รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ 2

ดาริณยิ้มอ่อนโยนเมื่อมองเห็นลูกชายกำลังเล่นเตะบอลอยู่เพียงลำพัง แม้จะอายุเพียงห้าขวบกว่าๆ แต่เมื่อเทียบกับเด็กอายุเท่ากัน ลูกชายของเธอถือว่าตัวใหญ่ เธอต้องซื้อเสื้อผ้าไซซ์เด็กหกเจ็ดขวบให้ถึงจะใส่ได้

หน้าตาและรูปร่างแตกต่างจากเธอโดยสิ้นเชิง ยกเว้นผิวที่ขาวเหมือนกัน

ดาริณหน้าตาเป็นสาวไทยหน้าหวานและตัวเล็ก ทว่าลูกชายตัวสูง หน้าตี๋หล่อ เวลาใครได้เจอก็ชอบทักว่า

‘หล่อโอปป้าตั้งแต่เด็กเลย โตขึ้นมาสาวตรึมแน่นอน’

“เย้ แม่มาแล้ว” เด็กชายธีรดาหรือน้องดรีม วิ่งมาหาผู้เป็นเด็กด้วยสีหน้าร่าเริง

“หิวหรือยังลูก”

“ยังไม่หิวคับ ดรีมกินคุกกี้หมดไปห้าชิ้น” เจ้าตัวบอกแล้วยิ้มตาหยี เพราะแม่บอกให้กินแค่สามชิ้น ที่เหลือเก็บไว้กินวันอื่น

“กินเกินไปสองชิ้นนะลูก”

“ก็แม่ทำอาหย่อย” เจ้าตัวประจบ เพราะดารินจะทำเบเกอรี่เพื่อเป็นของว่างสำหรับยามบ่ายให้ลูกทุกวัน ขณะรอเธอมารับ เพราะกว่าเธอจะมารับก็เย็นมากแล้ว กลัวลูกหิว แต่วัตถุดิบที่เอามาทำของว่างลูกจะเลือกที่ไม่หวานมาก เน้นข้าวโอ๊ตกับกล้วยหอมเป็นส่วนผสมหลัก

“กลับกันเลยนะลูก”

“คับ ดรีมอยากดูการ์ตูนแล้ว” เด็กชายดรีมเป็นเด็กช่างพูด และพูดเป็นประโยคยาวได้ตั้งแต่อายุสามขวบ แต่บางคำก็ยังออกเสียงไม่ชัดนัก

ดาริณพาลูกชายไปล่ำลาครูพี่เลี้ยงที่นั่งสอนการบ้านลูกสาวที่เรียนระดับอนุบาลเช่นเดียวกันกับลูกชายเธอ

“วันนี้น้องดรีมไม่ซนนะคะครูแมว”

“ก็นิดหน่อยค่ะ วิ่งในห้องชนเพื่อนล้ม แต่พอเตือนก็หยุด”

“ดรีมขอโทษเป้แล้วคับแม่” เด็กชายรีบบอก เพราะแม่สอนเสมอว่าทำผิด หรือทำคนอื่นเจ็บต้องขอโทษ

“ทีหลังลูกไม่วิ่งในห้องเรียนอีกนะครับ เดี๋ยวชนเพื่อนเจ็บอีก และบางทีตัวลูกอาจลื่นล้มบาดเจ็บเองด้วย”

“ดรีมจะไม่วิ่งในห้องเรียนอีกแล้ว” เด็กชายรับปาก

สองแม่ลูกล่ำลาครูพี่เลี้ยง แล้วก็พากันเดินออกจากโรงเรียน นั่งรถสองแถวมายังที่พัก ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเพียงเพียงห้ากิโลฯ เท่านั้น ที่พักของเธอกับลูกชายเป็นหอพักเล็กๆ ที่ราคาไม่แพง เพราะเธออยากเซฟเงินไว้สำหรับเรื่องการเรียนและปากท้องของลูกมากกว่า โรงเรียนที่ลูกชายเรียนก็เป็นโรงเรียนเอกชนระดับกลาง แต่เพราะอยู่ใกล้ที่พัก ดาริณหาข้อมูลดูแล้ว เป็นโรงเรียนที่มีการเรียนการสอนที่ดีในระดับหนึ่ง

