บทที่ 7 อะไรที่มันชัดเจนยากจะพูด (2)

“ใครสอนให้น้องเอมใช้ปากเก่งแบบนี้” ไม่พูดเปล่า ยังรั้งเอวคอดประชิดตัว

“คนโรคจิตที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่แหละค่ะ ตัวดีเลย” เธอแหวกลับอย่างไม่จริงจัง แล้วยิ้มขันไปกับเขา

“คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต สงสัยไม่ต้องกินแล้วข้าว กินน้องเอมแทน”

“พี่เซนคะ” เธอฟาดมือลงบนแขนแกร่งอย่างมันเขี้ยว ถลึงตาใส่อย่างคนมีน้ำโห ทว่าทำไปอย่างนั้น

“พูดเล่น แต่ถ้าจะให้เป็นเรื่องจริงก็ได้นะ” เขายังคงเย้าหยอกเธอ

“เอมไม่คิดเลยว่าคนอย่างพี่เซนจะเหมือนกับคนละคนที่เอมเจอครั้งแรก คนอะไร ปากหวานยิ่งกว่าผู้หญิง” เธอบ่นอุบพลางยื่นมือไปบีบแก้มสากทั้งสองข้าง

“คนน่ารักแถวนี้เปลี่ยนเสือให้เป็นแมวจนอยู่หมัด” เขาให้คำตอบ

ทว่าสายตาที่มองมาอย่างลุ่มลึกทั้งที่คำพูดเย้าแหย่ ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามได้อย่างไม่เคยชินเลยแม้แต่นาทีเดียว กับการช่างหยอดช่างเย้าของเขา

ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ถูกเธอจับจนอยู่หมัด เขาเองก็เช่นกัน

เท้าเล็กก้าวเดินไปบนหาดทรายขาวนุ่มไปตามแนวเลียบฝั่ง มองออกไปบนผืนทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาอย่างไม่สิ้นสุด มือเล็กถือรองเท้าแตะสีขาวแกว่งไปมาเหมือนคนเดินเล่น ทว่าภายในหัวเอาแต่ครุ่นคิดเรื่องระหว่างตนเองและชายหนุ่มที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในการทบทวนความรู้สึกของตัวเอง ระหว่างรอชายหนุ่มที่หายไปไหนก็ไม่ยอมบอกหลังรับประทานมื้อเย็นจนอิ่ม

แม้จุดเริ่มต้นจะเกิดขึ้นด้วยอารมณ์ที่ดึงดูดกันและกันอย่างไม่เข้าใจ ถึงจบด้วยเตียงนอน อาจใช่ที่เขาคือรักแรกพบของเธอเมื่อหลายปีก่อน แต่มันก็นานมากแล้วจนกระทั่งได้เจอกับเขา อาการแปลกใหม่ก็ก่อเกิดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

เธอไม่เข้าใจกระทั่งช่วงเวลาสองเดือนที่ผ่านมา

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขากำลังไปด้วยดี แม้ลึก ๆ เธอจะแอบหวั่น ๆ ว่าเขาหวังจะเคลมเธอไม่ต่างจากคนอื่น ทว่าความอบอุ่นเอาใจใส่ของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหว จนเลือกที่จะลองเดินบนเส้นทางที่เลือก เพราะถึงอย่างไรในตอนนั้นระหว่างเธอกับเขาก็ไม่ได้มีเรื่องให้ต้องระแวง แต่ก็ยังไม่มีสถานะที่ชัดเจนกับการเจอกันอีกครั้งเสียหน่อย เธอไม่รู้ว่าเขาจดจำเธอได้หรือไม่ แต่เธอจำเขาได้ขึ้นใจ โดยเฉพาะนัยน์ตาสีอำพันราวกับหมาป่าคู่นั้น ทั้งยังรู้และเข้าใจเองว่าเซนนิก้ากำลังกลัวที่จะรักใครอีก

ใช่ เธอรับรู้ หากไม่ใช่เพราะเซนโซก้าต่อสายทางใกลเพื่อให้เธอได้ปรึกษา เธอก็คงไม่รู้

