บทที่ 1

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง บนเตียงกว้างภายในห้องนั้น ทุกอย่างถูกคลุกเคล้าจนยับยู่ยี่ ไร้ซึ่งความเรียบร้อยจนไม่เหลือเค้าเดิม ราวกับเพิ่งพัดผ่านมรสุมมาอย่างดุเดือด

ร่างของซ่งเหวินจิ่งทรุดนั่งลงอย่างเลื่อนลอยอยู่บริเวณริมเตียง สายตาของเขาจับจ้องไปยังเหล่าถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้ว ซึ่งทิ้งเกลื่อนกลาดอยู่ทั่วทุกมุมห้อง มันเป็นการตอกย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เพิ่งผ่านพ้นไป

เกิดอะไรขึ้น? เขาไปนอนกับใครมา?

เนื่องจากฤทธิ์สุราจากเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ ทำให้ตอนนี้เขาเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนแทบสิ้นสติ ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นพร่าเลือนจนไม่สามารถจับต้นชนปลายได้เลย

ทว่า ภาพเพียงเสี้ยววินาทีที่ผุดแวบเข้ามาในห้วงความคิดนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้เขามั่นใจอย่างหนักแน่นว่า คนที่เกลือกกลิ้งร่วมเตียงกับเขาตลอดค่ำคืนที่ผ่านมานั้น เป็นเพศชาย

แถมเขายังมั่นใจอีกว่าตัวเองอยู่ในบทบาทฝ่ายรุกอย่างแน่นอน เพราะเขายังจำเสียงหวานยั่วยวนที่แสนเร้าอารมณ์ชวนหลงใหลของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง

ขณะที่เขากำลังรวบรวมสติที่กระจัดกระจายอยู่ จู่ ๆ เสียงเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

“พี่ชายกูกลับมาแล้วนะ ไม่ใช่ว่ามึงเอาแต่บ่นหาหรือไง?”

ในช่วงที่ซ่งเหวินจิ่งพักอยู่อาศัยร่วมชายคาเดียวกับฉือไป๋ ณ บ้านตระกูลฉือ ทำให้เขาได้สัมผัสและรู้สึกสนใจในตัวพี่ชายผู้ปราดเปรื่องเรื่องธุรกิจของเพื่อนเป็นพิเศษ

“เออ ๆ เดะกูรีบจัดการตัวเองแล้วไปเดี๋ยวนี้แหละ” ซ่งเหวินจิ่งพูดพลางจับขมับตัวเองเพื่อประคองสติ

จังหวะที่เขาลุกขึ้นยืนเพื่อพาร่างตนเองลงจากเตียง ฝ่าเท้าของเขาก็เหยียบเข้ากับวัตถุบางอย่าง ทำให้ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้าสู่ปลายประสาท จนต้องเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เมื่อเขาก้มลงหยิบขึ้นมาดู จึงพบว่าเป็นกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดหนึ่งที่หลุดร่วง ซึ่งเป็นร่องรอยสำคัญที่ตอกย้ำถึงความเร้าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

ราวกับมีบางสิ่งดลใจให้เขาต้องหยิบกระดุมเม็ดนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลฉือ

ทันทีที่ฉือไป๋ลากซ่งเหวินจิ่งไปแนะนำตัวให้กับฉือเส่าอวี่ สีหน้าของซ่งเหวินจิ่งก็แปรเปลี่ยนเป็นความตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

แม้จะเป็นการพบกันครั้งแรก ทว่าเขากลับรู้สึกว่าองค์ประกอบต่าง ๆ บนโครงหน้าของอีกฝ่ายช่างคุ้นตาอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับเงาของใครบางคนที่เคยประทับอยู่ในห้วงความทรงจำ

ดวงตาของฉือเส่าอวี่เต็มไปด้วยประกายรอยยิ้มอันเปี่ยมเสน่ห์ เขายื่นมือไปหาซ่งเหวินจิ่งพร้อมทั้งกล่าวว่า “ฉือไป๋พูดถึงนายให้ฟังเป็นประจำเลย ยินดีมาก ๆ ที่ในที่สุดก็ได้เจอกันนะ”

