บทที่ 5 อัลฟ่ากลิ่นไวน์

บทที่ 5 อัลฟ่ากลิ่นไวน์

__________

หลังจบทริปพักผ่อนที่เขื่อนต่างจังหวัด สองอัลฟ่าก็เดินทางกลับเมืองหลวงในช่วงสายของวันถัดมา วีรกานต์ถูกพ่อแม่เอ็ดเสียยกใหญ่ว่าไปไหนไม่ยอมบอกกล่าว แต่ก็ได้อัลฟ่ากลิ่นองุ่นมาช่วยพูดให้ว่าเป็นตัวเขาเองที่ชวนอีกฝ่ายออกนอกสถานที่ไปหลายวัน

เมื่อการพักผ่อนจบลงก็ถึงคราวต้องกลับมาใช้ชีวิตเช่นเดิม

อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เขานั่งตรวจการบ้านของนักเรียนตัวเองมาตั้งแต่เช้าจนเวลาล่วงเลยมื้อเที่ยงมามากโข แม้จะรู้สึกหิวอยู่บ้างแต่เขาก็ยังไม่ยอมย้ายตัวเองออกจากห้องนอนเสียที

งานค้างเป็นกอง ไม่น่าหนีเที่ยวเลยวีรกานต์

วีรกานต์ถอนหายใจ หากเขาพูดประโยคนี้ให้อัลฟ่ากลิ่นองุ่นได้ยินมีหวังโดยงอนเป็นแน่ แต่ก็คงนั่งน้ำลายบูดอยู่คนเดียวสักสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ สี่ชั่วโมงเป็นอย่างมากก็จะกลับมาพูดคุยกับเขาดังเดิม

เขาหันมองด้านขวามือที่เป็นประตูกระจกใสกันไว้ระหว่างห้องนอนของเขาและพีรยุทธ์ มันมีผ้าม่านสีขาวคลุมไว้เพื่อความเป็นส่วนตัวและตาข่ายดักฝันสีเดียวกันห้อยไว้

ประตูนั้นไม่เปิดมาสองวันแล้วตั้งแต่กลับมา

เขาคิดเอาเองว่าอีกฝ่ายคงจะงานท่วมหัวไม่แพ้กันและเข้ารู้ดีว่ามันเป็นงานที่ต้องใช้สมาธิมาก วีรกานต์จึงไม่อยากไปรบกวน

อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลจ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งพลางคิดว่าจะไปเปิดมันออกดีหรือไม่ ต้องงานยุ่งแค่ไหนกันถึงไม่มีเวลาพักมาคุยเล่นกับเขาอย่างที่เคยทำ

มันเป็นความรู้สึก...น้อยใจหรือเปล่านะ

ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะตัวเขารู้ดีว่าอัลฟ่ากลิ่นองุ่นกำลังทำงานที่คั่งค้างของตนเองเหมือนกับเขา เมื่อเสร็จแล้วคงจะออกจากห้องมาเจอกันเอง

วีรกานต์ส่ายศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาจับเม้าส์ปากกาตรวจงานให้กับนักเรียนตามเดิม แต่เพียงไม่นานก็ตัดสินใจลุกออกจากเก้าอี้ทำงานเพราะรู้สึกว่าไม่มีสมาธิเอาเสียเลย

เขาเดินลงมาที่ห้องครัวชั้นล่างของบ้าน เขาตั้งหม้อต้มน้ำและหยิบห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาต้มทานเป็นมื้อเที่ยง

เมื่อจัดการอาหารง่าย ๆ ของตนเสร็จก็นำออกไปนั่งทานกับพ่อแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์

“ไง กว่าจะออกจากห้องได้นะเรา” เสียงแหบทุ้มของอัลฟ่าผู้เป็นพ่อเอ่ยทักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพิ่งจะได้ฤกษ์ยามออกจากห้องนอนเสียที

“ก็ตรวจงานเด็กอยู่นี่ครับ ส่งมากันให้พรึบเลย” อัลฟ่าชากุหลาบบึนปากแล้วย่นจมูกเล็กน้อย เขาจับตะเกียบคีบเอาเส้นหยักสีเหลืองเข้าปากจนเต็มคำ

