“ เจนขอถามอะไรคุณได้มั้ย “ เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นที่ตัวเองคาใจอยู่ หญิงสาวจึงเอ่ยถาม คนฟังที่พอจะรู้ว่าเธอจะถามเขาเรื่องอะไร จึงทำได้แค่อมยิ้มรอฟัง “ ทำไมที่ผ่านมาคุณถึงไม่เคยอยู่กับเจนในวันเกิดเลย “ ดวงตาคู่สวยจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของจิรกิตติ์ ซึ่งเขาก็อมยิ้มให้คำถามของเธอเบาๆ พลันเงียบนิ่งไปนานมากเหมือนกำลังคิดไตร่ตรองอะไรบางอย่างอยู่ แต่เมื่อสังเกตว่าแววตาของคนรอฟังเริ่มแดง เขาจึงตัดสินใจที่จะพูดออกมา “ เมื่อ 30 ปีก่อนนะ ตอนที่เจนยังไม่ทันได้เกิด ตอนนั้นอาเองก็อายุ 15 อามีแฟนคนแรก แล้วนั่นก็คือรักแรกของอา “ ‘ เจต! ลุกสิ พราวอยากไปหาพี่จ๊ะจ๋าที่โรงพยาบาล ‘ พราวฟ้าหญิงสาวที่อยู่บ้านตรงข้ามของจิรกิตติ์ในซอยเล็กๆ ของตัวเมือง เดินเข้ามาหาเจตที่นอนหลับอยู่กลางบ้าน ‘ มีอะไรพราว ‘ ชายหนุ่มก็งัวเงยลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าแฟนสาว ‘ พาไปโรงพยาบาลหน่อย พราวอยากจะเห็นหน้าหลานตั้งแต่วินาทีแรกที่คลอด พาไปหน่อยสิ ‘ พราวฟ้าจับแขนของจิรกิตติ์พร้อมกับเขย่าไปมาด้วยท่าทีออดอ้อน ‘ โอ้ยพราว พี่จ๊ะจ๋าเขาไปรอคลอดเฉยๆ ยังไม่ได้จะคลอดวันนี้สักหน่อย ‘ ‘ แต่พราวมีรางสังหรณ์ว่าหลานจะคลอดวันนี้ นี่เ
“ แล้ววันนั้นเองก็เป็นวันที่เจนเกิด “ “ ห๊ะ “ พลอยเจนอุทานออกมาทั้งตกใจ เศร้า และเข้าใจในเหตุผลของเขาไปพร้อมๆ กัน “ ตอนหมอออกมาบอกว่าพราวเสียแล้ว ผ่านไปอีกไม่ถึงสิบนาที พี่จ๊ะจ๋าก็ปวดท้องคลอดเจนทั้งที่ยังไม่ถึงกำหนดคลอดที่หมอบอกไว้ “ จิรกิตติ์มองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่เธอคงไม่ทันได้สังเกตเห็น “ แสดงว่าที่ผ่านมาคุณเสียใจทุกครั้งเวลาที่ถึงวันที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป คุณก็เลยไม่กล้าที่จะฉลอง หรือดีใจที่เจนเกิดมาใช่มั้ย “ เธอถามเขาทั้งน้ำตา จิรกิตติ์รีบส่ายหน้าให้ทันที “ มันไม่ใช่แบบนั้นทั้งหมดนะเจน อาไม่เคยไม่ดีใจ อาดีใจที่วันนั้นเจนได้เกิดมา ดีใจมากๆ แต่ที่อาไม่สามารถมาร่วมฉลองกับเจนได้ แล้วเปลี่ยนไปฉลองวันอื่นก็เพราะ… “ “ คุณยังเสียใจนั้นแหละ คุณยังเสียใจเพราะวันที่เจนเกิดมันก็ย้ำเตือนว่าคุณ ได้เสียคนที่คุณรักที่สุดไป ใช่มั้ย “ พลอยเจนที่เห็นจิรกิตติ์พูดมันออกมายากเย็น เธอจึงพูดแทนเขา “ ใช่อายังเสียใจ ถึงวันนั้นทีไรอาก็โทษตัวเอง ว่าทำไมไม่ห้ามพราวให้ได้ ทำไมตัวเองไม่ยอมพาพราวไปดีๆ จนทำให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักต้องจากไป “ จิรกิตติ์น้ำตาตกหยดลงแก้ม พลอยเจนที่เห็นแบบนั้นเธ
