บทที่ 5   ถ้าหากมันคือเรื่องจริง...

             ร่างเพรียวระหงที่กำลังครุ่นคิดหนัก หลังจากที่ใช้ความคิดอยู่สักพัก หญิงสาวก็รีบก้าวเดินไปยังทิศที่อีกฝ่ายเพิ่งจะจากไป

            “ยังไงวันนี้ก็ต้องได้คุยกัน!” ขวัญนรีเอ่ยออกมาเบา ๆ

สายตาคู่สวยหันไปเห็นร่างสูงของหนุ่มรุ่นพี่ที่กำลังจะเข้าห้องพอดี เธอจึงรีบเร่งฝีเท้ามากยิ่งขึ้นจนเข้ามาใกล้ตัวของเรน…

            “เอ่อ… คุยกันสักแป๊บได้ไหมคะ?”

            “ได้สิ แล้วเธอจะคุยอะไรล่ะ…” ใบหน้าหล่อหันความสนใจมาที่ร่างบางตรงหน้าก่อนจะจ้องมองใบหน้าสวยของคนตัวเล็ก

             “…ขวัญว่าจะเลี้ยงข้าวพี่เป็นการตอบแทนค่ะ”

เสียงใสเอ่ยบอกหลังจากที่นิ่งเงียบไปสักพัก

             “…ไม่เป็นไรหรอก ฉันควรต้องทำอยู่แล้ว” เรนว่าออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆ ขวัญนรีจึงไม่อยากจะคัดค้านหรือเอ่ยท้วงอะไร

             “อ้อ… โอเคค่ะ ว่าแต่…”

             “หืม…  มีอะไรเหรอ…” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเด็กสาวดูเหมือนมีอะไรจะพูดแต่เจ้าหล่อนก็ไม่ยอมเอ่ยมันออกมา

             “ช่วงนี้พี่เรนไม่ค่อยว่างเหรอคะ ขวัญไม่ค่อยเจอพี่เรนเลย” สาวสวยเอ่ยถามขึ้น เมื่อได้ยินคำตอบกลับเชิงอนุญาตจากร่างสูงโปร่ง

             “อืม ก็คงจะประมาณนั้นแหละนะ”

            “อ้อ... เข้าใจแล้วค่ะ”

            “…”

            เกิดความเงียบขึ้นปกคลุมไปชั่วขณะ…

            สาวน้อยช่างพูดจึงเอ่ยเพื่อทำลายบรรยากาศ…

            “เมื่อคืน… ขวัญฝันแปลก ๆ ด้วยค่ะ”

            “ยังไงเหรอ” หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยถามนิ่ง ๆ ตามสไตล์

            “ขวัญฝันเห็นพี่… กำลังเล่นกับแมว เราก็เลยเดินเข้าไปทักทายตามปกติ แต่… คุยกันได้ไม่เท่าไร… หัวพี่ก็มีเลือดออกมา” ขวัญตัดสินใจเล่าไปตามตรง เพราะตัวเธอค่อนข้างเป็นกังวลและเป็นห่วงชายหนุ่มห้องตรงข้ามอย่างเขา

            “…”

            “ช่วงนี้พี่เรนระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะคะ”

            ดวงตากลมโตจ้องมองมาด้วยความจริงจัง ไม่มีแววแห่งการหยอกล้อ เรนถึงกับงุนงงอยู่ไม่น้อย จนต้องเอ่ยปากถามขึ้น

            “ทำไมเหรอ?”

            “ขวัญกลัวว่าจะเป็นลางบอกเหตุน่ะค่ะ”

           ใบหน้าสวยน่ารักเต็มไปด้วยความกังวลจนฝ่ายคนมองดูรับรู้ได้ เรนยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อสาวน้อยรุ่นน้องดูจะเป็นห่วงตน

           “เธอคิดมากเกินไปแล้วขวัญนรี” ฉัตรธรเอ่ยตอบหวังจะคลายความเครียดในตัวของอีกฝ่าย สาวเจ้าจึงหันไปมองสบสายตา

           “ก็… ถ้าได้เห็นแบบในความฝัน ต้องคิดมากอยู่แล้วสิ” เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เพราะฝันนั้นยังเป็นภาพติดตา

           “เธอวางใจเถอะ ฉันไม่มีทางเป็นอะไรไปหรอก”

           ประโยคที่ออกมาจากริมฝีปากหยักอย่างมั่นใจ ทำเอาขวัญสงสัยไม่น้อย จนเธอต้องเอ่ยถาม

           “…ทำไมพี่ถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ?”

