LOGINShare
บทที่ 10
Latest chapter
พ่ายรักกลลวง บทที่ 10
“เดี๋ยวก่อน ไม่ต้องแล้ว” พ่อฉือเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ ริมฝีปากสั่นเทา “ให้เขาได้นอนพักไปก่อนเถอะ”ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสามจะอยู่ร่วมกันอย่างสมานฉันท์กลมเกลียวซ่งเหวินจิ่งก็เชื่อว่ามันเป็นเช่นนั้นทว่า เมื่อฉือเส่าอวี่ก้าวเดินออกมาจากห้อง และได้ประจักษ์กับภาพแห่งความอบอุ่นนี้ เขาถึงกับหยุดชะงักฝีเท้าไปโดยอัตโนมัติ“พ่อ แม่ ทำไมจู่ ๆ ถึงกลับบ้านไม่บอกไม่กล่าวกันเลย” คุณพ่อฉือแสดงสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ตอนแรกก็ตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์ลูก” เขามองไปยังซ่งเหวินจิ่ง ก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความท้อแท้สิ้นหวัง“แต่ไม่นึกเลยว่า พ่อกลับเป็นฝ่ายโดนเซอร์ไพรส์ซะเอง”ฉือเส่าอวี่ทรุดตัวลงนั่งข้างซ่งเหวินจิ่งอย่างเป็นธรรมชาติ“เซอร์ไพรส์อะไรครับ? นี่แฟนของผมเอง ซ่งเหวินจิ่ง” ฉือเส่าอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ผมยังไม่มีโอกาสได้แนะนำเลย คงทำให้ตกใจแย่เลยใช่ไหมครับ” “ไม่เป็นไร ดีมากเลย” คุณพ่อฉือตอบกลับด้วยสีหน้าที่เหม่อลอยดูจากอาการของคุณพ่อแล้ว ก็ทราบได้ทันทีว่า ความรู้สึกท่านถูฏโจมตีอย่างหนักหน่วงเลยทีเดียวฉือเส่าอวี่จึงต้องหันไปขอแรงสนับสนุนจากแม่ “แม่ครับ” คุณแม่
พ่ายรักกลลวง บทที่ 9
ภายในห้องนั้น ชายหนุ่มสวมเพียงเสื้อผ้าโปร่งบางสีดำ เรือนกายกำยำสมส่วนถูกพันธนาการด้วยเชือกสีแดงฉาน ปลายเชือกถูกผูกเป็นโบว์ขนาดใหญ่ ห้อยระย้าอยู่บริเวณท้ายทอยของเขาและยังมีโบว์อีกหนึ่งอันอยู่ที่ข้อมือของซ่งเหวินจิ่งสิ่งที่ใช้ผูกรัดข้อมือทั้งสองข้างนั้นไว้ ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นเนคไทของฉือเส่าอวี่นั่นเอง!ซ่งเหวินจิ่งโค้งดวงตาขึ้นเป็นรอยยิ้ม แล้วเอ่ยเสียงหวาน “พี่ สุขสันต์วันเกิดนะครับ”“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”ภายในห้องถูกเนรมิตให้เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดจนล้นหลาม ชายหนุ่มผู้ซึ่งถูกจัดเตรียมให้เป็นของขวัญ ยืนอยู่ท่ามกลางอุทยานดอกไม้เหล่านั้น“เด็กหนุ่มสมัยนี้ชอบเล่นลูกเล่นแบบนี้กันหรือ?” ฉือเส่าอวี่ยกมุมปากเผยรอยยิ้มออกมา ใบหน้าของเขาแจ่มใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สายตาของเขากวาดมองพรมดอกไม้ที่เต็มไปด้วยหลากสีสัน ดอกไม้ทุกกิ่งก้านที่ถูกจัดวางในห้องนี้ล้วนเป็นพันธุ์ที่เขาชื่นชอบ“นี่ ไม่ใช่แค่ลูกเล่น” ซ่งเหวินจิ่งประสานสายตาเขา ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจ “นี่คือความรู้สึกที่มาจากข้างใน”“ผมรักพี่อย่างจริงใจ”จังหวะการเต้นของหัวใจฉือเส่าอวี่กระหน่ำรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อ
พ่ายรักกลลวง บทที่ 8
เมื่อซ่งเหวินจิ่งเคลื่อนตัวสวมกอดร่างบางของฉือเส่าอวี่ไว้อย่างแนบแน่นทันทีที่เห็นเขาลืมตาตื่น พร้อมทั้งเอาศีรษะที่เต็มไปด้วยเส้นผมถูไถไปที่ซอกคอของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน“พี่ บอกผมได้ไหมว่าตอนนี้เราอยู่ในสถานะอะไรกัน?”ฉือเส่าอวี่รู้สึกระคายเคืองที่ลำคอเล็กน้อยเนื่องจากการถูกใช้งานมาอย่างหนักหน่วงและต่อเนื่อง จากการที่ฉือเส่าอวี่ปล่อยให้ซ่งเหวินจิ่งกระทำตามความต้องการของตัวเองตลอดสองวันเต็ม ส่งผลให้สภาพทั่วร่างของเขาโดยรวมแทบจะไม่มีส่วนที่ดีเหลืออยู่เลย“เหวินจิ่ง” เขาเอ่ยอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนล้า “การยืนยันความสัมพันธ์นั้น ควรเริ่มต้นด้วยการสารภาพรักและการมอบช่อดอกไม้สวย ๆ ”“ไม่ใช่อย่างที่เป็นอยู่นี้ ที่เริ่มต้นมาจากการร่วมเตียงกัน”ซ่งเหวินจิ่งตอบกลับด้วยเสียงที่อู้อี้ติดขัด “พี่ ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นพี่เลยนะ”เขานั้นเพียงแค่ใจร้อนมากเกินไป และมีความปรารถนาที่จะได้ครอบครองคนตรงหน้าอย่างสุดหัวใจสำหรับซ่งเหวินจิ่งแล้ว ฉือเส่าอวี่มีค่าเกินกว่าจะประมาณได้“พี่รู้” ฉือเส่าอวี่ตอบพลางลูบกลุ่มผมของเขาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ ถอนตัวออกจากอ้อมกอดร่องรอยสีช้ำที่ปรากฏอยู่ทั่วร่า
พ่ายรักกลลวง บทที่ 7
“พอเถอะครับ พอก่อน ประธานฉือดื่มไปมากพอสมควรแล้ว ขอทุกท่านโปรดให้เกียรติผมสักหน่อย ให้ประธานฉือได้หยุดพักบ้างเถอะนะครับ”ชายวัยกลางคนผู้เอ่ยถ้อยคำนี้ คือเจ้าภาพใหญ่ของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้เอง เขาเอ่ยปากห้ามปรามกลุ่มคนที่กำลังคะยั้นคะยอเหล่านั้น ด้วยน้ำเสียงที่ประนีประนอม นุ่มนวลแต่เด็ดขาดดวงตาคู่คมกริบที่เต็มไปด้วยความเจนจัด เผยรอยยิ้มอย่างรู้ทัน“ประธานฉือครับ ผมได้จัดเตรียมห้องพักไว้ให้แล้วด้านบน เชิญไปพักผ่อนสักครู่นะครับ รอให้สร่างเมาสักหน่อย”เรื่องนี้ รู้สึกไม่ชอบมาพากลเอาซะเลย !ซ่งเหวินจิ่งหรี่ดวงตาลง ขณะที่สมองกำลังแล่นเพื่อประมวลผลข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับชายวัยกลางคนผู้ทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงคนนั้นอย่างฉับไวทุกคนต่างรู้ว่า ลูกชายของเจ้านั่นสำมะเลเทเมา มีพฤติกรรมหื่นกาม ไม่มีทางที่ฉือเส่าอวี่จะไม่รู้ถึงเรื่องราวของคนพวกนั้นทว่า ฉือเส่าอวี่กลับยอมทำตามและยอมขึ้นไปยังชั้นบนซ่งเหวินจิ่งรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจอย่างรุนแรงราวกับมีก้อนอากาศอุดแน่นอยู่ในลำคอ เขารีบส่งสัณญาณเรียกลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาทันทีทันใด“จัดการไอ้คุณชายไร้ประโยชน์ของตระกูลเซี่ยนั้นซะ อัดมันให้หม