“ ทำไมยังไม่นอนเหรอ “ มือใหญ่ข้างหนึ่งยกขึ้นมาเกลี่ยปอยผมของคนที่กำลังนอนพิงแขนของเขาอยู่ ดวงตาของหญิงสาวส่อแววกังวลจนเขานึกเป็นห่วง “ ไม่มีอะไรหรอก “ แต่พลอยเจนก็เลี่ยงที่จะตอบ “ แต่แววตาของเจนมันบอกว่ามี หรือเป็นเพราะเรื่องที่อาเล่าให้ฟังเหรอ อาก็บอกแล้วนี่ว่าตอนนี้อารักเจน “ พลอยเจนเหลือบตาขึ้นจ้องมองเขา “ จะบอกกันทุกๆ 5 นาทีเลยหรือไง รู้แล้วแหละว่ารักนะ “ แต่ไม่รู้มากน้อยกว่าคนที่ชื่อพราวฟ้าขนาดไหน “ แล้วเจนกังวลเรื่องอะไรอยู่ล่ะ “ ทั้งสองจ้องตากัน มือเล็กก็จับเล่นเกลี่ยกระดุมเสื้อของคนตรงหน้าไปมา สายตาของเธอลดต่ำลงเพื่อหลบหน้าเขา “ คุณคิดว่าเจนจะเป็นแม่ที่ดีของลูกได้มั้ยคะ เจนกลัวว่าตัวเองจะเป็นแม่ที่ไม่ดี เจนกลัวทำให้ลูกต้องโดดเดี่ยว “ ด้วยความที่ตัวเธอเองเกิดมาในวันที่พ่อแม่ยังไม่ได้พร้อม ทำให้เธอไม่ค่อยจะได้อยู่พร้อมหน้ากับพ่อแม่ เจระวีจึงแอบคิดว่าเธอจะเป็นแม่ที่ดีให้ลูกไม่ได้ “ อย่าคิดมากสิเจน ลูกเราจะโดดเดี่ยวได้ยังไง ลูกมีทั้งพ่อมีทั้งแม่ แถมยังมีคุณตาคุณยายอีก “ พลอยเจนเงยหน้ามองสามี จิรกิตติ์ที่เห็นว่าเธอยังคงทำหน้าซีเรียสอยู่ จึงรีบหาเรื่องมาคุยให้เธอผ่อนคล
“ นี่เราฝันอะไรฝันอย่างกับว่า เราเป็นผู้หญิงคนนั้นเลย แล้วเจตที่อยู่ในฝัน ใช่อาเจตหรือเปล่า “ เธอบ่นพึมพำแล้วลุกออกมาตามหาสามี แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของเขา “ เขาไปไหนแต่เช้า เมื่อวานยังชวนเราจัดห้องให้ลูกอยู่เลย “ “ อ้าว เจนตื่นแล้วเหรอลูก “ หญิงสาวที่ก้มหน้าอยู่รีบเงยขึ้นมาสบตากับมารดาที่กำลังเดินเข้ามาในบ้าน “ แม่จะมาช่วยอาบน้ำให้ “ จ๊ะจ๋าเดินขึ้นมาประคองตัวลูกสาว เจนจึงได้หันไปจ้องหน้าคนเป็นแม่ “ แล้วอาเจตไปไหนคะ “ คนฟังนิ่งไปครู่ใหญ่ “ ไม่รู้เหมือนกัน เห็นเมื่อเช้าเดินไปบอกแม่ว่ามีธุระ ขอให้แม่ช่วยมาดูเจนตอนตื่น แล้วก็ให้ช่วยพาเจนอาบน้ำ “ เจระวีหน้าบูดบึ้งทันทีเมื่อรู้สาเหตุ เธอบ่นพึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ “ ก็คงจะไม่อยากอยู่ ในวันเกิดของเจนเหมือนเดิมล่ะสิ “ มือใหญ่จับช่อดอกไม้วางลงไว้ตรงหน้าหลุมศพของ พราวฟ้า “ เจตมาหาพราว เจตไม่มีวันลืมพราวเพราะเจตเชื่อว่าคนที่อยู่กับเจตทุกวันนี้คือพราว ใช่มั้ยพราว ถ้ามันไม่ใช่แบบที่เจตคิดพราวก็มาสะกิดบอกเจตหน่อยสิ “ จิรกิตติ์น้ำตาคลอ เขาก้มหน้ามองต่ำ “ แต่ถ้าเธอคนนั้นไม่ใช่พราวจริง เจตก็ต้องขอโทษพราวด้วยนะ เพราะเจตรักเธอรักมา
