ตอนที่10.

ตอนที่10.

“อื๊อๆๆ อ๋อยอั้นอ้ะ ไอ้อ้า” เสียงหวานอู้อี้อยู่ในลำคอไม่อาจเปล่งเสียงด่าว่าเขาได้ได้แต่ด่าทอเขาอยู่ในใจทั้งออกคำสั่งให้เขาปล่อยเธอแต่ชายหนุ่มก็ไม่มีทีท่าจะเดือดร้อนกับร่างบางที่ดิ้นเร่าๆ อยู่ที่เบาะหลังเขายังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่น้อย

เมวีดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งและด่าทอเขาไม่เป็นภาษา ดวงตากลมโตเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความคับแค้นใจระคนหวาดกลัว เพราะท่าทางของออสการ์ตอนนี้เหมือนจะสามารถหักคอเธอได้เลยทีเดียว ยิ่งเขานิ่งยิ่งเขาไม่พูดอะไรเธอก็ยิ่งรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังโกรธมาก... หญิงสาวหลับตาลงอย่างอดสูและอ่อนเพลียหมดแรงที่จะดิ้นรนจากพันธนาการอันแน่นหนานี้ได้ แล้วความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้เมวีหลับไปในที่สุด...

ชายหนุ่มปรายตามองคนที่หลับไปแล้วจากกระจกส่องหลัง ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่ก่อนหายไป มีเพียงดวงตาที่ฉายประกายบางอย่างที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันสังเกตเห็นแววตาของตนที่มองเธอ...

แสงแดดแผดจ้าในตอนเที่ยงวันที่ส่องลอดม่านปลิวไสวจากแรงลมทะเลทำให้ร่างบางค่อยพลิกกายช้าๆ ด้วยความเมื่อล้าและงงงันกับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย เสียงคลื่นกระทบผืนทรายดังอยู่ไม่ไกลทำให้เธอนึกอยากจะเดินย่ำทรายนุ่มและเล่นน้ำทะเลให้คลายความทุกข์กังวลใจ แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แล้วก็ทำให้เมวีกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็วแล้วมองสำรวจตัวเองด้วยความตระหนกก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก...

“บ้าเอ๊ย...” หญิงสาวสบถกับตัวเองอย่างฉุนเฉียวก่อนจะยกมือบางกุมขมับของตนอย่างกลัดกลุ้มเมื่อรู้แล้วว่าเธอถูกเขาจับตัวมาจริงๆ ไม่ได้ฝันไปและยังไม่รู้ว่าตนเองอยู่ที่ไหน

“ตื่นมาก็พูดไม่เพราะเลยนะครับคุณหนูเมวี”

“นาย ไอ้บ้า กล้าดียังไงจับฉันมาแบบนี้ห๊า...”

ทันทีที่เสียงทุ้มและร่างสูงเปิดประตูเข้ามาก็พูดจายียวนเธอทันที เมวีเงยหน้ามองเขาอย่างเคืองแค้นแล้วลุกเดินมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวแม้ตอนนี้เธอเสมือนเป็นลูกไก่ในกำมือของเขาก็ตาม แต่ลูกไก่อย่างเธอไม่ยอมให้เขาบีบคอง่ายๆ หรอก

“ก็ไม่ได้กล้าดีหรือกล้าเลวหรอกครับ เพียงแต่ตอนนี้ฉันกำลังดัดนิสัยแย่ๆ ของสาวใจแตกบางคน”

“นายว่าฉันเหรอ แก ไอ้...”

“อ๊ะๆ อย่าเชียวนะ อย่าด่าฉันเชียวนะเมวี ฉันไม่ใช่สุภาพบุรุษสักเท่าไหร่หรอกนะ โดยเฉพาะกับผู้หญิงร้ายๆ จิตใจมืดดำอย่างเธอ ฉันสามารถจับเธอโยนทะเลให้ฉลามงาบได้โดยไม่ลังเลเลยล่ะ” 

“ฉันเชื่อว่านายทำได้ แต่อย่านึกว่าฉันจะยอมให้จับหักคอง่ายๆ เพราะฉันไม่ใช่ลูกไก่ที่ไม่มีทางสู้ นี่แน่ะ!”

เร็วเท่าความคิดเมื่อสายตามองเห็นทางออกจากที่แห่งนี้เมวีเงื้อหมัดเล็กๆ ของตนชกเปรี้ยงไปที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มมองเธออย่างเหยียดหยันทันทีซ้ำด้วยการเตะเข้าไปยังกล่องดวงใจชายเต็มแรงจนคนที่ประมาทเผลอตัวทรุดลงตรงหน้าตัวงอด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวมองเยาะเขาอย่างสะใจเล็กน้อยก่อนจะออกแรงวิ่งสุดกำลังไปยังบันไดสีขาวสะอาดของบ้านหลังนี้ที่คงจะปลูกติดริมทะเลโดยไม่หันหลังกลับมามอง...

