24 - ผ่านการอนุมัติจากลูกชาย

ผ่านการอนุมัติจากลูกชาย

ระหว่างที่รอผู้เป็นเจ้านายของบ้านลงมาอธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง ทุกคนที่บ้านที่ทราบข่าวก็ยังคงนั่งอยู่รวมตัวกันที่ห้องรับแขกของบ้าน แม้กระทั่งเวลาจะล่วงเลยมาถึงดึกแล้วก็ตามแต่

“ป้าแน่ใจนะ ว่าป้าไม่รู้เรื่องของนายกับน้องเดียร์เลย” นาทีเอ่ยถามนวลจันทร์ คนที่อยู่ใกล้ชิดเจ้านายมากที่สุด เพราะนวลจันทร์สามารถเข้าออกทุกห้องของบ้านหลังนี้ได้

“ฉันก็สงสัยมานานแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าพูดอะไร เพราะมันเป็นเรื่องของเจ้านาย” นวลจันทร์เอ่ยบอกกับทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น

“มึงไม่เอะใจเหรอไอ้เว นายมึงขับรถไปรับ ไปส่งน้องเดียร์เองทุกวัน ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ของนายเลย แต่นายมึงก็ยังจะทำโดยไม่บ่นเลยสักคำ” นาทีพูดกับแฝดน้องขึ้น

“แล้วใครจะไปกล้าถามเรื่องของเจ้านายว่ะ” เวลาตอบกลับแฝดผู้พี่ออกไป

“น้องเดียร์นี้โชคดีเนอะป้านวล เหมือนหนูตกถังข้าวสารเลย” วิภา แม่บ้านสาวในวัยสามสิบปี เสริมขึ้นมา และแอบเหน็บแนมด้วยคำพูดขึ้น เพราะเธอก็รู้สึกอิจฉาเดียน่าอยู่ไม่น้อย เธอก็พยายามจะอ่อยเจ้านายหนุ่ม แต่เจ้านายกลับไม่ชายตามองเลย

“เอ็งพูดให้มันดีๆ น่ะนางวิ ระวังคุณธนามาได้ยินเข้าถูกเฉดหัวทิ้ง ข้าช่วยอะไรไม่ได้น่ะ” นวลจันทร์ตวาดตามอง พร้อมกับตำหนิหญิงสาวออกไป

“ใครอยากรู้อะไร ทำไมไม่มาถามผมล่ะครับ” เสียงห้าวของชีโน่พูดขึ้นมา เมื่อเดินลงมาจากบันได แล้วมุ่งตรงนั่งลงยังโซฟาตัวยาว

“นี้นายน้อยรู้เรื่องนี้มานานแล้วหรือครับ” นาทีเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนใครทันที ที่นายน้อยของบ้านนั่งลง

“ไม่รู้สิแปลก ก็พ่อดันแอบเข้าไปนอนที่ห้องพี่เดียร์ทุกคืน แถมมีเสียงดังตุ๊บตั๊บทุกครั้งช่วงดึกๆ ตอนแรกผมก็คิดว่า โดนผีลุงแดนหลอกเอา ที่ไหนได้ผีตัวเป็นๆนี้แหล่ะ โน้นไงครับ ผีตนนั้นแหล่ะที่หลอกผม” ชีโน่ร่ายยาวพูดออกมาจนหมดเปลือกเท่าที่ตัวเองพอจะรู้ แล้วหันหน้าไปทางร่างสูงของพ่อที่เดินลงมาจากชั้นบน พร้อมกับหญิงสาวที่เดินจับมือกันลงมาด้วย

“นายน้อย...” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันทันที ที่ชีโน่พูดเรื่องเจ้านายของบ้านให้ฟัง

“นินทาอะไรพ่ออีกเจ้าลูกคนนี้ นั่งข้างๆเฮียนี้แหล่ะครับ” ธนาพูดขึ้นมาทันที ที่เดินมานั่งลงยังโซฟา แล้วเอ่ยบอกหญิงสาวที่เดินมาด้วยกันให้นั่งลงข้างๆ

“เปล่านินทาเลยครับ แค่พูดเรื่องผีอำที่ห้องพี่เดียร์” ชีโน่พูดขึ้นมาอย่างน่าตาเฉย โดยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

