บทที่ 6...เอ็นดูเพื่อนลูก

“พ่อหรือคะ?” เธอแปลกใจ...

“ใช่ และคนที่ทำร้ายหนูก็น่าจะเป็นคนงานของลุงนี่แหละ เดี๋ยวลุงจัดการเอง”

“โอ๊ะ! จริงหรือคะ” เธอตกใจไม่น้อย ที่ลางสังหรณ์เป็นจริง เพราะเธอรู้สึกมาตลอดว่าเรื่องที่เกิดขึ้น อาจเป็นฝีมือของสรัญดาและแก๊งแองเจิ้ลแบล็กพิงค์ ที่ตั้งใจหลอกเธอมาที่น้ำตกเพื่อจะวางยาสลบ แล้วลากเธอมาที่นี่ เพื่อเป็นเหยื่อให้พวกหื่นมันรุมโทรมแล้วถ่ายคลิปเสียวไว้แบล็คเมล์

สรัญดาต้องการจะทำลายเธอให้ย่อยยับ เพราะไม่พอใจที่เธอซึ่งเป็นเด็กใหม่ได้รับความสนใจจากผู้ชายทั้งโรงเรียน ความสวยและความน่ารักของเธอกลายเป็นเสี้ยนหนามตำใจที่ต้องกำจัดทิ้งสินะ

หลังจากพ่อแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุไปเมื่อสามเดือนก่อน เจนจิราก็ต้องย้ายมาอยู่กับน้าสาวที่จังหวัดนี้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากกรุงเทพฯมากนัก...

เมื่อเธอได้เข้าเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งเพื่อจะเรียนให้จบ ม.6 ซึ่งยังเหลืออีกหนึ่งเทอมเท่านั้น เธอต้องปรับตัวและปรับใจกับเพื่อนใหม่ที่ไม่ค่อยต้อนรับเธอสักเท่าไหร่ นั่นเพราะความสวยและความน่ารักของเธอมันกลายเป็นเสี้ยนหนามหัวใจให้ผู้หญิงมากมายในโรงเรียนนี้

“เจน...เรามาเป็นเพื่อนกันมั้ย มาอยู่กลุ่มเรามั้ย”

สรัญดา รวิวรรณและอรนภา สามสาวดาวเด่นของโรงเรียนซึ่งอยู่ห้องเดียวกับเธอ เข้ามาผูกมิตรทำความรู้จักอย่างเป็นทางการ ทั้งที่ก่อนหน้านี้สามสาวแสนจะเหยียดหยามและรังเกียจเธออย่างออกนอกหน้า

“ได้สิ ขอบใจนะ ที่ดีกับเรา” เธอไม่รู้หรอกนะว่าทำไมสามสาวถึงมาดีด้วย แต่การที่เธอผูกมิตรกับสามสาวก็ทำให้เธอปลอดภัยจากการโดนบลูลี่ในระดับหนึ่ง

ใช่แล้ว...เธอรอดจากการถูกบลูลี่ในโรงเรียน แต่กลับโดนลากมาเป็นเหยื่อให้ผู้ชายรุมโทรมในรีสอร์ตร้างกลางป่า...มันน่าอัปยศอดสูสิ้นดี

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ” เธอกล่าวกับชายวัยห้าสิบ พ่อของสรัญดา กำนันผู้ทรงอิทธิพลของตำบลนี้ เศรษฐีใจบุญผู้มากบารมีที่สร้างคุณาประโยชน์ให้เมืองนี้มาเกือบยี่สิบปี กำนันสาวิตร หรือกำนันใหญ่ บุคคลตัวอย่างผู้เป็นฮีโร่ของชาวบ้านทั้งอำเภอ

“ไม่ต้องห่วงนะ ทุกอย่างจะโอเค” เขาปลอบเธอด้วยท่าทางเห็นอกเห็นใจ แต่แววตาดุดันกลับเผลอจ้องหน้าอกอวบอิ่มของเด็กสาวคราวลูกอย่างสำรวจตรวจตรา หากสายตาคมกริบคู่นั้น คมพอจะตัดเสื้อเธอขาด ป่านนี้คงขาดเป็นริ้วไปแล้ว

เธอจับเขาได้อีกครั้ง สายตาแบบนั้นช่างไม่ต่างจากไอ้สามหื่นกามนั่นเลย สายตากลืนกินแฝงเล่ห์ บ่งบอกถึงกำหนัดราคะที่กำลังร้อนระอุอยู่ภายใน

“งั้นไปส่งหนูที่หอพักหน่อยนะคะคุณพ่อ”

