เพลิงกลรัก จองจำท่านไท่ฟู

ข้ามิได้คาดคิดเลยว่า มู่โย่ว จะมีบัญชาเรียกตัวข้าให้เข้าไปในวังหลวง ณ วันสำคัญอันเร่งด่วนเช่นนี้

อีกไม่กี่ชั่วยาม ก็จะถึงพิธีขึ้นเสวยราชย์แล้ว เรื่องใดเล่าจะสำคัญถึงเพียงนั้น?

ณ ภายในตำหนักกำลังมีการจุดเครื่องหอมประหลาด กลิ่นอายนั้นถูกสูดเข้าไปตามลมหายใจ จนแผดเผาให้ภายในทรวงอกเกิดความรู้สึกไม่สบายขึ้นมาเล็กน้อย

ข้าโค้งคำนับอย่างนอบน้อม และมิได้สังเกตเห็นประกายอันแสนมืดมิดที่ฉายวาบออกมาจากดวงตาคู่นั้นของมู่โย่ว

กายท่อนบนของเขาที่มิได้ถูกสิ่งใดปกคลุม เผยให้เห็นหยาดเหงื่อที่ซึมออกมาจากผิวเนื้อละเอียดสีทองแดงเข้ม ละอองเหงื่อเล็ก ๆ ค่อย ๆ ไหลซึมหายไปภายใต้สายรัดเอวลวดลายมังกรที่ปักด้วยด้ายทองอร่าม

“ท่านอาจารย์ยังคงทำตัวห่างเหินกับข้าเช่นเดิมมิเปลี่ยนเลยนะ”

ฝ่ามือที่เห็นข้อกระดูกชัดเจนนั้น เลื้อยขึ้นตามท่อนแขนของข้าอย่างก้าวร้าว พร้อมทั้งใช้กำลังกระชากสาบเสื้อ ข้าให้ขาดออกอย่างรวดเร็ว

“ข้าน้อยมิบังอาจขอรับ”

ข้าเกิดอาการตื่นตระหนกจนเงยศีรษะขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้สบเข้ากับดวงตาสีนิลอันแสนลึกล้ำที่ไม่อาจหยั่งถึงคู่นั้นของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ท่านอาจารย์ ไม่รู้สึกร้อนรุ่มบ้างหรือ?”

ข้าเพิ่งจะตระหนักได้ว่า หยาดเหงื่อที่ซึมออกมาจากผิวเนื้อของเขาอย่างแผ่วบางนั้น น่าจะมีสาเหตุมาจากเครื่องหอมที่ถูกจุดไว้เนิ่นนาน อากาศภายในตำหนักจึงอบอวลไปด้วยไอร้อนระอุและความแห้งผ่าว

แม้ในใจข้าจะรู้สึกอึดอัดเพียงใด ก็จำต้องยอมจำนนให้เขาปลดเปลื้องอาภรณ์ ตัวนอกของข้าออกไป

“เดี๋ยวข้าจะพาท่านอาจารย์ไปชมของดีสักหน่อย”

เขายิ้มแย้มอย่างเปี่ยมสุข ใบหน้าที่แสนสง่างามใบนั้น มิอาจสืบหาร่องรอยของความอ่อนโยนวันวานได้อีกเลย

ของดีที่เขาเอ่ยถึง แท้จริงแล้วเป็นเพียงแค่คันฉ่อง สำริดบานใหญ่ที่สูงเท่าตัวคน มิอาจนับเป็นของหายากล้ำค่าได้เลย

แม้ในอกข้าจะเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าก็ทำได้เพียงกล่าวสนับสนุนเขาไปอย่างระมัดระวัง

“ฝ่าบาททรงมีสายตาที่ยอดเยี่ยมยิ่งนักขอรับ”

“ท่านอาจารย์ชื่นชอบก็ดี เพราะท่านจักได้ใช้มันในอีกไม่ช้า”

รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่พลันหุบลงในทันใด จากนั้นแววตาก็แปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง พลางมองมาที่ข้าโดยแฝงไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย

“เผยเยว่เสียน โทษของท่านสมควรตายหมื่นครั้ง”

