ตอนที่8.

ตอนที่8.

“พี่บิ๊กอยู่ไหนคะ...” เมวีโทรศัพท์หาคนรักทันทีที่กลับเข้าห้องของตนเอง แต่กว่าที่บารมีจะรับโทรศัพท์เธอก็ทำให้หญิงสาวค่อนข้างจะไม่พอใจ

“น้องเมเหรอจ๊ะ พี่กำลังยุ่งเลยจ้ะ” เสียงของคนรักดังมาตามสายแต่น้ำเสียงดูมีลับลมคมนัยจนเมวีรู้สึกใจกระตุกแปลกๆ ความรู้สึกที่เหมือนกำลังถูกหลอกทำให้เมวีร้อนรุ่มในใจอยากจะรู้ว่าบารมีคนรักของตนอยู่ที่ไหน และสิ่งที่เธออยากอยากจะรู้อีกอย่างก็คือบารมีเอาข้อมูลของออสการ์มาจากไหน และแหล่งข่าวเชื่อถือได้หรือไม่ เธอไม่อยากเป็นคนสวยแต่โง่อย่างที่ออสการ์ว่าเธอ...

“กำลังยุ่งหรือกำลังทำอะไรคะ”

“โธ่.. จนป่านนี้น้องเมยังหึงพี่อยู่อีกเหรอจ๊ะ”

“หนูเมไม่ได้หึงค่ะ แต่หนูเมกำลังคิดว่าหนูเมถูกใครบางคนหลอกรึเปล่า...” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบแต่ทำให้คนฟังเกือบจะสำลักลมหายใจที่เริ่มจะติดขัดเพราะกำลังถูกปรนเปรอจากปากของสาวน้อยสวยสดไม่แพ้เมวี แต่ลีลารักร้อนแรงช่ำชองจนเขาต้องกลับมาใช้บริการเธออีกครั้ง...

“เอ่อ หนะ น้องเมจ๊ะ พอดีพี่มีสายสำคัญของลูกค้า วะ ไว้พี่จะโทร. กลับนะจ๊ะ พี่รักน้องเมที่สุด บายจ้ะ...”

บารมีชิงวางสายแล้วโยนโทรศัพท์เครื่องบางลงบนที่นอนนุ่มหันมาลูบศีรษะที่กำลังก้มอยู่ใจกลางร่างแกร่งของตนพลางสูดปากอย่างเผ็ดร้อนด้วยความเสียวซ่านเมื่อเจ้าหล่อนดูดกลืนแก่นกายชายอย่างเอร็ดอร่อยด้วยลีลาที่เด็ดถึงใจ...

“โอ้ว แมว หนูแมวจ๋า สะ เสียว เฮียเสียวเหลือเกิน...”

ชายหนุ่มครางเรียกชื่อสาวน้อยวัยยี่สิบนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยชื่อดังซึ่งเขารู้จักเธอจากคำบอกเล่าสรรพคุณที่เด็ดดวงของเธอ และเขาก็กำลังหลงใหลลีลาเร่าร้อนของเธอจนลืมเมวีหญิงสาวที่เขาหมายตาไว้ให้เป็นภรรยาในอนาคต

“ชอบมั้ยคะ เฮียบิ๊กขา แมวจะกินเฮียแล้วนะคะ...”

สาวน้อยผู้เร่าร้อนเงยหน้าขึ้นจากแก่นกายร้อนผ่าวของเขาแล้วค่อยๆ ผลักร่างชายหนุ่มให้นอนราบกับเตียงกว้างแล้วแนบเรือนกายอวบอัดยั่วใจกับร่างแกร่งของเขา ก่อนที่เพลิงสวาทเร่าร้อนจะเริ่มขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนเกือบจะเที่ยงวันของวันถัดมาทั้งสองจึงได้แยกย้ายกันออกจากห้องพักของโรงแรมหรูใจกลางเมืองท่องเที่ยวอย่างพัทยา....

เมวีโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนุ่มสีหวานอย่างสุดเซ็งแล้วล้มตัวลงนอนเหมือนกับหมดแรงและเหนื่อยหน่าย ใบหน้าสวยดูยุ่งเหยิงคิ้วเรียวขมวดมุ่นเธอคิดว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด เธอได้ยินเสียงบุคคลที่สามอยู่กับบารมีและเมื่อเธอถามถึงที่มาของออสการ์ก็ดูเหมือนบารมีจะบ่ายเบี่ยงอยู่เสมอ เมื่อครั้งที่เธอยังเรียนอยู่ที่อังกฤษเธอพอจะได้ยินข่าวในเชิงลบของคุณทัศยาจากปากเขา แต่เมื่อเธอถามว่าข่าวนี้มีข้อเท็จจริงแค่ไหน หรือที่มาของข่าวเชื่อถือได้หรือไม่บารมีก็จะพูดถึงแต่เรื่องที่ไม่ดีของคุณทัศยาว่าหลงผู้ชายคนใหม่และเขาก็บ่ายเบี่ยงจะพูดถึงแหล่งข่าวนั้น...

