บทที่ 5 ผีหรือบุรุษรูปงามกัน (4/4)

ไม่ได้การแล้ว...นางต้องทำอันใดสักอย่าง

           เมื่อกลับถึงเรือนของตน ฟ่านซีอิ๋งก็รีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะไปขออนุญาตมารดาเพื่อออกไปข้างนอก

            “คุณหนูจะออกไปซื้อสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

            “ข้าจะไป...” หากตอบว่าไปมองหาบุรุษที่เข้าท่ามาให้พี่ใหญ่ ก็คงจะไม่ได้

            ของขวัญ! ใช่แล้วอีกไม่นานพี่ใหญ่ก็จะมีอายุครบยี่สิบสี่หนาว นางแสร้งทำเป็นออกไปหาซื้อของขวัญให้เขาคงจะได้กระมัง อย่างน้อยก็สามารถใช้ข้ออ้างนี้ออกจากจวนได้ราวสามสี่ครั้ง

            แต่เพียงคิดถึงของขวัญ นางก็น้ำตาแทบไหลรินเมื่อคิดถึงเงินก้อนสีทองที่จับจ่ายไปในหอชายงามครั้งนั้น การไปเที่ยวเช่นนั้นช่างใช้ตำลึงมากมายทีเดียว

            “ข้าจะออกไปซื้อของขวัญให้พี่ใหญ่”

            “คุณหนูได้เลือกของขวัญที่จะมอบให้คุณชายใหญ่แล้วหรือยังเจ้าคะ”

            “ข้ายังคิดไม่ออก จึงคิดว่าจะมาเดินดูก่อน”           

            “พู่กันอย่างไรเจ้าคะ ก่อนหน้านี้คุณหนูเคยบอกว่าอยากได้พู่กันล้ำค่า...”

            “ไม่เอา ข้าเปลี่ยนใจแล้ว” นางไม่มีวันเดินเข้าร้านเหิงจื้อเป็นแน่

            “เช่นนั้นของขวัญของคุณชายใหญ่จะเป็นสิ่งใดดีเจ้าคะ”

            “เพราะข้ายังไม่รู้ จึงต้องมาเดินดูก่อนอย่างไร เผื่อจะเกิดความคิดดี ๆ” นางแสร้งทำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ซูฉีจะได้ไม่เอ่ยปากถามต่อ มิเช่นนั้นนางต้องหลุดท่าทางร้อนรนออกมาเป็นแน่

            ส่วนของขวัญของพี่ใหญ่น่ะหรือนางคิดออกตั้งนานแล้ว ในเมื่อไม่มีตำลึงมากพอที่จะไปจ้างคนตีกระบี่ นางจึงคิดจะทำพู่ห้อยกระบี่ให้แทน

            คุณหนูฟ่านเลือกลงจากรถม้าที่ย่านการค้า เพื่อไม่ให้หูตาของพี่ใหญ่ที่เร้นกายติดตามมาด้วยทราบถึงจุดประสงค์ที่นางทำ นางจึงจงใจจะทิ้งสาวใช้คนสนิทไว้ที่โรงงิ้ว

            “ซูฉีเจ้าอยากดูงิ้วหรือไม่ ข้าได้ยินว่าวันนี้เขาจะแสดงเรื่องตำนานรักสาวทอผ้ากับชายเลี้ยงวัว”

            “จริงหรือเจ้าคะ คุณหนูจะไปดูใช่หรือไม่”

            “เจ้าก็ทราบว่าข้าไม่ชอบคนพลุ่งพล่าน ข้าจะไปหาที่นั่งรอเจ้า ส่วนเจ้าก็ไปดูกับพี่ชายอิน เมื่อดูจบแล้วก็มาเล่าให้ข้าฟัง”

            “จะดีหรือเจ้าคะคุณหนู” เมื่อเห็นสาวใช้คนสนิทแสดงสีหน้าลังเลนางจึงรีบตัดบทแล้วเอ่ยวาจาสั่งพี่ชายอิน

            “ย่อมดี ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน พี่ชายอินเจ้าคะ ท่านช่วยแยกไปคุ้มครองซูฉีสักคนนะเจ้าคะ”

            “ขอรับคุณหนู” เสียงตอบรับดังมาตามสายลม

            “ไป ๆ เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะได้รีบไปหาที่นั่งรอ”

