ตอนที่ 10 เขาแค่เป็นห่วงลูก

“ ก็หลานสาวสุดที่รักของแกไงเจต มันท้อง! “ จิรกิตติ์นิ่งอึ้งรีบหันไปจ้องหน้าหญิงสาว พลอยเจนที่กำลังจ้องเขาอยู่เช่นกันจึงรีบหลบหน้า

“ มันไม่ยอมบอกว่าพ่อของลูกในท้องมันเป็นใคร! พี่ก็จะตีมันให้ตายคามือเลย หลีก“ แสงรวีผลักรุ่นน้องของเขาออก แล้วเตรียมฟาดไม้ใส่หลังลูกสาว เจตจึงรีบเข้ามาขวางไว้อีกครั้ง

“ อย่า!! ในท้องเจนคือลูกผมเอง!! “ คนในบ้านเงียบไป แสงรวีจ้องมายังคนที่เขารักดั่งน้องชายด้วยแววตาผิดหวัง

“ แกว่าอะไรนะ!! “ แสงรวีฟาดคันเบ็ดใส่เจตไปเต็มแรง “ ไหนแกบอกว่าหักห้ามใจได้แล้วไง ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้! ไอ้น้องเลว! “

“ ผมขอโทษพี่แสง จะตีจะฆ่ายังไงก็ได้ แต่ขอให้ทำผม อย่าทำเจนเลย ผมขอ “

“ ฮือ “ แสงรวีโมโหจัด ฟาดคันเบ็ดใส่จิรกิตติ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ด้วยความโมโห จนพลอยเจนทนมองไม่ได้ต้องรีบเข้ามาห้าม

“ พ่ออย่านะคะ อย่า อาเจตไม่ได้ผิด เพราะถ้าคืนนั้นไม่ใช่เขาเจนก็คงไปทำกับคนอื่นอยู่ดี “ จิรกิตติ์ถึงกับหน้าซึม ไม่ใช่เพราะโดนตีแต่เขาเจ็บในสิ่งที่หญิงสาวพูด

“ ทำไมทำตัวแบบนี้ห๊ะ!! แล้วนี่จะเอายังไงกัน “

“ เจนจะเอาเด็กออก “

“ ไม่ได้นะเจน! “ ทั้งแม่และเจตรีบร้องประสานเสียงออกมาห้ามเธอ มือใหญ่ของจิรกิตติ์จับที่มือของหญิงสาว

“ อย่านะ เจนห้ามทำอะไรให้ลูกอาเด็ดขาด “ แล้วเขาจึงหันไปพูดกับแสงรวี

“ พี่แสงผมจะแต่งงานกับเจนเพื่อไว้หน้าพี่ แต่ขออย่าให้เจนเอาเด็กออกเลยนะ “

“ เป็นบ้าเหรอ เจนจะไม่มีวันแต่งงานกับคุณหรอก “ พลอยเจนสะบัดมือออกแล้วเดินหนีไปยังอีกห้อง โดยมีคนเป็นแม่วิ่งตามไป เมื่อเจตหันกลับมามองแสงรวี เขาก็โดนหมัดพี่ชายต่อยเข้าเต็มหน้า

“ ทำไมแกถึงทำแบบนี้ ไหนแกบอกกับฉันว่าแกทำใจคิดกับเจนแค่หลานสาวได้แล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะวะ ลูกฉันไม่ได้เป็นตัวแทนของใครนะเว้ย “ แสงรวีต่อว่าจิรกิตติ์ทั้งน้ำตา

“ ผมขอโทษ ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมทนไม่ได้ถ้าจะให้เจนไปใกล้ชิดกับคนอื่น พี่แสงเข้าใจผมเถอะ “ แสงรวีง้างมือเตรียมจะตบเจตอีกครั้ง แต่สุดท้ายเขาก็หยุดเอาไว้ เมื่อคิดเห็นเรื่องราวเมื่อ 30 ปีก่อนหน้านี้ที่ลูกสาวของเขาจะเกิดมา

“ ช่างมันเถอะ ยังไงก็เกิดขึ้นไปแล้ว “ แสงรวีก้มหน้างุด ผ่อนคลายอารมณ์โกรธของตัวเองลง แล้วคิดไปว่าเขาคงห้ามโชคชะตาฟ้าลิขิตไม่ได้แล้ว

“ เจน เจนลูก “ จ๊ะจ๋าเดินตามลูกสาวมาที่ห้องนั่งเล่น คนที่ยืนหันหลังให้อยู่จึงรีบพูดกับมารดา

“ ถ้าแม่จะมาพูดให้เจนยอมแต่งงานกับเขา แม่อย่านะคะ “

“ ทำไมล่ะ อาเจตเขาก็เป็นพ่อของลูกในท้องเจนไม่ใช่เหรอ “ จ๊ะจ๋านั้นรู้จักเจตดี เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็ก แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยขอให้เขาคิดกับลูกสาวเธอแค่หลาน แต่เธอก็รู้ว่าคงห้ามโชคชะตาไม่ได้

“ เป็นพ่อของลูกในท้องเจนแล้วยังไงคะ อาเจตเขา 45 แล้ว แถมยังดุด่าว่าเจนเหมือนเจนเป็นเด็กน้อย เจนไม่ชอบ “ ถึงหญิงสาวจะบอกกับแม่ไปเช่นนั้น แต่ข้างในของเธอมันก็มีมากกว่านั้น

“ ถึงอาเจตของลูกจะ 45 แต่เขาก็ดูแลตัวเองดี หน้าตารูปร่างก็ยังเหมือนคนสามสิบกว่าเอง ยังไม่แก่สักหน่อยนะลูก แล้วที่อาเขาดุด่าว่าลูก ก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงลูกไงเจน “ จ๊ะจ๋าพยายามเกลี้ยกล่อมลูกให้ยอมรับ แต่คนที่เคยเสียความรู้สึกไปแล้วมันก็มองเขาเหมือนเดิมไม่ได้

“ ห่วง หรือ เกลียดกันแน่ “

“ ทำไมเจนถึงได้คิดแบบนั้นล่ะลูก “

“ ก็ที่ผ่านมาเขาคอยมาบ่นคอยมาว่าเจน แต่วันสำคัญของเจนเขากลับไปเคยโผล่หน้ามา เหมือนกับวันเกิดไง เจนไม่เคยเห็นอาเจตโผล่หน้ามาสักปี “ หญิงสาวหันมาระบายให้คนเป็นแม่ฟัง แต่ก่อนเธอสนิทสนมกับจิรกิตติ์มาก อาเจตของเธอนั้นเคยเป็นคนที่เธอเชื่อใจ และชอบเล่าปัญหาต่างๆ ให้ฟังเขาเคยเป็นเหมือนตัวแทนของพ่อเธอ แต่เมื่อเธออายุได้ 14-15 จิรกิตติ์ก็เริ่มตีตัวออกห่าง เหมือนกับว่าเธอไปทำอะไรผิดมา

“ แม่ก็เคยบอกเจนแล้วไงลูกว่าที่อาเจตไม่ได้มาวันเกิดลูก เพราะว่าอาเขามีเหตุผล “

“ แม่ เจนโตแล้วนะไม่ใช่เด็กแล้วที่จะเชื่อ ถ้าแม่บอกว่าเขามีเหตุผล งั้นแม่ก็บอกเหตุผลของเขามาให้เจนรู้ได้มั้ยล่ะ “ คนเป็นแม่หน้าซีดไป

“ ไว้เจน ไปถามอาเจตเอาเองเถอะลูก “