ในคืนวันเกิดของพลอยเจน ทุกคนต่างอยู่กันพร้อมหน้า เพื่อมาร่วมอวยพรวันเกิดให้หญิงสาว ยกเว้นคนๆ เดียว ที่เจ้าของวันเกิดอยากจะให้อยู่ที่สุด กลับยังไม่โผล่มา “ เจน ทำไมมึงถึงทำหน้าเศร้าจัง อะนี้กินนี่สิกำลังร้อนๆ เลย เพิ่งเอาออกจากเตา “ ไนยะยื่นจานบาร์บีคิวมาวางบนโต๊ะต่อหน้าเธอพลันนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ พลอยเจนที่กำลังเหม่อลอยอยู่จึงหันมามองหน้าเพื่อน “ อืม ขอบใจนะ แล้วก็ขอบใจที่มาหาแถมยังพาน้องณิหลาคนสวยมาให้เป็นอาหารตากูอีก “ หญิงสาวพูดหยอกเพื่ออยากจะแกล้งเล่น ไนยะได้ยินแบบนั้นเขาก็อ้าปากทำหน้ายับยู่ยี่ “ เมียกู! “ “ กูหยอกเล่นน่า แล้วไอ้โอมมันเป็นอะไรดูจะซึมกว่ากูอีกนะนั่น “ พลอยเจนที่เหลือบสายตาไปเห็นเสี่ยโอมจึงได้ถามกับคนตรงหน้าเผื่อว่าไนยะจะคลายข้อสงสัยของเธอได้ แต่คนโดนถามก็ขำออกมาด้วยน้ำเสียงสะใจ “ ฮาฮ่า เมื่อกี้กูถามมันแล้วว่าเป็นอะไร มันบอกกูว่าสัปดาห์นี้น้องครีมไม่ให้ไปหา น้องให้เหตุผลว่าน้องต้องอ่านหนังสือสอบ แล้วไม่อยากเห็นหน้ามันน่ะสิ “ “ ฮ่า โอ้ย น้องครีมหอมของฉันเกิดมาเพื่อปราบไอ้โอมจริงๆ “ พลอยเจนหลุดขำพร้อมส่ายหน้า “ แต่ก็แอบสงสารมันนะ ตั้งแต่ครีมไปอังกฤ
หลังจากปาร์ตี้เล่นสนุกกันสมใจแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ตอนนี้อยู่ที่ข้างสระวายน้ำมีเพียงสองร่างที่นั่งกอดกันอยู่บนโซฟาริมสระ “ ทำไมวันนี้คุณถึงมาอยู่นี้ได้ล่ะคะ “ พลอยเจนเอ่ยถามคนที่กำลังนั่นเอาจมูกโด่งสูดดมที่ผมของเธออยู่ “ ก็วันนี้เป็นวันเกิดของเมียอา อาก็ต้องอยู่ให้ได้สิ “ หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสงสัย “ แล้วที่ผ่านมาเพราะไม่ใช่เมียเหรอ คุณถึงไม่เคยอยู่ด้วยเลย “ เธอถามพลันหัวเราะขันเบาๆ “ อ้าว แล้วทำไมไม่มาเป็นเมียอาตั้งนานล่ะ “ จิรกิตติ์จึงได้พูดกวนหญิงสาวกลับ พลอยเจนก็หุบยิ้มแล้วมองค้อนเขา “ โอ้ๆ อาพูดเล่นน่า ที่ผ่านมาใครบอกว่าอาไม่อยากจะอยู่กับเจนในวันสำคัญแบบนี้ล่ะ แต่ที่มันเป็นแบบนั้นตลอดเพราะอายังเอาชนะความขี้ขาดของตัวเองไม่ได้ “ มือใหญ่เอื้อมโอบร่างข้างกาย แล้วเอียงหน้าลงมากระซิบเบาๆ ข้างหูเจ้าของร่างน้อย “ แต่ตอนนี้เจนทำให้อาออกมาจากตรงนั้นได้แล้วนะ ขอบใจนะเจน ที่เข้ามาอยู่ในชีวิตอา “ หญิงสาวที่หันหน้ามองทางอื่นอยู่ถึงกับหลุดยิ้มเก็บอาการไม่อยู่ “ แบบนี้ก็ต้องให้รางวัลสิคะ “ เธอหันมาพูดจาออดอ้อนใส่เขา มือเล็กที่โอบเอวของร่างใหญ่อยู่ซุกซนดึงเอาโทรศั
เพียะ!!! “ โอ้ย อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ ฉันจะพยายามหาเงินมาคืนให้ “ นกน้อยพนมมือไหว้เจ้าหนี้ ที่เธอเคยไปยืมเงินมาใช้เที่ยวเล่น สีหน้าของเธอดูเจ็บปวดเนื้อตัวบอบช้ำเต็มไปด้วยรอยของการถูกซ้อม “ ไม่! ตอนมึงมายืมเงินกู ไหนมึงบอกว่าผัวมึงรวยมีเงินมาคืนได้สบายๆ ไง มึงหลอกกูเหรอ !” เพียะ! “ โอ้ย ก็ตอนนี้มันไม่ใช่ผัวฉันแล้วไง มันไปเป็นผัวคนอื่นแล้วนี่ “ “ อ้าว แล้วแบบนี้มึงจะเอาเงินที่ไหนมาใช้กู! “ ใบหน้าของนกน้อยเงยขึ้นเนื่องจากโดนคนข้างหน้าดึงผมเต็มแรง “ ฉันก็บอกแล้วไงว่าจะพยายามหามาคืน “ “ เหรอ ถ้าอย่างนั้นวันนี้กูขอเก็บดอกเบี้ยหน่อยแล้วกัน “ คนพูดถอดกางเกงของมันออก “ คุณจะทำอะไรฉัน “ “ เฮ้ย พวกแกข้างนอกอะ ต่อแถวรอนะเว้ย “ มันไม่สนใจคำถามของหญิงตรงหน้า แต่ลงมือกระทำในสิ่งที่มันต้องการโดยที่หญิงสาวไม่สามารถขัดขืนได้ และยิ่งเจอแบบนี้คนแบบนกน้อยก็ยิ่งเกลียดและโทษว่าเป็นต้นเหตุของพลอยเจนที่มาแย่งจิรกิตติ์ไป “ อีพลอยเจน กูจะฆ่ามึง “ “ โอ้ย “ ร่างของคุณแม่ท้องโตสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ทำให้สามีที่นอนข้างกันได้สติตื่นขึ้นมาด้วย “ เป็นอะไรหรือเปล่า “ เขาลุกขึ้
“ งั้นพวกเราก็ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แล้วค่อยมาใหม่ “ หนึ่งเดียวชักชวน “ เอ้อ กูก็ว่าจะออกไปรับครีมด้วย ป่านนี้คงจะถึงสนามบินแล้ว “ เสี่ยโอมพูดกับเพื่อนซึ่งกำลังพากันเดินออกไปจากห้อง “ ไม่ออกไปกับเขาเหรอเรา. ? “ เมื่อเห็นว่ายังมีอีกคนที่ยังยืนอยู่จ๊ะจ๋าจึงเอ่ยถาม “ ผมอยากเห็น ขออยู่ดูด้วยไม่ได้เหรอ “ ถึงจิรกิตติ์จะพูดแบบนั้นแต่จ๊ะจ๋าก็ยังจ้องเขาอยู่ เหมือนเป็นเชิงไล่ “ แต่นี้เมียผมนะ “ “ ออกไปก่อนเถอะ เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าไม่ใช่เหรอ “ จิรกิตติ์จึงจำต้องเดินคอตกออกไป เมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว จ๊ะจ๋าก็ช่วยลูกสาวจัดแจงท่าทาง เพื่อสอนวิธีการให้นม “ ทำแบบนี้นะ “ “ โอ้ย ” พลอยเจนร้องออกมาเมื่อลูกสาวดูดนมจากเต้าของเธอ “ เจ็บเหรอ “ “ มันแค่รู้สึกแปลกๆ นะคะ “ พลอยเจนจ้องมาที่หน้าแม่ที่กำลังมองเธออย่างขบขัน “ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ชินเอง “ “ การเป็นแม่คนมันไม่ง่ายเลยนะคะ ตอนที่แม่มีเจนแม่ผ่านมันมาได้ยังไงเหรอ เจนเคยได้ยินพ่อบอกว่า พ่อกับแม่ไม่มีใครหรือญาติพี่น้องคนไหนอยู่ด้วยในวันที่เจนคลอดเลย มีเพียงแค่พ่อกับแม่แล้วก็อาเจต “ พลอยเจนถามกับมารดาพลางคิดว่าทั้งคู่จะล
“ เป็นยังไงบ้าง เจต พราว “ แสงรวี รุ่นพี่ของเจตและพราวซึ่งมีอายุห่างกัน 5 ปี ทั้งสามสนิทสนมกันมากเนื่องจากบ้านอยู่ไม่ไกลกันนัก แถมแสงรวีก็คอยมาช่วยสอนหนังสือให้น้องทั้งสอง ทำให้ทั้งสามสนิทกันมากเป็นพิเศษ “ อ้าวพี่แสงมาได้ยังไงครับ “ เจตเดินเข้ามาทักพร้อมรับของฝากจากมือพี่ชาย “ พอดีพี่พาพี่จ๊ะจ๋าไปหาหมอมานะ เลยมาแวะดูเราสองคน “ “ พี่จ๊ะจ๋าเป็นอะไรคะ หรือว่าจะคลอดแล้วเหรอ “ พราวฟ้ารีบวิ่งออกมาช่วยประคองคนท้องมานั่งในบ้าน แววตาของพราวนั้นสดใสดีใจที่จะได้เห็นหน้าหลาน ในขณะที่เจระวีเองก็มองพ่อแม่วัยหนุ่มสาวด้วยความชอบใจ “ ยังหรอก เพิ่งจะแปดเดือนกว่าๆ เอง “ จ๊ะจ๋ายิ้มตอบน้องสาว พราวฟ้าก็มีท่าทีร่าเริงแล้วถามกับพี่สาวพี่ชายออกมา “ แล้วพวกพี่สองคนได้ตั้งชื่อหลานไว้หรือยังคะ “ จ๊ะจ๋าเงยหน้ามองแสงรวีแล้วหันมาส่ายหน้าให้คนถาม “ ยังเลยจ้ะ พอดีพวกพี่ยังไม่รู้เพศลูกกัน เลยยังไม่รู้ว่าควรจะตั้งชื่อว่าอะไรดี “ จ๊ะจ๋าบอกมือก็ลูบท้องของตัวเอง จนเจระวีที่มองอยู่ก็รู้สึกดีซาบซึ้งแปลกๆ และเหมือนว่ามันจะเป็นความรู้สึกที่พราวเป็นในตอนนั้นด้วย “ หลานคงจะโชคดีมากที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพวกพี่