            “ขอบคุณเจ้าค่ะคุณหนู” เมื่อสาวใช้คนสนิทเดินเข้าโรงงิ้วไปพร้อมกับผู้คุ้มกันหนึ่งคน นางก็แสร้งมองซ้ายขวาคล้ายกับหาที่นั่ง

            “พวกท่านไม่ต้องออกมาเจ้าค่ะ เร้นกายเช่นนั้นดีแล้ว” นางเอ่ยวาจาสั่ง การเดินไปไหนมาไหนคนเดียวคล่องตัวกว่านัก

            ฟ่านซีอิ๋งหาซื้อผ้าคลุมมาใส่คลุมหน้าเสร็จก็เดินเข้าออก ร้านเกือบทุกร้านในย่านการค้า เห็นจะมีแต่ร้านเหิงจื้อเท่านั้นที่นางเดินผ่านโดยไม่คิดชายตามอง ด้วยเหตุนี้จึงไม่รู้ว่ามีใครบางคนต้องตาตนเองเสียแล้ว

            ในระหว่างที่เดินนางกวาดสายตามองรอบตัว เพื่อมองหาร้านหรือโรงเตี๊ยมที่มีบุรุษรูปงามแต่ท่าทางลำบากรวมตัวกันอยู่

            ‘ใช่แล้วหากเป็นบัณฑิตอ่อนแอที่ไร้ตระกูลหนุนหลัง อาจจะใช้งานง่ายกว่า’ พอคิดได้เช่นนั้นนางจึงเลือกที่จะเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมหนานเหิง โดยไม่รู้ว่าการเดินวนไปมาเพื่อมองหาบุรุษไปเปลี่ยนใจพี่ชายตนได้สลัดการติดตามของบุรุษสองคนออกไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            บุรุษคนแรกเห็นจะเป็นบุรุษรูปร่างกำยำ ใบหน้าแม้จะไม่งดงามมากนักแต่ทว่าหากสตรีใดได้มองก็ยากจะละสายตาเนื่องจากดวงตาที่ฉายแววเย็นชาอยู่เป็นนิจนั้นล้ำลึกยากจะหยั่งถึง

            “ท่านบัณฑิต สามารถเข้ามาหยิบยืมตำราที่ต้องการได้นะเจ้าคะ” เสียงของคุณหนูจิตใจมีเมตตาผู้หนึ่งดังขึ้น

            วันนี้คุณหนูผู้นี้ได้นำตำราหลายอย่างมาขอใช้พื้นที่ของร้านที่ร้างไร้คนเช่า เพื่อให้บัณฑิตที่มีฐานะยากจนได้มาอ่านโดยไม่เสียเงิน ทั้งยังสามารถหยิบยืมไปได้อีกด้วย แต่มีข้อแม้ว่าในอีกเจ็ดวันข้างหน้าจะต้องนำมาคืนที่นี่เช่นเดิม

            ด้วยเหตุนี้คุณหนูผู้งดงามจิตใจมีเมตตาผู้นี้จึงกลายเป็นดั่งเทพธิดาในสายตาบัณฑิตเหล่านี้ไปเสียแล้ว

            “...” แต่ก็มีบัณฑิตเช่นเขาที่ไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือนี้ จึงเมินเฉยและเดินผ่านไป คุณหนูน่าเอ็นดูผู้นั้นต่างหากที่เขากำลังให้ความสนใจ

            “ท่านบัณฑิตเจ้าคะ อย่าได้เกรงใจ ท่านสามารถเลือกได้ว่าจะนั่งอ่านที่นี่หรือหยิบยืมกลับไป”

            “...” โจวคุนต๋ายังคงเพิกเฉยและทำท่าจะเดินผ่านไป

            “ตำราของเรามีมากมาย ท่านบัณฑิตลองเข้าไปดูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ อาจจะมีตำราที่ท่านต้องการก็ได้” คราวนี้เป็นคุณหนูผู้นั้นดึงรั้งชายอาภรณ์ของเขาไว้

            “ปล่อยมือ” เขาปรายตามองชายอาภรณ์ที่ถูกจับอย่างเย็นชาก่อนจะเอ่ยวาจาสั่ง

            “ขออภัยเจ้าค่ะคุณชาย” สตรีผู้นั้นยอมปล่อยมือแต่เปลี่ยนเป็นมายืนด้านหน้าของเขาแทน

            “หลีกทาง!” ดวงตาของเขายังจับจ้องแม่นางน้อยน่าเอ็นดูที่เดินห่างออกไปเรื่อย ๆ

            “คุณชายเหตุใดท่านถึงเอ่ยวาจาโหดร้ายเช่นนั้น ข้าเพียงแต่หวังดีอยากให้ท่านได้มีโอกาสอ่านตำราโดยไม่ต้องเสียเงิน”

