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้ทุกมุมของร้าน แต่มีส่วนเอาท์ดอร์ที่ร่มรื่น เพราะนอกตัวร้านตกแต่งสไตล์สวนหย่อม
เธอชอบที่นี่...ไม่ใช่เพียงเพราะสวย แต่ครั้งหนึ่งเธอกับคนรักเคยพากันมาพักผ่อนในวันครบรอบสามปีที่คบหากัน
ทั้งที่เขาไม่ใช่คนที่มีเงินมากมาย แต่อีกฝ่ายก็แบ่งเงินเดือนที่เก็บไว้เพื่อสร้างอนาคตด้วยกัน พาเธอมาเที่ยวรีสอร์ตสวยๆ และราคาที่พักค่อนข้างแพงสำหรับคนทั่วไป
ที่นี่จึงเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของเธอกับธีธัส
ซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้ เขา...จะหายเกลียดเธอหรือยัง
คงไม่...เพราะสิ่งที่เธอทำกับเขา เป็นเรื่องที่อภัยไม่ได้ ความเกลียดชังของเขาก็เป็นสิ่งที่เธอควรได้รับอยู่แล้ว เธอรู้ดี
ดาริณทำงานอย่างเพลิดเพลินกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน คือห้าโมงเย็น เพราะเธอเข้างานตั้งแต่ 9 โมงเช้า
จากนั้นก็รีบไปรับลูกจากโรงเรียน ลูกอายุห้าขวบครึ่ง เรียนอยู่อนุบาลสาม เลิกเรียนสองโมงครึ่ง แต่เธอก็ต้องฝากลูกไว้กับครูพี่เลี้ยงที่รับสอนทำการบ้านให้เด็กๆ กระทั่งเวลาเลิกงานของเธอ
ดาริณมาถึงโรงเรียนลูกชายในเวลาห้าโมงครึ่ง ถือว่าเย็นมาก สำหรับเด็กอนุบาลที่เลิกเรียนตั้งแต่สองโมงครึ่ง แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะเธอก็ยังไม่มีเงินจ้างพี่เลี้ยง ได้แต่จ้างครูพี่เลี้ยงให้ดูแลต่อหลังเลิกเรียน
เหมือนเช่นทุกวัน ลูกชายของเธอเป็นเด็กอนุบาลคนสุดท้ายที่รอผู้ปกครองมารับ
"""""""""""""""""""
ตอนพิเศษ : ครอบครัวของเรา สี่ปีต่อมา...“พ่อจ๋า หนูจะเตะบอลกับพี่ดรีม” เด็กหญิงดาริธัส ที่เพิ่งอายุครบสามขวบเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาบอกผู้เป็นพ่อ ขณะเดินเล่นในสวนด้วยกัน ส่วนพี่ชายวัยเก้าขวบกว่านั้นกำลังเตะฟุตบอลกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนานวันนี้เป็นวันเสาร์ ลูกทั้งสองเรียนเปียโนในช่วงสายถึงเที่ยง ตอนบ่ายเลยได้เล่นสนุกกันได้อย่างเต็มที่ ซึ่งลูกชายคนโตนั้นได้ชวนเพื่อนๆ ร่วมชั้นเรียนมาเตะบอลด้วยกันที่สนามหญ้าข้างบ้าน โดยมีน้องสาวคนเดียวนั่งเชียร์อยู่ริมสนามกับผู้เป็นพ่อ พอเห็นพี่เล่นกันสนุกสนาน เจ้าตัวก็นึกอยากเล่นบ้าง“ไม่ได้หรอกลูก