“ อือ “ เจระวีรู้สึกตัวขึ้นบนเตียง ไม่ทันที่เธอจะได้นึกคิดหรือสังเกตอะไรร่างของเธอก็ลุกจากเตียงไปอย่างกระฉับกระเฉง เหมือนกับว่าเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ เจระวียืนมองภาพของตัวเองตอนนี้ในกระจก ก็เห็นว่าเธอใส่ชุดนักเรียนอยู่ พร้อมกับความรู้สึกที่ว่านี้คือตัวเธอแต่ก็ไม่ใช่เธอ ‘ นี่มันอะไร เรามาอยู่ในชุดนี้ได้ยังไง แล้วที่นี้มันที่ไหน ไม่ใช่บ้านเรานี่ ‘ เจระวีสงสัย แต่ร่างกายก็ไม่ได้ขยับตามท่าทีที่เธอต้องการ เหมือนกับว่าเธอควบคุมไม่มันได้ แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น “ อีพราว! มึงลงมานี้เดี๋ยวนี้ “ เสียงตะโกนร้องขึ้นมาจากด้านล่างทำให้เจระวีตกใจ พราวเหรอ? หมายความว่าไง เจระวีได้แต่นึกคิดในระหว่างนั้นร่างกายนี้ของเธอก็รีบวิ่งลงไปข้างล่าง “ พ่อ มีอะไรจ๊ะ “ ร่างกายพูดคุยกับคนตรงหน้าโดยที่เจระวีไม่ได้ควบคุมอะไร เธอได้แต่จ้องมองชายแก่ที่ดูเหมือนว่าจะเมามาย มองมาทางนี้ด้วยความโกรธ เพียะ! ฝ่ามือใหญ่ตบมาที่หน้าของหญิงสาว เจระวีปวดแสบปวดร้อนรู้สึกเจ็บไปกับร่างนี้ด้วย แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงควบคุมร่างกายนี้ไม่ได้ ไม่งั้นตาแก่ตรงหน้าคงได้เจอกันสักตั้ง เจระวีได้แต่โมโหแล้วมองเห
บ้านรุณรวี “ อ้าว นี่แม่ยังไม่นอนเหรอคะ “ พลอยเจนเดินเข้ามาในบ้านเห็นแม่นั่งชะเง้อคอรออยู่ จึงได้เดินเข้าไปนั่งด้วย “ แล้วน้องแจมหลับแล้วเหรอแม่ “ จ๊ะจ๋าพยักหน้าให้คำถามของลูก “ ใช่ หลับไปตั้งแต่หัวเย็นคุณตาเขานอนเฝ้าอยู่บนห้องนู้น แม่มีเรื่องจะคุยกับเจน ช่วงนี้เจนได้ไปหาเจตที่โรงพยาบาลบ้างมั้ย “ พลอยเจนได้ฟังแบบนั้นเธอก็ถอนหายใจแรง “ ที่ผ่านมาเจนก็แวะไปหาเขาทุกวัน ยังไม่เห็นว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเลย “ คนพูดมีท่าทีเคืองๆ นิดหน่อย เพราะเรื่องก่อนหน้านี้ ที่ว่าจิรกิตติ์เห็นเธอเป็นตัวแทนของพราวฟ้าก็ยังไม่เคลียร์เลย แถมยังจะมามีเรื่องนี้อีก เขาไม่ยอมตื่นขึ้นมาจะได้ปีหนึ่งอยู่แล้ว ใจคอจะปล่อยเธอทำงานหนักแล้วก็เลี้ยงลูกคนเดียวไปจนถึงเมื่อไหร่ “ เจน ลูกคิดอะไรอยู่ หืม? “ หญิงสาวรีบหันไปจ้องหน้าแม่ “ เจนไม่อยากจะรอแล้วค่ะแม่ ไม่รู้ว่ามันจะต้องนานอีกแค่ไหน “ “ ..งั้นแม่จะเล่าอะไรให้ฟังนะ “ จ๊ะจ๋าได้สังเกตลูกสาวมาหลายเดือนแล้วเธอเป็นห่วง สุขภาพจิตใจของลูกวันนี้จึงอยากจะมาเล่าอะไรบ้างอย่างให้ลูกสาวฟัง เผื่อว่ามันจะทำให้พลอยเจนมีกำลังสู้ต่อไป ซึ่งพลอยเจนได้ยินแบบนั้นเธอก็นั่งเงียบจ