ข้ามิได้คาดคิดเลยว่าเขาจะลงทัณฑ์ข้าอย่างกะทันหันเช่นนี้ ด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด ข้าจึงรีบก้มลงกราบแนบพื้นโดยพลัน หยาดเหงื่อที่ซึมออกมาจากแผ่นหลังนั้นพลันไหลหลั่งออกมาหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม

“ข้าน้อยมีความผิด”

“ใช่ ท่านมีความผิดจริง” เขากล่าวขึ้น พลางคว้าจับมวยผมของข้าและกระชากไปทางด้านหลังอย่างรุนแรง อีกทั้งยังย่อร่างใหญ่นั้นเข้ามาใกล้ขนานข้างใบหูของข้า ใบหน้าของเราทั้งสองชิดใกล้จนแทบมิมีช่องว่างให้อากาศได้เล็ดรอดผ่าน “ข้ามีสิ่งใดที่ด้อยกว่าหวายหนานอ๋องผู้ไร้ค่านั้นกัน เหตุใดจึงทอดทิ้งข้าแล้วไปภักดีต่อเจ้านั้นเช่นนี้?”

ลมหายใจอันร้อนผ่าวของเขาประสานปนเปกับลมหายใจของข้า ข้าตกใจจนแทบไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ไม่เคยตระหนักอย่างถี่ถ้วนถึงเพียงนี้เลยว่า บัดนี้เขามิได้อยู่ในสถานะองค์รัชทายาทที่สามารถสั่นคลอนได้ทุกเมื่อเหมือนเช่นในอดีตแล้ว หากแต่เป็นองค์ฮ่องเต้ที่กำลังจะขึ้นครองราชย์

เขาคงจะประหารข้าด้วยเหตุนี้

“ข้า ข้า...”

ภายในตำหนักที่อบอวลไปด้วยไอร้อนจนแทบจะแห้งผาก เป็นเหตุให้ลำคอของข้าแห้งผากและติดขัด จนมิอาจเอ่ยปากกล่าวสิ่งใดได้ เอวพลันอ่อนปวกเปียกจนเสียการควบคุม ทำให้ข้าต้องทรุดฮวบลงบนพื้นอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง

นิ้วมือของเขาจมลึกลงไปในกลุ่มผมของข้า พลางกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงรุกเร้าว่า “อย่าได้หวาดกลัวเสียเลย ท่านอาจารย์ บัดนี้ถึงเวลาที่ท่านต้องไถ่โทษแล้ว”

ข้ามิอาจทำความเข้าใจในสิ่งที่เขาเอ่ยได้ ทว่ามีสิ่งที่ข้ามั่นใจได้เพียงหนึ่งเดียว คือ เครื่องหอมที่จุดอยู่ในพระตำหนักแห่งนี้ต้องมีสิ่งผิดปกติอย่างแน่นอน สิ่งนั้นทำให้ทั่วร่างของข้าไร้เรี่ยวแรง แม้แต่จะคลานลุกขึ้นก็มิอาจทำได้

“ข้าอยากจะทำเช่นนี้มานานมากแล้ว”

เขาฉีกอาภรณ์ตัวในของข้าอย่างป่าเถื่อน ต่อด้วยอาภรณ์ชั้นสุดท้ายที่แนบติดกับผิวกายอย่างไม่เว้นจังหวะ แรงขัดขืนของข้ามิอาจเกิดผลอันใดเลย เขาช้อนตัวอุ้มร่างเล็กอันอ่อนระทวยของข้าไว้ในอ้อมอกกำยำ พลางลูบไล้ผิวกายที่แดงซ่านบริเวณหลังหูอย่างแผ่วเบาและเชื่องช้า

ข้าไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาต้องการกระทำการใด แต่สัญชาตญาณกลับทำให้ข้าหวาดหวั่นยิ่งนัก

“ฝ่าบาท...”