“หนีเที่ยวไปตั้งหลายวันนี่ งานท่วมเลย” เสียงใสของเบต้าหญิงสาวเพียงคนเดียวในบ้านเอ่ยขึ้น

“แม่ครับ...” วีรกานต์ส่งเสียงออดอ้อนมารดา วางอุปกรณ์สำหรับทานอาหารแล้วขยับกายเข้าใกล้ โน้มศีรษะแนบลงไปกับหน้าตัก

เขาไม่ได้หนีเที่ยวเสียหน่อย แม่กับพ่อต่างหากที่หนีเขาไปสวีทกันตั้งไกล

ผู้เป็นแม่เมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวแสดงอาการออดอ้อนที่นานครั้งจะเห็นก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีคราเมลนั่นอย่างแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้มบาง

“ไม่ต้องเลยกานต์ ลุกขึ้นไปกินดี ๆ แล้วดูสิเนี่ย แม่อุตส่าห์ทำพะโล้ไว้ให้ดันไปต้มบะหมี่กิน เจ้าลูกคนนี้” มือบางของเบต้าหญิงสาวออกแรงดันหัวลูกชายให้ลุกออกจากตัก ไม่วายเอ็ดอัลฟ่าชากุหลาบไปที

“รักแม่ครับ” วีรกานต์ดีดตัวขึ้นนั่งอย่างไวก่อนจะพุ่งไปขโมยหอมแก้มใสของมารดาฟอดใหญ่จนโดนคนเป็นแม่ฟาดเข้าให้ที่ต้นแขนแล้วกลับมานั่งทานมื้อเที่ยงของตนอย่างสบายใจ

วีรกานต์กลับขึ้นมานั่งทำงานบนห้องอยู่พักใหญ่ก็ตัดสินใจปิดเครื่องคอมพิวเตอร์เพราะเขารู้สึกว่าวันนี้ตัวเองไม่มีสมาธิมากพอจะจดจ่อกับงานได้เท่าที่ควร ฝืนทำต่ออาจจะมีข้อผิดพลาดก็ได้

ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษ เสียงใสของมารดาเรียกให้เขาลงไปทานมื้อค่ำแต่เขารู้สึกไม่อยากอาหารจึงเอ่ยปฏิเสธไป

เกือบสามวันเข้าไปแล้วที่อัลฟ่ากลิ่นองุ่นไม่ได้มาแสดงตัวให้เขาเห็นเลยแม้แต่เงา แม้ปกติเจ้าตัวจะมีงานรัดขนาดไหนแต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะหายไปเป็นวันเช่นตอนนี้

แบบนี้มันผิดปกติเกินไป

หรือบางทีอาจเป็นเขาเองที่กระวนกระวายมากเกินเหตุทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วมันไม่มีอะไร

อัลฟ่าชากุหลาบถอนหายใจเป็นรอบที่สามของวัน เขาสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตนทิ้งไป

ท่อนขาของอัลฟ่าก้าวพาตัวเองขึ้นบบเตียงนอนแล้วล้มกายลงสะบัดผ้าห่มมาคลุมร่างกายหนีความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ดวงตาสีเฮเซลนัทลืมมองเพดานสีขาวสะอาดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปิดลงในไม่กี่นาทีต่อมา

พักสมองสักหน่อยน่าจะดีขึ้น

หากวันพรุ่งนี้พีรยุทธ์ยังไม่มาปรากฏตัวให้เห็น คนที่จะเปิดประตูกระจกบานนั้นในรอบสามวันเห็นทีว่าคงเป็นตัวเขาเองที่ทนเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ไหว

อัลฟ่าบนเตียงนอนนุ่มขยับกายไปมาอย่างคนอยู่ไม่สุข เขาหลับไปตั้งแต่ช่วงสองทุ่มแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น

นาฬิกาบนผนังบอกเวลาสามทุ่มเศษ ภายในหัวของวีรกานต์ยังคงครุ่นคิดถึงอัลฟ่ากลิ่นองุ่นที่หายหน้าหายตาไปนานเสียหลายวัน เขาเป็นกังวลว่าอีกฝ่ายจะเป็นอะไรไปหรือไม่ถึงได้เงียบหายไปเช่นนี้