“ ว่าอย่างไร คุณประธานบริษัทคนสวย “ เมื่อเห็นคนที่กำลังรอก้าวขาเข้ามาในห้อง เพื่อนๆ ที่รออยู่ก็แซวใหญ่ “ จะให้ว่ายังไงล่ะ ก็เหนื่อยน่ะสิ “ พลอยเจนปลดกระเป๋าสะพายลงแล้วนั่งลงข้างๆ ครีมหอมพร้อมกับถอนหายใจโล่งอกที่วันนี้มันผ่านไปได้สักที มือของเธอก็พลันหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า “ ของขวัญเรียนจบสำหรับน้องสาวคนสวยของพี่ค่ะ “ ครีมหอมตาโตแสดงท่าทีดีใจออกมา แล้วรีบรับเอาโดยไม่ลืมเข้าสวมกอดและหอมพลอยเจนเพื่อเป็นการขอบคุณ จนเสี่ยโอมเริ่มไม่พอใจรีบดึงเมียออก “ พอแล้วครีม มันบาดตาบาดใจพี่นะ โอ้ย “ เสี่ยเลยโดนแฟนสาวหันมาหยิกแขนให้ด้วยความหมั่นไส้ แล้วครีมหอมก็หันกลับไปยิ้มให้พลอยเจน มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้แนบอกพี่สาว “ ขอบคุณมากๆ นะคะพี่เจน ขนาดงานยุ่งยังมีเวลาหาของขวัญมาให้น้องด้วย “ “ ครีม “ เสี่ยโอมรีบกอดเอวเมียให้ขยับออกมาหาเขา แม้ว่าพลอยเจนจะแต่งงานมีผัวเขาก็ไม่ไว้ใจ ดูสายตามันสิ หยุดแพรวพราวได้สักที่ไหน “ ไว้ครีมจะมาช่วยงานนะคะพี่เจน พรุ่งนี้เลยก็ได้ “ คนฟังขมวดคิ้ว “ แล้วเสี่ยโอมของน้องจะยอมเหรอ “ คนถูกโยงถอนหายใจแรง “ ถ้าครีมต้องการฉันจะขัดอะไรได้ล่ะ ที่สำคัญมึงก็ยังล
9 เดือนต่อมา ที่คาเฟ่เจระวี “ ยินดีด้วยนะครีม เรียนจบสักทีแบบนี้ก็แต่งงานได้แล้วสิ “ จีนเน่เดินเข้ามาทักครีมหอมซึ่งนั่งรออยู่กับเสี่ยโอมในห้องนั่งเล่นประจำของพวกเขาก่อนที่คนอื่นๆ จะเดินตามเข้ามา “ ครีมไม่รีบหรอกค่ะพี่จีน ความจริงยังไม่คิดอยากจะแต่งด้วยซ้ำ “ เสี่ยโอมถึงกับจ้องหน้าเมียด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขาอุตส่าห์รอเธอมาตั้ง 3 ปีเลยนะ ทำไมถึงพูดแบบนี้ “ แล้วนี้ยัยเจ้าของร้านไปไหนแล้วล่ะ “ ไนยะเข้ามานั่งตรงข้ามเสี่ยโอม แล้วถามหาอีกคนที่ควรจะอยู่แต่ไม่อยู่ คนที่นั่งหน้ายุ่งงอนแฟนสาวอยู่จึงได้ตอบ “ วันนี้มันเข้าไปดูงานที่บริษัท บอกว่าตอนนี้กำลังจะออกมา “ ไนยะพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เสี่ยโอมพูด “ สงสารพี่เจนนะคะ ต้องเลี้ยงทั้งลูกต้องไปบริษัทให้อาเจตแถมยังต้องมาดูแลคาเฟ่อีก พี่เจนเป็นผู้หญิงที่โคตรแกร่งเลย “ ณิหลาเป็นคนพูดขึ้น ทุกคนที่ได้ฟังก็คิดแบบเดียวกับที่ณิหลาคิด “ อืม ครีมว่าถ้าวันไหนว่างครีมมาช่วยงานที่ร้านนี้ให้พี่เจนดีไหม ยังไงทุกวันนี้ครีมก็ยังไม่ได้ทำงานยู่แล้ว “ นางแบบคนสวยของเสี่ยโอมหันหน้าไปถามเขา เสี่ยเองก็มองเมียด้วยแววตานิ่งๆ เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัวว่าเขางอนในส
