บทที่ 8 ไม่รู้จะหึงหรือจะเอ็นดูดี (2)

“เสืออย่างพี่น่ารักที่สุด” เชอเอมยิ้มกว้าง เดินเข้าไปบีบแก้มทั้งสองข้างของเซนนิก้า ทว่าสีหน้าของชายหนุ่มยังคงบึ้งตึงไม่คลาย จนเธอต้องยื่นใบหน้าไปจรดริมฝีปากลงบนแก้มของเขาอย่างเอาใจ

“พี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่หึงพี่หวง”

“เอมมีพี่เซนทั้งคน จะปันใจไปชอบคนอื่นได้ยังไง เอมไม่ใช่นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์นะคะ”

“พี่ไม่ไว้ใจหมอนั่น ช่างเถอะ พี่มีวิธีของพี่ เก็บของกันเถอะ” เซนนิก้ารวบเอวคอด รั้งคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด เมื่อตนคิดบางอย่างได้กับการที่จะแสดงให้ฟ้าครามได้รู้ว่าเชอเอมเป็นผู้หญิงของเขาที่ใครก็ไม่สามารถแย่งไปได้

ผู้หญิงที่ทำให้เขาเพิ่งรู้ตัวว่ารู้สึก แต่ยังไม่ได้พูดออกไปก็เท่านั้น

เสียงคลื่นกระทบฝั่งไพเราะ ลมหอบเล็กพัดความเย็นในยามค่ำคืนเข้าฝั่ง จนคนที่กำลังนั่งดื่มด่ำกับบรรยากาศของทะเลยามราตรีที่วิลลาของตัวเองต้องขมวดคิ้วลืมตาขึ้นมามองเจ้าของน้ำเสียง ไม่มีหางเสียงและตวัดอย่างไม่มีมารยาททันที

“คุยกันหน่อย”

“คุณ...จะมาหาเรื่องผมที่เกาะแกะเอมเหรอครับ”

“ฉันมีหัวคิดมากพอจะไม่ทะเลาะเป็นเด็กกับนาย” เซนนิก้าตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์แกมหงุดหงิดที่อีกฝ่ายมีท่าทีไม่เคารพตน ดูก็รู้ว่าอายุยังน้อยกว่าเขา ทั้งยังมีท่าทีผ่านสายตายียวนประสาทเขาตั้งแต่เจอครั้งแรก

น่าหงุดหงิด อันตรายกับหัวใจเชอเอมจริง ๆ คนนี้

เซนนิก้าบ่นกับตนภายในใจเมื่อพบว่ายังไงคนอย่างฟ้าครามจะต้องทำให้เชอเอมหวั่นไหวได้เป็นแน่ ท่าทางที่ดูอบอุ่นอยู่ในที แต่ก็แอบมีลูกเล่นในท่าที เป็นผู้ชายคารมหวานเป็นแน่ ซึ่งเป็นจุดตายที่จะมัดใจผู้หญิงได้

เขาจะต้องเข้าเรื่องสำคัญทันทีเสียแล้ว

“แล้วมีเรื่องอะไร...ครับ” อดหมั่นไส้พี่ชายแฟนไม่ได้จึงพูดห้วน ๆ กลับไปก่อนจะลงท้ายอย่างสุภาพ

“รู้มาว่าซิกก้ากับเอมเป็นหุ้นส่วนที่นี่” ถามออกไปทันทีอย่างไม่อยากให้เสียเวลาไปมากกว่านี้

“ครับ แล้ว?” ถามกลับด้วยสีหน้ายียวนจนเซนนิก้าเกือบระงับอารมณ์ตัวเองไม่ได้

“ซิกก้าเป็นน้องชาย ส่วนเอมเป็นแฟน...ยี่สิบล้านยูโร” เซนนิก้าพูดออกไปทันทีอย่างไม่อ้อมค้อม

ไม่ใช่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าฟ้าครามแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ แต่เพราะคงอยากยั่วโมโหเขาถึงได้มีท่าทีกวนประสาทเช่นนี้ ถึงจะไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายไม่ค่อยชอบตน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจมากไปกว่าการทำให้ฟ้าครามรักษาระยะห่างกับเชอเอม

“หมายความว่ายังไง” ฟ้าครามเริ่มมีโทสะ คิดว่าเซนนิก้าจะปาเงินให้ตนเลิกยุ่งวุ่นวายกับเชอเอม อารมณ์โทสะเริ่มปะทุขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งถูกลมพัดหายไปจนหมดสิ้น

“ยี่สิบล้านยูโรแลกกับการให้ฉันได้เป็นหุ้นส่วนนี่” เขาให้คำตอบออกไปตามตรงอย่างไม่ปิดบัง

“เพื่ออะไร” ขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจ

“เอม...ฉันแค่อยากมีส่วนในทุกอย่างของชีวิตเอม ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ถ้ามองว่าไม่คุ้ม ฉันจะยอมให้นายมาเป็นหุ้นส่วนโรงแรมของฉันที่กำลังสร้างอยู่” เซนนิก้าไม่คิดปิดบังจุดประสงค์ก็เพื่อให้รู้ว่าเชอเอมเป็นผู้หญิงของเขา

“คุณนี่มัน...” ฟ้าครามอดทึ่งและหมั่นไส้อีกฝ่ายไม่ได้จริง ๆ จึงอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าหวานเลี่ยนไปให้ด้วยความหยีน้อยแล้วบ่นอุบในใจตัวเอง

จะคลั่งรักอะไรขนาดนั้นกัน

“ถ้ายัง...”