“ผีอำ” ธนาทวนคำของลูกชาย พร้อมกับมองหน้าของทุกๆคน

“ครับ ผีตัวเป็นๆเลย อย่าย้ายเฟอร์นิเจอร์กันกลางดึกมากน่ะครับพ่อ เดี๋ยวจะปวดหลังเอา แก่แล้วด้วย ผมเป็นห่วงพ่อนะครับ แฮร่ๆๆๆ” ชีโน่พูดขึ้นมาทันทีพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ แล้วเอ่ยแซวผู้เป็นพ่อออกไปอย่างน่าตาย

“ไอ้ชีโน่ เดี๋ยวเถอะแก” ธนาตาลุกวาวขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าลูกชายหมายถึงอะไร อยากจะลงโทษแต่ก็แกล้งใจคนอื่นๆ

ทำเอาเดียน่าที่นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้ อยากจะล่องหนหายตัวได้ทันที เพราะรู้สึกอายที่ถูกชีโน่แซว แถมคนที่บ้านก็รู้กันหมดอีกต่างหาก

“ผมรู้นะครับ ว่าที่ทุกคนรอกันจนถึงดึกขนาดนี้ต้องการอะไร มีใครจะถามอะไรไหมครับ” ธนารวบรวมคำพูดขึ้นมา พร้อมกับมองหน้าทุกคนที่อยู่กันในห้องนี้

“...” ทุกคนที่ห้องไม่มีใครกล้าถามอะไรเจ้านายหนุ่มสักคำ จึงพากันสามัคคีเงียบกันหมด

“เอาล่ะครับ ในเมื่อไม่มีใครกล้าถาม ถ้าอย่างนั้น ผมจะบอกความจริงและอธิบายให้ฟังเอง” ธนาจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่กล้าที่เอ่ยถามตน

“เฮีย...” เดียน่าเรียกคนข้างกายเบาๆ

“ผมกับเดียร์เรารักกัน เดียร์คือเมียของผม และต่อไปนี้ เดียร์จะอยู่ที่นี่ในฐานะนายหญิงของบ้านและในนามภรรยาของผม ขอให้ทุกคนช่วยให้เกียรติและปฏิบัติกับเดียร์ เหมือนที่ปฏิบัติกับผม และชีโน่ด้วย มีใครจะถามอะไรอีกไหมครับ” ธนาพยักหน้าให้แก่เดียน่าก่อน ก่อนจะพูดทุกอย่างออกมาให้ทุกคนรับรู้พร้อมๆกัน

“ไม่มีครับ” นาทีเป็นฝ่ายพูดแทนกับทุกคน

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายไปพักผ่อนเถอะ นี้ก็ดึกมากแล้วด้วย” ธนาจึงพูดบอกกับทุกคน เพราะนี้ก็ดึกมากพอสมควรแล้ว

“จะมาพูดว่าพี่เดียร์เป็นเมีย มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือครับพ่อ” ชีโน่เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียเอง เมื่อไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยขึ้นใดๆ

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงชีโน่” ธนาหันหน้าไปทางลูกชายอย่างไม่เข้าใจในคำพูดที่ลูกชายต้องการจะสื่อความหมาย

“พี่เดียร์คือพี่สาวผมนะครับ แล้วพี่เดียร์ก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน จู่ๆพ่อจะมาเอาพี่เดียร์ไปง่ายๆ โดยที่ไม่ต้องลงทุน หรือเอาอะไรมาเป็นหลักประกันหน่อยหรือครับ” ชีโน่ยกเหตุผลความเป้นพี่น้องมาอ้าง

“พูดเรื่องอะไร” ธนายังคงไม่เข่าใจในคำพูดของลูกชายอยู่ดี

“พ่อจะมาเอาพี่เดียร์ไปแบบนี้ ผมไม่ยกให้ครับ” ชีโน่พูดยืนยันอีกครั้ง แต่ไม่ยอมอธิบายความหมายที่ต้องการจะสื่อออกมา

“อะไรของแกอีกชีโน่” ธนายังคงถามหาคำตอบจากลูกชาย

“จะมีเมียทั้งที พ่อจะไม่มีพิธีสู่ขอ หรือวางสินสอดทองหมั้นเลยหรือครับ พ่อเห็นพี่เดียร์เป็นอะไร คิดจะเอาไปหน้าตาเฉย แบบฟรีๆอย่างนั้นเลยหรือ” ชีโน่พูดขึ้นมาอย่างเป็นจริงเป็นจังอีกที