โรงพยาบาล ร่างของพลอยเจนนั่งร้องไห้อยู่กับจีนเน่ ไม่นานพ่อกับแม่ของเธอก็รีบวิ่งเข้ามาหา “ เจน เจนลูก “ จ๊ะจ๋ารีบมานั่งข้างลูกสาวแล้วสวมกอดลูกของเธอเอาไว้ “ แม่ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เจนยังไม่ทันได้คืนดีกับเขาเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ “ “ ไม่เอาสิเจน ไม่ร้องไห้นะลูก เจตต้องปลอดภัยสิเชื่อแม่ “ จ๊ะจ๋าพยายามจะปลอบใจลูกที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่มีแม้เสียง จีนเน่เองก็รีบยื่นมือมากุมมือเพื่อนไว้ “ ใช่เจน มึงตั้งสติก่อนนะ ไนมันเก่งมันต้องช่วยให้อาเจตคืนกลับมาหามึงกับลูกได้แน่ “ สักพักเสี่ยโอมกับหนึ่งเดียวก็วิ่งเข้ามาสมทบหลังจากไปจัดการจับนกน้อยส่งตำรวจ ในอ้อมแขนของเสี่ยโอมก็อุ้มหลานสาวตัวน้อยที่พลอยเจนฝากกับมุกดาไว้ที่ร้านมาด้วย ทารกน้อยก็กำลังร้องไห้เหมือนรับรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ เอาน้องแจมมาให้พ่อนะลูก “ แสงรวีเดินเข้าไปอุ้มเอาหลานจากเสี่ยโอม เสี่ยจึงได้เดินมาหาเพื่อนรักของเขา “ ไม่เป็นอะไรนะเจน มึงอย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย อาเจตต้องรอดกลับมา “ “ ใช่ มึงดูจากพวกกูสิทั้งโดนซ้อมโดนแทงโดนปืนเข้าโรงพยาบาลปางตายกันก็ยังกลับมาได้เลย กูเชื่อว่าอาเจตเองก็ต้องเข้มแข็งกลับมาอย
“ แง แอ “ พลอยเจนหาวนอนพยายามโอ๋ลูกนานแล้วแต่ทารกน้อยก็ไม่ยอมเงียบสักที เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว จนแม่แบบเธอที่เห็นก็สงสาร หญิงสาวหันไปมองจิรกิตติ์ซึ่งยื่นมือมาจับที่แขนของลูก ตัวเล็กกลับนิ่งแล้วค่อยๆ หยุดร้องไห้ “ ส่งลูกให้อาเถอะ แล้วเจนก็ไปนอนได้แล้ว “ พลอยเจนที่เห็นว่าลูกคงอยากจะให้พ่ออุ้มมากกว่าเธอ จึงยอมส่งลูกให้เขาเพราะคงไม่มีแม่คนไหมทนเห็นลูกร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ได้หรอก “ ลูกพ่อ ร้องไห้ทำไมครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย คุณแม่เขาตกใจนะ “ เมื่อลงไปอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ ลูกสาวก็เงียบไปนอกจากจะไม่ร้องไห้ยังยิ้มมีความสุขอีก ทำเอาพลอยเจนที่นั่งมองอยู่หมั่นไส้ เขาทำแบบนี้กะจะไม่ให้เธอพาลูกไปจากเขาได้ใช่มั้ย แล้วถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเธอจะต้องทำอย่างไรล่ะ เช้าของวันต่อมา เวลา 05:13น. พลอยเจนตื่นงัวเงียลุกขึ้น เธอมองซ้ายมองขวาก็เห็นว่าลูกสาวกำลังนอนอยู่ในเปลแต่พ่อของลูกเธอไม่รู้ว่าหายไปไหน “ ทำไม เจตต้องกลับไปหานกนะ! “ “ เสียงใคร “ พลอยเจนรู้สึกว่ามีเสียงโวยวายดังอยู่หน้าร้าน เธอจึงลุกแล้วเดินออกไปดู “ คุณกลับไปซะ เราจบกันไปตั้งนานแล้วนี่คุณยังจะกลับมาวุ่นวายอะไรอีก “ “ ไม่!นกไม่กลับ