           “เปล่า… ไม่มีอะไร…” เรนเอ่ยตอบปัด ๆ อย่างไม่ใส่ใจ

           “พี่ต้องระมัดระวังนะคะ”

          “ได้สิ ฉันจะพยายามนะ”

          ดวงตาคู่คมมีเสน่ห์เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกว่ายังคงคิดมากจึงเอ่ยปากรับคำ หวังให้ร่างเพรียวได้คลายความกังวลลงไปบ้าง

          “ได้ฟังแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย”

           ใบหน้าน่ารักค่อย ๆ ดีขึ้นเมื่อได้รับคำมั่นยืนยัน

           “เธอ… กังวลเกี่ยวกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

           “แน่นอนสิคะ!”

           ประโยคหนักแน่นที่คนตัวขาวเอ่ยตอบทำเอาชายหนุ่มถึงกับอุ่นวาบไปทั่วทั้งตัวและหัวใจ เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้มีใครมาห่วงใยเขาแบบนี้ ริมฝีปากหยักจึงระบายยิ้มกว้างออกมา

           “โอเค ฉันยอมเธอแล้ว”

           “ดะ…ดีมากค่ะ!”

           ขวัญนรีถึงกับเสียอาการใจเต้นเมื่อเห็นรอยยิ้มแสนดึงดูดและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์จากหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่ตรงหน้า

           “แล้วเธอกลัวผีไหม?”

           ทันทีที่ได้ยิน… ดวงตาสีน้ำตาลสวยถึงกับเบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าหัวข้อสนทนาต่อไป… จะเป็นเรื่องแบบนี้

           “อะไรนะคะ!?”

           “ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ” เรนเอ่ยถามขึ้นตรง ๆ ไม่ได้มีเจตนาจะแซะคนตัวเล็กแต่อย่างใด เขาเพียงแค่สงสัยและแคลงใจ

           “…กลัวสิคะ!”

           “หึหึ ฉันเชื่อนะ อาการเธอมันออกขนาดนี้”

           ร่างสูงโปร่งถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อได้ฟังคำตอบ

           “อย่าล้อสิคะ…”

           ใบหน้าใสขึ้นสีระเรื่อเมื่อรู้ตัวว่ากำลังโดนหนุ่มรุ่นพี่แกล้ง

           “ขอนิดหน่อยน่า” ชายหนุ่มว่าออกมายิ้ม ๆ

           “ว่าแต่… หอนี้มีกุ๊กกุ๊กกู๋เหรอคะ?”

           เพราะยังมีความข้องใจ เจ้าหล่อนจึงตัดสินใจเอ่ยถามออกมา แต่ทว่า… แทนที่จะได้คำตอบ กลับได้เป็นเสียงหัวเราะแทน

           “ฮ่าฮ่า กุ๊กกุ๊กกู๋งั้นเหรอ… อะไรล่ะนั่น”

           ใบหน้าหล่อใสประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างบ่งบอกชี้ชัดให้เห็นว่าเขากำลังสนุกหรือขบขันมากแค่ไหนเพราะคำว่า ‘กุ๊กกุ๊กกู๋’

           “ก็… คำเรียกของผอสระอีไงคะพี่เรน!”

           “งั้นก็คงมี…ที่ไหนก็มีผีทั้งนั้นแหละ หอนี้ก็เหมือนกัน”

           “ยะ…อย่าพูดสิคะ ฟังแล้วขนลุก…”

           ขวัญนรีเอ่ยพลางมองไปรอบ ๆ บริเวณอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

           “ทำไมล่ะ ถ้าเธอรู้ว่าที่นี่มี… เธอจะย้ายออกเหรอ?” เรนถามอย่างอยากจะลองเชิง ดวงตาของเขายังคงจ้องมองคนตัวเล็ก

           “ไอ้กลัวมันก็กลัวอยู่หรอกนะคะ แต่ถ้าย้ายออกก็ไม่ได้ค่ามัดจำที่จ่ายไปน่ะสิ เห็นแบบนี้… ขวัญก็ค่อนข้างประหยัดนะคะ” สาวเจ้าว่าออกมา ฉัตรธรจึงพยักหน้ารับช้า ๆ อย่างเห็นด้วย

           “อืม… เธอหมายถึง… รู้คุณค่าของเงิน”

           “ใช่ค่ะ กว่าจะได้มาแต่ละบาท ยากลำบากจะตาย” เสียงใสว่าออกมาอย่างจริงจัง เพราะการหาเงินและสร้างรายได้นั้นไม่ง่ายเลยสักนิด ใบหน้าหล่อใสจึงพยักหน้ารับเบา ๆ อีกครั้ง