เธอตัดสินใจจะทำบางอย่าง เลยอยากให้เขารู้ที่อยู่ของเธอไว้

“ได้สิ หอพักหนูอยู่ที่ไหนล่ะ”

“หลังโรงเรียนค่ะ”

“อืม ว่าแต่ หนูชื่ออะไร?” สายตาของเขาบ่งบอกว่าสนใจเธอมาก มองเธอเหมือนมองผู้หญิงคนหนึ่ง

“เจนค่ะ เจนจิรา”

“หนูเจน”

“แล้วพ่อจะเอาเสื้อที่ไหนใส่คะ มันเปียก”

เขายิ้มมุมปาก สายตาวามวาว “ใส่ตัวนี้แหละ ไม่เป็นไร พ่อไม่ถือ หนูเจนไม่ต้องกังวล พ่อโอเค”

“แต่..”

“ไม่เป็นไรน่า”

เขาอยากให้น้ำของเธอโดนตัวเหรอ ถึงได้หยิบเสื้อเปื้อนน้ำใคร่ของเธอไปสวมใส่อย่างไม่รังเกียจ !

เมื่อเธอขึ้นมานั่งเคียงคู่กับกำนันสาวิตรภายในรถกระบะสีดำคันใหญ่สุดแกร่ง ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว เธอแค่อยากลองใจผู้ใหญ่เท่านั้น

“คือหนูรู้สึก...มึนหัวอยู่เลยค่ะคุณพ่อ หนูขอนอนพักได้มั้ยคะ”

“ได้สิ เดี๋ยวถึงหอพักพ่อจะปลุกนะ หนูเจนนอนให้สบายเลย”

เธอแสร้งทำเป็นหลับ แต่แอบหรี่ตามองเขาเป็นระยะ แน่นอน ที่เขาจะต้องหันมองเธอเป็นระยะเช่นกัน สายตานั้นไม่ใช่สายตาห่วงใย แต่เป็นสายตากดกลั้น พยายามระงับอารมณ์บางอย่างไว้ ซึ่งทำให้เขาถอนหายใจหนักหน่วงเป็นครั้งคราว

ตลอดเส้นทาง...เธอแอบลุ้นว่าเขาจะจับต้นขาเธอมั้ย จะจับนมเธอรึเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้ทำ

เมื่อรู้ว่าใกล้ถึงหอพักแล้ว เธอจึงแอบทิ้งกางเกงในไว้ที่พื้นรถ แล้วแสร้งทำเป็นงัวเงียตื่น ส่งเสียงงุ๊งงิ๊งเหมือนแมวน้อยขี้เซา

“เอ่อ...อื้อ...ถึงหอแล้วหรือคะ?”

“ถึงแล้วจ๊ะ” เขาจอดรถเยี้องจากหน้าหอพักสี่ชั้นไปเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตจากผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามากนัก เดี๋ยวใครเห็นเข้าจะหาว่าเขาเลี้ยงเด็ก

เจนจิราแสร้งมองไปที่หน้าหอ “หนูกลัวจัง ถ้าพวกนั้นมันตามมาทำร้ายหนู”

“ไม่ต้องกลัว พ่อไม่ปล่อยให้พวกมันมาทำร้ายหนูเจนหรอก พ่ออยู่นี่ทั้งคน”

“งั้นหนูขอเบอร์พ่อไว้ได้มั้ยคะ”

เขายิ้ม “ได้สิ ถ้ามีอะไรก็โทรมาได้ทุกเมื่อ”

เจนจิราแสร้งร้องไห้แล้วสวมกอดกำนันสาวิตรไว้แน่น แนบหน้าอกบดเบียดยั่วเย้า ทำเอาหนุ่มใหญ่วัยห้าสิบแทบกำหนัดแตก “ขอบคุณนะคะพ่อ ที่ช่วยเจนไว้ ถ้าไม่ได้พ่อ เจนต้องตายแน่ ต่อไปนี้ชีวิตของเจนเป็นของพ่อค่ะ ขอให้เจนเป็นลูกของพ่ออีกคนนะคะ”

กำนันสาวิตรวางฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังของเด็กสาว กลิ่นหอมของเนื้อนางแรกแย้มทำให้ตบะเขาเกือบระเบิด เจ้าหล่อนจะได้ยินเสียงหัวใจของเขามั้ยนะ

“จ๊ะหนูเจน หนูจะเป็นลูกของพ่ออีกคนนะ”

“ขอบคุณนะคะ ฮือ...” ร้องไห้ แต่สายตากลับยิ้มร้ายออกมา เมื่อผละตัวออกก็ปั้นหน้าไร้เดียงสา “ถ้าเจนโทรหาบ่อย ๆ อย่ารำคาญเจนนะคะ”