“ท่านอาจารย์ ช่างงดงามยิ่งนัก”

นิ้วเรียวยาวที่แฝงด้วยความหยาบกร้านของเขาลากผ่านแผ่นหลังอันแสนบอบบางของข้า ก่อเกิดรอยแดงระเรื่อเป็นทางยาว ก่อนจะค่อย ๆ ไล้เลื้อยมาด้านหน้าอย่างเชื่องช้าและจงใจ จากซี่โครงเรื่อยไปจนถึงทรวงอก

“ไม่...”

ดวงตาของข้าเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด

ริมฝีปากกระจับได้รูปของเขาแนบชิดข้างใบหู พร้อมทั้งกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับจะกัดกินใบหูของข้า

“เมื่อก่อนข้าเฝ้าคิดเสมอ ว่าท่านอาจารย์จะเป็นสตรีหรือไม่? ทว่าภายหลังข้ารู้สึกโล่งใจยิ่งนัก ไยต้องเป็นสตรีเล่า”

“ฝ่าบาท มิทรงควร!”

หางตาของข้าถูกรมจนร้อนผ่าว ภายในกายคล้ายมีเพลิงร้อนระอุโหมขึ้น ยามที่ถูกปลายนิ้วอุ่นร้อนของเขาสัมผัสรนเร้า ความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาของคนทั้งสอง รวมกันเผาผลาญผ่านผิวหนังอันเย็นชืดให้ลุกโชนขึ้นมา

ข้าเข้าใจแล้วว่าเขาต้องการจะทำการใด

นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?!

ศิษย์ที่ข้าฟูมฟักมากับมือ จะมามีความคิดเช่นนั้นกับข้าได้อย่างไร!

ความรักร่วมเพศเช่นนี้ นับเป็นเรื่องที่คนใต้หล้ามิอาจยอมรับได้!

“หวายหนานอ๋องเคยสัมผัสตรงนี้หรือไม่?” เขาบรรจงลงลิ้นไปตามกระดูกหูของข้าอย่างแผ่วเบา อุณหภูมิอันแสนร้อนระอุนี้ ราวกับกำลังหลอมละลายทุกสิ่งให้รวมเป็นหนึ่ง “แล้วตรงนี้ล่ะ?”

ข้ามิอาจควบคุมอาการสั่นเทาที่เกิดขึ้นกับร่างกายได้เลย

“ซี้ด——”

เครื่องผ้าที่ปกคลุมส่วนล่างถูกฉีกทิ้งออกอย่างป่าเถื่อนเช่นเคย เผยให้เห็นผิวพรรณที่ขาวผ่องราวหิมะ พร้อมทั้งถูกคนตรงหน้าตบลงมาหนึ่งครั้งอย่างฉับพลัน ก่อนจะเกิดเสียงที่แสนอับอายราวกับโดนตบลงบนใบหน้า

“ท่านเคยตีมือข้า บัดนี้ข้าตีส่วนนี้คืนท่านแล้วกัน”

“เร็วเข้า ใครก็ได้... ฝ่าบาทเมาสติฟั่นเฟือนแล้ว...”

ข้าพยายามเปล่งเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดกำลังด้วยเสียงที่แหบแห้ง ทว่าภายนอกช่างเงียบงันราวกับไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต

“ท่านอาจารย์ ท่านเก็บแรงไว้ร้องเสียเถิด” เขาช้อนอุ้มข้ามุ่งตรงไปยังหน้าคันฉ่องสำริดอย่างง่ายดาย พลางกล่าวว่า “ของดีสิ่งนี้ ถึงเวลาได้ใช้เสียที”

ในเงาที่สะท้อนจากคันฉ่องนั้น ใบหน้าของข้าแดงซ่านไปหมด ผมยาวสยายไม่เป็นทรง เรือนร่างเปลือยเปล่าอันบอบบางหดเกร็งอยู่ในอ้อมอกของบุรุษร่างสูงใหญ่นั้น บนผิวพรรณที่ขาวผุดผ่องราวหิมะ ยังคงหลงเหลือรอยมือแดงช้ำอยู่

น่าสมเพชยิ่งกว่านางรำในหอนางโลมเสียอีก

“ขอฝ่าบาททรงเห็นแก่ความผูกพันที่เคยเป็นอาจารย์ศิษย์ โปรดละเว้นข้าน้อยด้วยเถิด ข้าน้อยจะไม่ปริปากเผยแพร่เรื่องนี้แม้แต่น้อยนิด ขุนนางใหญ่ผู้มีอำนาจย่อมไม่ยอมรับเรื่องนี้เป็นอันขาดขอรับ...”