ซ่งเหวินจิ่งจ้องมองไปยังมืออันเรียวขาวของอีกฝ่ายที่ยื่นออกมา ปลายแขนเสื้อนั้นรั้งขึ้น เผยให้เห็นรอยแดงช้ำที่ยังคงประทับอยู่บนข้อมืออย่างชัดเจน

ภาพเหตุการณ์ที่กระจัดกระจายก็พลันผุดวาบขึ้นมาโจมตีในห้วงความคิด เขาก็เคยกอบกุมข้อมือลักษณะนี้ไว้ พร้อมทั้งช่วงชิงจุมพิตอันแสนเร่าร้อน

จนกระทั่งฝ่ามือของเขาถูกบีบกระชับเบา ๆ จากอีกฝ่าย ซ่งเหวินจิ่งจึงได้สติตื่นจากภวังค์ “ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ฉือ” เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ซ่อนความลับบางอย่างไว้ภายใต้แววตาคู่นั้น

ฉือเส่าอวี่คลายมือจากเขาอย่างนุ่มนวล ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเตรียมก้าวขึ้นสู่ชั้นบน พร้อมกล่าวว่า “พอดีมีธุระต้องจัดการที่ห้องนิดหน่อย เดี๋ยวขอตัวก่อนนะ”

การก้าวเดินของฉือเส่าอวี่นั้นดูผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

แม้จะฝืนทนทำตัวปกติและพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม แต่ซ่งเหวินจิ่งก็มองทะลุปรุโปร่งได้ในชั่วพริบตา

ซ่งเหวินจิ่งชำเลืองมองฉือไป๋แวบหนึ่ง ซึ่งอีกฝ่ายกำลังทิ้งตัวจมอยู่บนโซฟาตัวนุ่มเพื่อเล่นเกมอย่างสบายอารมณ์

ถึงเวลาที่เขาต้องพิสูจน์บางสิ่งบางอย่างให้แน่ชัด

ซ่งเหวินจิ่งเดินไปหยุดที่หน้าห้องของฉือเส่าอวี่ และตัดสินใจเคาะบานประตูเพื่อเป็นการส่งสัญญาณ

เมื่อได้รับอนุญาตให้เข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายแล้ว ซ่งเหวินจิ่งอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้ม และเอ่ยต่อไปว่า “พี่ฉือพอดีผมเอาของมาคืนน่ะครับ”

ภายใต้การจับจ้องของฉือเส่าอวี่ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบกระดุมเม็ดนั้นออกมา

เสื้อเชิ้ตของฉือเส่าอวี่ถูกวางแผ่อยู่บนเตียง ดูท่าทางแล้ว เขาน่าจะกำลังจะจัดการทิ้งมันเสียแล้ว

“ยังหาเจอมันอีกเหรอ? พี่นึกว่ามันขาดกระเด็นหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วซะอีก” ฉือเส่าอวี่ฉีกยิ้มอย่างมีเลศนัย “พี่เตรียมเข็มกับด้ายไว้แล้ว นายช่วยซ่อมเสื้อตัวนั้นให้หน่อยสิ”

ซ่งเหวินจิ่งถึงกับชาวาบไปทั้งตัว เมื่อตระหนักได้ว่า ถึงแม้เรื่องเมื่อคืนจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ฉือเส่าอวี่ก็รู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่า เขาคือใคร!

“เป็นอะไรไป?” ฉือเส่าอวี่เคลื่อนตัวขยับเข้ามาประชิด พร้อมทั้งใช้แขนทั้งสองข้างวางบนโต๊ะเพื่อโอบล้อมพื้นที่ เป็นการกักขังซ่งเหวินจิ่งไว้ในอาณาเขตของวงแขน

“ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่ามันเป็นฝีมือนาย คิดจะชักดาบไม่ยอมรับผิดงั้นเหรอ?”