บทที่ 6 น่าอับอายยิ่งนัก (1/4)

6

น่าอับอายยิ่งนัก

            กลับมาที่การเปิดให้อ่านตำราโดยไม่เสียเงินชั่วคราวของคุณหนูซิว สตรีผู้ถูกเล่าลือว่างดงามมีเมตตาแสร้งปาดน้ำตาที่มีอยู่เล็กน้อยออกก่อนจะฝืนยิ้มออกมา ท่าทางเช่นนี้ของหญิงงามมักจะทำให้บุรุษรู้สึกอยากปกป้อง

            “ตายจริง ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านเจ็บมากหรือไม่เจ้าคะ ข้านี่มันใช้ไม่ได้ที่ละเลยท่าน”

            “ไม่เป็นไรขอรับคุณหนูซิว” หานจงเซ่อใบหูแดงเล็กน้อย

            “จะไม่เป็นไรได้อย่างไรเจ้าคะ ลี่มี่ไปเชิญท่านหมอมารักษาท่านบัณฑิตเถิด”

            “อย่าให้ถึงท่านหมอเลยขอรับ ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ” แม้จะรู้สึกอับอายต่อหน้าสตรีในดวงใจแต่เมื่อได้รับความห่วงใยจากนาง เขาก็รู้สึกว่าคุ้มค่าแล้ว

            “เช่นนั้นให้ข้าทำแผลให้ดีหรือไม่เจ้าคะ อย่าปฏิเสธข้าเลยนะเจ้าคะ” นางก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคล้ายเว้าวอนทำให้บุรุษพยักหน้าตอบรับอย่างง่ายดาย

            “เช่นนั้นต้องรบกวนคุณหนูซิวแล้วขอรับ” เป็นหานจงเซ่อที่รู้สึกอิ่มเอมหัวใจยิ่งนัก

            “หากไม่มีเรื่องใดแล้วพี่กลับจวนก่อนนะ” ซิวเมิ่งหยวนที่เหนื่อยหน่ายกับงิ้วของน้องสาวกล่าวก่อนจะเดินแยกตัวไป

            ‘คลาดกันจนได้ แต่ไม่เป็นไร คงต้องใช้ข้ออ้างเรื่องม้าในการไปเยือนจวนฟ่านเสียแล้ว’ ซิวซือเย่คิดก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มอ่อนโยนเมื่อคิดถึงใบหน้าของคุณหนูใจดีผู้นั้น

            ส่วนคุณหนูซิวที่กำลังเล่นงิ้วเป็นสตรีจิตใจดี เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีงามตามที่บิดามารดาสั่งสอนนั้น กำลังพยายามเก็บสีหน้าเบื่อหน่ายยามฟังบัณฑิตอ่อนแอกล่าวถึงตำราที่เขาชื่นชอบ

            เพราะหวังจะได้ใกล้ชิดบุรุษที่ตนพึงใจนางจึงใช้ข้ออ้างเรื่องที่เขาเคยช่วยเหลือนางหวังเข้าใกล้เขา แต่กลับไม่เป็นดังหวังเมื่อเขาเรียกทองจากนางถึงสองหีบเพื่อเป็นการตอบแทนที่เขาช่วยเหลือนางซึ่งเขาส่งคนไปรับมันจริง ๆ ทำให้นางต้องถูกบิดาสั่งงดเบี้ยหวัดนานถึงสองปี เป็นการลงโทษที่ทำจวนซิวต้องเสียทองคำไปโดยไร้ประโยชน์ถึงสองหีบ

            ขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารไปอีกกำมือ[1]

            แม้จะถูกสั่งงดเบี้ยหวัดแต่ทว่าการสร้างเสียงเล่าลือให้ตนเองเป็นสตรีจิตใจดีมีเมตตาก็ยังต้องทำต่อไป เพราะแม้ไท่จื่อคังเฟยหลงจะไม่อยู่ที่เมืองหลวงนานนับปีแล้ว แต่ทว่านี่กลับเป็นโอกาสดีที่นางจะเร่งมือทำให้ตนเป็นพระชายาของชินอ๋องซื่อจื่อแทน

            พระชายาไท่จื่ออันใด นางไม่ได้อยากเป็น คนที่อยากเป็นคือบิดาของนางโน่นที่ทะเยอทะยานอยากเป็นพ่อตาของฮ่องเต้องค์ถัดไป ด้วยเหตุนั้นเองจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่นางต้องออกไปตั้งโรงทานตามที่ต่าง ๆ จนกว่าชื่อเสียงดีงามจะลอยไปเข้าหูไท่จื่อ แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่อยู่เมืองหลวงการกระทำของนางก็คล้ายว่าจะสูญเปล่า บิดาจึงไม่ให้การสนับสนุนอีก แต่กลับเป็นนางที่อยากทำต่อเพราะมันทำให้นางมีข้ออ้างออกมายืนตามข้างทางอย่างชอบธรรมเพื่อจะได้มีโอกาสได้พบเจอบุรุษในดวงใจของตน

