พี่เอ็มเป็นเด็กเกเร

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา… เด็กผู้ชายเหงาๆ คนนั้นก็ค่อยๆ รู้สึกดีขึ้นเพราะเด็กผู้หญิงหน้าหมวยตัวเล็กๆ ข้างบ้านคนนั้นนั่นแหละ

หลังจากที่ผมกับแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ พ่อเลี้ยงก็ใช้พื้นที่หลังบ้านทำเป็นสวนหย่อมเล็กๆ ให้ผม มีชิงช้าแล้วก็โต๊ะเอาไว้นั่งเล่นกินขนม แล้วก็พาผมเข้าไปสมัครเรียนในโรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ใกล้บ้าน เป็นโรงเรียนชายล้วนขนาดกลาง ห่างจากบ้านเพียงสามป้ายรถเมล์

การย้ายมาจากบ้านนอกแล้วเข้าเรียนในโรงเรียนที่กรุงเทพฯ ทำให้ผมต้องปรับตัวค่อนข้างมาก ผลการเรียนของผมก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ เรียกว่ารั้งท้ายเลยก็ว่าได้ ต่างจากเด็กผู้หญิงข้างบ้านลิบลับ เธอดูสนใจกับการเรียนตั้งแต่เล็กจนโต พอมีเวลาว่างก็เห็นเอาแต่อ่านหนังสือ

ตอนผมขึ้นปอสาม ตอนนั้นผมยังอ่านหนังสือไม่คล่อง แต่เพราะน้องผึ้งเด็กหมวยข้างบ้านคนนี้นี่แหละ ที่ทำให้ผมกลับไปตั้งใจเรียนวิชาภาษาไทยจนอ่านหนังสือคล่องทันเพื่อนคนอื่นๆ ในชั้นเรียน

ย้อนกลับไปวันนั้น…

“พี่เอ็มอ่านนิทานให้น้องผึ้งฟังหน่อยสิ” เสียงเล็กๆ ลอยละล่องเล็ดลอดออกมาจากรั้วบ้าน

พอผมหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นเด็กน้อยหน้ากลมยืนยิ้มแป้นแล้นอยู่ พร้อมชูหนังสือนิทานเล่มโตที่ถืออยู่ในมือให้ผมดู

วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอไม่ไปโรงเรียน ส่วนร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดก็ขายดีในวันหยุด ตอนนี้ป๊ากับหม่าม้าของเธอคงกำลังยุ่งอยู่ น้องผึ้งเป็นลูกสาวคนเดียวเลยไม่มีใครให้เล่นด้วย พี่ชายข้างบ้านอย่างผมก็เลยกลายเป็นเป้าหมาย ที่เธอใช้เป็นเพื่อนเล่นคลายเหงา

“ทำไม… อ่านเองไม่เป็นเหรอ” เก๊กหน้ากวนถามกลับห้วนๆ

เห็นแก้มยุ้ยๆ สองข้างนั่นทีไรก็มันเขี้ยวทุกที อยากจะขอบีบแรงๆ สักทีถ้ามีโอกาส

“เร็วๆ มาอ่านนิทานให้น้องผึ้งฟังหน่อย” เริ่มขึ้นเสียงใส่ผมตามประสาลูกสาวคนเดียวที่ค่อนข้างจะเอาแต่ใจตัวเอง

“ไม่อ่าน” ยังยืนกรานที่จะไม่ทำตามความต้องการของเธอ ตอนผมตัวเล็กๆ เท่าเธอ ไม่เห็นมีใครเคยอ่านนิทานให้ผมฟังบ้างเลย

“หรือว่าพี่เอ็มอ่านหนังสือไม่ออก” นั่น! ปั้นหน้าว่าผมใหญ่ เดี๋ยวก็หยิกแก้มจริงๆ ซะหรอก

“เด็กแก่แดด” ขยับเข้าไปยืนข้างรั้วเหล็กหลังบ้านเธอพร้อมพึมพำเบาๆ

ทำไมต้องมีรั้วบ้าๆ นี่มากั้นกลางระหว่างเราด้วยวะ

“ที่พี่เอ็มไม่อ่านนิทานให้น้องผึ้งฟัง เพราะพี่เอ็มก็อ่านหนังสือไม่ออกเหมือนกันใช่ไหม” ตัวแค่นี้แต่ดันรู้ทันกันซะแล้ว

“ใครบอกว่าอ่านไม่ออกวะ เอามานี่ เดี๋ยวพี่อ่านให้ฟังก็ได้” ผมดึงหนังสือปกอ่อนสีสวยออกมาทางช่องว่างระหว่างรั้วเหล็ก ก่อนจะนั่งลงบนพื้น แล้วเปิดหน้าแรก เตรียมตัวอ่านนิทานให้เธอฟัง

ไอ้รั้วเหล็กที่คอยกั้นกลางระหว่างเรานี่มันน่ารำคาญชะมัด!

