บทที่ 8 ไม่รู้จะหึงหรือจะเอ็นดูดี (3)

ยกเว้นคราวนี้นะ เธอแค่อยากใช้เวลากับเซนนิก้าเพื่อค้นหาคำตอบให้กับหัวใจตัวเองมากขึ้น ให้มันชัดเจนมากกว่านี้จนแน่ใจว่าตัวเองจะไม่ปฏิเสธและก่อกำแพงขึ้นมาอีก ทว่าเท้าที่กำลังก้าวเดินพ้นเขตวิลลาของตัวเองก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของฟ้าครามตะโกนเรียกเอาไว้เสียก่อน สาวเจ้าจึงหันกลับไปมองแล้วส่งยิ้มไปให้

“จะไปเอามื้อเช้าเหรอ”

“ค่ะ กินมื้อเช้าก็ว่าจะออกไปเที่ยว จริงสิคะ พี่ครามช่วยลิสต์มาให้เอมได้ไหมคะว่ามีที่ไหนแนะนำบ้าง เอมขี้เกียจเสิร์ชดูอ่ะ”

เชอเอมพูดออกไปตามตรงพร้อมสีหน้าหยีเมื่อพูดถึงความขี้เกียจของตัวเองให้ฟ้าครามได้หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูกับนิสัยของรุ่นน้องคนนี้ที่เป็นลูกคุณหนูตัวจริง แต่ยังดีที่มีจิตใจดี ไม่เห็นแก่ตัว

“ได้สิ เดี๋ยวจะสงเคราะห์ แต่ขอแกล้งเขาอีกสักหน่อยก็แล้วกัน” ฟ้าครามยิ้มหัวเราะตอบออกไป พลางชำเลืองมองเซนนิก้าที่กำลังยืนมองออกมาจากหน้าต่างวิลลาด้วยสายตาข่มขู่ไม่เป็นมิตร ราวกับว่าเขาเป็นศัตรูของเจ้าตัวมานาน

“แค้นฝังหุ่นจังเลยนะคะ”

“แน่นอน แฟนทั้งคนนะ มาขัดขวางความรักคนอื่นหน้าตาเฉยได้ไง ถึงคราวพี่แล้ว” ไม่เพียงแค่พูด แต่ยังทำท่าจะยกแขนขึ้นมาโอบหัวไหล่เชอเอม เตรียมพาเดินไปโรงแรมเพื่อแกล้งเซนนิก้าให้หายแค้นใจ แต่แล้วมือที่กำลังจะวางลงบนไหล่เล็กไร้อาภรณ์คลุมชะงัก ด้วยเพราะสาวเจ้าสวมเพียงเดรสยาวสายเดี่ยวสีฟ้าอ่อน จึงทำให้เซนนิก้าเกิดอาการหึงหวงขึ้นมาจนต้องรีบก้าวเดินเปิดประตูวิลลาออกมาขัดจังหวะทั้งที่ร่างกายท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวไว้ผืนเดียว

“ทำอะไร!”

ทั้งสองคนแอบยิ้มขันให้กันก่อนจะหันกลับไปมองเซนนิก้าที่ยืนอยู่หน้าประตูเมื่อถูกเสียงเข้มจากด้านหลังขัดจังหวะอย่างหงุดหงิดใจ จึงทำให้เห็นสายตาของเจ้าของน้ำเสียงอย่างไม่เป็นมิตรแข็งกร้าวขึ้นมาจนดูน่ากลัว และทำให้เธอรู้ตัวว่าเซนนิก้าเดินออกมาจากด้านในวิลลาทั้งที่พันผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างหมิ่นเหม่เปลือยท่อนบน มีหยดน้ำพร่างพรายตามเรือนร่างให้รู้ว่ากำลังจะอาบน้ำ แต่ถูกขัดจังหวัดให้ต้องรีบร้อนออกมาเสียก่อน

แม้จะเคยชิน ทั้งเห็นและทั้งสัมผัสมาแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เคยได้มองสำรวจชัด ๆ เท่าครั้งนี้มาก่อนว่าร่างกายของเขาแน่นไปด้วยมัดกล้ามและกล้ามเนื้อแน่น ๆ มากแค่ไหน

แต่...ทำไมเขาช่างกล้าเดินออกมาแบบนี้กันนะ ดีเท่าไรที่บริเวณนี้อนุญาตให้เฉพาะบุคคลเข้ามา หากเป็นชายหาดหน้าโรงแรม คงถูกสาว ๆ มองตาเป็นมัน หรือไม่ก็คงพากันมารุมเป็นแน่ ทว่าสายตาของเธอก็ช่างซุกซนเสียจริง วาดสายตาไปตามแผงอกที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อลงมายังหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อเคร่งครัดเป็นลอนสวยที่เรียกว่าซิกซ์แพ็ก ก่อนจะจบลงที่เส้นวีไลน์ลากต่ำหายลงสู่ขอบผ้าขนหนู

พอได้สำรวจร่างกายของเขาอย่างจริง ๆ จัง ๆ แล้วก็ทำให้เลือดในร่างกายสาวเจ้าสูบฉีดไหลเวียนดีเสียเหลือเกิน หัวใจเต้นรัวราวกับมีคนมานั่งตีกลองอยู่ข้างใน  รู้สึกถึงความร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้าจนถึงใบหู

“เอม! เลือดกำเดาไหล”

“จะ จริงเหรอคะ”