           “ก็จริงอย่างที่เธอว่าแหละ”

           “มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิคะพี่”

           “แต่ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ เรื่องที่ว่ามีน่ะ”

          “เอ่อ…” เด็กสาวถึงกับพูดอะไรไม่ออก

          “ฮ่า ๆ ล้อเล่น… คงไม่มีหรอกมั้ง ฉันอยู่มานานยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ไม่ต้องทำท่าหวาดกลัว….ตัวสั่นขนาดนั้นก็ได้นะ”

           เมื่อรู้ตัวว่าโดนคนพี่แกล้ง ร่างบางจึงรีบเอ่ยสวนกลับ

           “โอ้โฮ! หลอกและหยอกเก่งกว่าคุณผอสระอี ก็พี่เรนนี่แหละ”

           “หึหึ ดูพูดเข้าสิ” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มเอ็นดูอีกฝ่าย

           “แล้วถ้าฉันเป็นผีจริง ๆ ล่ะ?”

           “ก็คงเป็นคุณผีที่หล่อ หน้าตาดี ใจดี และอบอุ่นที่สุดในโลก!” ขวัญนรีเอ่ยตอบในทันที ทำเอาฉัตรธรยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก

           “ฮ่า ๆ เข้าใจแล้วล่ะ”

           “ขวัญพูดจริง ๆ นะคะ”

           ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับและยิ้มบาง ๆ ก่อนจะหมุนลูกบิด

           “ฉันขอตัวก่อนนะ ต้องไปทำอย่างอื่นต่อน่ะ…”

           “โอเคค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

            สิ้นสุดบทสนทนา ร่างสูงสมส่วนก็ได้เดินหายเข้าห้องไปและเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางหันหลังให้พอดี ฉับพลัน… เจ้าหล่อนที่นึกได้ว่ามีเรื่องจะถามต่อจึงรีบหันกลับไปหาอีกรอบก่อนจะพบว่าตัวของเรนได้หายไปแล้ว ดวงตากลมโตมองดูที่บานประตูก็เห็นแม่กุญแจที่ยังคงล็อกเอาไว้เหมือนก่อนหน้า แม้จะแอบสงสัยและค้างคาใจแต่ขวัญนรีก็เดินกลับเข้าห้องไป

            และวันถัดมา…

            ร่างเพรียวตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ตามกลไกธรรมชาติของร่างกาย ดวงตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา ขาเรียวก้าวลงจากเตียงตรงไปยังห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดชำระล้างร่างกายก่อนจะเริ่มแต่งชุด ทานข้าว และเตรียมตัวไปยังมหาวิทยาลัย

             ผ่านไปสักพัก…

             เมื่อตรวจความเรียบร้อยต่าง ๆ เสร็จ ขวัญนรีก็ลงมาที่ชั้นล่างของหอ ซึ่งมีคุณนายปฐมาวัลย์ผู้เป็นเจ้าของสถานที่นั้นยืนอยู่

            “อ้าว! มาแล้วเหรอจ๊ะหนูขวัญ?”

            “สวัสดีค่ะ ป้าวัลย์มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงใสเอ่ยทักทายอย่างเคารพและสุภาพนอบน้อมก่อนจะเอ่ยถามขึ้น

            “ก็เรื่องที่หนูโทรบอกป้าเมื่อวานน่ะสิ”

            สาวน้อยทำหน้าครุ่นคิดสักพักก่อนจะเข้าใจในที่สุด…

            “อ้อ… เรื่องก๊อกน้ำพังนี่เอง…”

            “เดี๋ยวระหว่างที่หนูไปเรียน ป้าจะให้ช่างไปซ่อมนะ”

           ใบหน้าสวยหวานแสดงออกถึงความแปลกใจเมื่อได้ฟังที่หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอก เพราะหนุ่มรุ่นพี่ซ่อมให้จนเสร็จเรียบร้อย

            “ไม่เป็นไรค่ะ พี่เรนซ่อมให้หนูแล้วนี่นา”

            “…”

            “หนูขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ”

            เอ่ยจบ ร่างเล็กบอบบางก็ได้เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแต่คุณนายวัลย์เจ้าของหอพักให้เช่าที่ยังคงยืนนิ่ง ๆ งุนงงและตะลึงอึ้งอยู่

