บทที่ 9 รอยยิ้มกับแสงตะวัน (4)

มีหรือเธอจะยอมอยู่เฉย แค่ยอมให้เขาป้อนด้วยช้อนของเขายังไม่พอหรอก คิดได้แล้วมือเล็กก็ใช้ช้อนตัวเองตักเนื้อปลากะพงยื่นไปตรงหน้าเขาทันที เขามองสาวเจ้าด้วยรอยยิ้มอย่างไม่คิดอะไร อ้าปากรับเนื้อปลากินทันที ทั้งสองผลัดกันป้อนบ้าง กินข้าวกันเองบ้าง จนอาหารที่สั่งมาหมดเกลี้ยงและพากันออกมาจากร้านอาหารก็เกือบบ่ายโมงแล้ว

แดดจ้ากำลังพอดี แต่ไอความร้อนก็ทำให้คนที่กำลังเดินไปตามทางถนนเหงื่อตกจนกระทั่งเดินไปเจอกับร้านเล็ก ๆ ของชาวบ้านซึ่งตั้งขายน้ำแข็งใส แต่ทว่าด้านหน้าร้านตั้งป้ายว่า ‘โอ้เอ๋ว’ คิ้วทรงสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ไม่วายคว้าแขนของชายหนุ่มให้เดินตรงไปยังร้านที่เป็นเป้าหมายทันที ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อเดินมาถึงร้าน

“โอ้เอ๋วคืออะไรเหรอคะ ไม่ใช่น้ำแข็งใสเหรอคะ” ถามออกไปด้วยความสงสัยเต็มประดา

“หม้ายช่าย โอ้เอ๋วคือวุ่น หรอยแรง ลองกินม้าย” คนขายพูดภาษาใต้ตอบกลับมา

“ขอสองถ้วยค่ะ” สาวเจ้าตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

แม้จะไม่ค่อยรู้ว่ามันคืออะไร แต่ค่อยกลับไปหาข้อมูลก็ไม่สาย แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้เรื่องก็เห็นจะเป็นภาษาใต้ที่เธอได้ยินเป็นประจำจนรู้เรื่องแต่ก็พูดได้เล็กน้อยเท่านั้น

“ด้ายแล้ว หรอยแรง”

“ขอบคุณค่ะ”

รอเพียงไม่นานเธอก็ได้โอ้เอ๋วมาสองถ้วยก่อนจะจ่ายเงินไป มองยังไงก็เหมือนน้ำแข็งใส แต่ที่จะต่างออกไปก็เห็นจะเป็นวุ้นที่เรียกว่า ‘โอ้เอ๋ว’ เป็นเครื่องก่อนจะโรยด้วยน้ำแข็ง ด้านบนก็ใส่เครื่องของหวานต่าง ๆ โรยหน้าราดด้วยเฮล’ส บลูบอยรสสละ ด้วยความไม่อยากสงสัยนานจึงหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาค้นหาทันทีหลังยื่นอีกถ้วยให้กับเซนนิก้า

“อร่อยนะ ลองกิน”

ชายหนุ่มพูดขึ้นหลังกินไปคำแรก พลางตักอีกช้อนจ่อไปที่ปากของสาวเจ้าที่กำลังก้มหน้าพิมพ์บางอย่างด้วยมือข้างเดียว แต่ไม่วายที่จะยื่นใบหน้ามาชิมตามที่เขาพูดโดยที่สายตายังมองที่หน้าจอสมาร์ตโฟน ทันทีที่กลืนลงคอก็ร้องออกมาด้วยความเข้าใจไม่ลืมที่จะบอกความรู้สึกที่ได้กินไปหนึ่งคำโต

“เอมรู้แล้วค่ะ โอ้เอ๋วคือวุ้นที่ทำมาจากเมล็ดโอ้เอ๋ว ที่คล้ายเมล็ดแมงลัก เอ่อ พูดไปพี่คงไม่เข้าใจ แต่ในนี้บอกว่าโอ้เอ๋วถือว่าเป็นของดีเมืองภูเก็ตเลย ของดีจริง ๆ อร่อยมากด้วย”

“ไม่ใช่แค่อร่อย แต่ยังดับร้อนได้อีก ของดีจริง ๆ แต่คงไม่ดีไม่อร่อยเท่าเอม”

“พี่เซน! ของกินค่ะของกิน หยอดกันไปมาแบบนี้จะให้เอมเขินไม่พักเลยหรอกคะ”