เลือดในกายสาวช่างไหลเวียนดีจนเซนโซก้าร้องทักด้วยความตกใจ สายตาหวานที่ซุกซนจึงกะพริบตาถี่เรียกสติเงยหน้าขึ้น รีบยกมือขึ้นมาปิดจมูกไว้ ทว่าก็ถูกมือใหญ่ของเซนนิก้าดึงรั้งเอาไว้แล้วช้อนตัวอุ้มเดินกลับเข้ามาภายในวิลลาทันที

“ไม่ต้องตามมา ไม่ใช่เรื่องของนาย”

ทว่าเสียงเข้มดุกล่าวขึ้น โทนเสียงมีน้ำโหเล็กน้อยพูดกับฟ้าครามที่คิดจะก้าวเดินตามมาด้วย และเมื่อถูกห้ามเอาไว้ฟ้าครามก็เลือกที่จะไม่ตามไปให้เกิดเรื่องทะเลาะกับคนที่ตัดสินคนอื่นจากภายนอก ดูไม่ออกว่าตนกำลังแกล้งเย้าด้วยความหมั่นไส้ แต่แล้วก็เข้าใจเซนนิก้าเพราะตนก็เคยอยู่ในจุดนี้มาก่อน

จุดที่หึงหวงจนหน้ามืด ไม่มีสติ

เพราะความหวงสาวเจ้าทำให้เซนนิก้าไม่มีสติมองให้ละเอียดกว่านี้ว่าตนกำลังถูกแกล้งจากคนสองคน จนมีท่าทีไม่เหมาะสมหรือไม่ นอกจากความรู้สึกที่ไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นมาพูดคุยกับเธอเพียงสองต่อสอง หรือแม้แต่ทำตัวสนิทสนมจนเกินไป ตอนนี้เชอเอมคือผู้หญิงของเขา ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้าใกล้เธอมากกว่าสองเมตร!

เซนนิก้าใช้กระดาษทิชชูช่วยเช็ดเลือดกำเดาให้เชอเอมทั้งที่ยังพันผ้าขนหนูปิดช่วงล่าง นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น บนตักของหญิงสาวยังคงมีชุดไปรเวตของชายหนุ่มที่ถือเอาไว้ เพราะทันทีที่เดินเข้ามาภายในวิลลาเธอก็ถูกเขาพามานั่งลง และหาทิชชูมาเช็ดให้อย่างเบามือจนเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อได้เห็นมุมอ่อนโยนใส่ใจเช่นนี้จากเขาเป็นครั้งแรก

“ยิ้มอะไร” เขาถามเมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองมาด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่จมูกยังมีทิชชูอุดเอาไว้

“ยิ้มไม่ได้เหรอคะ ครั้งแรกเลยนะที่พี่เซนอ่อนโยนกับเอม” เธอตอบทั้งที่ยังยิ้ม มองเขาไม่วางตา

“งั้นก็อย่ายิ้มให้คนอื่นนอกจากพี่” พูดออกไปด้วยโทนเสียงไม่สบอารมณ์ก่อนจะค่อย ๆ เผยรอยยิ้มเต็มหน้าครั้งแรกให้กับสาวเจ้า นับตั้งแต่เมื่อวานที่แสดงสีหน้าตึงไม่พอใจฟ้าคราม

“ถ้าเอมยิ้มแล้วทำให้พี่เซนยิ้มแบบนี้ได้ ก็โอเคค่ะ จะยิ้มให้พี่คนเดียว” เธอพยักหน้าอย่างเข้าใจด้วยรอยยิ้มมีความสุข และตอบตกลงไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ทว่าคำตอบของเธอไม่ได้พูดเล่นเหมือนน้ำเสียง

“เด็กดื้อ” เขายื่นมือไปวางลงบนศีรษะของสาวเจ้าแล้วขยี้เบา ๆ ด้วยความเอ็นดู

“เออ ใช่ พี่บอกว่าเพราะเอมเลยเสียเงินไปเยอะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” เชอเอมหัวเราะออกไปก่อนจะถามเมื่อนึกขึ้นได้ถึงคำพูดของเขา เมื่อนึกขึ้นได้ก็อยากถามเลย หากเก็บเอาไว้ก่อนมีหวังลืมเป็นแน่

ด้วยความสงสัยและมีคำถามมากมายเธอจึงเลือกที่จะใช้ช่วงเวลานี้ถามให้รู้เรื่องทุกอย่าง แม้แต่อากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงของเขาที่มีต่อเธอ เพราะการเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้ทำให้เธอไม่อยากเชื่อและยังไม่อยากเปิดใจยอมรับมากเกินไป แม้ก่อนหน้านี้จะคบกันเป็นคู่รักก็จริง แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้มีท่าทีปิดบังเธออยู่ แม้จะแสดงความปรารถนาความคะนึงหายามที่เธอกลับไปนอนบ้านก็จริง แต่เอาเข้าจริง ๆ เขาก็ยังเฉยเมยและทำตัวตามปกติยามห่างกาย

แม้ว่าเขาจะมีความรู้สึกโหยหาเธอยามห่างกายก็ตาม แต่ลึก ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงความห่างเหินน้อย ๆ แต่หากลองคิดให้กว้างขึ้น ชายหนุ่มอาจรู้สึกว่าเหมือนกำลังเสียสิ่งของบางที่กำลังเล่นสนุกด้วย เพราะยังอยากสนุกต่อ เขาถึงได้มาทำดีด้วยเช่นนี้