หรือว่าจะไม่สบาย

ไวกว่าความคิด อัลฟ่าชากุหลาบดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มในทันที เส้นผมสีคาราเมลพันกันยุ่งจากการขยับตัวไปมาของเจ้าตัว เขาสางมันด้วยมืออย่างลวก ๆ คล้ายกับไม่ได้สนใจ

เมื่อสัปดาห์ก่อนพวกเขาไปเที่ยวเล่นกัน หากอีกฝ่ายจะไม่สบายเพราะถูกสายน้ำหรืออากาศที่ไม่คุ้นชินสัมผัสจนร่างกายอ่อนแอเขาก็ไม่คิดว่ามันแปลก กลับกันเขายิ่งเป็นห่วงเจ้าเพื่อนอัลฟ่ายิ่งกว่าเดิมเสียอีก

วีรกานต์หย่อนเท้าลงกระเบื้องยางสีน้ำตาลแล้วไปยืนอยู่หน้าประตูบานใส เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปปัดผ้าม่านและเลื่อนประตูกระจกออก

กลิ่นหอมอบอวลของฟีโรโมนกลิ่นองุ่นตลบไปทั่วห้องนอนสี่เหลี่ยมของอัลฟ่าเจ้าของห้อง มันฟุ้งกระจายเสียจนอัลฟ่าชากุหลาบมึนหัว เขาทึ้งศีรษะไล่อาการมึนงงก่อนจะสะบัดหัวแล้วเพ่งสายตามองหาเจ้าของห้อง

เตียงนอนสีขาวสะอาดว่างเปล่าไร้ผู้คน ผ้าห่มนวมผืนหนายับเยิบมีส่วนหนึ่งกองอยู่บนพื้นข้างเตียง อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีคาราเมลกวาดตามองไปทั่วห้องนอนที่มืดสนิท

พีรยุทธ์ไม่อยู่ห้องหรือ

แล้วทำไมฟีโรโมนของเจ้าตัวถึงได้หอมฟุ้งจนรู้สึกฉุนจมูกและกระจายอยู่ทั่วห้องแบบนี้

ตุ้บ!

อัลฟ่าชากุหลาบหันขวับตามเสียงทันที เสียงนั้นดังมาจากทางห้องน้ำด้านขวา เขาขมวดคิ้วแน่นเป็นปมเมื่อความสงสัยใคร่รู้และความเป็นห่วงเพื่อนอัลฟ่าตีตื้นขึ้นมา

เขาไม่รอช้ารีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ประตูห้องน้ำทันที มือของอัลฟ่าเอื้อมบิดลูกบิดออกอย่างไม่ลังเล

ไม่ได้ล็อก

วีรกานต์ผลักประตูที่เป็นสิ่งกีดขวางออกให้พ้นทางก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปภายในเพื่อหวังว่าจะได้เจอกับพีรยุทธ์ที่เป็นเจ้าของฟีโรโมนกลิ่นองุ่น แต่ความเย็นและความชื้นแฉะที่ฝ่าเท้าเขาได้สัมผัสมันทำให้ท่อนขาของวีรกานต์หยุดชะงัก

ที่หน้าห้องน้ำมันไม่ควรมีน้ำเจิ่งนองมากขนาดนี้

คิ้วสีน้ำตาลของอัลฟ่าชากุหลาบขมวดมุ่นเป็นปมยิ่งกว่าเดิมเมื่อมีความคิดว่าพีรยุทธ์จะเป็นอันตรายแล่นเข้ามาในหัว

วีรกานต์รีบสาวเท้าเข้าไปก็ยิ่งเป็นกังวล ผ้าขนหนูที่ควรถูกพับเก็บเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบตอนนี้มันถูกรื้อออกมาให้กองอยู่บนพื้นจนเปียกชุ่ม ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวหน้าใกล้กับกระจกก็ล้มระเนระนาดไม่เป็นทาง

เสียงสายน้ำตกกระทบพื้นเรียกความสนใจของอัลฟ่าชากุหลาบให้หันมอง เขาไม่รอช้าที่จะรีบก้าวเข้าไปใกล้อย่างเป็นกังวลต่อเพื่อนอัลฟ่าและปราศจากความกลัว