เด็กที่เรียนส่วนใหญ่มาจากครอบครัวฐานะชนชั้นกลาง

เมื่อกลับถึงที่พัก ดาริณก็ดูแลให้ลูกชายอาบน้ำ จากนั้นเจ้าตัวเล็กดูการ์ตูนเรื่องโปรด ส่วนเธอทำอาหารค่ำ ส่วนใหญ่

ดาริณจะทำแค่สองเมนูต่อวัน และมีผลไม้ให้ทุกมื้อ ส่วนขนมของหวานต่างๆ เธออนุญาตให้ลูกกินเฉพาะมื้อเที่ยงและเป็นของว่างยามบ่ายเท่านั้น

ก่อนเวลานอนหนึ่งชั่วโมง ดาริณจะสอนลูกอ่านหนังสือนิทานภาพ ทั้งภาษาไทยและอังกฤษ บางครั้งก็ให้วาดรูป เสียอย่างเดียวเธอเล่นดนตรีไม่เป็นสักอย่าง แต่คิดว่าจะหาเงินเพื่อส่งลูกเรียนโรงเรียนสอนดนตรี จะเล่นดนตรีชนิดไหนก็แล้วแต่ลูกชอบ

เพราะถึงแม้จะไม่ได้มีเงินมามายแต่เธอก็อยากให้ลูกมีทักษะในการเรียนรู้หลายๆ ด้าน ไม่ว่าการเรียน กีฬา หรือศิลปะต่างๆ

“วันนี้จะให้แม่เล่านิทานเรื่องอะไรครับ” เมื่อถึงเวลานอนดาริณก็ถามลูกชาย

“ดรีมจะฟังเรื่องพิน็อคคิโอคับ”

“ฟังบ่อยแล้ว ไม่เบื่อเหรอครับ” เนื้อเรื่องของพิน็อคคิโอ ก็เป็นเรื่องราวของพ่อกับลูกด้วยสิ ไม่รู้ว่าลูกอยากมีพ่อเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ หรือเปล่า

เพราะตอนลูกไปโรงเรียน ตั้งแต่เตรียมชั้นอนุบาลที่บ้านเกิด ลูกเห็นพ่อมารับเพื่อนๆ เขาก็ถามว่าพ่อเขาไปไหน เธอจำเป็นต้องบอกว่าพ่อของเขาตายไปแล้ว ซึ่งจริงๆ จะว่าโกหกเลยทีเดียวก็ไม่ใช่

เพราะพ่อของลูกที่ทุกคนเข้าใจนั้นก็ตายไปแล้วจริงๆ แต่ความตายที่ไม่ปกติของเขา ทำให้เธอกลัวว่าจะมีผลกระทบกับชีวิตลูก มันจึงเป็นเหตุผลที่เธอพาลูกย้ายมาอยู่ที่นี่ เพื่อห่างไกลจากปากผู้คนที่จะนำเรื่องเล่าเหล่านั้นมาสู่ชีวิตลูกของเธอ ในเมื่อที่บ้านเกิด ไม่มีแม่ ไม่มีบ้าน มีแต่ญาติๆ ที่รังเกียจเธอกับลูก ที่นั่นไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ความทรงจำที่ดี’ อีกต่อไป

“ไม่เบื่อคับ”

ดาริณก็หยิบนิทานแปลเล่มนั้นมา หลังจากปิดไฟกลางห้อง เปิดแค่โคมไฟหัวเตียง ห่มผ้าและหยิบพี่ตุ๊กตาหมีให้ลูก พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กไว้ข้างๆ หมอน ซึ่งเป็นพร็อบสำหรับการนอนที่ขาดไม่ได้ของลูกชาย ไม่เช่นนั้นจะหลับยาก

"""""""""""""""""""