พี่ๆ จะชนหนูล้ม หรือไม่บอลจะโดนหนูแรงๆ ไว้ให้พี่เขาเล่นกับเพื่อนๆ เสร็จแล้ว หนูค่อยเล่นกับพ่อนะ”ตัวเล็กทำหน้าผิดหวัง แต่ก็พยักหน้ารับ ธีธัสหอมแก้มยุ้ยที่แดงปลั่งนั้นด้วยความเอ็นดูลูกสาวของเขาหน้าตาถอดแบบมาจากคุณแม่ราวกับแฝด รวมทั้งผิวพรรณขาวเนียน ใบหน้าเล็กๆ กับผมสองจุกยิ่งทำให้เจ้าตัวดูเหมือนตุ๊กตา โดยเฉพาะดวงตากลมโตเหมือนลูกแก้วตอนนี้เด็กหญิงดาริธัส เรียนอยู่อนุบาลหนึ่ง ชอบไปโรงเรียนมาก เพราะชอบเล่นกับเพื่อนๆเมื่อเด็กผู้ชายเลิกเล่นฟุตบอล และพากันไปกินของ
แล้วเขาก็เปลี่ยนท่าไปเรื่อยๆ กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ท่าวูแมนออนท็อป ดาริณขย่มลงบนท่อนเนื้อเขาอย่างเร่าร้อน ขณะที่มือใหญ่ก็เคล้นคลึงทรวงอวบที่เด้งขึ้นลงตามจังหวะขย่มของเธอผมยาวของเธอสะบัดไปมา ใบหน้าบิดเบ้ ปากครางเสียงดังลั่น ร้องเรียกชื่อผู้เป็นสามีไม่หยุดธีธัสชอบดาริณในทุกอย่างที่เป็นเธอ ยามปกติเธอก็น่ารัก อ่อนหวาน ยามรักก็ร้อนแรงและไม่มีเหนียมอาย ทั้งการกระทำและคำพูดปลุกเร้าเขาได้อย่างดี ดาริณไม่เคยบ่นกับบทรักของเขาที่บางครั้งก็อ่อนโยน บางเวลาก็ร้อนแรงถึงขั้นดิบเถื่อน แต่แน่นอนไม่ถึงขั้นเจ็บหรือมีบาดแผล นอกจากร่องรอยของสัมผัสที่มีอยู่บนร่างกายบทสุดท้ายก่อนถึงปลายทาง ธีธัสอุ้มร่างกลมกลึงไปวางบนโต๊ะมุมห้อง จับขาชันเป็นรูปตัวเอ็ม ก้มลงดูดกลีบอวบอูมอีกครั้ง เพื่อให้เธอเร่าร้อนจนแทบคลั่ง ก่อนสอดแท่งร้อนเข้าหา กระแทกสะโพกใส่อย่างดิบเถื่อน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังต่อเนื่อง ประสานกับเสียงครวญครางหวานหวิวและเสียงคำรามแหบพร่าของธีธัส กระทั่งเสร็จสมในเวลาเกือบพร้อมๆ กันจากนั้นเขาก็อุ้มเธอไปวางบนเตียง กอดคลอเคลียพร่ำคำรักอย่างอ่อนโยน กระทั่งหลับใหลไปด้วยกันทั้งคู่สามเดือนต่อมาคำว่าสวยงามเหมือน
“คุณแพม เธอสวยและเซ็กซี่จังนะคะ” เธอพูดในสิ่งที่ยังค้างคาใจ“กำลังรอให้ดาถามเรื่องเขาอยู่เหมือนกันนะ”“ถ้าพี่อยากเล่าอะไรเกี่ยวกับเขาก็เล่าได้ค่ะ ดาพร้อมฟัง”“หึงหรือเปล่าเนี่ย”“ไม่ค่ะ แต่หวงนิดหน่อย”“นิดหน่อยแน่นะ”“ไม่แน่ใจเลยค่ะ เพราะแวบหนึ่งดาก็คิดอยากให้พี่ธีกลับไปเป็นธีธัส ศิวารักษ์เหมือนเดิม เผื่อว่าพี่จะได้ดูด้อยกว่าคุณแพมในเรื่องฐานะ ส่วนหน้าตาก็รู้อยู่ พี่ธีเบ้าหน้าฟ้าประทาน”“อวยผัวตัวเองเกินไปแล้วนะ แต่ฟังแล้วรู้สึกดีกว่าคนอื่นๆ พูด ส่วนเรื่องคุณแพมไม่มีอะไร ก่อนหน้านั้นเขาก็ติดต่อพี่ตามปกติ กระทั่งครั้งล่าสุด พี่ปฏิเสธจะเจอเขา ให้เหตุผลไปแล้วเรื่องดากับลูก เขาก็ยอมรับ แต่ครั้งนี้ที่มาเจอกัน เพราะเขาอยากเจอพี่ครั้งสุดท้าย อยากเห็นดากับลูกเท่านั้นแหละ”“ท่าทางเขาคงชอบพี่มาก”“ก็น่าจะชอบปกติ และไม่ต้องกังวลเรื่องคุณแพมหรอก ไม่ว่าเขาจะชอบพี่มากหรือน้อย แต่เขาก็มีศักดิ์ศรีที่จะไม่ยุ่งกับคนมีครอบครัว ไว้ใจได้”“ฟังพี่ธีพูดแบบนี้แล้ว ดาไม่คิดมากแล้วค่ะ”“แสดงว่าก่อนหน้านี้คิด”“นิดหนึ่ง” แล้วดาริณก็หัวเราะกลบเกลื่อนที่เขารู้ทัน“เมื่อก่อนดาริณคนนี้มั่นใจในตัวพี่มาตลอดนะ ว่าพี่
เมื่อคิดถึงว่าพวกเขาเคยมีเซ็กซ์ที่เร่าร้อนต่อกันมากแค่ไหน สิ่งที่เขากับเธอ ธีธัสจะเคยทำกับผู้หญิงเหล่านั้นบ้างไหม แม้บางอย่างธีธัสบอกว่าทำกับเธอเพียงคนเดียว แต่เมื่อคิดว่าพวกเขากอดตรงนั้น จูบตรงนี้ พอคิดแล้วก็แปลบๆ ดี แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะเธอทิ้งเขาก่อน ความรู้สึกของเธอตอนนี้ก็ถือว่าเป็นการชดใช้ก็แล้วกันจากนั้นดาริณก็สูดลมหายใจลึกๆ ปลุกปลอบใจตัวเอง“ดา น้องดรีม มาด้วยรูปด้วยกันที่สระว่ายน้ำเถอะ” ธีรดนย์ร้องเรียก พร้อมกวักมือเรียก ขณะนั่งบนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำบ้านพักตากอากาศของตระกูลอรุณกรนั้น ธีธัสบอกกับดาริณว่า ผู้ที่รับมรดกเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์คือธีรดนย์ ส่วนธีธัสได้กรรมสิทธิ์เป็นเพนส์เฮ้าส์ตากอากาศที่หัวหิน ซึ่งเขาบอกเธอว่ายังไม่เคยมีโอกาสได้ไปพักผ่อน มีแต่ธีรดนย์ที่ใช้ที่นั่นบ่อยครั้งที่หัวหินนั้นก็เป็นอีกหนึ่งความทรงจำระหว่างเธอกับเขาสมัยยังเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน เพราะเขาเคยพาเธอไปเที่ยวหลายครั้ง พอเลิกกันแล้วก็ไม่อยากไปเที่ยวที่นั่นอีกแต่ในเมื่อคืนดีกันแล้ว เขาก็อยากพาเธอกับลูกไปพักผ่อนที่นั่น แต่ครั้งนี้เลือกมาที่ภูเก็ต เพราะเธอยังไม่เคยมีโอกาสมาเที่ยวที่นี่นั่นเอง บ