เมื่อวันก่อนใช่ว่าเธอจะไม่รู้ เอเรียน่าคืออดีตคนรักของเขาที่ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี หนำซ้ำยังตราหน้าเขาด้วยการไปแต่งงานกับเศรษฐีคราวพ่อ

เชอเอมรู้ว่าเซนโซก้ามองเธอเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ถึงได้เปิดปากเล่าเรื่องราวของเซนนิก้าให้เธอได้รับรู้ แม้จะแอบรู้สึกโหวงเหวงกับอดีตของเขา เกือบหลงคิดผิดว่าเธออาจเป็นแค่คนคั่นเวลา แต่ยามที่เขาหึงหวงขึ้นมาความรู้สึกนั้นก็มลายหายไปฉับพลัน แม้เธอจะมีคนรักมาและจบลงไม่สวย แต่คนเหล่านั้นก็ไม่เคยทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความรักจริง ๆ สักคน

แตกต่างจากเขา...

ความรู้สึกมากมายเอ่อท้นจนไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่แล้วมันก็กระจ่างเมื่อเขาแสดงการกระทำให้ทำให้เธอหยุดหวั่นไหวไม่ได้เสียที แต่ยามที่ความสัมพันธ์ที่เริ่มลึกลงไปเธอก็อดรู้สึกโหวงเหวงไม่ได้ เมื่อชั่วขณะหนึ่งในหัวผุดเรื่องของเขากับเอเรียน่าขึ้น

ยิ่งย้ำให้เธอคิดไม่ตกเมื่อยังจดจำอากัปกิริยาของคนทั้งสองเมื่อได้พบกันในวันที่เธอทำงาน เธอจำได้ดี สายตาที่กรุ่นโกรธด้วยความเจ็บ

เขายังคงเจ็บปวดกับอดีต...

ถึงจะเห็นเขามีอากัปกิริยาเช่นนั้น วนเวียนในหัวไม่หยุด ทว่าหัวใจของเธอก็ดื้อด้านที่จะไปต่อกับเขาอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงหาเรื่องให้ต้องมาเสียใจทีหลังหากรู้ว่าเขาไม่ได้หวั่นไหวเหมือนที่เธอกำลังเป็น

“เขาจะรู้สึกเหมือนกับเราไหมเนี่ย”

สาวเจ้าบ่นพึมพำกับตัวเองพลางก้มมองเท้าที่กำลังก้าวเดินไปตามหาดทรายผ่านเกลียวคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งมาปะทะ ก่อนจะชะงักเท้าที่กำลังเดินเพื่อใช้สมองคิดว่าจะทำเช่นไรดีกับความสัมพันธ์ของตัวเอง

ยายเอมนะยายเอม เรื่องคนอื่นล่ะจุ้นจ้านดีจริง ถึงคราวตัวเองกลับกลายเป็นคนโง่งมแบบนี้

ไม่วายบ่นตัวเองต่อในใจอย่างคนหัวเสียไปกับความรู้สึกของตัวเองที่เหมือนจะเดินบนเส้นทางที่ผิดเสียแล้ว หรือเธอยังไม่รู้จักความรักดีกันนะ

ใช่ เธอคงยังไม่รู้จักความรักดี แต่ตอนนี้ระหว่างเธอกับเขาเพิ่งได้เริ่มก้าวเดินเองนะ เพิ่งได้เริ่มอย่างจริงจัง ลึกลงไปหัวใจเจ้ากรรมก็อยากจะพัฒนาไปทีละขั้น และดูแลความสัมพันธ์ครั้งนี้ให้ดีที่สุด ยิ่งกว่าที่ผ่านมากับบทเรียนมากมาย แม้มันจะไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือโหวงเหวงเท่าตอนนี้ก็ตาม และไม่ใช่เพราะสงสารเขา แต่เพราะเธอเองก็อยากมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีใครมอบให้เช่นเขาต่อไป แม้ไม่รู้ว่าปลายทางจะเป็นเช่นไร แต่เธอก็ยังอยากลองที่จะเดินไปให้สุด อาจจะดูเหมือนเธอดื้อดึงที่จะโง่งมมัวเมาไปกับความลุ่มหลงในราคะและความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันเป็นของปลอม