พ่ายรักกลลวง บทที่ 6
เสิ่นเฉิงปิดบานประตูลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ก่อนจะหันไปเอ่ยว่า “เจ้าหมอนั้นร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ"ฉือเส่าอวี่ลุกขึ้นยืนจากที่นั่ง แล้วคว้าเสื้อสูทมาวางพาดไว้บนบ่า“กูรู้” เขาตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉือเส่าอวี่เดินทางไปชมการแข่งขันบาสเกตบอลที่ซ่งเหวินจิ่งลงแข่งขันถึงขอบสนนามตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้ในระหว่างที่ก้าวเท้าเดินเข้าไปใกล้ซ่งเหวินจิ่ง เขาจงใจแสดงท่าทีที่สื่อการอ้างสิทธิ์ในตัวอีกฝ่ายอย่างแนบเนียนเพราะเป็นที่ทราบกันดีว่า ซ่งเหวินจิ่งโดดเด่นและเป็นที่นิยมชมชอบมากในหมู่นักศึกษาของรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้“ดื่มน้ำสักหน่อยนะ” ฉือเส่าอวี่ยื่นขวดน้ำที่คลายฝาพร้อมดื่มให้กับซ่งเหวินจิ่งซ่งเหวินจิ่งยิ้มรับก่อนจะเอ่ยถามว่า “ผมเก่งไหม?”ฉือเส่าอวี่เอื้อมมือขึ้นไปปาดเช็ดหยาดเหงื่อที่ไหลซึมบนใบหน้าขาวเนียนซึ่งอมแดงระเรื่อให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติ ก่อนจะพูดชมอีกฝ่าย “เก่งสิ สมแล้วที่เป็นเจ้าหนุ่มบ้าพลัง”ซ่งเหวินจิ่งชะงักงันไปครู่หนึ่ง เขากำลังสับสนว่า อัตราการเต้นของหัวใจที่กระหน่ำรัวเช่นนี้ มีสาเหตุมาจากสิ่งใดกันแน่เป็นผลมาจากการออกกำลัง
พ่ายรักกลลวง บทที่ 5
ท้ายที่สุดแล้วในอดีต เฉินเว่ยได้กระทำพฤติกรรมอันน่ารังเกียจและสร้างความเดือดร้อนในลักษณะนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน จึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมีศัตรูคู่อริอยู่มากมายรายล้อมหลังจากเหตุการณ์นี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉือเส่าอวี่กับซ่งเหวินจิ่งจึงก้าวข้ามเส้นแบ่ง และพัฒนาเข้าสู่ช่วงที่ลึกซึ้งและคลุมเครือมากขึ้นไปอีกซ่งเหวินจิ่งทุ่มเทเอาใจใส่ฉือเส่าอวี่อย่างหนัก เพื่อแสดงให้เห็นถึงความเป็นแม่บ้านแม่เรือนในตัวของตนเองยกตัวอย่างเช่น ทุกครั้งที่ฉือเส่าอวี่เลิกงานกลับถึงบ้าน ก็มักจะเห็นซ่งเหวินจิ่งสวมผ้ากันเปื้อนยืนทำอาหารอย่างขะมักเขม้นอยู่ในครัวเสมอ“พี่ฉือกลับมาได้จังหวะเลยนะครับ ผมเพิ่งทำอาหารเสร็จพอดี”ซ่งเหวินจิ่งทราบดีว่า โดยปกติแล้ว ฉือเส่าอวี่มักจะไม่ทานอาหารมื้อเย็นแต่จะปล่อยให้ร่างกายว่างเปล่าแบบนี้ได้อย่างไรกัน? การละเลยอาหารเย็นเช่นนี้จะทำให้ร่างกายทรุดโทรมเสียสุขภาพเอาได้ฉือเส่าอวี่ยอมจำนนต่อความทุ่มเทอย่างหนักของซ่งเหวินจิ่ง นับแต่นั้นมา ทุกค่ำคืนหลังเลิกงาน เขาต้องยอมให้ซ่งเหวินจิ่งดูแลประคบประหงมอย่างใกล้ชิดซึ่งครอบคลุมตั้งแต่เรื่องอาหารการกิน ไปจนถึงกิจวัตรอื่น ๆ ที่ลึกซึ