“ตกลง”

ไม่ใช่ฟ้าครามมองว่าไม่คุ้ม มันคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม เงินตั้งยี่สิบล้านยูโรไม่ได้หามาง่าย ๆ เมื่อเงินมหาศาลลอยมาอยู่ตรงหน้า จะให้เขาปฏิเสธไปได้อย่างไร สำหรับนักธุรกิจด้วยกันมักดูออกและเข้าใจถึงจำนวนเงินที่ได้มาเช่นนี้ว่ามีค่าแค่ไหน หากไม่รีบคว้าเอาไว้จะต้องเสียใจทีหลังเป็นแน่

ก็ดีเหมือนกัน...เซนนิก้าคลั่งรักเชอเอมแบบนี้ จะได้เลิกสนใจชีวิตของซิกก้าได้เสียที

“พี่เซนรออยู่ที่วิลลานี่แหละค่ะ เอมเดินไปที่โรงแรมแค่นี้เอง อย่าดื้อค่ะ ลุกไปอาบน้ำรอเลย เดี๋ยวเอมไปสั่งมื้อเช้ามาให้”

“พี่ไม่อยากให้เอมอยู่กับหมอนั่นสองต่อสอง แค่เมื่อวานก็เกินพอแล้ว” เซนนิก้าพูดออกไปตามตรง พลันนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่ฟ้าครามเอาอกเอาใจช่วยเชอเอมทุกอย่าง ดูแลแม้แต่เรื่องเสื้อผ้าที่เก็บเข้าตู้จนน่าหงุดหงิด ครั้นจะหาเรื่องให้คลายโทสะก็ถูกเชอเอมมองดุกลับมาพร้อมคำกระซิบที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ ก็เพราะปากเล็กอิ่มน่าลิ้มลองทำให้เขารู้สึกดีและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

‘คืนนี้ไม่ทำให้จริง ๆ ด้วย’

“บอกแล้วไงคะ เอมกับพี่ครามเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องและหุ้นส่วนกัน ไปค่ะ ไปอาบน้ำ เดี๋ยวเอมไปเอามื้อเช้ามาให้ค่ะ”

“แต่...”

“พี่เซน อย่ามาดื้อ ทำตัวเด็กสิคะ เป็นถึงนักธุรกิจที่มีแต่คนพูดถึง ทำไมตอนนี้ถึงเป็นเด็กน้อยแสนดื้อขนาดนี้นะคะ”

“ก็ได้ ยังไงตอนนี้ก็ยอมเสียเงินไปเยอะเพื่อเอมแล้ว” เธอเอ็ดเขาไปเมื่อเริ่มเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมเลิกเอาแต่ใจเสียที ไม่วายแอบขบขันชายหนุ่มที่กลายเป็นแมวน้อยเชื่อฟังเธอยามที่เริ่มมีน้ำโห แม้จะฉงนกับคำพูดของเขาก็ตาม สายตาหวานมองตามแผ่นหลังกว้างที่ยอมลุกจากเตียงนอนตรงไปยังห้องน้ำ เธอจึงระบายยิ้มออกมาอย่างชอบใจแล้วเดินออกจากวิลลาออกไปที่โรงแรมทันที พลันอดนึกหากิจกรรมที่จะทำกับเซนนิก้าไม่ได้ว่าจะทำอะไรต่อดี ไปกินข้าวรับลมก็ทำแล้ว ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเขาจะเอาแต่อยู่วิลลาทำอะไร แต่เธอก็เขินเป็นนะ จะให้อุ่นเตียงตลอดก็ไม่ไหว

กินดุขนาดนั้น

แค่เมื่อคืนเอาใจให้เขาหายโกรธ คอเธอก็อุ่นไปไม่รู้กี่น้ำต่อกี่น้ำ กว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า ขืนยังเอาแต่อยู่ในวิลลาคงได้นอนนวดสปาแทนไปสนุกข้างนอกเป็นแน่ ทั้งเธอเองก็ไม่ค่อยมาภูเก็ตด้วย เพราะหน้าที่รับผิดชอบของเธออยู่ที่บาร์บนตึกการค้าครอบครัวเสียเป็นส่วนใหญ่ ทางนี้ยังมีซิกก้าและฟ้าคราม เธอจึงไม่ได้มาใส่ใจตรงนี้มากนัก แม้กระทั่งมาเที่ยวอย่างจริงจังก็ยังไม่เคยมาเสียที มักจะมายามที่มีประชุมผู้ถือหุ้น แต่บางทีเธอยังเฟซไทม์ประชุม หากไม่จำเป็นจริง ๆ เธอไม่มีทางนั่งเครื่องบินมาให้เหนื่อยเป็นแน่