ในตอนนี้เขากลัวว่าพีรยุทธ์จะเป็นอะไรไปเสียมากกว่า

เมื่อมาถึงโซนเปียกภายในห้องน้ำที่เป็นที่มาของเสียงเขาก็รีบเลื่อนประตูกระจกที่ปิดไม่สนิทออกในทันทีก่อนจะผงะตกใจเมื่อได้เห็นสภาพของอัลฟ่ากลิ่นองุ่น

เส้นผมสีดำสนิทเปียกชุ่มตกลู่ลงปิดบังใบหน้าคม สายน้ำจากฝักบัวไหลผ่านแผ่นอกเปลือยเปล่าของพีรยุทธ์ ฟีโรโมนที่ปกติเคยเป็นกลิ่นองุ่นตอนนี้หอมหวานคล้ายกลิ่นไวน์ ทำเอาวีรกานต์เกิดอาการครั่นเนื้อครั่นตัว เผลอสูดกลิ่นหอมนั่นเข้าไปเสียเต็มปอด

ไวน์องุ่น

หากได้ลิ้มลองคงยากจะถอนตัว

แปลก ปกติแล้วอัลฟ่าด้วยกันจะได้กลิ่นฟีโรโมนของอีกฝ่ายแต่ไม่ใช่สำหรับสถานการณ์ในตอนนี้

อีกฝ่ายหอบหายใจจนร่างกายท่อนบนกระเพื่อมอย่างหนัก อีกทั้งท่อนล่างยังเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใด ๆ ปกปิด

แก่นกายของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นก็ชูชันขึ้นจนน่ากลัว

ขนาดมันยิ่งกว่าของเขาเสียอีก

พีรยุทธ์กำลัง...รัทงั้นหรือ

แต่...ทำไมกัน

อาการรัทของอัลฟ่าจะเกิดขั้นได้แค่ปีละครั้ง กินเวลาไปสามถึงสี่วัน ซึ่งหมายความว่าเหล่าอัลฟ่าจะพร้อมสำหรับการผสมพันธ์กับโอเมก้าที่เป็นคู่ครองตามหลักธรรมชาติในช่วงนี้

แต่อัลฟ่ากลิ่นองุ่นที่กำลังนอนตัวเปียกร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ในตอนนี้ยังไม่ถึงช่วงของการรัทเลยด้วยซ้ำ

พวกเขารัทในเวลาไล่เลี่ยกันเสมอ

วีรกานต์จำได้ดี และกว่าจะถึงช่วงนั้นของพวกเขามันก็อีกหลายเดือน

ทำไมกัน

“ก...กานต์” เสียงแหบทุ้มดังขึ้นเรียกสติของอัลฟ่าชากุหลาบ

พีรยุทธ์เปิดเปลือกตาปรือปรอย ร่างหนาของอัลฟ่าสั่นเทิ้ม เขาขยับตัวตะแคงข้างอย่างยากลำบากพลางใช้ลำแขนตระกองกอดกายเปลือยเปล่าของตนไว้แน่น ท่อนขาทั้งสองข้างก็ขดขึ้นปิดจุดสงวนเอาไว้อย่างมิดชิด

เขาไม่อยากให้วีรกานต์เห็นตัวเองในสภาพแบบนี้เลย

อัลฟ่าชากุหลาบรีบสาวเท้าเข้าไปหาอัลฟ่ากลิ่นองุ่น เอื้อมมือไปปิดฝักบัวไม่ให้สายน้ำตกกระทบอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปเลือกหาผ้าขนหนูสักผืนที่ยังไม่เปียกมากบนพื้นหน้าห้องน้ำมากอดไว้ แล้วรีบวิ่งกลับมาใช้ผ้าผืนหนาคลุมตัวพีรยุทธ์เอาไว้

อัลฟ่าเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลตัวสั่นเทิ้ม เมื่อไม่มีสายน้ำเย็นฉ่ำตกกระทบกายความรู้สึกหนาวเย็นก็เข้าครอบคลุมไปทั่วร่าง วีรกานต์รีบรุดนั่งคุกเข่าอยู่ข้างกายแล้วตระกองกอดกายหนาของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นหวังให้อีกฝ่ายคลายอาการสั่นเทาได้บ้าง