            “คุณหนู...บัณฑิตท่านนี้ไม่สนใจความเมตตาที่ท่านหยิบยื่นให้ก็แล้วไปเถิดเจ้าค่ะ” เสียงของสาวใช้ที่ไม่เบาเลยทำให้บัณฑิตที่นั่งอยู่ในร้านแห่งนั้นหันมาให้ความสนใจ

            “เป็นเจ้าอีกแล้วหรือคุนต๋า เจ้าทำอันใด เหตุใดคุณหนูซิวถึงได้โศกเศร้าเช่นนี้” เป็นหานจงเซ่อเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ที่อีกฝ่ายมาทำให้เทพธิดาของตนโศกเศร้า

            “หึ! โง่เง่า” โจวคุนต๋าเค้นเสียงในลำคอพลางปรายตามองบัณฑิตหน้าอ่อนก่อนจะหันกลับไปมองหาแม่นางน้อยน่าเอ็นดู แต่นางเดินหายไปจากสายตาเสียแล้ว เขาจึงตั้งใจจะเดินตามหานางต่อกลับถูกดึงแขนไว้คล้ายกำลังจะถูกหาเรื่อง

            “ช่างเถิดเจ้าค่ะ ข้าเพียงหวังดีอยากให้ท่านบัณฑิตได้มีโอกาสอ่านตำราหายาก แต่ในเมื่อเขาไม่สนใจก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ท่าทางโศกเศร้าดั่งดอกสาลี่ต้องฝนคล้ายกับน้ำมันที่ราดใส่กองเพลิง

            “เห็นหรือไม่ว่าเจ้าทำนางร้องไห้” กล่าวจบหานจงเซ่อก็กำหมัดจะเข้าทำร้ายอีกฝ่ายหวังจะทำให้สตรีที่ตนหมายปองประทับใจ แต่กลับพลาดเนื่องจากอีกฝ่ายเบี่ยงตัวหลบทำให้เขาล้มลงหน้ากระแทกกับพื้น

            “อย่ามายุ่งกับข้าเข้าใจหรือไม่” โจวคุนต๋าจ้องมองบุตรสาวราชครูผู้มีจิตเมตตาด้วยแววตาเย็นชาแฝงอันตราย

            สตรีที่มีจิตใจเมตตาอันใดกันเสแสร้งทั้งนั้น อยากให้คนที่กล่าววาจาเยินยอซิวลู่หลินมาเห็นเสียจริง ว่านางเสแสร้งเพียงใด สตรีจิตใจดีงามหรือ หึ! ก็แค่คุณหนูเอาแต่ใจผู้หนึ่งที่พยายามสร้างชื่อเสียงดีงามเพื่อปีนป่ายที่สูง เกรงว่ากับบัณฑิตเหล่านี้ก็คงหว่านบุญคุณเอาไว้หวังใช้งานในภายหน้าสินะ

            เมื่อบัณฑิตท่าทางน่ากลัวผู้นั้นเดินจากไป คุณชายใหญ่หลิวก็ปรากฏตัวก่อนจะเข้ามาถามน้องสาวด้วยท่าทางเป็นห่วงเป็นใย

            “ลู่หลินเจ้าเป็นอันใดไป เหตุใดถึงร้องไห้เช่นนั้น”

            “เมื่อครู่มีบัณฑิตผู้หนึ่งที่นอกจากจะไม่เห็นความหวังดีของคุณหนูแล้วยังเอ่ยวาจาร้ายกาจใส่คุณหนู คุณหนูจึงโศกเศร้าเสียใจเจ้าค่ะ”

            “ช่างเถิด เจ้าอย่าได้สนใจคนที่ไม่เห็นความดีของเจ้าเลย”    

            “ซิวซือเย่กล่าวถูกต้องแล้วขอรับ” เป็นหานจงเซ่อที่ใบหน้ามีแผลถลอกกล่าวเสริม

            บทสนทนาของคนด้านหลังทำให้มุมปากของโจวคุนต๋ายกยิ้มเย้ยหยัน

            ‘เนื้อแท้ช่างต่างจากเปลือกนอก’ หากไม่อยู่ในสภาพนี้เกรงว่าจะไม่ได้เห็นความเสแสร้งที่แสนจอมปลอมเหล่านี้