เท้าบางวิ่งสุดกำลังไปบนผืนทรายนุ่มละมุนจนออกมาห่างบ้านหลังนั้นเกือบหนึ่งกิโลเมตรเมวีจึงหยุดหอบหายใจด้วยความเหนื่อยที่สุดในชีวิตก่อนจะหันไปยังทิศที่เธอวิ่งหนีมาแล้วก็พบว่าบ้านหลังนั้นช่างโดดเด่นงดงามอยู่ท่ามกลางทิวมะพร้าวและเบื้องหลังคือทิวเขาหินปูนเล็กๆ ลดหลั่นกันที่มีต้นไม้และเฟิร์นปกคลุมเขียวขจีเบื้องหน้าคือท้องทะเลกว้างใหญ่ แต่มองไปทางไหนเธอก็ไม่พบสิ่งอื่นเลยนอกจากบ้านหลังนั้นและทิวทัศน์เดิมๆ ปราศจากผู้คน ปราศจากสิ่งปลูกสร้างหรือพาหนะโดยสารจากที่นี่ไปสู่โลกภายนอก...

“ที่นี่ที่ไหน แล้วฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง... ฮือออ... ไอ้บ้า ไอ้คนใจร้าย จับฉันมาปล่อยเกาะจริงๆ เหรอเนี่ย...”

หญิงสาวทรุดนั่งร้องไห้อย่างไม่อายฟ้าหรือท้องทะเล น้ำตาเม็ดโตไหลทะลักราวทำนบพังครอบครองดวงตางามจนชุ่มฉ่ำ ร่างงามในชุดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นลายดอกไม้น่ารักที่พร้อมจะออกเดินทางเมื่อคืนนี้ทรุดนั่งลงกับพื้นทรายอย่างหมดอาลัยตายอยาก พลางนึกถึงเสื้อแจ๊คเกตตัวสวยทันสมัยซึ่งของมีค่าอยู่ในนั้นทั้งกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์เครื่องหรู เธอลืมนึกถึงมันไปตอนที่วิ่งออกมา หากมีโทรศัพท์ตอนนี้เธออาจจะติดต่อใครสักคนได้

“พี่บิ๊กจะรู้มั้ยนะว่าหนูเมอยู่ที่นี่ ฮือๆๆ ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยหนูเมด้วย...”

หญิงสาวตะโกนก้องแต่เสียงที่สะท้อนกลับมาในสายลมก็เป็นเสียงของเธอเอง เสียงของเธอก้องไปทั้งหาดจนหมู่นักแตกตื่นบินฮือจากต้นไม้ที่เกาะพักพิง เมวีแหงนเงยมองท้องฟ้าที่หมู่นกพากันบินไปอย่างอิสระด้วยความริษยา ตอนนี้เธออยากจะมีปีกเหมือนนกเพื่อจะได้โบยบินไปจากที่ที่เธอไม่รู้จัก... 

“เธอจะไม่มีวันออกไปจากเกาะนี้ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต...”

เสียงห้าวๆ แฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยวดังขึ้นเสมือนเสียงของซาตานที่จะมากระชากวิญญาณไปจากกายเธอ ยิ่งเธอเห็นแววตากร้าวกระด้างของเขาเมวีก็เหมือนหัวใจหล่นไปอยู่บนพื้นทรายนุ่ม เท้าบางถอยกรูดก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติเมื่อเขาสืบเท้าเข้ามาเธอช้าๆ แต่ทว่าเต็มไปด้วยความคุกคาม ใบหน้าหล่อเหลาแดงเข้มด้วยโทสะที่เธอทำร้ายกล่องดวงใจของเขาแก้มซีกซ้ายเป็นปื้นแดงเพราะฤทธิ์หมัดของลูกไก่ตัวน้อยๆ เช่นเธอ แต่ฝากรอยไว้ให้เห็นชัดและหนักหน่วงจนเขาเห็นดาวเต็มท้องฟ้าในเวลากลางวันเลยทีเดียว... 

“นาย... ต้องการอะไรจากฉัน” หญิงสาวพูดเสียงสั่นรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจับใจ

“ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีอะไรที่ฉันจะต้องการหรอกเมวี แต่เธอจะต้องชดใช้ที่ทำร้ายฉัน” เขากัดกรามกรอด..

“ฉันจำเป็นต้องทำร้ายคนที่คิดจะทำร้ายฉัน และมันไม่ผิดที่ฉันจะทำแบบนั้น นายมันหน้าตัวเมีย เก่งแต่รังแกผู้หญิง...”

เมวีตะโกนใส่หน้าเขาทั้งที่กำลังถอยหลังหนีเขาไปเรื่อยๆ แต่เธอยอมลงทะเลดีกว่าจะยอมให้คนอย่างเขาทำร้ายเธอได้ โดนฉลามกินยังยังดีกว่ามาตายเพราะน้ำมือผู้ชายใจร้ายอย่างเขา