“สู่ขอกับใคร สินสอดอะไร เดียร์ก็ไม่ญาติที่ไหนนี้” ธนายังคงทำหน้างง เพราะเดียน่าก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน จะให้เขาไปสู่ขอกับใครกัน

“ผมนี้ไงครับ คือน้องชายพี่เดียร์” ชีโน่พูดขึ้น พร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ต้องการอะไร เท่าไหร่พูดมาตามตรง” เมื่อลูกชายพูดเช่นนั้น ธนาเข้าใจความหมายทันที ลูกชายเขาอายุเพียงแค่นี้ ทำไมถึงคิดเรื่องอะไรพวกนี้ไปได้

“ค่าสินสอดพี่เดียร์ ก็น่าจะหลายร้อยล้านอยู่นะครับ” ชีโน่ในวัยเพียง 17 ปี ตอนนี้ พูดพร้อมกับใช้ความคิด เอามือเกาคางอย่างมีแผนการ

“ว่ามา” ธนาจ้องมองไปที่ลูกชาย

“รถหรูหนึ่งคัน กับคอนโดหนึ่งห้องครับ และผมจะออกไปอยู่ข้างนอก แค่นี้พอจะเป็นค่าสินสอดของพี่เดียร์ได้ไหมครับ”

“นี้แกกำลังรีดถูพ่อแกอยู่เหรอ แล้วอายุแค่นี้ ริอาจอยากได้โน้น ได้นี้ เฮอะ...อะไรกันว่ะ พ่อจะมีเมียแต่กลับต้องให้พ่อสู่ขอกับลูกตัวเองนี้น่ะ” ธนาชายตามองไปยังลูกชาย แล้วเค้นหัวเราะออกมา เอ็นดูความคิดของลูกชาย

“จะให้ไม่ให้ครับ ถ้าไม่ให้ผมจะอยู่เป็นก้างขวางคอพ่อกับพี่เดียร์ที่บ้านหลังนี้ไปตลอด” ชีโน่ยื่นคำขาดขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าธนาเริ่มลังเล

“ได้ พรุ่งนี้จะให้นาทีกับเวลาพาไปดู” ธนาตอบรับโดยไม่ได้คิดอะไรให้ยุ่งยาก เพราะต้องการที่จะให้ลูกชายไปเรียนรู้ชีวิตของตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าลูกชายจะมีความคิดที่เร็วขนาดนี้

“ขอบคุณคร๊าบ...คุณพ่อสุดที่รักสายเปย์ และคุณแม่ยังสาวด้วยนะครับ” ชีโน่เอ่ยขอบคุณพ่อเสียงยานยาว แล้วหันไปขอบคุณทางเดียน่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนละมุน

“เรียกเดียร์แบบเดิมดีกว่านะค่ะ คุณโน่” เดียน่าขัดขึ้นมาทันที เมื่อชีโน่เปลี่ยนสรรพนามให้เธอ

“ครับ ต่อไปนี้ฝากพี่เดียร์จัดการคนแก่หน้าคิ้วขมวดคนนี้ด้วยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ก็รีบมีน้องสาวให้ผมสักคนเร็วๆยิ่งดีครับ เดี๋ยวคนแก่จะหมดน้ำยาไปเสียก่อน”

“ไอ้โน่” ธนาตวาดเสียงใส่ลูกชายเพียงเล็กน้อย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น ต่างพากันหัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน เอ็นดูในความหยอกล้อกันของพ่อลูก

“พวกเราทุกคนยินดีกับนาย และน้องเดียร์ด้วยนะครับ” นาทีจึงเป็นตัวแทนของทุกคน กล่างแสดงความยินดีกับเจ้านาย

“เมียกูเป็นลูกพ่อแม่มึงตั้งแต่เมื่อไหร่ เรียกเมียกูใหม่ด้วย” ธนาสวนขึ้นมาทันที ที่นาทียังคงเรียกเดียน่าว่าน้อง

“ครับ...นายหญิง”

“เรียกเดียร์ก็พอแล้วค่ะ ไม่ต้องมานายยงนาหญิงหรอก” เดียน่ารีบถ่อมตัว เมื่อได้ยินคำว่านายหญิง

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราขอเรียกว่าคุณเดียร์แล้วกันนะคะ” นวลจันทร์เป็นฝ่ายสรุปเอง และทุกคนจึงพากันแยกย้ายไปพักผ่อน