“ปอ-อี-ปี ตอ-เออ-เตอ พอ-แอ-นอ-แพน ปีเตอร์แพน!” โอย! กว่าจะได้สักคำ

“อะไร! พี่เอ็มเรียนตั้งปอสามแล้ว แต่ยังอ่านหนังสือไม่ออกอีก” เสียงเล็กๆ ที่พูดกวน ยิ่งทำให้ผมไม่มีสมาธิจะสะกดคำ

“อ่านออก แต่ไม่คล่อง” ผมอ่านช้าตะกุกตะกักจนเธอเริ่มจะรำคาญ

“อ่านช้าแบบนี้แล้วเมื่อไหร่จะจบ” พอโดนเธอบ่นผมก็ชักจะเริ่มรู้สึกอาย

“งั้นก็อ่านเอง” ปิดหนังสือแล้วโยนกลับไปให้คนตัวเล็กที่กำลังนั่งมองผมด้วยแววตาน่าเอ็นดู

“น้องผึ้งยังอยู่อนุบาลสามเอง แม่บอกว่าคุณครูจะสอนให้หัดอ่าน กอ-อา-กา ตอนขึ้นปอหนึ่ง”

ปกติผมไม่ค่อยจะอ่อนโยนกับเพื่อนหรือกับเด็กที่อายุน้อยกว่าสักเท่าไหร่ แต่กับเธอคนนี้ ผมรู้สึกทั้งรักและเอ็นดู อยากจะดูแล อยากปกป้องเธอ อยากทำให้เธอยิ้ม อยากเห็นเธอมีความสุข

“งั้นเอามานี่ เดี๋ยวพี่อ่านให้ฟังใหม่”

สุดท้ายผมก็แย่งหนังสือนิทานเล่มนั้นกลับมาแล้วก็เปิดดูรูปภาพทีละหน้า พร้อมกับแต่งเรื่องเล่าให้เธอฟัง สร้างตัวละครปีเตอร์แพนในรูปแบบของผมขึ้นมาใหม่…

หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทสนมคุ้นเคยกัน จากเด็กอนุบาลตัดผมสั้นทรงม้าเต่อกลายเป็นเด็กประถมถักเปียสองข้าง น่ารักขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย

ทุกเย็นผมมารอเธอตรงข้างรั้ว… เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่มีเธอคอยเป็นความสุขในชีวิต

แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็มีท่าทีห่างเหิน ไม่ยอมทักทายผมเหมือนเมื่อก่อน คนตัวเล็กมาคอยแอบมองผม มีท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ที่จะคุยกับผม

“ผึ้ง! เป็นอะไร ทำไมมองพี่แบบนั้น” เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ไหวแล้ว ขอถามหน่อยเถอะ

ตอนนั้นผมยังเรียนปอห้า สภาพดูไม่จืดเพราะเพิ่งไปมีเรื่องชกต่อยกับลูกร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ตรงปากซอยมา มันชอบไปรังแกหมาแมวจรจัดตามข้างถนน ผมเห็นทีไรไม่สบอารมณ์ทุกที

ผมยืนมองเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักอย่างรอคอยคำตอบ ในมือถือกล่องกูลิโกะป็อกกี้รสสตรอว์เบอร์รี่ที่เธอโปรดปราน อุตส่าห์อดน้ำอัดลมสามวันแล้วกินน้ำก๊อกตรงหน้าห้องเรียนแทน เพื่อจะซื้อขนมมาฝากน้องสาวข้างบ้านที่ไม่ยอมคุยกับผมมาสองวัน

“ป๊าห้ามไม่ให้น้องผึ้งเล่นกับพี่เอ็มแล้ว หม่าม้าก็บอกว่าพี่เอ็มเป็นเด็กเกเร”

“ห๊ะ! อะไรนะ” ผมไม่ใช่เด็กเกเร แต่ถ้าเกเรแล้วไง! เกเรก็มีหัวใจป่าววะ

ใครๆ ก็บอกว่าผมเป็นเด็กเก็บตัวและค่อนข้างก้าวร้าว ชอบใช้อารมณ์กับคนรอบข้าง มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งชกต่อยทุบตีกับเพื่อนที่โรงเรียนอยู่บ่อยครั้งจนพ่อเลี้ยงกับแม่เริ่มเอือมระอา แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็เข้าข้างผมเสมอ แม่บอกว่าน่าจะเป็นเพราะผมโดนพ่อแท้ๆ ทุบตีมาตั้งแต่ยังจำความได้ก็เลยเป็นแบบนี้

ผมยังจำวันที่แม่ตัดสินใจพาผมหนีออกจากบ้านได้เลย ตอนนั้นผมอายุเจ็ดขวบ แม่นั่งร้องไห้ไม่ยอมหยุด ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กๆ กับตังค์ที่เหลือติดกระเป๋าอยู่ไม่กี่ร้อย เราสองแม่ลูกขึ้นรถบัสที่ บขส. มุ่งเดินทางไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย…