บทที่ 9 ลูกเขย No.1

บทที่ 9

ลูกเขย No.1

มื้อค่ำดำเนินไปอย่างอบอุ่น พ่อแม่ของสายขิมแทบจะไม่ปล่อยให้โทมัสวางช้อนหลังจากทั้งสองกลับเข้ามานั่งในโต๊ะอาหาร ทั้งคู่คอยถามไถ่ พูดคุย หัวเราะเสียงดังอย่างชื่นชม

“โทมัสนี่ทั้งเก่ง ทั้งสุขุม เหมาะสมจริงๆ” พ่อเอ่ยชมด้วยน้ำเสียงภูมิใจสุดๆ

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่แต่งเข้าบ้านมา แม่ยังไม่เห็นข้อเสียเลยสักอย่าง” แม่เสริมพลางยกแก้วน้ำให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณครับ ผมยินดีที่ได้ดูแลขิมครับ” โทมัสตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ สุภาพเกินกว่าปกติที่เธอคุ้นเคย

สายขิมที่นั่งฟังอยู่ข้างๆ ต้องกลั้นหัวเราะหยันในลำคอ เขาเก่งเหลือเกิน…เก่งในการใส่หน้ากาก ต่อหน้าเธอเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง แต่พออยู่ต่อหน้าพ่อแม่ กลับสวมบทลูกเขยในอุดมคติที่ใครๆ ก็ต้องรัก

“พ่อว่า…โทมัสเป็นลูกเขยโนหนึ่งเลยนะ” พ่อยิ้มกว้าง หันไปมองลูกสาวด้วยสายตาเปี่ยมความหมาย

แม่ก็หัวเราะคล้อยตาม

“ใช่จ้ะ ขิมโชคดีมากจริงๆ”

คำพูดเหล่านั้นยิ่งทำให้สายขิมอยากกลอกตาแรงๆ แต่ก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มหวานรับไป เพราะไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวัง เธอหันไปมองโทมัสที่นั่งนิ่งสงบ จังหวะที่ดวงตาคมหันมาประสาน เธอเห็นแววเย็นชาเจืออยู่ใต้รอยยิ้มสุภาพนั่นเต็มๆ

สายขิมกัดริมฝีปากตัวเองเล็กน้อย รู้สึกหมั่นไส้จนแทบอยากสะกิดบอกพ่อแม่ว่า

‘ลองมาอยู่ด้วยจริงๆ สิ แล้วจะรู้ว่าลูกเขย No.1 ของพ่อแม่น่ะ ตัวตนจริงๆ เย็นชาขนาดไหน’

หลังจากทานข้าวเสร็จ ทั้งสองก็ขอตัวกลับเพราะโทมัสอ้างว่ามีงานต้องจัดการต่อ

รถหรูแล่นออกจากบ้านพ่อแม่สายขิม ท่ามกลางความเงียบงันที่แผ่ปกคลุมภายในห้องโดยสาร มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังสม่ำเสมอเท่านั้นที่ตัดความอึดอัดนี้ออกเป็นช่วงๆ

สายขิมนั่งพิงเบาะ มองไฟถนนที่ผ่านไปทีละดวงด้วยหัวใจที่ขุ่นมัวเต็มที ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะหยันออกมาเบาๆ

“ลูกเขยNo.1 เล่นได้เก่งจังนะคะ”

โทมัสหรี่ตาลงเล็กน้อย มือใหญ่ยังคงจับพวงมาลัยมั่นโดยไม่เหลียวมองเธอ

“แล้วไม่ชอบหรือไง ที่พ่อแม่เธอภูมิใจ”

“หึ” สายขิมหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า “หน้าฉันบอกเหรอว่าชอบ ฉันนั่งข้างๆ เลยรู้ไง ว่าสามีแสนดีคนนี้มันก็แค่ละครฉากหนึ่ง”

โทมัสเลิกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากเหยียดยิ้มเย็น

“แล้วเธอไม่เล่นละครอยู่เหรอ วันนี้ยิ้มหวานอะไรนักหนา หรือมีแค่หน้ากากใบเดียว”

สายขิมสะอึกเล็กน้อย แต่รีบตีหน้านิ่งตอบกลับทันที

“ใช่ ฉันก็แสดง…แต่ต่างกันตรงที่ฉันไม่ได้ทำให้ใครหลงเชื่อว่าตัวเองเป็นคนดีทั้งที่ไม่ใช่”

รถยังคงแล่นต่อไปในความมืด แต่บรรยากาศภายในกลับหนาวเหน็บราวกับไร้ซึ่งอากาศหายใจ ทั้งสองต่างรู้ดีว่าคำพูดของอีกฝ่ายคือความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้

บรรยากาศในรถถูกกลืนกินด้วยความเงียบอันหนักอึ้ง ไฟถนนทอดเงาสลับวูบวาบเข้ามาในห้องโดยสาร สะท้อนเสี้ยวหน้าคมของโทมัสที่ยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยน ราวกับคำพูดเสียดแทงเมื่อครู่ไม่กระทบเขาเลยสักนิด