บทส่งท้าย : เป็นความรักเสมอมาริมชายหาด หน้าบ้านพักตากอากาศอรุณกรในจังหวัดภูเก็ต เด็กชายธีรดาเล่นปั้นดินปั้นทรายอยู่กับธีรดนย์อย่างเพลิดเพลิน ในขณะที่พ่อกับแม่ของเด็กชายนั้นกำลังถ่ายรูป“หอมแก้มกันหน่อย” อติรุจบอกคู่รักที่กำลังโอบกอดกันอยู่ริมชายหาด ขณะที่ตัวเขาเองกำลังทำหน้าที่ช่างภาพจำเป็น ด้วยการถือกล้อง DSLR ด้วยท่าทางทะมัดทะแมงธีธัสสนองต่อการเรียกร้องของเพื่อนรักด้วยการหอมแก้มภรรยา แถมจูบให้อีกหนึ่งฟอดใหญ่“พอๆ ให้หอมเฉยๆ ไม่ได้ให้จูบ” อติรุจแซว แต่ก็กดชัตเตอร์รัวๆกระทั่งเด็กชายธีรดาที่เนื้อตัวเปื้อนทรายวิ่งมาหา“ดรีมอยากถ่ายรูปคับ”“มาสิลูก” ธีธัสอุ้มลูกชายไว้ในอ้อมแขน จากนั้นภาพสามคนพ่อแม่ลูกก็ดูเหมือนจะมีมากกว่าภาพคู่ของธีธัสกับดาริณเสียอีก รวมทั้งภาพที่เล่นน้ำทะเลกันด้วย ธีรดนย์เข้ามาแจม ด้วยการแกล้งน้องชาย แทรกกลางระหว่างระหว่างธีธัสกับดาริณ“อะไรของพี่ ผัวเมียเขาจะถ่ายรูปกัน” ธีธัสว่า“อะไรของแก พี่ชายจะถ่ายรูปกับน้องสะใภ้และหลานชายบ้างไง” ธีรดนย์ผลักธีธัสออกจากเฟรม แล้วอุ้มเด็กชายธีรดาไว้ แล้วร้องบอกช่างภาพ“ถ่ายพี่หล่อๆ นะ”“ครับผม” แล้วอติรุจก็กดชัตเตอร์รัวๆ จนธีรดนย์พ
“โสดค่ะ เพิ่งเลิกกับแฟนมาไม่นานนี่เอง”“งั้นเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมคะพี่ดา”“ถ้าว่างก็แวะไปเที่ยวที่อรุณกรรีสอร์ตสิ คุณธีเป็นเจ้าของที่นั่น และพี่ก็ช่วยงานในคาเฟ่ของรีสอร์ต”“อรุณกรรีสอร์ตเหรอคะ!” เพราะนั่นคือรีสอร์ตหรู ราคาห้องพักค่อนข้างแพง เธอก็ได้แต่เล็งๆ ไว้ว่ามีแฟนก็อยากให้ผู้ชายคนนั้นพาไปพักผ่อนที่นั่นบ้าง เพราะอยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนัก“ใช่ค่ะ ว่างก็ไปเที่ยวนะคะ ขอตัวก่อน ได้เวลากินของว่างน้องดรีมแล้ว” จากนั้นดาริณก็หยิบชุดว่ายน้ำ ที่เล็งไว้สามสี่ชุด รวมทั้งเสื้อผ้าสำหรับเดินเล่นชายหาดอีกหลายชุด แล้วเดินไปจ่ายเงินด้วยบัตรเครดิตที่ธีธัสให้ไว้อย่างเชิดๆ ทำให้น้ำรินมองด้วยสายตาริษยาอย่างปิดไม่มิดอยากมีชีวิตดีๆ แบบนี้บ้าง อยากมีผัวรวยๆ นั่นคือเป้าหมายในชีวิตของน้ำริน ส่วนดาริณนั้น เธอมั่นใจว่าข่าวซุบซิบเรื่องเธอกับลูกชายคงต้องเป็นข่าวที่อัปเดตใหม่เร็วๆ นี้แล้วในตอนเย็นเมื่อธีธัสเลิกงานดาริณก็เล่าเรื่องที่เจอน้ำรินให้อีกฝ่ายฟัง“ก็หวังว่าเขาจะได้เรื่องใหม่ไปซุบซิบน่ะ” ดาริณบอกจุดประสงค์ในการบอกเล่าเรื่องราวของตนเองให้น้ำรินรู้“พวกเขาจะนินทาว่าดาท้องแล้วจับผู้ชายคนนั้นน่ะสิ