หากแต่ตอนนี้ฟีโรโมนเข้มข้นของพีรยุทธ์กำลังแผ่กระจายไปทั่วอย่างรุนแรงจนเขาต้องเบ้หน้า ภายในอกบีบรัดแน่นคล้ายกับหายใจไม่ออก อาการครั่นเนื้อครั่นตัวและร้อนรุ่มเกิดขั้นตั้งแต่ที่ได้เห็นอัลฟ่ากลิ่นองุ่น

ไม่...ตอนนี้มันมากกว่านั้น

กลิ่นไวน์

องุ่นที่ถูกบ่มอย่างดีจนกลายเป็นไวน์รสเลิศ

หอมหวาน และน่าลิ้มลอง

วีรกานต์สะบัดหัวทิ้งความคิดที่กำลังเตลิดของตัวเอง ในตอนนี้สิ่งที่เขาควรจะสนใจคืออัลฟ่าร่างหนาที่กำลังนั่งตัวสั่นคนนี้

“ไม่เป็นไรพี ไม่เป็นไร กานต์อยู่นี่แล้ว” อัลฟ่าชากุหลาบกอดรัดเพื่อนอัลฟ่าไว้เสียแน่นไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังกระชับอ้อมแขนขึ้นอีกระดับ

“...กานต์ ค...ครับ” พีรยุทธ์รวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดเพื่อเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างยากลำบาก ลำคอแห้งผากกระหายน้ำและความร้อนรุ่มที่สะสมอยู่ภายในกายทำให้เขาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรง

“ลุกไหวไหม กานต์ช่วยนะ” วีรกานต์เอ่ยบอกอย่างกระตือรือร้นพลางพยายามดันกายของตนและคนในอ้อมแขนให้ลุกขึ้นจากพื้นเปียกชื้นแต่ไม่เป็นผล

“พ...พีร้อน กานต์ ค...ครับ” อัลฟ่ากลิ่นองุ่นขบเม้มริมฝีปากแน่น นิ้วทั้งหมดถูกกำเข้าหากันจนขึ้นข้อขาว ทำให้วีรกานต์รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอดกลั้นเพียงใด

“กานต์รู้ แต่พีลุกก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” อัลฟ่าชากุหลาบย้ายตัวเองไปยืนที่ด้านหลังของพีรยุทธ์ก่อนจะยอบตัวลง ใช้ท่อนแขนของอัลฟ่าสอดไว้ใต้รักแร้แล้วออกแรงดึงให้อีกฝ่ายลุกตามกัน

พีรยุทธ์เองก็พยายามอย่างมากเพื่อลุกขึ้นยืน เขาไม่อยากให้เพื่อนอัลฟ่าต้องเหนื่อยกับตัวเองมากเกินไป

แค่ที่มาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ก็มากพอแล้ว

“กานต์พาไปนอนที่เตียงนะ” วีรกานต์ออกแรงลากพีรยุทธ์ออกมาจากห้องน้ำ พื้นที่เปียกจนน้ำเจิ่งนองและน้ำหนักของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นที่ทิ้งตัวลงมาทำให้เขาทำอะไรได้ลำบาก กว่าจะพาอีกฝ่ายมาถึงเตียงก็ทุลักทุเลพอสมควร

อัลฟ่าชากุหลาบวางร่างหนาของพีรยุทธ์ลงบนที่นอนนุ่ม ทันทีที่ถึงจุดพักอัลฟ่ากลิ่นองุ่นก็ขดตัวจนงอแล้วหันหลังหนีวีรกานต์ทันที

เขาอายเหลือเกิน

วีรกานต์ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นท่าทีของพีรยุทธ์ แต่เขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าเป็นเพราะเหตุใดจึงทำเป็นไม่สนใจแล้วเริ่มค้นตู้ต่าง ๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมนี้ “ยาแก้รัทอยู่ไหนพี”

ไม่มีเสียงตอบรับจากอัลฟ่ากลิ่นองุ่นจนวีรกานต์ต้องหันกลับไปมองคนบนเตียง พีรยุทธ์กำลังกัดกำปั้นตัวเองจนเลือดซิบ มือหนาอีกข้างก็ลงเล็บจิกท่อนขาตัวเองจนห้อเลือดเช่นกัน

“พีหยุด!” วีรกานต์เบิกตาโพลงก่อนจะรีบก้าวขึ้นเตียงไปนั่งลงข้างกายอัลฟ่ากลิ่นองุ่น เขาพยายามแงะมือหนาทั้งสองข้างของพีรยุทธ์ออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“พีปล่อย! กานต์สั่ง ปล่อยเดี๋ยวนี้!” อัลฟ่าชากุหลาบออกแรงทั้งดึงและทึ้งจนกลัวว่าพีรยุทธ์จะเจ็บตัว แต่ถ้าหากเขาไม่ทำอีกฝ่ายจะเจ็บตัวมากกว่า

วีรกานต์ตัดสินใจพลิกร่างหนาให้นอนราบกับเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมบนหน้าอกแกร่งแล้วออกแรงดึงแขนทั้งสองของพีรยุทธ์อีกครั้ง

ครั้งนี้มันได้ผล

เขาใช้ท่อนขาของตนเองตรึงแขนของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นไว้ทั้งสองข้างแล้วใช้มือกดที่หัวไหล่เรียกสติอีกฝ่ายจนได้ยินเสียงคำรามในลำคอคล้ายกับถูกขัดใจ

“พีฟังกานต์! มีสติหน่อย ยาแก้รัทอยู่ไหนพี” อัลฟ่าชากุหลาบตะเบ็งเสียงเพื่อเรียกสติ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลเลยสักนิด

อัลฟ่ากลิ่นองุ่นปิดเปลือกตาแน่น ฟันขบกันจนเห็นสันกรามเด่นชัด ลูกกระเดือกและหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงถี่ยิบจนวีรกานต์ต้องออกแรงกดไหล่ไว้แน่น กลิ่นฟีโรโมนที่ฟุ้งกระจายอยู่ก่อนหน้าก็แรงขึ้นอีกระดับจนอัลฟ่าชากุหลาบมึนหัว

ไม่ใช่

พีรยุทธ์ไม่เคยเป็นขนาดนี้

ครั้งนี้มันรุนแรงเกินไป

“พีตั้งสติ! ลืมตาแล้วฟังกานต์!”

อ๊ากกก!!

แค่เพียงจบประโยควีรกานต์ก็ถูกดันจนหงายหลังอย่างแรงก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายถูกคร่อมแทนโดยอัลฟ่ากลิ่นองุ่น

ร่างของพีรยุทธ์คร่อมทับอัลฟ่าชากุหลาบ ท่อนแขนหนาของอัลฟ่าตรึงข้อมือทั้งสองข้างอีกฝ่ายไว้กับเตียงจนวีรกานต์ต้องเบ้หน้าเพราะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์กาย

ร่างหนาของอัลฟ่ากลิ่นไวน์องุ่นเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามตัว อุณหภูมิในร่างกายร้อนระอุจนคนใต้ร่างสัมผัสได้ เส้นผมสีดำสนิทกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรง ดวงตาสีรัตติกาลบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองอร่ามแต่แววตากลับแข็งกร้าวคล้ายกับคนไม่มีสติ ริมฝีปากหนาอ้าออกกว้างเผยให้เห็นสิ่งประหลาดที่อยู่ภายในนั้น

เขี้ยว

เป็นไปไม่ได้

#พีขอโทษ

เอ้า อั่ยยูกหมามุนเป็นไร

สปอยล์ก่อนว่าตอนหน้าแอบแซ่บ🤭

ปล.ตั้งแต่ตอนต่อไปจันขออนุญาตติดเหรียญอ่านล่วงหน้า 3 เหรียญนะคะ หลังจากนั้น 1 อาทิตย์จะปลดให้ค่ะ ขอค่าไฟให้จันหน่อยน้าา

คอมเม้นพูดคุยกันได้ค่ะ จันเหง๊าเหงา55555

TW : dao_jun000