สายขิมขยับกอดอก มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหัวเสีย ความหมั่นไส้ที่คุกรุ่นในอกยิ่งพอกพูนขึ้นทุกวินาที เธออดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“จริงๆ นะ ถ้าไม่ติดว่าพ่อแม่ฉันเชื่อในละครของคุณ ฉันคงไม่เสียเวลานั่งอยู่ตรงนี้หรอก”

โทมัสเลิกคิ้วเล็กน้อย มือยังคงประคองพวงมาลัยมั่นไม่หวั่นไหว น้ำเสียงทุ้มเรียบถูกเปล่งออกมาอย่างเย็นชา

“งั้นก็ดี…จำไว้ว่าเธอเลือกเอง ว่าอยากอยู่ในละครเรื่องนี้”

คำตอบสั้นๆ แต่เฉียบคมเหมือนคมมีดกรีดลึกลงไปในความรู้สึกของสายขิมจนเธอเผลอกำมือแน่น รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ไม่ใช่เพราะความสุข แต่เพราะไม่อยากแสดงให้เขาเห็นว่าเธอโกรธราวกับโดนลากไปตบกลางสี่แยกไฟแดง

หลังจากนั้นไม่มีใครพูดอะไรอีก รถทั้งคันตกอยู่ในความเงียบและความกดดันราวกับกำลังขับฝ่าอากาศหนาวเหน็บไปสู่ที่หมาย

จนเมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่โครงการคอนโดของสายขิม เสียงเบรกเบาๆ ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าความเงียบชวนอึดอัดนี้สิ้นสุดลงเพียงชั่วคราว แต่ไม่ได้คลายลงแม้แต่น้อย

“พรุ่งนี้ไม่ว่าง ไม่ว่าจะไปไหน ทำอะไรฉันก็ไม่ว่าง ไม่ต้องทักบอกให้ไปไหน เข้าใจนะ” พูดจบเธอก็ปิดประตูรถแล้วเดินออกไป ทว่าโทมัสกลับบีบแตรเสียงดัง ทำเอาร่างบางสะดุ้งโหยงอุทานคำหยาบออกมา “อะไร!!”

โทมัสลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง

“งั้นเธอก็เลือกเอาเองแล้วกัน ว่าจะไปนั่งตอบคำถามทีหลัง หรือไปนั่งปั้นหน้ายิ้มเฉยๆ”

“ฉันตัดสินใจเองได้ ไม่ต้องหาข้ออ้างไร้สาระมาพูด”

เสียงหัวเราะแผ่วต่ำดังลอดออกมาจากริมฝีปากโทมัส เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่แม้แต่จะเข้าถึงดวงตาคมเย็นคู่นั้น

“แน่ใจเหรอว่านั่นคือการตัดสินใจของเธอจริงๆ…” เขาทอดเสียงเรียบแต่กดดัน น้ำเสียงที่ไม่ดังมากนัก ทว่ามีแรงกดทับหนักหน่วงพอจะทำให้สายขิมกัดฟันกรอด

เธอหันหลังกลับไปมองเขา แววตาขุ่นเคืองเจือแววท้าทาย

“ใช่สิ ฉันมีสมองพอจะคิดเอง”

โทมัสเลิกคิ้วช้าๆ มุมปากคลี่เป็นรอยยิ้มบางที่ชวนให้ขนลุกมากกว่าชวนให้ใจเต้น

“ก็ดี…เพราะถ้าเธอเลือกผิด ฉันจะไม่ยื่นมือไปช่วย”

คำพูดนั้นเหมือนประโยคข่มขู่แฝงกลายๆ ก่อนที่เขาจะยกมือหมุนพวงมาลัย รถหรูเคลื่อนตัวออกไปอย่างใจเย็น ทิ้งให้ร่างบางยืนกำมือแน่นมองตามด้วยความโมโหปนสับสน

ไฟท้ายรถคันนั้นค่อยๆ ห่างออกไปทุกที ในอกของสายขิมร้อนรุ่มด้วยความรู้สึกที่ตีกันไปมา ทั้งโกรธ หมั่นไส้ และลึกๆ ยังมีบางอย่างที่เธอไม่กล้ายอมรับว่าคืออะไร

พอขึ้นมาถึงห้องพัก เธอกลับชะงักเพราะเห็นกล่องสีขาววางอยู่หน้าห้อง ร่างบางตัวแข็งทื่อ ทั้งระแวงว่ามีใครแอบปองร้าย ทั้งอยากรู้ว่ากล่องใบนี้มาจากไหน ท้ายที่สุดก็ทนความอยากรู้ไม่ไหว เธอจึงใช้เท้าเขี่ยเบาๆ ก่อน ค่อยเดินเข้าไปใกล้แล้วดันกล่องใบนั้นเข้าห้องพักไป

“ใครส่งอะไรมาล่ะเนี่ย” หญิงสาวรวบกระโปรงแล้วนั่งขัดสมาธิลงกับพรมในห้องนั่งเล่น กล่องไม่มีชื่อคนส่ง และไม่มีอะไรบอกเลยว่าข้างในเป็นอะไร สายขิมค่อยๆ เปิดฝากล่องช้าๆ แล้วชะโงกหน้ามอง “กรี๊ด!!!” เท้าเล็กถีบกล่องล้มลง ส่งผลให้ของด้านในกลิ้งออกมา และสายขิมก็กรีดร้องอีกครั้งด้วยความตกใจและความกลัว