หญิงสาวแหวใส่อีกฝ่ายทั้งที่เขิน ก่อนจะเริ่มบทสนทนาใหม่หลังเสียงหัวเราะชอบใจของชายหนุ่มเงียบลง ก่อนจะพากันไปที่วัดฉลองในช่วงบ่ายของวันพอดี เขาและเธอเข้าไปกราบนมัสการก่อนจะพากันออกจากวัด และตรงไปยังวัดอีกแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อไม่ต่างจากวันฉลองที่เป็นวัดคู่บ้านคู่เมือง นั่นก็คือวัดพระใหญ่ หรือเรียกอีกชื่อว่าพระพุทธมิ่งมงคลเอกนาคคีรี หลังกราบนมัสการก็พากันเดินไปยังจุดที่สามารถชมวิวภูเก็ตได้ทั่วทั้งเกาะ

เชอเอมมองวิวที่อยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเมื่อได้เห็นเกาะภูเก็ตทั้งกว้างและไกล ทรายหาดที่โค้งสวยทางฝั่งขวากลางทะเลมีภูเขาคล้ายเป็นประตูสู่เมืองภูเก็ต ยิ่งทำให้คนมองเห็นถึงเสน่ห์และมนตร์สะกดของภูเก็ตได้อย่างชัดเจน มองเลยไปไกลสุดลูกหูลูกตาเป็นผืนทะเลกว้างใหญ่ที่สะท้อนแสงแดดยามบ่ายราวกับมีเพชรลอยอยู่บนผิวน้ำ

“สวยจังเลยนะคะ ดูโรแมนติกมากเลย ถึงจะไม่ใช่ตอนกลางคืน ภูเก็ตก็มีเสน่ห์ที่ดึงดูดคนได้อย่างน่าประหลาดเลย ว่ามั้ยคะ”

หญิงสาวพูดขึ้นพลางหันมามองชายหนุ่มซึ่งหันหน้ามามองสาวเจ้าพอดี ทั้งสองจึงส่งยิ้มสบสายตาให้กันและกัน ก่อนจะหันกลับไปมองวิวทิวทัศน์ที่อยู่ข้างหน้าอีกครั้งท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่เดินขึ้นมาชมวิวเช่นกัน

“ใช่ การมาที่นี่ครั้งแรกของพี่ก็เหมือนถูกที่นี่ดึงดูดให้อยากอยู่ต่อและอยากมาอีกเรื่อย ๆ สวยจริง ๆ ที่นี่ สมแล้วที่เป็นเมืองที่นักท่องเที่ยวต่างชาติอยากมากันขนาดนี้”

“อย่าว่าแต่นักท่องเที่ยวต่างชาติเลยค่ะ คนไทยเองก็อยากมาเหมือนกัน” เธอตอบเขาพลางมองเหล่านักท่องเที่ยวทั้งไทยและต่างชาติที่ปะปนกันอยู่ทั่ววัด ก่อนจะหันกลับมามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกาย

“อยากจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วสิ”

“อยากย้ายก็ย้ายมาสิคะ สมัยนี้การจะย้ายมาอยู่ที่นี่มีหลายวิธีที่ถูกกฎหมาย แต่สำหรับพี่เซนที่มีธุรกิจเยอะขนาดนี้ โรงแรมที่นี่ก็กำลังสร้าง คงไม่ยากหรอกค่ะ”

“ใช่ ไม่ยากหรอก แค่แต่งงานกับสาวไทยที่นี่ก็ย้ายมาอยู่ได้แล้ว”

“เรื่องแบบนี้ใครเขามาพูดเล่นกันคะ”

“พี่ไม่ได้พูดเล่น พี่พูดจริง”

เธอหัวเราะออกมาเบา ๆ นึกขัน คิดว่าเขาพูดเล่น ทว่าคำพูดต่อมาของเขาทำให้เธอหุบยิ้ม ชะงักมองอีกฝ่ายที่ส่งสายตานุ่มลึกมาให้เพื่อบอกว่าเขาพูดจริง

แต่สำหรับเธอยังไม่แน่ใจ...

ใช่ ที่เธอหวั่นไหว ใจเต้นแรง มีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนก็จริง แต่เธอไม่เคยคิดไปถึงขั้นแต่งงาน เพราะสำหรับตอนนี้มันเร็วเกินไป และไม่มีทางรู้ว่าหากวันใดวันหนึ่งที่เขาเดินทางกลับอิตาลีจะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือไม่ แล้วเธอเองจะทนกับระยะห่างที่ไกลเช่นนี้ได้แค่ไหน หากไม่ เธอหรือเขาที่อาจจะเปลี่ยนใจเพราะแพ้กับระยะทางและเวลากันเล่า

อนาคตไม่มีทางรู้เลย เช่นเดียวกับความรักที่ไม่รู้เช่นกันว่ามันจะจบลงแบบไหน