            โชคดีที่ว่าแม้จะไม่ได้รับการสนับสนุนเงินจากบิดาแล้ว แต่นางก็ยังมีตำราที่เคยช่วยซื้อมาจากร้านขายตำราซึ่งกำลังจะปิดร้านย้ายไปอยู่เมืองอื่นด้วยไม่มีเงินจ่ายหนี้และตอนนั้นที่นางช่วยซื้อก็เพราะมีคนกำลังมุงดูท่านลุงผู้นั้นด้วยความสงสาร นางจึงยอมจ่ายเงินซื้อตำราทั้งหมด นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเสียงเล่าลือถึงความงดงามและมีเมตตาของนาง

            เมื่อคิดออกว่าจะสร้างภาพลักษณ์ดีงามของตนเช่นไร นางก็ใช้ท่าทางน่าเอ็นดูของตนไปขอยืมพื้นที่ร้านที่ไม่มีคนเช่าเพื่อเปิดให้บัณฑิตเข้ามาอ่านตำราโดยไม่เสียเงิน ซึ่งเจ้าของพื้นที่ก็ตอบรับแต่มีข้อแม้ว่านางจะต้องสรรเสริญเยินยอความจิตใจดีของตนด้วย

            ส่วนเหตุใดเป้าหมายของนางถึงเป็นบัณฑิตน่ะหรือ?

            ก็เพราะคนพวกนี้อาจจะกลายเป็นขุนนางใหญ่โตให้นางได้ใช้ประโยชน์ในภายหน้าน่ะสิ

            “ขอบคุณคุณหนูซิวขอรับที่ช่วยทำแผลให้ข้าน้อย” เป็นเสียงของบุรุษตรงหน้าที่ดึงความคิดของนางกลับมา

            “ท่านบัณฑิตอย่าได้แทนตนเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ อีกไม่นานหากพวกท่านได้เป็นขุนนางใหญ่โต กลับเป็นข้าเสียอีกที่เป็นผู้น้อย”

            “คุณหนูซิวอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ หากวันหน้าพวกข้าได้เป็นขุนนาง ข้าย่อมรู้สึกสำนึกในบุญคุณที่ท่านคอยให้ความช่วยเหลือพวกข้า”

            “ข้าเห็นด้วย ๆ” บัณฑิตอีกหลายคนที่เพิ่งมาหาอ่านตำราโดยไม่เสียเงินกล่าว

            “เช่นนั้นหากวันหน้าพวกท่านได้เป็นขุนนางข้าซิวลู่หลินคงต้องฝากตัวด้วยนะเจ้าคะ” นางย่อตัวแสดงความเคารพต่อบัณฑิตทั้งหลายอย่างนอบน้อมแต่ใบหน้าที่ก้มต่ำกลับซ่อนรอยยิ้มเอาไว้อย่างมิดชิด

            ‘เห็นหรือไม่ว่าวันหน้า ไม่ว่าข้าจะได้เป็นพระชายาของใคร ข้าย่อมเป็นสตรีในเรือนหลังที่สามารถสนับสนุนสวามีได้’

           

            ด้านคุณหนูฟ่านที่พาตนเองเข้าไปนั่งในโรงเตี๊ยมหนานเหิง หวังจะได้พบบุรุษรูปงามท่าทางลำบากหรือบัณฑิตตกยากสักคน นางจะได้เข้าไปตีสนิทแล้วผูกมิตรเป็นสหาย ยามพาเข้าใกล้พี่ใหญ่ เขาจะได้ไม่รู้ตัว

            โต๊ะที่นางเลือกนั่งเป็นโต๊ะในมุมอับสายตาเช่นเดิมเพื่อจะได้สะดวกต่อการกวาดสายตามองหาบุรุษให้พี่ใหญ่ อีกทั้งยังสามารถกวาดสายตามองลงไปยังด้านล่างได้อีกด้วย

            “จวนราชครูนี่สั่งสอนบุตรหลานได้ดีเสียจริงว่าหรือไม่”

            “เจ้าคงหมายถึงคุณหนูซิวที่ไปขอยืมพื้นที่เถ้าแก่เจียงเปิดให้บัณฑิตได้มาอ่านและยืมตำราโดยไม่เสียเงินใช่หรือไม่”

            “ถูกต้อง นางช่างมีวิธีการให้ที่แตกต่างกันออกไป”

            “ข้าก็คิดอยู่ว่าบัณฑิตพวกนั้นหายไปที่ใด ยามปกติมักจะรวมตัวกันมาอ่านตำราในโรงเตี๊ยมแห่งนี้”

            “ก็คงไปหาคุณหนูซิวกันหมด เพราะนอกจากที่นั่นจะมีตำราให้อ่านโดยไม่เสียเงิน ยังมีน้ำชาให้กินอีกด้วย”

            “อืม...มิแปลกใจที่บัณฑิตพวกนั้นไปอยู่ที่นั่นกันหมด”

            “แต่ข้ากลับคิดว่าสิ่งที่คุณหนูซิวทำไม่เหมาะสมเท่าใดนัก เป็นสตรีไปอยู่ท่ามกลางบุรุษมากมายเช่นนั้นมองอย่างไรก็ไม่เหมาะสม”

[1] นอกจากจะไม่ได้ประโยชน์ที่ต้องการแล้วยังต้องสูญเสียอย่างอื่นไป