เขาหายใจรดซอกคอข้าอย่างตะกละตะกลาม จากนั้นเลื่อนมือลูบไล้จากน่องขึ้นมายังเบื้องบนอย่างเชื้องช้า

“ท่านอาจารย์ ข้าก็เคยขอร้องท่านเช่นนี้ ขอให้ท่านอย่าทิ้งข้าไป อย่าทิ้งข้าไปอยู่ข้างกายหวายหนานอ๋อง สุดท้าย ท่านตอบข้าว่าอย่างไรเล่า”

ใบหน้าของข้าซีดขาวไร้สีเลือด

มือของเขาซุกซนไม่หยุด ลูบไล้ไปจนถึงอาณาบริเวณต้องห้ามอย่างไม่เกรงกลัว

“ท่านกล่าวว่า ข้าด้อยปัญญา ยากจะขึ้นสู่บัลลังก์ใหญ่ ทำให้ท่านมิอาจเลื่อนขั้นรับตำแหน่งใหญ่ ได้ลาภยศเงินทอง ท่านยังจำได้หรือไม่?”

“อ๊ะ...”

เขาออกแรงที่มือมากขึ้น ข้าเจ็บจนไม่อาจเอื้อนเอ่ยสิ่งใดได้อีก

“ดูเหมือนท่านอาจารย์จะจำได้”

เขากล่าวขึ้นโดยไม่สนใบหน้าที่ซีดของข้าเลยแม้แต่น้อย

“ในตอนนั้น ข้าหลงคิดไปว่า เป็นเพราะความในใจของข้าถูกเปิดเผยเสียแล้ว มิได้นึกเลยว่า หวายหนานอ๋องเป็นผู้ชักชวนท่าน ท่านลงเดิมพันไว้ที่เขา เช่นเดียวกับคนอื่นอีกมากมาย

ทว่าเขาพ่ายแพ้ ข้าเป็นผู้ชนะ ท่านจึงแพ้ไปด้วย คนที่พ่ายแพ้ย่อมไม่มีสิทธิที่จะต่อต้านขัดขืนได้ นี่แหละคือสัจธรรมที่ท่านอาจารย์สอนข้ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ”

เขาค่อย ๆ บรรจงปลดกางเกงลง

ข้าที่มองเห็นภาพเหตุการณ์ทุกอย่างจากในคันฉ่องสำริดนั้น ก็บังเกิดความหวาดกลัวถึงขีดสุด

“กราบทูลฝ่าบาท อัครมหาเสนาบดีเฉาขอเข้าเฝ้าขอรับ”

เสียงที่สั่นเครืออย่างหวาดกลัวจากด้านนอกตำหนักนั้น ได้ช่วยชีวิตข้าไว้ทันทวงที

มู่โย่วขนวดคิ้วแน่นด้วยความไม่พอใจ และจำใจปล่อยร่างของข้าลง

“ไว้ข้าจะกลับมาหาท่านอาจารย์”

เขาหมุนร่างกายจากไป มินานก็มีเสียงอู้อี้ดังมาจากนอกประตู ราวกับมีผู้ใดถูกปิดปากแล้วโดนลากออกไป จากนั้นทุกอย่างก็กลับมาสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง

ตามมาด้วยนางกำนัลที่เดินเข้ามา พวกนางมิได้แสดงอาการประหลาดใจกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นภายในตำหนักแม้แต่น้อย และปรนนิบัติรับใช้ข้าอย่างนอบน้อม

ท้องฟ้าด้านนอกส่องสว่างขึ้นแล้ว พิธีขึ้นเสวยราชย์ควรจะเริ่มต้นไปตั้งนานแล้ว

และนั่น ราวกับเสียงประกาศก้องว่า วันที่ข้าถูกจองจำได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว