Semua Bab พ่ายรักกลลวง: Bab 1 - Bab 10

ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง บนเตียงกว้างภายในห้องนั้น ทุกอย่างถูกคลุกเคล้าจนยับยู่ยี่ ไร้ซึ่งความเรียบร้อยจนไม่เหลือเค้าเดิม ราวกับเพิ่งพัดผ่านมรสุมมาอย่างดุเดือดร่างของซ่งเหวินจิ่งทรุดนั่งลงอย่างเลื่อนลอยอยู่บริเวณริมเตียง สายตาของเขาจับจ้องไปยังเหล่าถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้ว ซึ่งทิ้งเกลื่อนกลาดอยู่ทั่วทุกมุมห้อง มันเป็นการตอกย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เพิ่งผ่านพ้นไปเกิดอะไรขึ้น? เขาไปนอนกับใครมา?เนื่องจากฤทธิ์สุราจากเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ ทำให้ตอนนี้เขาเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนแทบสิ้นสติ ความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นพร่าเลือนจนไม่สามารถจับต้นชนปลายได้เลยทว่า ภาพเพียงเสี้ยววินาทีที่ผุดแวบเข้ามาในห้วงความคิดนั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้เขามั่นใจอย่างหนักแน่นว่า คนที่เกลือกกลิ้งร่วมเตียงกับเขาตลอดค่ำคืนที่ผ่านมานั้น เป็นเพศชายแถมเขายังมั่นใจอีกว่าตัวเองอยู่ในบทบาทฝ่ายรุกอย่างแน่นอน เพราะเขายังจำเสียงหวานยั่วยวนที่แสนเร้าอารมณ์ชวนหลงใหลของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้งขณะที่เขากำลังรวบรวมสติที่กระจัดกระจายอยู่ จู่ ๆ เสียงเรียกเข้าจากเพื่อนสนิทก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงนำสิ่งของชิ้นนี้ติดตัวกลับมาด้วยทว่าความรู้สึกขอบคุณพลันผุดขึ้นในใจ ช่างโชคดีจริง ๆ ที่มันกลับมีประโยชน์ในสถานการณ์ตอนนี้ร่างกายของฉือเส่าอวี่แข็งค้าง มีเพียงมือที่สั่นระริกให้เห็นอย่างบางเบา เขาเบนหน้าหนีคนตรงหน้าไปทางอื่น “เดี๋ยว ไม่ได้ คืนนี้พี่มีนัดคุยธุรกิจ ต้องไปเตรียมตัวแล้ว”“มีธุระ แต่ยังมีเวลามาโปรยเสน่ห์เนี่ยนะ” ซ่งเหวินจิ่งก้มลงต่ำ ก่อนจะเริ่มฝังเขี้ยวฝากร่องรอยไว้บนลำคอด้านข้างของอีกฝ่ายอย่างจงใจหนึ่งครั้งหอมเหลือเกิน กลิ่นกายบนเรือนร่างของฉือเส่าอวี่หอมหวนอย่างน่าเหลือเชื่อ ทำให้ความรู้สึกพลุ่งพล่านดวงตาของซ่งเหวินจิ่งฉายแววแห่งความมืดมัว เต็มไปด้วยอันตรายและแรงปราถนาที่ซ่อนเร้นเขาคลายมือออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผละถอยหลังออกไปสองก้าวสิ่งของนั้นยังคงถูกเขากุมไว้ที่ปลายนิ้ว พร้อมกับรอยยิ้มที่เผยออกมา “ไว้ตอนเย็นผมไปรับพี่นะครับ”หลังจากที่ทั้งสองได้แลกเปลี่ยนช่องทางการติดต่อเรียบร้อยแล้ว ซ่งเหวินจิ่งจึงได้ล่วงรู้ถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงธุรกิจของฉือเส่าอวี่สายลมยามค่ำคืนพัดโชยมาอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนตลอดเส้นทางที่ซ่งเหวินจิ่งมุ่งหน้

ท้ายที่สุดแล้วในอดีต เฉินเว่ยได้กระทำพฤติกรรมอันน่ารังเกียจและสร้างความเดือดร้อนในลักษณะนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน จึงไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมีศัตรูคู่อริอยู่มากมายรายล้อมหลังจากเหตุการณ์นี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉือเส่าอวี่กับซ่งเหวินจิ่งจึงก้าวข้ามเส้นแบ่ง และพัฒนาเข้าสู่ช่วงที่ลึกซึ้งและคลุมเครือมากขึ้นไปอีกซ่งเหวินจิ่งทุ่มเทเอาใจใส่ฉือเส่าอวี่อย่างหนัก เพื่อแสดงให้เห็นถึงความเป็นแม่บ้านแม่เรือนในตัวของตนเองยกตัวอย่างเช่น ทุกครั้งที่ฉือเส่าอวี่เลิกงานกลับถึงบ้าน ก็มักจะเห็นซ่งเหวินจิ่งสวมผ้ากันเปื้อนยืนทำอาหารอย่างขะมักเขม้นอยู่ในครัวเสมอ“พี่ฉือกลับมาได้จังหวะเลยนะครับ ผมเพิ่งทำอาหารเสร็จพอดี”ซ่งเหวินจิ่งทราบดีว่า โดยปกติแล้ว ฉือเส่าอวี่มักจะไม่ทานอาหารมื้อเย็นแต่จะปล่อยให้ร่างกายว่างเปล่าแบบนี้ได้อย่างไรกัน? การละเลยอาหารเย็นเช่นนี้จะทำให้ร่างกายทรุดโทรมเสียสุขภาพเอาได้ฉือเส่าอวี่ยอมจำนนต่อความทุ่มเทอย่างหนักของซ่งเหวินจิ่ง นับแต่นั้นมา ทุกค่ำคืนหลังเลิกงาน เขาต้องยอมให้ซ่งเหวินจิ่งดูแลประคบประหงมอย่างใกล้ชิดซึ่งครอบคลุมตั้งแต่เรื่องอาหารการกิน ไปจนถึงกิจวัตรอื่น ๆ ที่ลึกซึ

“พอเถอะครับ พอก่อน ประธานฉือดื่มไปมากพอสมควรแล้ว ขอทุกท่านโปรดให้เกียรติผมสักหน่อย ให้ประธานฉือได้หยุดพักบ้างเถอะนะครับ”ชายวัยกลางคนผู้เอ่ยถ้อยคำนี้ คือเจ้าภาพใหญ่ของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้เอง เขาเอ่ยปากห้ามปรามกลุ่มคนที่กำลังคะยั้นคะยอเหล่านั้น ด้วยน้ำเสียงที่ประนีประนอม นุ่มนวลแต่เด็ดขาดดวงตาคู่คมกริบที่เต็มไปด้วยความเจนจัด เผยรอยยิ้มอย่างรู้ทัน“ประธานฉือครับ ผมได้จัดเตรียมห้องพักไว้ให้แล้วด้านบน เชิญไปพักผ่อนสักครู่นะครับ รอให้สร่างเมาสักหน่อย”เรื่องนี้ รู้สึกไม่ชอบมาพากลเอาซะเลย !ซ่งเหวินจิ่งหรี่ดวงตาลง ขณะที่สมองกำลังแล่นเพื่อประมวลผลข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับชายวัยกลางคนผู้ทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงคนนั้นอย่างฉับไวทุกคนต่างรู้ว่า ลูกชายของเจ้านั่นสำมะเลเทเมา มีพฤติกรรมหื่นกาม ไม่มีทางที่ฉือเส่าอวี่จะไม่รู้ถึงเรื่องราวของคนพวกนั้นทว่า ฉือเส่าอวี่กลับยอมทำตามและยอมขึ้นไปยังชั้นบนซ่งเหวินจิ่งรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจอย่างรุนแรงราวกับมีก้อนอากาศอุดแน่นอยู่ในลำคอ เขารีบส่งสัณญาณเรียกลูกน้องคนสนิทให้เข้ามาทันทีทันใด“จัดการไอ้คุณชายไร้ประโยชน์ของตระกูลเซี่ยนั้นซะ อัดมันให้หม

ภายในห้องนั้น ชายหนุ่มสวมเพียงเสื้อผ้าโปร่งบางสีดำ เรือนกายกำยำสมส่วนถูกพันธนาการด้วยเชือกสีแดงฉาน ปลายเชือกถูกผูกเป็นโบว์ขนาดใหญ่ ห้อยระย้าอยู่บริเวณท้ายทอยของเขาและยังมีโบว์อีกหนึ่งอันอยู่ที่ข้อมือของซ่งเหวินจิ่งสิ่งที่ใช้ผูกรัดข้อมือทั้งสองข้างนั้นไว้ ไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นเนคไทของฉือเส่าอวี่นั่นเอง!ซ่งเหวินจิ่งโค้งดวงตาขึ้นเป็นรอยยิ้ม แล้วเอ่ยเสียงหวาน “พี่ สุขสันต์วันเกิดนะครับ”“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”ภายในห้องถูกเนรมิตให้เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิดจนล้นหลาม ชายหนุ่มผู้ซึ่งถูกจัดเตรียมให้เป็นของขวัญ ยืนอยู่ท่ามกลางอุทยานดอกไม้เหล่านั้น“เด็กหนุ่มสมัยนี้ชอบเล่นลูกเล่นแบบนี้กันหรือ?” ฉือเส่าอวี่ยกมุมปากเผยรอยยิ้มออกมา ใบหน้าของเขาแจ่มใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สายตาของเขากวาดมองพรมดอกไม้ที่เต็มไปด้วยหลากสีสัน ดอกไม้ทุกกิ่งก้านที่ถูกจัดวางในห้องนี้ล้วนเป็นพันธุ์ที่เขาชื่นชอบ“นี่ ไม่ใช่แค่ลูกเล่น” ซ่งเหวินจิ่งประสานสายตาเขา ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงใจ “นี่คือความรู้สึกที่มาจากข้างใน”“ผมรักพี่อย่างจริงใจ”จังหวะการเต้นของหัวใจฉือเส่าอวี่กระหน่ำรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อ