“หรือว่าพี่บิ๊กจะหลอกเรา แต่เขาจะทำเพื่ออะไร ในเมื่อเขาเป็นคู่หมั้นของเรา...” เมวีถามตนเองแล้วก็มานึกได้ถึงคำว่า คู่หมั้น

เธอกับบารมีคบกันมาเกือบจะสองปีแล้วและเขาก็เป็นสุภาพบุรุษกับเธอเสมอและเธอเองก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวไปกับเขา จะมีบ้างก็แค่จับมือหรือกอดกัน หอมแก้มกันแต่บารมีไม่เคยที่จะทำกับเธอเหมือนผู้ชายร้ายกาจอย่างออสการ์ทำ ซึ่งพอคิดถึงเขาทีไรเธอก็รู้สึกร้อนซู่ไปทั้งใบหน้าลามไปถึงลำคอและลำตัว และออสการ์ก์ทำให้เธอมานึกถึงคู่หมั้นของตนอย่างพิจารณาถึงความรู้สึกที่เธอมีกับผู้ชายทั้งสองคน มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน...

นี่เธอกำลังคิดอะไรเมวี เธอกำลังจะเป็นผู้หญิงสองใจนะ ไม่ได้ๆ เธอต้องไม่คิดเปรียบเทียบพี่บิ๊กกับคนเถื่อนนั่น...

หญิงสาวหลับตาลงแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างสับสนพลุ่งพล่านในใจนึกโกรธตัวเองที่คิดถึงบารมีอยู่ดีๆ ก็มาคิดเรื่องออสการ์เสียได้

ก๊อกๆ เสียงประตูห้องดังขึ้นทำให้เธอลุกไปเปิดประตูอย่างเสียไม่ได้ พลางเหลือบมองเวลาก็พบว่าเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว และคนที่มาเคาะประตูห้องเธอก็คือคุณทัศยา...

“มีอะไรคะ” เมวีพูดเสียงแข็งแล้วกอดอกอิงประตูมองคนตรงหน้าอย่างไม่ชอบใจ

“ฉันขอเข้าไปได้มั้ยคะคุณหนู...” คุณทัศยากล่าวอย่างอ่อนน้อม ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเกือบสิบปีที่นางใช้ชีวิตในฐานะแม่เลี้ยงของเมวี แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่นางจะทำตัวเสมอกับคุณหนูของบ้านทัศนไพศาลแม้คุณเมธีในขณะที่ยังมีชีวิตจะยกย่องนางเป็นภรรยา และทุกคนต่างให้ความเคารพและยอมรับนางในฐานะคุณผู้หญิงของบ้าน แต่คุณทัศยาก็ไม่เคยเอาเหตุผลนี้มาเทียบเสมอกับคุณหนูเมวีผู้สูงส่ง ซึ่งเมวีเองก็พอใจให้เป็นเช่นนั้นแม้จะรู้สึกดีที่มีคุณทัศยามาเป็นคู่ชีวิตอยู่เคียงข้างบิดาของเธอจนวันสุดท้ายของชีวิตที่ท่านจากไป

ในวันนั้นวันที่เธอไม่เหลือใคร ความรู้สึกอ้างว้างโดดเดี่ยวเกาะกุมจิตใจอันบอบบางของเธอ แต่คุณทัศยาก็เข้ามาปลอบโยนเธอให้คลายความเศร้าโศกและเป็นหัวหน้าครอบครัวแทนบิดาได้อย่างดีเยี่ยมและเป็นคนที่สนับสนุนให้เธอไปเรียนต่อที่อังกฤษ ตอนนั้นเธออยากจะเรียกคุณทัศยาว่า แม่ แต่เมื่อคิดอีกทีและบวกกับที่มีออสการ์เข้ามาในชีวิตของคุณทัศยาระหว่างที่เธอไม่อยู่ทิฐิก็เกิดขึ้นในใจว่า ที่คุณทัศยาทำเป็นหวังดีให้เธอไปเรียนต่อก็เพราะให้ทางสะดวกที่ตนเองจะได้พาผู้ชายมากกที่บ้านได้อย่างไม่ต้องกังวลใจว่าเธอจะเห็น...

“เชิญค่ะ แต่ก็รีบๆ หน่อยนะคะ มีอะไรจะพูดจะสารภาพก็ว่ามาเลย บางทีฉันอาจจะยกโทษให้ได้กับบางเรื่อง...” คำพูดของเธอทำให้ผู้สูงวัยไหววูบในใจ ความปวดร้าวไหลบ่าเข้ามาในใจอย่างไม่อาจหักห้ามได้แม้จะทำใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอคำพูดแบบนี้ของเมวีก็ตาม

“เอ่อ ฉันอยากจะบอกว่า ตอนนี้ฉันคงไม่ได้เข้าไปทำงานแล้วเพราะร่างกายไม่อำนวยหากคุณหนูจะเข้าไปทำงานฉันก็จะฝากฝังให้คุณหนูเรียนรู้งานกับออสการ์ก่อน เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้วคุณหนูก็นั่งแท่นประธานตามที่ควรจะเป็น”