“ เจน! เดี๋ยว!เจน “ จิรกิตติ์มาถึงร้านในตอนที่พลอยเจนกำลังจะปิดประตูพอดี เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาเอามือจับประตูไว้ “ มาทำไม “ เธอถามเขาเสียงแข็ง “ อาเป็นห่วง กลับไปนอนที่บ้านเราเถอะนะเจน นี่เจนเกลียดอาขนาดถึงขั้นพาลูกออกมานอนข้างนอกแบบนี้เลยเหรอ “ “ เจนไม่อยากเห็นหน้าคุณ เพราะเจนรู้สึกว่าสายตาของคุณไม่ได้มองเจนเป็นพลอยเจนอีกแล้ว แต่คุณมองเจนเป็นคนอื่น “ เจระวีตะคอกเสียงดังใส่หน้าเขา จนจิรกิตติ์ก็ได้แต่หงอยเหงา ที่โดนดุ “ เจน อารักเจนในแบบที่เจนเป็นนะ แล้วก็เป็นห่วงมากด้วย ฟังกันก่อนได้มั้ย “ “ ไม่ฟัง ถ้าเจนไม่บังเอิญไปหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราว คุณก็จะรักเจนอย่างนั้นสิ “ คำถามนี้ทำเอาเขายืนเงียบอีกรอบ “ คุณก็ตอบเจนไม่ได้! “ มือเล็กดึงประตูสุดแรงเพื่อจะปิดมัน แต่เขาก็ยังดันไว้ “ แต่เจนก็คือเจนนะ ถ้าเจนไม่หน้าเหมือนพราวอาก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่อาก็รักเด็กหัวดื้อคนนี้จนมาถึงตอนนี้แล้วไง เรามีลูกด้วยกันแล้วนะพลอยเจน “ หญิงสาวจ้องตาเขาแล้วแสยะยิ้ม “ หือ ปล่อย! “ มือของเธอออกแรงดึงประตูอีกรอบพลันยกขาขึ้นตีนถีบยอดอกของสามีจนเขาล้มหงายหลัง แล้วเธอจึงปิดประตูได้ “ เจน!
“ พี่เจน มุกกับพี่ชัยกลับก่อนนะคะ “ เมื่อถึงเวลาเลิกงานมุกดาก็เดินเข้ามาลาพลอยเจนในห้องพัก “ จ้ะ “ พลอยเจนที่กำลังนั่งจ้องลูกสาวหลับอยู่จึงได้เงยหน้าขึ้นหันไปพยักหน้าให้คนข้างนอก “ ว่าแต่พี่เจนจะกลับกี่โมงคะ มันจะดึกแล้วนะ “ มุกดาถามเธอมาด้วยความเป็นห่วง แต่พลอยเจนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเธอยังไม่ทันได้คิดไว้ “ อีกสักแป๊บเนี้ยแหละ “ ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบส่งๆ ออกมาเพื่อไม่ให้มุกดาต้องห่วง มุกดาจึงส่งยิ้มตอบแล้วหันหลังไปเจอเข้ากับคุณจ๊ะจ๋า ที่กำลังเดินมาทางนี้ “ สวัสดีค่ะ “ มุกพนมมือไหว้ตามมารยาทจากนั้นจึงก้มหน้าแล้วเดินออกไป ส่วนจ๊ะจ๋าก็มุ่งหน้าเดินเข้ามาในห้องที่ลูกกับหลานสาวอยู่ “ แม่ “ พลอยเจนที่เห็นแม่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเธอ ก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ส่วนคนเป็นมารดาก็มองไปที่คนตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่ลูกสาวนั่งอยู่ “ อาเจตบอกให้แม่มานี่เหรอคะ “ จ๊ะจ๋ารีบละสายตาจากหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองพลอยเจน “ แล้วเจนเป็นอะไรถึงได้หอบลูกหนีมาแบบนี้ล่ะ “ “ เจนว่าแม่คงจะรู้จากอาเจตแล้วนะคะ “ สองแม่ลูกจ้องตากัน พลอยเจนน้ำตาซึมเพราะเกิดอาการน้อยใจ ทั้งที่พ่อแม่ก็น