            หลังจากที่มาถึงมหาวิทยาลัยและดำเนินกิจกรรมการเรียนรู้ต่อไปจนเวลานั้นล่วงเลยเข้าสู่ช่วงพักกลางวัน สองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มจึงได้พากันนั่งทานอาหารที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ ต่างฝ่างต่างก็หยิบเอากล่องข้าวขึ้นมาวางไว้ก่อนจะมองกันไปมาเพื่อสำรวจดูว่าแต่ละคนเตรียมเมนูอะไรสำหรับมื้อเที่ยงนี้

            “ขวัญห่ออะไรมาเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับมองไปที่กล่องอาหารของคนตัวเล็ก

            “ข้าวผัดสารพัดผักและเนื้อสัตว์น่ะ” ขวัญตอบและเปิดฝาออก เผยให้เห็นเมนูข้าวผัดรวมมิตรที่มีหน้าตาสวยงามดูน่าทาน

            “โห่… น่ากินจังเลยอะ” ตรีเอ่ยบอกอย่างตื่นเต้น นิรณาที่นั่งเงียบอยู่นานสองนานจึงค่อย ๆ ชะโงกหน้าขึ้นมามองดูตาม

            “นายจะลองชิมไหมล่ะ?”

            “ขอลองคำหนึ่งแล้วกัน”

            มือหนาตักอาหารก่อนจะนำไปจ่อที่ปากตนและเริ่มลิ้มรสชาติ ทำเอาคนทำตัวเธอถึงกับแอบประหม่าและตื่นเต้นลุ้นคำตอบ

            “โห่… อร่อยมาก รสชาติกำลังดีเลย” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างชื่นชมทำเอาคนฟังถึงกับตาลุกวาว รู้สึกหัวใจพองนุ่มฟูอยู่ภายในอก

            “จะ…จริงเหรอ?”

            “ใช่สิ ตรีพูดจริง ๆ ครับ”

            สาวน้อยพยักหน้ารับคำเบา ๆ

            “โอเค กินกัน เดี๋ยวต้องไปเรียนต่อแล้ว”

            สิ้นสุดคำพูดของคนตัวเล็กทั้งสามก็เริ่มลงมือทานอาหารของตนเองจนอิ่มหนำสำราญ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับช่วงบ่าย

            ผ่านไปหลายชั่วโมง…

            “เฮ้อ… จบลงสักทีนะ อยากกลับไปนอนจะแย่” เสียงใสเอ่ยคร่ำครวญออกมาเมื่อถึงเวลาที่เจ้าตัวจะได้เป็นอิสระแล้ว

            “โอ้โฮ… รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้วแฮะ” ตรีว่าออกมาหลังจากที่มองดูเวลา ท้องฟ้าในตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีดำเข้มมืดสนิทไร้แสงจันทร์

            “กลับกันเถอะ” นิราเอ่ยบอกสั้น ๆ ตามสไตล์ของเธอ

            “ขวัญกลับยังไงเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้น ใบหน้าหล่อคมเข้มจ้องมองมาที่คนตัวเล็กผิวขาวอย่างไม่ละสายตา

            “เราเดินกลับน่ะ ไม่ไกลมากหรอก” สาวเจ้าเอ่ยตอบ ก่อนจะสอดส่องสายตาไปรอบ ๆ บริเวณที่เงียบเหงา ไม่ค่อยมีผู้คน

            “งั้นเดี๋ยวตรีไปส่งนะ กลับคนเดียวค่ำมืดแบบนี้มันอันตราย” ร่างสูงโปร่งเอ่ยพลางอาสาจะเดินไปด้วย ประโยคที่ฟังเหมือนเป็นห่วงเป็นใยทำเอาฝ่ายคนฟังถึงกับปฏิเสธไม่ลง

            “โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ ขอบคุณนายมากเลยนะ”

            “ไม่เป็นไรเลย ด้วยความยินดีครับผม”

            “ฉันขอตัวกลับก่อนนะ” เสียงเล็กของนิรณาเอ่ยบอกทั้งสองคนพร้อมกับหันหลังเดินจากไป ขวัญนรีจึงตะโกนตามมา

            “กลับดี ๆ นะ นิรา!”

             เมื่อสาวสวยเซ็กซี่ได้เดินจากไป ก็เหลือหนึ่งหนุ่มกับหนึ่งสาวที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตรีวิทย์จึงเอ่ยพูดเพื่อทำลายความเงียบงัน

             “เราก็ไปกันเถอะขวัญ”

             ใบหน้าหวานพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเริ่มเดินนำทางโดยมีหนุ่มหล่อที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนชายคนสนิทคอยเดินตาม

มาส่ง