รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ 3

จากนั้นเธอก็เอนตัวลงข้างๆ แล้วเปิดหน้านิทานเล่มโปรดของลูก

“ยังมีชายชราผู้หนึ่งชื่อว่า เจพแพทโท เขาไม่มีลูกชายและอยู่ตัวคนเดียววันหนึ่ง เขาก็ได้สร้างหุ่นกระบอกที่ทำจากไม้ขึ้นมา 1 ตัวแล้วก็น่าประหลาดที่เจ้าหุ่นกระบอกนั่นเริ่มขยับตัวเอง

ชื่อของเธอคือ พิน็อคคิโอ นะ เธอจะต้องเป็นลูกชายที่ดีของฉันและจะต้องไปโรงเรียนด้วยนะ จะสัญญากับฉันได้ไหม

ครับ ผมสัญญา ผมจะเป็นเด็กดีและจะไปโรงเรียน”

..........

เธออ่านไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงบทสุดท้าย

“แจพพาโทและพิน็อคคิโอก็เดินทางกลับถึงบ้านได้

พิน็อคคิโอเสียใจกับสิ่งที่เขาทำไปมากๆ

เขารู้สึกเสียใจจริงๆต่อพ่อของเขา

นางฟ้าสีน้ำเงินจึงเสกให้พิน็อคคิโอกลายเป็นคนจริงๆและทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแต่นั้นมา”

................

นิทานจบลงพร้อมกับได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกชายที่หลับใหลไปแล้ว

ดาริณมองใบหน้าเล็กๆ นั้นด้วยความรัก เฝ้ามองแบบนี้ทุกคืนหลังลูกหลับ คิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สุดท้ายความทรงจำต่างๆ ก็วนกลับไปยังเรื่องของผู้ชายที่เป็นพ่อของลูก

ป่านนี้อีกฝ่ายคงลืมเธอไปแล้ว ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะเขาจะได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่เธอเคยทำต่อเขา สิ่งที่เธอรู้ดีว่าจนวันตายก็คงอภัยให้ตนเองไม่ได้ สิ่งที่เยียวยาความรู้สึกนั้นได้ก็คือลูกชาย ที่มีใบหน้าคล้ายกับผู้เป็นพ่อราวกับพิมพ์เดียว

ทั้งรูปหน้าเรียวคม ตาตี๋แต่คมกริบ จมูกโด่ง และริมฝีปากหยักสวย

เธอก้มลงหอมแก้มลูกชายเบาๆ แล้วนอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่เคยมีเขาในชีวิต

มันเหมือนสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจในทุกค่ำคืน ตั้งแต่วันแรกที่รู้จัก ในมหาวิทยาลัย ที่เธอเพิ่งเป็นเฟรชชี่ ส่วนเขาเป็นรุ่นพี่ปีสามที่คณะ

แค่สบตาคมกริบนั้นเธอก็ตกหลุมรัก แล้วไหนจะใบหน้าหล่อ ตัวสูงโปร่ง แถมยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลของมหาวิทยาลัย พอเขาเข้ามาคุยด้วย ขอเบอร์ติดต่อ เธอไม่คิดจะเล่นตัวเลยสักนิด พอได้ทำความรู้จัก ความรู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่แรกที่เจอหน้า มันยังน้อยไป

ธีธัสเป็นผู้ชายที่อยู่กับคนทั่วไป เขาจะดูค่อนข้างเงียบขรึม บางคนติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ แต่เวลาอยู่กับเธอหรือกลุ่มเพื่อนสนิท เขาก็ขี้เล่น ขี้แกล้ง สิ่งหนึ่งที่เธอชอบมากในตัวเขา เป็นคนนิสัยดี มีน้ำใจ และอ่อนโยนกับเธอมากๆ ดาริณคิดว่าโชคดีมากๆ ที่มีเขาเป็นคนรัก

แต่เขาคงโชคร้ายที่มารักผู้หญิงอย่างเธอ

“ขอโทษนะคะพี่ธี”

ก่อนหลับตาลงทุกคืน เธอไม่ลืมจะพูดคำนี้ เพื่อตอกย้ำความผิดของตัวเอง

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::